Arrested Development (η επιστροφή)
Πέντε χρόνια μετά την τελευταία εμφάνισή της, η σαγηνευτικά απαράδεκτη και ξεκαρδιστικά κακομαθημένη δυναστεία των Μπλουθ ήταν και πάλι μαζί μας, πιστοποιώντας ότι η οικογένεια εξακολουθεί να βλάπτει σοβαρά την ψυχική υγεία. Κατά τόπους παρακολουθήσαμε σεμινάριο ιδιοφυούς αφηγηματικής λειτουργίας όπου τα αστεία και οι ατάκες έπεφταν σαν βροχή, όχι ως αναλώσιμα πυροτεχνήματα, αλλά ως μοχλοί εξέλιξης της ιστορίας και αέναης διαμόρφωσης των χαρακτήρων. Μεγάλες πλάκες που της είχαμε ανάγκη από έναν οικείο θίασο που μας επισκέπτεται ατάκτως και εκτάκτως, αλλά είναι πάντα καλοδεχούμενος.
Castle Rock
Η ιδέα πίσω από την τηλεοπτική σειρά / ανθολογία τρόμου με τίτλο «Castle Rock» (το όνομα της κωμόπολης στην Πολιτεία του Μέιν όπου έχουν διαδραματιστεί γνωστά έργα του Στίβεν Κινγκ όπως η «Νεκρή Ζώνη», το «Κούτζο, το βρωμόσκυλο» και τα «Χρήσιμα Αντικείμενα») έχει να κάνει με μια εκλεκτική συγκομιδή χαρακτήρων, θεμάτων, υλικών μυθοπλασίας και τεχνικών αγωνίας από όλο το φάσμα του «κανόνα» του διάσημου συγγραφέα. Αντί να προκύψει αχταρμάς όμως, έχουμε ένα σφριγηλά ατμοσφαιρικό δράμα μυστηρίου. Δεν φτάνει που αποτελεί μια εξαιρετική περίπτωση ψυχολογικού θρίλερ με μεταφυσικά / υπερφυσικά στοιχεία, το Castle Rock βρίσκει το χρόνο να καταδείξει και την οικονομική ύφεση και τη βαθιά διάβρωση που έχουν υποστεί πολλές αντίστοιχες επαρχιακές κωμοπόλεις στις ΗΠΑ.
Homecoming
Παιχνίδια της μνήμης, αχαλίνωτες μυστικές υπηρεσίες ή μήπως κάτι άλλο πιο απόκοσμο συμβαίνει σ' αυτήν τη σειρά απαράμιλλης κλινικής αισθητικής και υποβλητικών τόνων, επηρεασμένης από τον Χίτσκοκ αλλά και από τα πιο εκλεκτά θρίλερ πολιτικής παράνοιας της δεκαετίας του '70 όπως η «Υπόθεση Πάραλλαξ». Πέρα όμως από το υποβλητικό ντεκόρ της σειράς, η καρδιά της ανήκει στην (στοιχειωμένη κατά τόπους) παρουσία της Τζούλια Ρόμπερτς που φαίνεται συγχρόνως ευάλωτη και ψυχρή, συναισθηματική και απόμακρη, καλοπροαίρετη και παραιτημένη, ελπιδοφόρα σθεναρή και αμετάκλητα κλονισμένη, εδώ και «αλλού», με το πρόσωπό της (το βλέμμα και τα σουφρωμένα εμβληματικά χείλη) να αντανακλά τη διαίσθηση του θεατή από ένα σημείο και μετά ότι κάτι πολύ ανησυχητικό και μη αναστρέψιμο έχει συμβεί και έχει να κάνει με τον απάνθρωπο εταιρικό κυνισμό μιας σύγχρονης αποκεντρωμένης κυβέρνησης.
Kidding
Λίγο γέλιο, λίγο δάκρυ, ιδιοφυής ιδιοσυγκρασία και μπόλικο υπαρξιακό άγχος. Δεκατέσσερα χρόνια μετά την «Αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού», ο Μισέλ Γκοντρί σκηνοθετεί ξανά τον Τζιμ Κάρεϊ στην πιο ιδιαίτερη –όπως κι αν το πάρει κανείς– σειρά της χρονιάς που κινείται μεταξύ δραματικής «μετα-κωμωδίας» και παραβολής μαγικού ρεαλισμού. Όπως γλαφυρά έγραψε για τη σειρά και ειδικά για τον πρωταγωνιστή της ο New Yorker: «Αφουγκραστείτε εκείνες τις στιγμές που η απαλότητα της παιδευτικής φωνής του Τζιμ Κάρεϊ [στον ρόλο ενός διάσημου παρουσιαστή παιδικών εκπομπών που καταρρέει γλυκά και σταθερά ενώπιον μας] σκιάζεται από έναν χλωμό ψίθυρο, σα να μιλάει από μια απόκοσμη απόσταση, αποκλεισμένος σε μια χώρα της φαντασίας».
Corporate
Ξεκαρδιστικές ιστορίες καθημερινής εταιρικής τρέλας σε μια κωμική σειρά που βγάζει αβίαστο και λυτρωτικό γέλιο, σατιρίζοντας αγρίως την αντισηπτική επιφάνεια και το σκοτεινό υπογάστριο μιας «διαβολικής» πολυεθνικής, αποτυπώνοντας τους εργασιακούς εφιάλτες σε κλινικά και απρόσωπα εταιρικά περιβάλλοντα ασαφούς προϊόντος μια σπαρταριστή αναπαράστασης αυτής της τόσο οικείας σε τόσους πολλούς μαρτυρικής λιτανείας άσκοπου καθημερινού μόχθου.
