«Έχεις πάει καθόλου στον Δενδροπόταμο;», με ρώτησε δύο φορές η Δανάη, ενώ η Έλια τις έδινε οδηγίες για τη φωτογράφιση. «Δεν είναι όλα όπως φαίνονται. Θα πίστευες ποτέ ότι θα έκανες θέμα μία 14χρονη για κάτι άλλο, εκτός από έναν γάμο και μία εγκυμοσύνη στα άμεσα σχέδια;». Η ίδια είναι όντως ιδιαίτερη περίπτωση. Αποφάσισε να ασχοληθεί με αυτό που αγαπά περισσότερο, τη ρομποτική, ξοδεύοντας το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας της σε καλώδια και σκέψεις για ένα μέλλον μακριά από τον τόπο της.
Όλα ξεκίνησαν όταν αυτή μαζί με άλλα τέσσερα κορίτσια (τη Ραφαέλα, την Κατερίνα, τη Μορφούλα και τη Δέσποινα) δημιούργησαν την πρώτη ρομά γυναικεία ομάδα ρομποτικής. Ο τίτλος της «Connect» και ήδη η πρώτη τους συμμετοχή στο κορυφαίο πρωτάθλημα της First Lego League είναι γεγονός!
Όλες οι δυσκολίες εξαφανίστηκαν από την ομαδικότητά μας. Αν κάποιο από τα κορίτσια δεν καταλάβαινε κάτι, οι υπόλοιπες δεν προχωρούσαν χωρίς εκείνη, αλλά προσπαθούσαν να τη βοηθήσουν να καταλάβει. Στην ουσία, προτιμούσαμε είτε να μένουμε όλες μαζί πίσω, είτε να προχωράμε όλες μαζί μπροστά.
«Όταν μάθαμε πως η ομάδα των αγοριών του «Φάρου του Κόσμου», οι «FAR.GO.BOTS.», διακρίθηκαν τιμητικά στον First Lego League 2014 και ταξίδεψαν στις ΗΠΑ, αποφασίσαμε πως θέλουμε να συμμετάσχουμε κι εμείς στον επόμενο διαγωνισμό. Όταν το είπαμε στον πατέρα Αθηναγόρα, μας απάντησε πως με χαρά θα μας βοηθούσε να δημιουργήσουμε κι εμείς την ομάδα μας. Η αλήθεια είναι πως αρχικά δεν είχαμε αυτό στο μυαλό μας. Εμείς θέλαμε να ενταχθούμε στην ομάδα των αγοριών. Αργότερα, όμως, αποφασίσαμε πως θα μας άρεσε περισσότερο να έχουμε μια δική μας ομάδα, γνωρίζοντας βέβαια πως στην αρχή θα ήταν πολύ δύσκολο.
Η ομάδα μας ονομάστηκε «Connect» και αυτό οφείλεται στη σύνδεση που έχουμε μεταξύ μας, όχι μόνο σαν μέλη μιας ομάδας ρομποτικής, αλλά και σαν φίλες. Με τα υπόλοιπα κορίτσια είμαστε μαζί από μικρές και η καθεμία από εμάς γνωρίζει τις υπόλοιπες απ' την καλή και απ' την ανάποδη! Η ομάδα αποτελείται από πέντε κορίτσια, και αν δεν κάνω λάθος, ήταν η μόνη αμιγώς κοριτσίστικη ομάδα στον First Lego League 2015.
Στην αρχή μας φάνηκε ακατόρθωτο να σχεδιάσουμε και να προγραμματίσουμε ένα ρομπότ να κάνει διάφορες αποστολές. Όλα μας φαίνονταν δύσκολα, επειδή μέσα στο κουτί είχε τόσα μικρά κομματάκια Lego, τα οποία έπρεπε να συνδέσουμε μεταξύ τους με κάποιον τρόπο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, είχαμε και το άλλο, το πιο δύσκολο για εμάς, προσωπικά και ομαδικά, κομμάτι, που ήταν να προγραμματίσουμε το ρομπότ.
Όλες οι δυσκολίες, όμως, εξαφανίστηκαν από την ομαδικότητά μας. Αν κάποιο από τα κορίτσια δεν καταλάβαινε κάτι, οι υπόλοιπες δεν προχωρούσαν χωρίς εκείνη, αλλά προσπαθούσαν να τη βοηθήσουν να καταλάβει. Στην ουσία, προτιμούσαμε είτε να μένουμε όλες μαζί πίσω, είτε να προχωράμε όλες μαζί μπροστά», αναφέρει και περιγράφει τα μέλη των «Connect».
