Στο Μάτι και κατά μήκος της λεωφόρου Μαραθώνος τα σπίτια είναι άδεια από κόσμο. Άλλα έχουν καεί ολοσχερώς, άλλα γλίτωσαν παρά τρίχα με μερικούς μαύρους τοίχους ως ενθύμιο της φονικής πυρκαγιάς που ξέσπασε τη Δευτέρα 23 Ιουλίου. Στον δρόμο δεν κυκλοφορεί ψυχή. Η σιωπή μοιάζει να έχει αποκτήσει υλική υπόσταση εδώ γύρω.
Λίγο πιο κάτω, σ' ένα ανοιχτό σημείο βρίσκεται ο Σταθμός Εθελοντών Πυροσβεστών Νέου Βουτζά - Προβαλίνθου. Πίσω του όλα σχεδόν τα δέντρα έχουν καεί.
«Τον προλάβαμε τελευταία στιγμή» μου λέει μαντεύοντας την έκφρασή μου ο Γιάννης Δαμιανόγλου, διοικητής του σταθμού, ο οποίος μόλις σήμερα βρήκε λίγο χρόνο να πάει να δει το σπίτι του που κάηκε από την πυρκαγιά.
«Ο ρόλος αυτών των παιδιών παρά το νεαρό της ηλικίας τους ήταν πολύ σημαντικός στο να μη χαθούν περισσότερες ζωές από την πυρκαγιά» παραδέχεται ο Σπύρος Ξάνθης, εκπαιδευτής των ανήλικων εθελοντών πυροσβεστών της Νέας Μάκρης.
Από την προηγούμενη Δευτέρα, όταν και έφτασε η πύρινη λαίλαπα, δεν κούνησε ρούπι από τον σταθμό. Κοιμόταν και ξυπνούσε εκεί.
Δίπλα στα ράφια με τα κράνη και τα οχήματα έχουν τοποθετήσει μερικά ράντσα. Σ' ένα από αυτά κοιμάται ένα νεαρό κορίτσι. Όπως με πληροφορούν είναι πυροσβέστης.
«Αυτή που βλέπεις εδώ είναι 16 χρονών και ένα βράδυ κοιμήθηκε στο σταθμό για να βοηθήσει στην πυρκαγιά» εξηγεί ο κ. Δαμιανόγλου.
Λίγο αργότερα ξυπνάει. Το όνομά της, Ζωή Αλεξανδράκη. Το Σεπτέμβρη θα πάει στη 2η Λυκείου και όπως μου λέει χαρακτηριστικά «δεν έκανε διακοπές επειδή ήθελε να βοηθήσει στην κατάσβεση των πυρκαγιών».
Δίπλα της βρίσκεται τώρα ο Νικόλας Γουρνέλος. Κι αυτός 16 ετών, είναι ήδη δύο χρόνια εθελοντής, και μόλις γύρισε από μια περιπολία στα καμένα δάση.
«Ο ρόλος αυτών των παιδιών παρά το νεαρό της ηλικίας τους ήταν πολύ σημαντικός στο να μη χαθούν περισσότερες ζωές από την πυρκαγιά» παραδέχεται ο Σπύρος Ξάνθης, εκπαιδευτής των ανήλικων εθελοντών πυροσβεστών της Νέας Μάκρης.
Ο Νικόλας και η Ζωή είναι δύο από τα έξι ανήλικα παιδιά που βρέθηκαν στο Μάτι, στον Νέο Βουτζά και τις υπόλοιπες φλεγόμενες περιοχές για να συνδράμουν.
Στήριξαν τους κατοίκους που είχαν πανικοβληθεί, ετοίμασαν τα οχήματα για να πάνε για κατάσβεση, έδωσαν νερό σε ταλαιπωρημένα ζώα, ενώ δε δίστασαν μάλιστα να πιάσουν και τη μάνικα για να σβήσουν τη φωτιά όπου χρειάστηκε.
