Ο ΣΥΡΜΟΣ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ είναι γεμάτος νεαρόκοσμο από τα προάστια κι επικρατεί ένας κάποιος συνωστισμός, είναι όμως τόσο χαρούμενο κι αισιόδοξο το κλίμα ώστε ξεχνάς την πανδημία και τα χούγια της. Όλο σχεδόν το βαγόνι κουβεντιάζει για τη δίκη, «άντε να μπούνε φυλακή σήμερα τα ναζίδια!», λέει ένας (μάλλον) μαθητής δίπλα μου, «κάτσε μόνο μην πέσουν στα μαλακά», λέει καχύποπτα μια κοπέλα από την παρέα του, «μπράβο παιδιά μου, να πάτε να σας δούνε και οι δικαστές!», επιδοκιμάζει μια κυρία.
Στην έξοδο του σταθμού Αμπελοκήπων ένα «σμάρι» ξεχύνεται στον πρωινό ήλιο για να ενωθεί με το υπόλοιπο πολύχρωμο πλήθος κάτω από τραγούδια, συνθήματα και ιαχές. Ένα πλήθος που γρήγορα μεγαλώνει για να πλημμυρίσει ασφυκτικά την Αλεξάνδρας από το ΙΚΑ μέχρι τη διασταύρωση με την Κηφισίας και τα γύρω στενά. Πάνω από 30 χιλιάδες άτομα, ανάμεσά τους κόσμος που ταξίδεψε ακόμα κι από την επαρχία, πλήθος τα «φρέσκα» πρόσωπα, μεγαλώνει η ανησυχία, η λαοθάλασσα και η προσμονή καθώς περνά η ώρα.
Από τους άλλους, εκείνους που είχαν αφεθεί λυτοί να σπέρνουν βία και μίσος με λαϊφστάιλ «πινελιές», που τρομοκρατούσαν για χρόνια ολόκληρες κοινωνικές ομάδες πιάνοντας καλό στασίδι και στη βουλή, που κατά τον φαντασμένο τους αρχηγό «θα ακόνιζαν ξιφολόγχες στα πεζοδρόμια» σαν ζύγωνε ο καιρός, ούτε ψυχή. Αλλά κι από τους κοντά μισό εκ. κάποτε ψηφοφόρους της, τους «ασυμπτωματικούς φασίστες» όπως εμπνευσμένα τους χαρακτήριζε ένα πανό, ζήτημα πια να βρεις μερικές εκατοντάδες που να παραδέχονται ευθαρσώς την επιλογή τους εκείνη – η σχεδόν καθολική κοινωνική έστω και εξ ανάγκης απαξίωση του νεοναζιστικού αυτού μορφώματος, από το ανώτατο θεσμικό επίπεδο μέχρι εκείνους τους κρατούμενους που κρέμασαν από τα κελιά της φυλακής πανό «υποδοχής», είναι αναμφίβολα από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του αντιφασιστικού κινήματος.
Σημασία έχει οι παρελκυστικοί ισχυρισμοί τους να μην εισακουστούν ούτε στο ελάχιστο, να μην ανασταλεί καν η ποινή των κατηγορουμένων μέχρι την εκδίκαση της έφεσης, να οδηγηθούν το συντομότερο απαξάπαντες –μαζί και όσοι εξ αυτών ήταν σήμερα απόντες, φυσικά και ο ανθυποφύρερ Μιχαλολιάκος– στον φυσικό τους χώρο: πίσω από τα σίδερα.
Πολύ ισχυρή, όπως αναμενόταν, ήταν η αστυνομική παρουσία, με το Εφετείο περιζωμένο από κλούβες –ένα μπλε τείχος από λαμαρίνα που όμοιό του σε έκταση δεν θυμάμαι στην Αθήνα–, αύρες και διμοιρίες ΜΑΤ. Η «πόρτα» είναι πολύ αυστηρή, μπαίνεις με λίστα, οι θέσεις μέσα στη δικαστική αίθουσα είναι ακόμα πιο περιορισμένες, χαμός κι απέξω από δημοσιογράφους και φωτορεπόρτερ, Έλληνες και ξένους, καθώς επίσης από εκπρόσωπους δικαιωματικών οργανώσεων και φορέων.
