Ο λοχίας Δημήτρης Κούκλατζης παραχώρησε την πρώτη του μεγάλη συνέντευξη και μίλησε για όλα όσα έζησε ως κρατούμενος επί 167 ημέρες σε φυλακές υψίστης ασφαλείας της Tουρκίας.
«Ο στρατός είναι οικογένεια και ξέρεις ότι ποτέ δεν είσαι μόνος. Εμπιστεύεσαι και τη ζωή σου ακόμη σε συναδέλφους, στην ηγεσία. Οπότε δε φοβηθήκαμε ούτε στιγμή» λέει στο ΑΠΕ ΜΠΕ ο λοχίας Δημήτρης Κούκλατζης.
«Ξάφνιασμα ήταν το πρώτο συναίσθημα τη στιγμή της σύλληψης, όχι φόβος... Ο στρατός είναι η επιλογή να υπερασπίζεσαι την πατρίδα σου. Είναι επιλογή μου να υπηρετώ και να ζω στα σύνορα της χώρας» προσθέτει.
Ο Δημήτρης μιλάει με αγάπη για την πόλη του: «Αγαπώ την πόλη μου την Ορεστιάδα, πιστεύω ότι είναι η ομορφότερη της Ελλάδας και δεν θα ήθελα να είμαι πουθενά αλλού. Ο στρατός μου δίνει τη δυνατότητα καθημερινά να υπερασπίζομαι αυτά που αγαπώ περισσότερο, την οικογένεια, την πατρίδα, την πόλη. Ίσως σ' αυτή την επιλογή με επηρέασαν τα ξαδέρφια μου γιατί είναι όλοι στρατιωτικοί. Ίσως μου άρεσαν τα δύσκολα... ».
Η συζήτηση πηγαίνει γρήγορα στην επί 167 ημέρες κράτηση των δυο Ελλήνων στρατιωτικών-του Δημήτρη και του Αγγέλου Μητρετώδη.
Η κράτηση, οι αιτήσεις αποφυλάκισης, η ελπίδα
«Είχα κάνει ένα ημερολόγιο και έσβηνα την κάθε μέρα που περνούσε. Έτσι δε χάνεται ο χρόνος» λέει ο Δημήτρης στο ΑΠΕ ΜΠΕ .
«Κυρίως διαβάζαμε και συζητούσαμε με τον Άγγελο για διάφορα θέματα. Σίγουρα ήταν πολύ σημαντικό το ότι δεν ήμουν μόνος. Το να είσαι μόνος, να μην έχεις κάποιον να μιλήσεις είναι πολύ δύσκολο. Πώς να περάσουν οι ώρες, οι μέρες... Είχαμε απεριόριστο χρόνο να σκεφτούμε. Τα σκεφτόμουν όλα, την οικογένεια, το μέλλον, τη χώρα. Όλα ήταν συνέχεια στη σκέψη μου... Το δυσκολότερο ήταν η αβεβαιότητα για το πότε θα φύγουμε... Όταν πήγαμε στον εισαγγελέα, στο αυτόφωρο, τότε καταλάβαμε ότι δεν θα τελειώσει γρήγορα το θέμα...
Σε κάθε αίτημα αποφυλάκισης υπήρχε η ελπίδα, ότι ίσως αυτή είναι η φορά που θα φύγουμε. Μετά από κάθε απόρριψη δεν πέφταμε ψυχολογικά, απλά περιμέναμε την επόμενη αίτηση. Κάθε μήνα περιμέναμε ότι θα γίνει κάτι καινούριο. Είχαμε πάντα την ελπίδα, δεν μας έριχνε ψυχολογικά. Λέγαμε, εντάξει δεν έγινε αυτό το μήνα θα γίνει τον επόμενο, κι έτσι πηγαίναμε από μήνα σε μήνα... Προσωπικά δεν απογοητεύτηκα ποτέ. Κουράγιο και αισιοδοξία μας έδιναν η πρόξενος που μας έλεγε για τις προσπάθειες που γίνονται και οι γονείς μας. Έτσι ελπίζαμε και περιμέναμε».
Η ενημέρωση, οι επισκέψεις, οι εκατοντάδες κάρτες
«Όχι, δεν είχαμε εικόνα για τις διαστάσεις που είχε πάρει η σύλληψή μας. Ξέραμε ό,τι μας έλεγαν οι γονείς στα επισκεπτήρια και η κ. πρόξενος» λέει στο ΑΠΕ ΜΠΕ ο λοχίας Κούκλατζης.