«Η Μορφούλα, όταν όλες κολλάνε σε ένα πρόβλημα και υπάρχει ένταση, θα πει κάτι για να γελάσουμε και ίσως βρει και τη λύση σε αυτό. Η Κατερίνα προβληματίζεται εύκολα, ενώ επίσης μιμείται -καλοπροαίρετα πάντα- άλλους κατοίκους της γειτονιάς μας, για να μας κάνει να γελάσουμε. Η Δέσποινα είναι η πιο σοβαρή από όλες μας, η οποία προσπαθεί να μας κάνει να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση λιγάκι πιο σοβαρά, χωρίς όμως καμιά επιτυχία. Τέλος, η Ραφαέλα όταν τη χρειαζόμασταν ήταν εκεί για εμάς και για την ομάδα.
Το θέμα του First Lego League 2015 ήταν το «Σχολείο του Μέλλοντος» και όλες οι αποστολές σχετίζονταν με αυτό. Όσον αφορά το Project, αυτό που κάναμε εμείς ήταν ένα βιντεάκι με ιδέες για το πώς θα θέλαμε να είναι το σχολείο του μέλλοντος. Καταφέραμε να ανεβούμε αρκετά στη γενική κατάταξη, ενώ νομίζω πως καταφέραμε να εντυπωσιάσουμε τις άλλες ομάδες, όπως επίσης και τους διοργανωτές, οι οποίοι μας απένειμαν το βραβείο των κριτών «Ενάντια στις Συνθήκες (Against All Odds)», διότι δε λάβαμε μέρος στον διαγωνισμό υπό τις καλύτερες δυνατές συνθήκες, κυρίως από άποψη χρόνου. Οι άλλες ομάδες μας υποδέχτηκαν αρκετά θερμά και με πολλά παιδιά γίναμε φίλοι», προσθέτει με χαμόγελο και στέκεται στη σημερινή κατάσταση στον Δενδροπόταμο.
«Η κατάσταση στον Δενδροπόταμο, θα έλεγε κάποιος που δεν ξέρει, είναι τραγική. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική και αυτό μπορούν να το επιβεβαιώσουν άνθρωποι που έρχονται και βλέπουν πώς στην ουσία είναι εδώ τα πράγματα. Ναι, υπάρχει φτώχεια, ανεργία, παρανομία κλπ. Όμως αυτά υπάρχουν παντού γύρω μας, αλλά πολλές φορές προτιμάμε να κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε. Υπάρχουν άνθρωποι στον Δενδροπόταμο με αρχές, οι οποίοι ζουν αξιοπρεπώς και όχι μέσα στην παρανομία. Μπορεί να είναι η μειονότητα, αλλά και πάλι πρέπει να τους διακρίνουμε, διότι υπάρχουν. Αλλά πού μυαλό για κάτι τέτοιο, όλοι προτιμούμε να κάνουμε γενικεύσεις! Είναι δύσκολο να σκεφτούμε ή ακόμα και να ψάξουμε αυτό που υπάρχει πέρα από τον φράχτη.
Οι κατηγορίες των κοριτσιών στον Δενδροπόταμο είναι πολλές. Υπάρχουν κορίτσια στην ηλικία μας που είναι παντρεμένα με παιδιά, κάτι που μας στεναχωρεί πολύ, γιατί έτσι καταστρέφουν τη ζωή τους. Διαγράφουν αυτόματα το μέλλον τους με αυτόν τον τρόπο και γράφουν μόνες τους ακριβώς αυτό που θα ζήσουν, δηλαδή πράγματα φριχτά και άσχημα για άτομα αυτής της ηλικίας. Είναι έφηβες, όχι κορίτσια για σπίτι! Δε γίνεται ένα παιδί να μεγαλώνει ένα άλλο παιδί. Δε γίνεται ένα έφηβο κορίτσι, αντί να κλαίγεται στον μπαμπάκα της για να πάρει καινούριο κινητό, να κλαίγεται στον άντρα της -που πολλές φορές είναι και οι ίδιος έφηβος- για το γεγονός πως δεν έφερε αρκετά χρήματα στο σπίτι. Η κοινωνία πρέπει να βοηθήσει αυτά τα κορίτσια να προχωρήσουν στη ζωή τους και όχι να μετανιώνουν μια ζωή για ένα λάθος -που στα μάτια τους και στην ουσία δεν ήταν καν λάθος-, γιατί το μόνο που έκαναν ήταν να ερωτευτούν, όπως όλα τα κορίτσια της ηλικίας τους. Ευτυχώς στον Δενδροπόταμο υπάρχουν και κορίτσια σαν κι εμάς που σκέφτονται να σπουδάσουν όταν μεγαλώσουν και όχι να έχουν τέτοιου είδους σκοτούρες από τόσο μικρές. Αυτά τα κορίτσια δυστυχώς είναι λίγα και πρέπει να βοηθηθούν από ανθρώπους σαν και αυτούς από τους οποίους βοηθηθήκαμε εμείς.
