Αυξάνονται τα περιστατικά μπούλινγκ στα σχολεία με τα απανωτά κρούσματα να έχουν θορυβήσει την εκπαιδευτική κοινότητα αλλά και το υπουργείο Παιδείας.
«Τα περιστατικά σχολικής βίας, είναι λιγότερα όσο τα παιδιά μεγαλώνουν, δηλαδή όταν φοιτούν στο λύκειο. Αυτό συμβαίνει διότι τα μεγαλύτερα παιδιά είναι περισσότερο ενημερωμένα και ευαισθητοποιημένα και συνήθως όταν υπάρχουν διαφορές λύνουν μεταξύ τους τα προβλήματα» υπογράμμισε ο Λάμπρος Γιώργας, διευθυντής του 1ου Λυκείου Παπάγου μιλώντας στην εφημερίδα «Έθνος της Κυριακής». Όπως σημειώνει ο ίδιος «νομίζω ότι τα σχολεία πρέπει να εστιάζουν σε αυτό και να το δοκιμάζουν ως ένα τρόπο διαχείρισης μιας κρίσης . Ασφαλώς και οι καθηγητές ξέρουν πως να αντιμετωπίσουν ένα περιστατικό αλλά και τα ίδια τα παιδιά πρέπει να μπαίνουν στο "παιχνίδι" για την επίλυση μιας κρίσης».
«Σημασία έχει η πρόληψη των περιστατικών βίας και όχι η αντιμετώπισή τους» τονίζει ο Αλέξης Κόπτσης, περιφερειακός διευθυντής εκπαίδευσης Κεντρικής Μακεδονίας και προσθέτει «έχοντας τόσα χρόνια, καταγράψει τη σχολική βία παρατηρώ ότι το 80%, οφείλεται στα γονεικά πρότυπα και μετά στη μη ικανοποίηση των αναγκών του μαθητή (αποδοχή από τους άλλους, προβολή, έλλειψη φίλων κλπ)».
Σύμφωνα με τον ίδιο «το μεγαλύτερο ποσοστό των θυτών είναι αγόρια στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου και μετά του δημοτικού .Συνεπώς το σύγχρονο σχολείο πρέπει να ενδιαφερθεί όχι μόνο για τη διδασκαλία και τη μάθηση αλλά και για τα συναισθήματα του παιδιού. Να δημιουργεί ένα καλό ψυχολογικό κλίμα μέσα στην τάξη αλλά μαζί να βάζει όρια και κανόνες».
«Το σχολείο πρέπει να έχει κανονισμούς και μάλιστα από την πρώτη τάξη του δημοτικού . Στα χρόνια της οικονομικής κρίσης έχουμε έξαρση της βίας στα σχολεία και σε αυτό ευθύνονται και οι γονείς ,οι οποίοι όχι μόνο δεν ξέρουν να χειρίζονται τα θέματα αυτά, αλλά είναι και οι ίδιοι βίαιοι» καταλήγει ο κ. Κόπτσης.
Μορφές εκφοβισμού
Ο όρος «εκφοβισμός και βία στο σχολείο» (school bullying), όπως και ο όρος «θυματοποίηση» (victimization) χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν μια κατάσταση κατά την οποία ασκείται εσκεμμένη, απρόκλητη, συστηματική και επαναλαμβανόμενη βία και επιθετική συμπεριφορά με σκοπό την επιβολή, την καταδυνάστευση και την πρόκληση σωματικού και ψυχικού πόνου σε μαθητές από συμμαθητές τους, εντός και εκτός σχολείου.
Σωματικός: φυσικός τραυματισμός ή απειλή τραυματισμού προς κάποιον. Εκδηλώνεται με σπρωξίματα, σκουντήματα, αγκωνιές, γροθιές και κλοτσιές, τρικλοποδιές, χτυπήματα με αντικείμενα, τσιμπήματα και δαγκωνιές, περιορισμό του άλλου μέσω σωματικών πρακτικών.
Λεκτικός: συστηματική χρησιμοποίηση υβριστικών εκφράσεων, φραστικών επιθέσεων, προσβολών και απειλών, αγενών σχολίων και ειρωνείας, χρήση παρατσουκλιών.
Εκφοβισμός με εκβιασμό: εκούσια απόσπαση χρημάτων ή προσωπικών αντικειμένων, η οποία συνοδεύεται από απειλές ή και τον εξαναγκασμό σε αντικοινωνικές πράξεις.
Έμμεσος ή κοινωνικός: προσπάθεια για κοινωνική απομόνωση ή αγνόηση ατόμου, για άσκηση επιρροής στην ομάδα των συνομηλίκων ώστε να αισθανθούν αντιπάθεια για κάποιο συγκεκριμένο συμμαθητή τους, διάδοση κακόβουλων φημών και ψευδών.
Ηλεκτρονικός: αποστολή απειλητικού ή υβριστικού υλικού μέσω του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, των υπηρεσιών MMS και SMS που παρέχουν τα κινητά τηλέφωνα και των διαδικτυακών τόπων κοινωνικής δικτύωσης, χρήση ή παραποίηση των προσωπικών δεδομένων κάποιου ατόμου, αποκλεισμός του από μια δικτυακή ομάδα, κλήσεις στο κινητό του από άγνωστο νούμερο.
Ρατσιστικός: διάδοση αρνητικών σχολίων εξαιτίας της καταγωγής, της κοινωνικής τάξης, της οικονομικής κατάστασης, της διαφορετικότητας.
Σεξουαλικός: υβριστικά σχόλια, σκίτσα και γκράφιτι με σεξουαλικό περιεχόμενο, ανήθικες χειρονομίες, ανεπιθύμητο άγγιγμα, έως και σοβαρές σεξουαλικές επιθέσεις.
Οδηγίες για γονείς
Σε κάθε περίπτωση οι γονείς θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη στα σοβαρά αναφορές του παιδιού τους ή και του σχολείου για θέματα βίας ενώ δεν θα πρέπει να ρίχνουν την ευθύνη για τον εκφοβισμό στα θύματα και να αποφεύγουν τις συμβουλές του τύπου «χτύπα αν σε χτυπήσουν» ή «κορόιδεψε αν σε κοροϊδέψουν». Μέλημα τους επίσης είναι να ενημερώνουν άμεσα το σχολείο και να ζητούν τη λήψη μέτρων ενώ θα πρέπει να αποφεύγουν να έρθουν σε επαφή με τους γονείς των θυτών ή και τους ίδιους τους θύτες.
Ακόμα οι γονείς οφείλουν να δείχνουν υπομονή καθώς ούτε η επιθετική συμπεριφορά των θυτών, ούτε η παθητική συμπεριφορά των θυμάτων αλλάζουν εύκολα. Το να ενθαρρύνουν το παιδί τους να ανακαλύψει τα ιδιαίτερα ταλέντα και ικανότητές του, ενισχύοντας έτσι την αυτοεκτίμησή του είναι μία προτεινόμενη πρακτική.
Επίσης θα πρέπει να ελέγχουν το θυμό τους και να μην επιβάλλουν σωματικές τιμωρίες και αντίθετα να πρέπει να δείχνουν κατανόηση για τα προβλήματά των παιδιών και να αναζητούν λύσεις από κοινού.
Τέλος, εφόσον δεν ξέρουν πως ν΄ αντιμετωπίσουν το πρόβλημα καλό είναι ν΄ αναζητούν έγκαιρα τη βοήθεια ειδικών.
σχόλια