ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΖΗΛΟ που επέδειξαν το απόγευμα της Πέμπτης τα μέσα ενημέρωσης, που δεν άφησαν ούτε μια στιγμή ησυχίας για μένα και την οικογένειά μου, να τον έδειχναν και στις 18 Δεκεμβρίου 2019, όταν η εισαγγελέας της έδρας Αδαμαντία Οικονόμου έκανε την πρότασή της, που κόντεψε να μας στείλει όλους αδιάβαστους.
Εξαιρώ, βέβαια, τους λίγους δημοσιογράφους που έχουν παλέψει όλα αυτά τα χρόνια γι' αυτήν τη δίκη. Αλλά θα ήθελα όλοι να είχαν δείξει τον ίδιο ζήλο που έδειξαν την Πέμπτη. Να είχαν κάνει την κριτική τους και να είχαν παρουσιάσει αυτή την πρόταση σε όλον τον κόσμο.
Θα ήθελα τότε να με έψαχναν απελπισμένα, όπως με έψαχναν χθες, που μάλιστα το μόνο που με ρωτούσαν ήταν αν ρωτήθηκα ή δεν ρωτήθηκα.
Όσο για την τηλεόραση, που ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις, θα έπρεπε τα πέντε αυτά χρόνια να είναι εδώ και να παρακολουθεί τη δίκη, στην οποία έχουν αποκαλυφθεί τα πάντα. Και από αυτά, ελάχιστα έχουν παρουσιαστεί». (18/1/20)
• • •
«Η ατιμωρησία αυτού του εγκλήματος έχει γεμίσει τη γη με αίμα. Δεν ξέρω τι φέρνει το μέλλον, αν οι φασίστες θα επιστρέψουν. Το ότι δεν είναι στη Βουλή η Χρυσή Αυγή είναι θετικό. Ρατσιστές και φασίστες πάντα θα υπάρχουν. Η δίκη του Παύλου τους πέταξε έξω από τη Βουλή. Ο θάνατός του τους έκανε πέρα. Περιμένω, όμως, ο Λαγός και ο Κασιδιάρης να καταδικαστούν. Περιμένουμε όλοι πάνω από έξι χρόνια. Οι δικηγόροι μας έχουν κάνει τα πάντα. Και μόνο γι' αυτούς πρέπει αυτοί οι δύο να καταδικαστούν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το αίμα του Παύλου εμπόδισε να χυθεί κι άλλο αίμα, αίμα αθώων». (Ιούλιος 2020, Δεύτερο Πρόγραμμα, στην εκπομπή «Με τα πόδια μέχρι την αλήθεια»)
• • •
«Μετά από πεντέμισι βασανιστικά χρόνια δικαστικής διαδικασίας, κατά την οποία δεχτήκαμε έως και ύβρεις και απειλές από την πλευρά των κατηγορουμένων, εμείς, η οικογένεια του Παύλου Φύσσα, αναμετρηθήκαμε κατά πρόσωπο με το τέρας του ναζισμού και σταθήκαμε όρθιοι. Η ώρα της απόφασης έφτασε. 7 Οκτωβρίου 2020 και ώρα 11. Επτά μαρτυρικά χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου, για εμάς η συνολική καταδίκη της ηγεσίας της εγκληματικής οργάνωσης Χ.Α. είναι μονόδρομος. Την ημέρα της απόφασης καλούμε όλο τον κόσμο που στάθηκε δίπλα μας στο δικαστήριο όλα αυτά τα χρόνια αλλά και όλους όσοι δεν μπόρεσαν μέχρι σήμερα να έρθουν στις 7 Οκτώβρη να είναι έξω από την αίθουσα του Εφετείου». (4/9/20)
• • •
