Ο πελάτης φτάνει στο συνεργείο ελαστικών και μόλις αντικρίζει την Χριστίνα Γκάγια, έτοιμη να τον εξυπηρετήσει, ρωτάει: «Είναι κανείς εδώ;». Είναι οι στιγμές που εκείνη αισθάνεται αόρατη μέσα στην ίδια την επιχείρησή της και όταν απαντά «Ναι, εγώ», η αντίδραση του πελάτη είναι κάτι που πλέον έχει συνηθίσει.
Η κ. Γκάγια ασχολείται με το συγκεκριμένο επάγγελμα από τα 21 της χρόνια, με παρότρυνση του πατέρα της που ήθελε να υπάρχει μια συνέχεια στην επιχείρησή του. Τόσο η ίδια, όσο και η αδελφής της μεγάλωσαν στο συνεργείο και βίωσαν ευχάριστες αλλά και δύσκολες καταστάσεις, λέει.
«Ασχολούμαι με αυτή τη δουλειά από τα πρώτα χρόνια του λυκείου, συνολικά 21 χρόνια. Ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στη διαχείριση πληροφοριών, ένα αντικείμενο σχετικό με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, αλλά λόγω των συγκυριών, δηλαδή εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και επειδή ο πατέρας μου συνταξιοδοτήθηκε, ασχολήθηκα με την επιχείρηση, αν και ήταν ένα αντικείμενο το οποίο δεν θα επέλεγα», διευκρινίζει μιλώντας στο ΑΠΕ/ΜΠΕ.
«Τα έχω αντιμετωπίσει όλα. Ειρωνεία, αμφισβήτηση, δυσπιστία, όχι μόνο για το φύλο αλλά και για την ηλικία», δηλώνει η κ. Γκάγια. «Στην αρχή, αν και είχα τον ενθουσιασμό, υπήρχαν συμπεριφορές που μ’ έκαναν να απογοητευτώ, να σκεφτώ: “τι κάνω εγώ εδώ”. Παλαιότερα επηρεαζόμουν πολύ, έφευγα από τη δουλειά και στεναχωριόμουν. Το σκεφτόμουν και το κουβαλούσα μέσα μου. Τώρα πια δεν με απασχολούν αυτά», συμπληρώνει.
Αν και έχει αδυναμία στα αυτοκίνητα και… παίζει στα δάχτυλα τον γρύλο, όσα χρόνια κι αν περάσουν και όση εμπειρία κι αν αποκτήσει, αυτό που συνεχίζει να την ενοχλεί είναι η αμφισβήτηση.
«Έρχονται πολλές φορές για να τσεκάρουν εάν μπορώ να ανταπεξέλθω και αυτό με ενοχλεί ιδιαίτερα. Μερικές φορές λέω, είμαι με το ένα πόδι εδώ και το άλλο έτοιμο να φύγει και εάν φύγει θα ακολουθήσω κι εγώ... τα χρόνια περνάνε και είναι δύσκολο να συνεχίσω αυτή τη δουλειά», λέει.
Η δουλειά είναι δύσκολη, εξηγεί. «Όχι τόσο το τεχνικό κομμάτι καθώς είναι κάτι που το μαθαίνεις και εκπαιδεύεσαι καθημερινά. Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι το βάρος. Πρέπει να έχεις καλή φυσική κατάσταση για να σηκώνεις το ελαστικό με τη ζάντα, αλλά και οι κινήσεις που κάνεις, είναι πολύ επιβαρυντικές για το σώμα», συμπληρώνει.
Όσο για το ερώτημα για το αν υπάρχει «αδύναμο» φύλο, απαντά: «Θεωρώ ότι είναι περιττό να μιλάμε ακόμα και σήμερα για αδύναμο και δυνατό φύλο. Πώς μπορεί να είναι η γυναίκα αδύναμη, όταν ασχολείται με το σπίτι, με τα παιδιά και τη δουλειά ταυτόχρονα».