«Φτάσαμε απέναντι από τη φωτιά. Εγώ κρατούσα από πίσω τη μάνικα στους μάχιμους πυροσβέστες γιατί είναι πολύ βαριά. Όταν κουραζόντουσαν για μερικά λεπτά σβήναμε και εμείς» παραδέχεται ο 16χρονος Νικόλας Γουρνέλος, ο οποίος ήταν από τους πρώτους που είδε τη πυρκαγιά να πλησιάζει από το πυροφυλάκιο ψηλά στο βουνό.
Κατέβηκε, όμως, πολύ γρήγορα και ειδοποίησε για τον κίνδυνο που έρχεται χωρίς να πάθει κάτι. Μερικά λεπτά μετά το φυλάκιο είχε τυλιχτεί στις φλόγες.
«Είναι η πρώτη φορά που δρω σε πυρκαγιά» λέει η Ζωή Αλεξανδράκη, η οποία πριν από δύο μήνες ολοκλήρωσε την εκπαίδευσή της και όπως εξηγεί «έπεσε κατευθείαν στα βαθιά».
Μαζί στο σταθμό εθελόντρια είναι και η μητέρα της. Σ' όλες τις αποστολές ήταν στο ίδιο πυροσβεστικό όχημα. «Μπορεί να ήμουν η κόρη της αλλά με έβλεπε κανονικά σαν κομμάτι του πληρώματος» προσθέτει γελώντας.
Οι εθελοντές πυροσβέστες της Νέας Μάκρης έδρασαν καθ υπόδειξη της Πυροσβεστικής και της Γενικής Γραμματείας Πολιτικής Προστασίας. «Αυτοί μας έλεγαν που πρέπει να κατευθυνθούμε για να βοηθήσουμε. Δεν μπορούσαμε να πάμε όπου θέλουμε» λέει ο εκπαιδευτής των νεαρών πυροσβεστών, Σπύρος Ξάνθης.
Ο ίδιος αυτή τη στιγμή εκπαιδεύει δωρεάν 11 νέα παιδιά στην εθελοντική πυρόσβεση. Ο πιο μικρός εθελοντής δε ξεπερνά τα 15.
Όπως παραδέχεται ο κ. Δαμιανογλου, δημιούργησε αυτή την ακαδημία Πυροσβεστών ύστερα από ένα ταξίδι επιμόρφωσης στην Αυστρία πριν χρόνια. «Αυτοί έχουν το θεσμό του ανηλίκου εθελοντή πυροσβέστη εδώ και δεκαετίες. Γιατί να μη γίνει και εδώ;» αναρωτήθηκε ο διοικητής του σταθμού και τελικά δημιούργησε το τμήμα.
Σύμφωνα, ωστόσο, με την ελληνική νομοθεσία, για να μπορεί κάποιος να σβήνει φωτιές πρέπει να πάρει πρώτα πτυχίο πυρόσβεσης από την Πυροσβεστική Υπηρεσία. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο μετά τη συμπλήρωση των 18 ετών.
Κάτι τέτοιο, όμως, δεν στερεί από τους μικρούς πυροσβέστες τη δυνατότητα να αναλάβουν κι άλλες αρμοδιότητες. Μία από αυτές τώρα είναι να εποπτεύουν τα καμένα σπίτια της περιοχής ώστε να αποτραπούν περιστατικά πλιάτσικου.
Ο Νικόλας Γουρνέλος, μάλιστα, προχθές έπεσε πάνω σε ένα τέτοιο περιστατικό.
Την ώρα που επόπτευε την περιοχή μαζί με άλλους εθελοντές πυροσβέστες, είδε ένα όχημα που κινούνταν τριγύρω.
Τους ρώτησαν αν ψάχνουν κάτι, εκείνοι τους απάντησαν πως έχουν χαθεί και αμέσως κάλεσαν την αστυνομία. Τελικά αποδείχθηκε πως το αμάξι ήταν κλεμμένο και οι οδηγοί τους ήταν έτοιμοι για πλιάτσικο στα καμένα σπίτια.