«Ακόμα και σήμερα στο Κερατσίνι νιώθω "φιλοξενούμενη". Ο τόπος μου είναι εκεί, στο χωριό. Έχω συγκρατήσει στη μνήμη μου τη χαρά, τον ενθουσιασμό, τη φροντίδα και τη ζωντάνια εκείνων των χρόνων. Ύστερα ακολούθησαν οι λύπες, οι πίκρες και ο αβάσταχτος πόνος. Ωστόσο, έχω να επισκεφτώ τα μέρη όπου γεννήθηκα από το καλοκαίρι του 2013, δύο μήνες προτού δολοφονηθεί ο Παύλος. Ήταν το τελευταίο ανέμελο καλοκαίρι της ζωής μου. Συναισθηματικά και σωματικά δεν έχω τη δύναμη να βρεθώ ξανά εκεί. Από τότε που έχασα τον γιο μου δεν έχω πάει ούτε στο εξοχικό μας στη Σαλαμίνα». (LiFO, 3/20)
• • •
«Όλα άλλαξαν στις 18 Σεπτεμβρίου του 2013. Ξανασυνάντησα τον γιο μου στις 3 μετά τα μεσάνυχτα στον νεκροθάλαμο του Γενικού Κρατικού Νίκαιας. Πολύς κόσμος γύρω μου, αλλά κανείς δεν μου μίλαγε. Μετά από λίγο είδα το άψυχο σώμα του. Προσπάθησα να τον ζεστάνω. Ήθελα να φύγουμε από κει μέσα. Δεν μπορούσα να τον αποχωριστώ. Τρεις μαχαιριές. Είδα τα τραύματα στον πνεύμονα και στην καρδιά. Από τότε, ούτε ο Παύλος έχει εμάς ούτε εμείς αυτόν. Μου λείπει. Όλα μου λείπουν. Η παρουσία του, οι κινήσεις του, η φωνή του. Κι εκείνη η πόρτα που πλέον δεν ανοίγει. Από τότε ξεκίνησε ο γολγοθάς μας». (LiFO, 3/20)
• • •
«Υπήρχαν πολλές δύσκολες στιγμές στη διάρκεια των επτά ετών. Όμως η χειρότερη ήταν να ακούς στο δικαστήριο το σύνθημα "αίμα - τιμή - Χρυσή Αυγή" και να σου λένε: "Πού είναι ο Παύλος σου τώρα;". Είναι η ώρα που έφτασα στα όριά μου. Τους περισσεύει το θράσος. Έχουμε έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με τον Πατέλη και ήταν έτοιμος να λιποθυμήσει. Ανθρωπάκια θρασύδειλα. Ούτε για φτύσιμο δεν αξίζουν. Κτήνη, χωρίς ίχνος μετάνοιας. Όμως το κακό το έκαναν. Ο δε Μιχαλολιάκος δεν είπε ποτέ ούτε καν το όνομα του Παύλου». (LiFO, 3/20)
• • •
«Με τον Παύλο τα λέγαμε όλα. Αλλά θα ήθελα να έχω προλάβει, προτού φύγει, να του πω άλλη μια φορά πόσο πολύ τον αγαπούσα. Κι αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω και είχα μια ευκαιρία, θα ήθελα να είχα μπει μπροστά στον γιο μου και να μαχαίρωναν εμένα». (LiFO, 3/20)
• • •
«Ο Παύλος τα κατάφερε... Γιε μου!».
«Είναι μια καλή απόφαση η καταδίκη των δολοφόνων. Αλλά η απόφαση δεν μου λέει τίποτα, αν δεν δω να μπαίνουν φυλακή οι δολοφόνοι με την ποινή που θα τους απαγγελθεί. Αν πάρουν αναστολή δεν θα έχει αποδοθεί δικαιοσύνη. Νίκησε ο Παύλος, νίκησε η ελευθερία, αυτό που πραγματικά ήταν ο Παύλος. Μας ανοίγεται ένας δρόμος καλός αλλά δεν κερδίζεται έτσι ο φασισμός. Χρειάζεται αγώνας. (7/10/2020)
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