Η είδηση της άφιξης της Μάγδας Φύσσα ξεσηκώνει επευφημίες και χειροκροτήματα, σαφώς περισσότερα από εκείνων των πολιτικών αρχηγών και των άλλων επώνυμων που θα εμφανιστούν. Σε λίγο θα είναι όλοι στις θέσεις τους, δικαστές, εκπρόσωποι της Πολιτικής Αγωγής, συνήγοροι υπεράσπισης, μόνο οκτώ όμως από τους κατηγορούμενους με τα κεφάλια τους «ένα» με το πάτωμα. Τα συνθήματα απέξω είναι τόσο δυνατά ώστε σχεδόν φτάνουν στην αίθουσα, είναι πολλά κι ανάκατα, όπως οι πολλές δεκάδες οργανώσεις και συλλογικότητες που έχουν συγκεντρωθεί, το «ο Παύλος ζει, τσακίστε τους ναζί!» συσπειρώνει περισσότερο το πλήθος, μεστή η οργή, γιορτινή η ατμόσφαιρα.
ΤΥΧΑΙΑ τρακάρω έναν Πακιστανό γείτονα, έχει κατέβει κι αυτός για τη δίκη, ανοίγει η καρδιά του που βλέπει κι εμένα εκεί, «τι να σε κεράσω», επιμένει, «τίποτα ευχαριστώ, αλλού είναι σήμερα τα κεράσματα», ανταπαντώ – δεν θυμάμαι ποτέ τόσο φωτεινό το χαμόγελό του. Βλέπω κι άλλους φίλους και γνωστούς, χαίρομαι όμως περισσότερο για το γεγονός ότι βλέπω και τόσο μα τόσο πολλούς «άγνωστους».
Η ώρα της απόφασης ζυγώνει και κεντρικό θέμα συζήτησης στους διαδρόμους και τα «πηγαδάκια» απέξω δεν είναι μόνο αν θα καταδικαστούν οι κατηγορούμενοι για τις αξιόποινες πράξεις τους, αλλά αν θα αποδοθεί η κατηγορία περί σύστασης και συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση που θα «μαγκώνει» και την ηγεσία. Διότι αν αυτό συμβεί, η ΧΑ έχει δεχτεί το τελειωτικό χτύπημα.
Λίγο πριν από τις 12 ξεκινούν να ανακοινώνονται οι καταδίκες, με πρώτες αυτές των δραστών της επίθεσης στους Αιγύπτιους αλιεργάτες του Περάματος. Χειροκροτήματα και πανηγυρισμοί στη δικαστική αίθουσα, χειροκροτήματα και πανηγυρισμοί στη νιοστή απέξω, όπου οι εξελίξεις γνωστοποιούνται από μεγάφωνα στο συγκεντρωμένο πλήθος. Ένοχο κρίνεται όλο το Πολιτικό Συμβούλιο της Χρυσής Αυγής για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης (Μιχαλολιάκος, Παππάς, Λαγός, Κασιδιάρης, Ματθαιόπουλος, Παναγιώταρος, Γερμενής) και όλη η υπόλοιπη κοινοβουλευτική ομάδα συν οι δυο πυρηνάρχες Πατέλης και Πανταζής, για ένταξη σε εγκληματική οργάνωση. Στο «κάδρο» των πεπραγμένων τους μπαίνει και η δολοφονία του νεαρού Πακιστανού εργάτη Σαχζάτ Λουκμάν το '13 η οποία έχει ήδη εκδικαστεί, παρών και ο τραγικός πατέρας του.
Σαράντα τρία μέλη των ναζί συνολικά καταδικάζονται σε διάφορες ποινές στην ελληνική «έκδοση» της Νυρεμβέργης του 1945. Η Μάγδα Φύσσα στο άκουσμα της απόφασης υψώνει τις γροθιές της θριαμβευτικά στον ουρανό, πάει στα κάγκελα της εισόδου, βγάζει τη μαύρη μάσκα που αναγράφει Killa P., «τα κατάφερες γιε μου!», φωνάζει δακρυσμένη, τρέμοντας από συγκίνηση προς τους φωτορεπόρτερ και τον κόσμο απέξω, δίνοντας το «σύνθημα» της νίκης. Γι' αυτή, τον σύζυγο, την κόρη και τους ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα της, η απόφαση ήταν παραπάνω από λυτρωτική, ήταν μια δικαίωση ζωής κι ας μην μπορεί –αλίμονο– να γυρίσει πίσω τον Παύλο.
ΟΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΜΟΙ και οι ιαχές που ακολουθούσαν την εκφώνηση της καταδίκης θα διακοπούν δυστυχώς απότομα όταν μερικά μπουκάλια με νερό που πετούν κάποιοι θερμόαιμοι προς στην πλευρά του μπλε λαμαρινένιου τείχους «απαντώνται» με εκτοξευτήρες νερού αρχικά, κρότου-λάμψης και χημικά στη συνέχεια. Ακολουθούν σπασίματα, φωτιές, μολότοφ (που πάντως έπεσαν μετά και όχι πριν από την αστυνομική εμπλοκή), συγκρούσεις. Ένα σκηνικό εντελώς αχρείαστο που γρήγορα μεν εκτονώθηκε, λειτούργησε όμως διαλυτικά για τον κόσμο απέξω και τη μεγάλη αυτή συγκέντρωση που δίκαια χαρακτηρίστηκε ιστορική, όπως άλλωστε ιστορική είναι η ίδια αυτή η δίκη και όχι μόνο για την Ελλάδα, καθώς αποδεικνύει και το αυξημένο διεθνές ενδιαφέρον. Την ώρα μάλιστα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, άλλαζε και το σχετικό με τη ΧΑ λήμμα της Wikipedia!
Όταν τα πνεύματα ηρέμησαν, κάποιοι από τους παρευρισκόμενους επέστρεψαν, άλλωστε η δίκη δεν είχε τελειώσει και δεν τελείωσε ούτε όταν, κατά τις 14:30, αποχώρησε από το Εφετείο καταχειροκροτούμενη η Μάγδα Φύσσα.
Για την ακρίβεια, η διαδικασία αναμένεται να ολοκληρωθεί απόψε αργά το βράδυ ή και αύριο. Οι δικαστές πρέπει να μοιράσουν τις ποινές, να εξετάσουν αν θα έχουν ανασταλτικό αποτέλεσμα, να ακούσουν τους ισχυρισμούς της υπεράσπισης επίσης, oι οποίοι μπορεί να είναι έως και εμετικοί, αν κρίνει κανείς από τα ελαφρυντικά που ζήτησαν για τον δολοφόνο του Παύλου, τον Ρουπακιά, όμως ας είναι, αυτή είναι η δουλειά των συνηγόρων ακόμα και του χειρότερου εγκληματία.
Σημασία έχει οι παρελκυστικοί ισχυρισμοί τους να μην εισακουστούν ούτε στο ελάχιστο, να μην ανασταλεί καν η ποινή των κατηγορουμένων μέχρι την εκδίκαση της έφεσης, να οδηγηθούν το συντομότερο απαξάπαντες –μαζί και όσοι εξ αυτών ήταν σήμερα απόντες, φυσικά και ο ανθυποφύρερ Μιχαλολιάκος– στον φυσικό τους χώρο: πίσω από τα σίδερα.
Στην επιστροφή, σταματώντας στον φούρνο για ψωμί διασταυρώνομαι με μια μητέρα με τον γιo της, 10 άντε 12 χρονώ να ήταν ο μπόμπιρας. Περιμένοντας να εξυπηρετηθώ, ακούω τη συζήτησή τους και ναι, αναφέρεται κι αυτή στη δίκη. Δεν άκουσα τι λέγανε πριν, πάντως ο μικρός επιμένει: «Όχι σου λέω ρε μαμά, είναι σίγουρα ένοχοι, αφού υπάρχουν βίντεα, ντοκουμέντα!», τη διαβεβαιώνει κι εκείνη δεν έχει πια τι να απαντήσει.
Δεν θα μπορούσα να φανταστώ μια πιο αισιόδοξη εικόνα για τη δίκη αυτή, τους συμβολισμούς και την κληρονομιά που αφήνει – αισιόδοξη γιατί με τη Χρυσή Αυγή μπορεί να έχουμε ουσιαστικά τελειώσει και το μήνυμα να είναι πια σαφές σε κάθε επίδοξο μιμητή της, υπάρχει όμως ακόμα τόσος διάχυτος ρατσισμός και μισαλλοδοξία σε αυτή την κοινωνία, τόσα μολυσμένα «αποστήματα» ακόμα και σε επίπεδο θεσμών ώστε ο αγώνας μοιάζει μόλις τώρα να αρχίζει.
σχόλια