Προσωπικά, τα μελλοντικά μου σχέδια είναι πολλά. Θέλω να ταξιδέψω πολύ, να γνωρίσω τον κόσμο, να μάθω πράγματα και κυρίως να σπουδάσω κάτι που θα μου αρέσει πολύ και θα με ωφελήσει. Θέλω να φύγω από την Ελλάδα και, αν επιτύχω τους στόχους μου, όταν θα βρίσκομαι πια σε μεγάλη ηλικία, να γυρίσω. Θέλω να σπουδάσω στην Αμερική και να ζήσω όλες τις εμπειρίες που ζει ένας Αμερικανός πολίτης. Όλα αυτά φυσικά θέλω να τα ζήσω με την κολλητή μου, τη Δέσποινα, που είναι και αυτή μέλος των «Connect». Θα ήθελα πολύ να κάναμε όλα αυτά τα πράγματα μαζί και με τα υπόλοιπα κορίτσια της ομάδας μας, αλλά αυτές έχουν άλλα σχέδια που περιλαμβάνουν την παραμονή τους στην Ελλάδα», καταλήγει.
Δίπλα της, η Χρυσηίδα Κατσέα την παρατηρεί να μιλά μπροστά στο μαγνητόφωνο με καμάρι. Η νεαρή φοιτήτρια είναι η προπονήτρια της ομάδας και ο «αρχιτέκτονας» των επιτυχιών.
«Αυτό που με γοήτευσε στη ρομποτική ήταν το γεγονός πως αποτελεί έναν εναλλακτικό τρόπο εκπαίδευσης και ενίοτε ένταξης. Ως μαθήτρια βαριόμουν οικτρά τις μεθόδους διδασκαλίας των περισσοτέρων καθηγητών μου, ενώ είχα πάρει από φόβο τα πιο θετικά-τεχνολογικά μαθήματα. Έτσι λοιπόν, όταν ο π. Αθηναγόρας μου πρότεινε να αναλάβω τον συντονισμό της ομάδας των κοριτσιών του «Φάρου του Κόσμου», αν και αρχικά δείλιασα, εν τέλει δέχτηκα την πρό(σ)κληση αυτή με το σκεπτικό να συνδράμω όσο μπορώ στο να γίνει η μάθηση παιχνίδι. Ήταν απίστευτα ενδιαφέρουσα η αλληλεπίδρασή μου με τα κορίτσια της ομάδας στην προσπάθεια να συντάξουμε το Project μας. Είναι ωραίο να παρακολουθείς τη σκέψη (και την εξέλιξη αυτής) της νεολαίας σχετικά με το σχολείο των ονείρων τους. Ο συνδυασμός του ρομαντισμού της ηλικίας τους και μερικών δικών μου γνώσεων πάνω σε εναλλακτικές μεθόδους διδασκαλίας ήταν εκρηκτικός! Αν είχαμε και λίγο παραπάνω χρόνο και μερικές επιπλέον γνώσεις προγραμματισμού, τότε σίγουρα θα τα πηγαίναμε ακόμα καλύτερα στον διαγωνισμό!
Το μεγαλύτερο μάθημα που έλαβα εγώ από τα παιδιά και που με συγκινεί πάντα είναι η αξία του συναγωνισμού. Τόσο μέσα στην ομάδα μας, όσο και στο κομμάτι της αλληλεπίδρασης με τις υπόλοιπες ομάδες, δε διέκρινα ίχνος ανταγωνισμού. Τη στιγμή που έβλεπα άλλους προπονητές και συνοδούς ομάδων να παροτρύνουν τα παιδιά τους να "βγάλουν τα μάτια" των υπόλοιπων παιδιών, είδα τις «Connect», αλλά και τους «FAR.GO.BOTS.», να αλληλοβοηθιούνται και να μας υπενθυμίζουν πως είμαστε εκεί για να μάθουμε και για να διασκεδάσουμε όλοι μαζί», τονίζει.