«Δεν φανταζόμουν ότι θα είχε πάρει τόσο μεγάλη έκταση. Δεν το περιμέναμε ότι θα ξεπερνούσε τα όρια της Ελλάδας... Οι επισκέψεις της πολιτικής ηγεσίας σίγουρα μας ανέβασαν ψυχολογικά. Μας ανέβασε ότι προσπαθούν, ότι είναι δίπλα μας η κυβέρνηση, η χώρα, όλη η Ευρώπη. Από τις επισκέψεις αυτές μάθαμε ότι η κατάσταση ήταν σοβαρή, ότι γίνονται προσπάθειες και ότι σύντομα η περιπέτεια θα τελειώσει... Η Θεία Κοινωνία ήταν κάτι ξαφνικό. Δεν το περιμέναμε. Δεν ξέραμε ότι θα έρθει ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης κ. Αμφιλόχιος. Το μήνυμα του Οικουμενικού Πατριάρχη, εγώ αισθάνομαι ότι το είχα ανάγκη. Ήταν Πάσχα και ήταν ευλογία... Το πρώτο γράμμα που πήραμε στη φυλακή το έστειλε ένας 11χρονος από το Ναύπλιο. Το έστειλε στις 11 Μαρτίου και το πήραμε το Πάσχα. Δεν γνωρίζαμε ότι θα δεχθούμε κάρτες και γράμματα. Μετά είδαμε τον κόσμο που ήταν δίπλα μας. Άγνωστος κόσμος που έστελνε ευχές για καλή Ανάσταση κ.α. Κάρτες και γράμματα απ' όλη τη χώρα, απ' όλο τον κόσμο, από τον Καναδά, την Αμερική, τη Γαλλία... Τα έχουμε πάρει όλα μαζί μας φεύγοντας...».
Οι συναντήσεις με τους γονείς
«Τους πρώτους μήνες, ίσως οι συναντήσεις ήταν λίγο δύσκολες. Μετά το συνηθίσαμε και ήταν πιο εύκολο. Περιμέναμε κάθε Τετάρτη το τηλεφώνημα και την Παρασκευή το επισκεπτήριο. Συζητούσαμε για τη ζωή εκτός της φυλακής, για τους συγγενείς, τους φίλους, όλα όσα μας περίμεναν όταν επιστρέφαμε. Έτσι τελείωνε η εβδομάδα και περιμέναμε την επόμενη».
Η αποφυλάκιση και η επιστροφή
«Όταν απογειώθηκε το αεροπλάνο ακόμη και τότε δεν είχαμε συνειδητοποιήσει τι είχε γίνει» λέει ο Δημήτρης στο ΑΠΕ ΜΠΕ. «Μόνο όταν ήμασταν στον αέρα και κοίταξα κάτω και είδα ελληνικό χώρο, είδα τον Λευκό Πύργο και την παραλία της Θεσσαλονίκης, τότε σιγουρεύτηκα ότι γυρίσαμε στη χώρα μας, ότι όλα τελείωσαν. Όταν προσγειώθηκε το αεροπλάνο και είδαμε τον κόσμο που περίμενε ήταν ένα σοκ. Δεν ξέραμε, δεν περιμέναμε ότι θα είναι τόσος κόσμος. Όχι δεν νιώθω ήρωας. Είναι μία λέξη με μεγάλη βαρύτητα. Είναι άλλη η έννοια του ήρωα και δεν την πλησιάζουμε. Ήρωες είναι οι άνθρωποι που έχουν δώσει το αίμα, τη ζωή τους για σκοπούς ιερούς, για την πατρίδα. Δεν μπορείς να αισθανθείς ήρωας λοιπόν. Δεν συγκρινόμαστε».
Η επόμενη μέρα
«Δεν έχω δει τα όσα έχουν γραφεί και ειπωθεί για την περιπέτειά μας. Είδα μόνο τις ειδήσεις μετά την επιστροφή μας. Δεν τα έχω ψάξει και σίγουρα δεν θα τα δω αμέσως. Ίσως αργότερα και κατά διαστήματα, αλλά όχι τώρα... Έχω μείνει ο ίδιος άνθρωπος. Βέβαια νιώθω ότι ωρίμασα λίγο παραπάνω, ίσως τα βρήκα με τον εαυτό μου περισσότερο.
Σίγουρα θέλω να ξεχάσω. Θέλω να κρατήσω μόνο την αγάπη και τη στήριξη που δεχθήκαμε απ' όλους σε μια πολύ δύσκολη στιγμή...» λέει ο Δημήτρης Κούκλατζης.
Οι γονείς
«Η ζωή μας άλλαξε σίγουρα από την 1η Μαρτίου, αλλά ευτυχώς μετά το τέλος της περιπέτειας ξέρουμε ότι άλλαξε μόνο γι' αυτό το χρονικό διάστημα, που στην καθημερινότητά μας κυριαρχούσαν η αβεβαιότητα και η αγωνία», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο πατέρας του Δημήτρη, Νίκος Κούκλατζης, ενώ η σύζυγός του Σοφία συμπληρώνει πως «ξαφνικά ήρθαν τα πάνω κάτω στη ζωή μας».
