Η συνομιλία του Νίκου με τα ζωντανά του είναι ντοκιμαντέρ από μόνη της. Με σφυρίγματα που διαφέρουν σε ένταση, χροιά και ύφος, μπαινοβγαίνουν στο μαντρί, τα πάει βόλτα στον κάμπο να φάνε άγριο τριφύλλι και βίκο. Εδώ, το κάθε «μπε» μεταφράζεται. Τα χαϊδεύει, τα κοροϊδεύει, τους μιλάει. Δείχνει την προβατίνα που γεννάει σε λίγες μέρες. Ο βοσκός που θα τη ξεγεννήσει βρίσκεται σε επιφυλακή να μην γίνει κανένα απρόοπτο στη γέννα και χαθούν τα νεογνά, που ίσως είναι και δύο. Δύο πρόβατα παίρνουν φόρα και χτυπιούνται με δύναμη στο κεφάλι δείχνοντας την ενόχλησή τους για κάτι, αλλά δεν είναι παρά μόνο το προμήνυμα για την αλλαγή του καιρού. Η ψύχρα τους προκαλεί φαγούρα στο τριχωτό κεφάλι, κάποια ξύνονται στα δέντρα και κάποια χτυπιούνται για να το ξύσουν. Την φυσική καταστροφή την αντιλαμβάνονται ίσα με δυο μέρες πριν. Ώρες πριν εκδηλωθούν τα ακραία καιρικά φαινόμενα, τα νεαρά πρόβατα χοροπηδούν σαν τρελά πάνω-κάτω στο χώμα. Αφηγείται τα μυστικά και τις ιστορίες των προβάτων σαν να πρόκειται για σημαντικά ιστορικά γεγονότα. Από μικρός στο κουρμπέτι έγινε μάστορας προβατάς, και πλέον οσμίζεται τι συζητάει το μαντρί από χιλιόμετρα. Ένας βοσκός με οικογενειακή παράδοση στο επάγγελμα, που μένει ακόμη στο πλίνθινο σπίτι της οικογένειας παρέα με την ηλικιωμένη μάνα του και τα ζωντανά του― μια περίπτωση αποκομμένη από τον πολιτισμό.
Όμως, τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν πολλές τριγύρω, αν κοιτάξουμε λίγο καλύτερα. Συνήθως, οι άνθρωποι που έχουν την επιλογή αλλάζουν τη ζωή τους, αλλά υπάρχουν κι εκείνοι που όσα κι αν τους δώσεις, είναι γεννημένοι να κάνουν κάτι συγκεκριμένο. Ίσως μοιάζει εξωπραγματικό. Αλλά έχει κανείς το copyright της πραγματικότητας;
σχόλια