Σε ένα τέταρτο η ομάδα πρέπει να επιστρέψει στον Δενδροπόταμο για την πρώτη προπόνηση της νέας σεζόν. Πως είναι στα μάτια μίας φοιτήτριας η κατάσταση στην περιοχή;
«Παρ' όλο που επισκέπτομαι συστηματικά τον Δενδροπόταμο και πιο συγκεκριμένα τον «Φάρο του Κόσμου» τα τελευταία τρία περίπου χρόνια, μόνο όταν ανέλαβα την προπόνηση των «Connect» και συζήτησα με τα κορίτσια για τη σχέση των παιδιών της γειτονιάς τους με την εκπαίδευση, απέκτησα μία πιο ρεαλιστική εικόνα της κατάστασης. Όπως ο καθένας που δε ζει σε μια γειτονιά όπως είναι ο Δενδροπόταμος και αρκείται απλά στο να αναπαράγει στερεότυπα γύρω από τη ζωή των Ρομά (ναι, έτσι, τόσο γενικευμένα), έτσι κι εγώ είχα μέχρι πρότινος μια εντελώς διαστρεβλωμένη εικόνα της πραγματικότητας.
Σύμφωνα πάντα με τις πληροφορίες που συνέλεξα από τα παιδιά, είναι πολύ λίγες οι οικογένειες των Ρομά, τουλάχιστον στον Δενδροπόταμο, που αποφασίζουν ακόμα και σήμερα να απέχουν τα παιδιά τους παντελώς από την εκπαίδευση. Ας μην λησμονούμε βέβαια και τον πρωταρχικό λόγο δημιουργίας του «Φάρου του Κόσμου» πριν δέκα χρόνια περίπου, που δεν ήταν άλλος από το «να βάλει τα παιδιά στα σχολεία», όπως συνηθίζει να λέει ο π. Αθηναγόρας.
Έτσι, τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια αύξηση των παιδιών του Δενδροποτάμου που εντάσσονται στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και μια μείωση αυτών που επιλέγουν να αποχωρήσουν από αυτό για ποικίλους λόγους. Τέτοιοι λόγοι μπορεί να είναι όντως η δημιουργία σε πολύ νεαρή ηλικία της δικής τους οικογένειας ή απλά το γεγονός πως τα βρίσκουν λίγο σκούρα κάποια στιγμή και δεν έχουν κάποιον να τους στηρίξει και να τους παροτρύνει να συνεχίσουν. Οφείλω να πω επίσης πως πέρα από τα παιδιά που έχω γνωρίσει τα οποία φοιτούν σε Επαγγελματικά Λύκεια (ΕΠΑ.Λ.) και έτσι καταρτίζονται σε κάποιο τεχνικό επάγγελμα, έχω γνωρίσει και αρκετούς αποφοίτους γενικών λυκείων που φοιτούν σε ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας, αλλά και σε διάφορα ιδιωτικά Ι.Ι.Ε.Κ. με υποτροφίες. Θεωρώ πως πρέπει να είμαστε υπερήφανοι και να επιβραβεύουμε όλα αυτά τα παιδιά που παρά τις αντίξοες συνθήκες, επιλέγουν τον πιο δύσκολο μεν, τον πιο δημιουργικό δρόμο δε!
Σκοπός μας είναι, λοιπόν, να θέσουμε τον πήχη ακόμα ψηλότερα, χωρίς όμως να αλλάξουμε το παραμικρό όσον αφορά τα συστατικά της ομάδας μας, δηλαδή την καλή διάθεση, τη διασκέδαση, τη δίψα για μάθηση, την ομαδικότητα κλπ! Και βέβαια, σκοπεύουμε να αξιοποιήσουμε στο έπακρο όλες τις καινούριες γνώσεις και επιδεξιότητες που απέκτησαν τα κορίτσια στην κατασκήνωση ρομποτικής της «eduAct» αυτό το καλοκαίρι. Κυρίως, για να αποδείξουμε ότι στον Δενδροπόταμο γίνονται, καθημερινά, μικρά θαύματα».
σχόλια