Δεν είναι, όμως, η πρώτη φορά που οι ανήλικοι πυροσβέστες του σταθμού καλούνται να βοηθήσουν σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης.
Το περασμένο φθινόπωρο βοήθησαν στις πλημμύρες της Μάνδρας. Για να βρεθούν, μάλιστα, στη Δυτική Αττική έλειψαν ολόκληρες μέρες από το σχολείο, το οποίο όμως τους δικαιολόγησε τις απουσίες εξαιτίας του έργου τους.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, όπως παραδέχονται οι ίδιοι, δεν πρόκειται να ξεχάσουν εύκολα όσα είδαν στις πρόσφατες πυρκαγιές.
Ο Νικόλας θυμάται μια σκηνή που του έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό. «Καθώς επιστρέφω στο σταθμό βλέπω μια γυναίκα σ' ένα πυροσβεστικό να κλαίει. Δεν μπορούσε να βρει τον σύζυγό της που είναι πυροσβέστης στη φωτιά και πίστευε πως είναι νεκρός».
Η Ζωή δε ξεχνά, από την άλλη, τη στιγμή που την πήραν τηλέφωνο και της είπαν για τη φωτιά. «Τα παράτησα όλα και πήγα στο σταθμό να βοηθήσω. Μπορεί η μαμά μου να είναι πυροσβέστης, όταν το είπα στον μπαμπά μου όμως άρχιζε να μου φωνάζει και να μου λέει να μην πάω. Εγώ όμως είχα πάρει την απόφασή μου».
Κάτι ανάλογο συνέβη και στον Νικόλα. «Με πήραν οι δικοί μου και τους είπα πως θα τους καλέσω όταν θα τελειώσω από τη φωτιά. Ε, όταν γύρισα και άνοιξα το κινητό μου είδα 30 αναπάντητες από τη μάνα μου» μου λέει και γελάει.
«Είναι λογικό να ανησυχούν οι γονείς. Ίσως και γω να το έκανα. Απλά ξέρουν πως δεν πρόκειται ποτέ να διακινδυνεύσουμε να πάθουν κάτι» σημειώνει ο διοικητής του σταθμού, Γιάννης Δαμιανόγλου.
«Δυστυχώς ο κόσμος δε γνωρίζει πολλά πράγματα για την πυρκαγιά και πανικοβάλλεται. Ούτε τα παιδιά» προσθέτει ο ίδιος.
«Το μόνο που μας μαθαίνουν στο σχολείο είναι το τι πρέπει να κάνουμε σε περιπτώσεις σεισμού. Τώρα στη φωτιά πολλοί φίλοι μου δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν» λέει η Ζωή Αλεξανδράκη.
Η ίδια θέλει να τελειώσει το σχολείο και να περάσει στην πυροσβεστική ακαδημία. Είναι όνειρό της να γίνει επαγγελματίας πυροσβέστης.
Ο Νικόλας από την άλλη θέλει να πάει στα καράβια και να ασχοληθεί μόνο με την εθελοντική δασοπυρόσβεση.
Και οι δυο τους επιθυμούν, όμως, να συνεχίσουν να βοηθούν σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης.
Ενώ η συζήτησή μας φτάνει σιγά σιγά στο τέλος της, φτάνει στο σταθμό ένα αυτοκίνητο. Είναι η μητέρα του Νικόλα και έχει έρθει να τον πάρει για να μπορέσει να ξεκουραστεί και να κάνει ένα μπάνιο, μιας και στο σταθμό πέρα από το ρεύμα έχει κοπεί και το νερό.
«Θέλετε να σας φέρω τίποτα;» ρωτάει τους άλλους πυροσβέστες καθώς φεύγει. Σε 2-3 ώρες θα είναι και πάλι εδώ. Πίσω στο σταθμό θα μείνει και η Ζωή. Έχουν να συνεχίσουν τις περιπολίες στα καμένα.
σχόλια