Η δύναμη της πίστης
«Δεν ήταν εύκολο. Πάρα πολλές στιγμές κλονίστηκε και η πίστη και η ελπίδα μας και όλα. Είναι ανθρώπινο. Ακούγαμε μηνύματα και δηλώσεις που ήταν αποθαρρυντικά. Προσπαθούσαμε να βρούμε κάτι να μας δώσει ελπίδα, να πούμε ότι υπάρχει μία πυγολαμπίδα στην άκρη του τούνελ, ένα φωτάκι και δεν υπήρχε... Υπήρχε όμως η πίστη μας. Κάθε Τρίτη στις 7.00 ο πατήρ Αθανάσιος έκανε μία παράκληση στην Παναγία της Ορεστιάδας ειδικά για τα παιδιά... Σημαντικό είναι και ότι η απελευθέρωση των παιδιών έγινε την κατάλληλη ώρα και μέρα. Τρίτη 14 Αυγούστου ανακοινώθηκε και η επιστροφή τους», εξομολογείται η μητέρα του Δημήτρη, Σοφία.
Από την πλευρά του ο Νίκος Κούκλατζης παραδέχεται μιλώντας στο ΑΠΕ ΜΠΕ ότι «Ερχόταν και στιγμές αδυναμίας, πολλές φορές, αλλά δεν μπορώ να πω ότι κυριάρχησε το " γιατί" στη ζωή μου. Ήξερα ότι στο επάγγελμα του Δημήτρη, την ώρα του καθήκοντος μπορεί να συμβεί οτιδήποτε. Δεν υπήρξε λοιπόν το " γιατί"... Τις στιγμές αυτές όμως στήριγμά μας ήταν η προσευχή. Ζητούσαμε να μας δοθεί δύναμη, να δέχονται δύναμη πνευματική τα παιδιά μας ώστε ν' αντέξουμε κι εμείς κι εκείνοι τη δοκιμασία αυτή μέχρι να έρθει η πολυπόθητη στιγμή της ελευθερίας. Είμαστε θρησκευόμενη οικογένεια. Έχουμε αυτές τις καταβολές από τους παππούδες και τους γονείς μας. Έχουμε μάθει να στηριζόμαστε στο Θεό, το Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους μας. Πιστεύουμε σ' αυτά τα πρόσωπα και τους επικαλούμαστε είτε μέσω του εκκλησιασμού μας, είτε μέσω προσευχών. Οπότε σ' όλη τη δοκιμασία αυτή που περάσαμε ήταν πολύ έντονη η παρουσία της θρησκείας μας μέσω της Εκκλησίας μας...».
Το εβδομαδιαίο επισκεπτήριο
«Ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Σε κάθε επίσκεψη νιώθαμε αδύναμοι», λέει η μητέρα στο ΑΠΕ ΜΠΕ. «Έξω από τη φυλακή και λίγο πριν αρχίσει ο έλεγχος και οι δύο ήμασταν ράκη. Μετά όταν μπαίναμε άλλαζα προσωπείο, ήμουν χαρούμενη. Υπήρχαν κάποιες στιγμές που συγκινούμασταν με το Δημήτρη όταν ήμασταν από κοντά, αλλά πάντα προσπαθούσαμε να δώσουμε την εικόνα ότι θα τα καταφέρουμε. Λέγαμε ότι πρέπει να κάνουμε υπομονή κι εμείς κι αυτός. Να αντέξουμε και να ξεπεράσουμε αυτή τη δοκιμασία μαζί. Όσος καιρός κι αν χρειαστεί θ' αντέξουμε».
«Ήταν μια δύσκολη ώρα να βλέπεις το παιδί σου πίσω από τζάμι και να το αφήνεις εκεί, αλλά έπρεπε να το αντιμετωπίσουμε ψύχραιμα και με τη λογική εκείνης της στιγμής. Έπρεπε να είμαστε δυνατοί. Αυτό το είχα εμφυσήσει στον εαυτό μου, ότι πρέπει να είμαστε δυνατοί για να μεταδώσουμε δύναμη και στο παιδί, ν' αντέξει το χρονικό διάστημα του εγκλεισμού, στον περιορισμένο αυτό χώρο. Γνωρίζαμε το άδικο της υπόθεσης. Για εμάς την οικογένεια, τα παιδιά βρισκόταν άδικα στη φυλακή, χωρίς να έχουν κάνει κάτι κακό. Ήταν εντελώς άδικη η κράτησή τους τόσο καιρό. Αυτό το ξέραμε. Αυτό το άδικο της υπόθεσης μου έδινε περισσότερη δύναμη. Πιστεύω ότι βρέθηκαν εκεί λόγω των συγκυριών και πολιτικών παιχνιδιών. Όλη η προσπάθειά μου στα επισκεπτήρια ήταν η συζήτησή μας να είναι χαλαρή κατά κύριο λόγο, αλλά κατά κάποιο τρόπο, κατά ένα μέρος της θα έπρεπε να είναι και εποικοδομητική. Προσπαθούσα να τον εμψυχώσω, να τον πείσω ότι πρέπει να είναι και να φαίνεται δυνατός, ότι μπορεί ν' αντέξει τη δοκιμασία αυτή ότι και να γίνει. Είσαι Έλληνας στρατιωτικός, πιστεύω σ' εσένα, όλη η Ελλάδα πιστεύει του τόνιζα», συνεχίζει ο κ. Κούκλατζης.
σχόλια