Escape at Dannemora
«Prison Break για σινεφίλ» θα μπορούσε να είναι η συμπυκνωμένη αξιολόγηση αυτού του δράματος επτά επεισοδίων που βασίστηκε σε πραγματική απόδραση από φυλακές υψίστης ασφαλείας προ ετών στα βόρεια της Νέας Υόρκης. Μεγάλο ατού της σειράς οι εξαιρετικές ερμηνείες του πρωταγωνιστικού τρίο. Η Πατρίσια Αρκέτ είναι μεθοδική και συγκρατημένη στον τρόπο που χειρίζεται τη μελαγχολία και τις λαχτάρες του συγκεκριμένου χαρακτήρα, αλλά επίσης και συνταρακτική στις αποχρώσεις της ερμηνείας της, ο Μπενίσιο ντελ Τόρο είναι επίσης εκπληκτικός στο ρόλο του ισοβίτη με τις εικαστικές ανησυχίες ενώ εξίσου άξιος για πολλοστή φορά είναι και ο Πολ Ντέινο στο ρόλο του νεαρού φυλακόβιου που στην αρχή έχει αποδεχτεί ψύχραιμα μοιρολατρικά τη ζωή της φυλακής, σταδιακά όμως διαπιστώνει ότι δεν θα αντέξει για πάντα.
Lodge 49
Στη ζώνη ενός θαμπού αλλά διαπεραστικού καλιφορνέζικου λυκόφωτος μοιάζει να κινείται (υποδορίως) αυτή η σειρά που αν έπρεπε σώνει και καλά να την κατατάξουμε σε κάποιο είδος (ή υβρίδιο διαφορετικών ειδών) θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρόκειται για μελαγχολική κατά τόπους, δραματική σάτιρα με αρκετές αναφορές στο πνεύμα των βιβλίων του διάσημου «αναχωρητή» συγγραφέα Τόμας Πίντσον και ειδικά στο The Crying of Lot 49 όπου εκτός από τον κοινό αριθμό στον τίτλο, περιλαμβάνει επίσης μια μυστική κοινότητα στο κέντρο της πλοκής. Ώρες-ώρες, όμως, το Lodge 49 φαίνεται να είναι πάνω απ' όλα περί της σμίκρυνσης και της φτωχοποίησης της πάλαι ποτέ κραταιής μεσαίας τάξης. Αυτή η λέσχη / σέκτα / στοά είναι ένα καταφύγιο και τα μέλη της είναι θύματα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας του 21ου αιώνα. Κάποια στιγμή παρακολουθούμε με απορία και απελπισία κι εμείς μαζί με δύο από τους πρωταγωνιστές μια τεράστια διαφημιστική πινακίδα που προωθεί την οικιστική ανάπτυξη. Το σλόγκαν / ερώτημα της καμπάνιας είναι: «Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να ζήσουμε;».
Maniac
Ήταν μάλλον το «mind fuck» της χρονιάς αυτό το περίεργο ρετροφουριστικό ταξίδι στα βάθη του υποσυνείδητου. Και τα δέκα επεισόδια της σειράς που φάνηκε τολμηρή, περιπετειώδης και υποβλητική αισθητικά αλλά συγχρόνως βαθιά ρομαντική και συναισθηματική, σκηνοθετήθηκαν από τον ταλαντούχο στυλίστα Κάρι Φουκουνάγκα, γνωστό κυρίως από τη δουλειά του στο πρώτο και σαφώς καλύτερο «True Detective». Όσο για την ψυχεδέλεια, επίσης υπάρχει και μπόλικη μάλιστα. Τα θέματα όμως που θίγονται εντός του σαγηνευτικού αισθητικού πλαισίου –η μοναξιά, ο ασφυκτικός οικογενειακός / συγγενικός περίγυρος, οι συμβάσεις που επικρατούν κατά την επιδίωξη της επιτυχίας και της ευτυχίας, η διαχείριση βαθιών ψυχολογικών τραυμάτων– παρουσιάζονται με νηφαλιότητα και ευαισθησία. Εξαίρετοι ο Τζόνα Χιλ και η Έμα Στόουν στους κεντρικούς ρόλους.
Succession
Το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία, φέρνει όμως την εξουσία (που είναι και το ζητούμενο τελικά): Αυτό θα μπορούσε να είναι το κεντρικό σλόγκαν της σειράς του HBO που ακροβατεί επιδέξια ανάμεσα στη σκοτεινή σάτιρα και την βαριά σαπουνόπερα με μπούσουλα τον Βασιλιά Ληρ, εκθέτοντας τις ίντριγκες, τα πάθη και την βαριά παθολογία μιας σύγχρονης δυναστείας των media. Οι ομοιότητες με την δυναστεία Μέρντοχ είναι απροκάλυπτες, η σειρά όμως δεν ενδιαφέρεται τόσο για ένα συγκαλυμμένο, μυθοπλαστικό ξεγύμνωμα πραγματικών βαρόνων της εξουσίας και του χρήματος, όσο για την αποπνικτική (πλην όμως συναρπαστική ως θέαμα) τοξικότητα που διαβρώνει όλες τις σχέσεις μεταξύ των μελών της οικογένειας αλλά και με τον υπόλοιπο κόσμο που συναναστρέφονται όταν δεν βρίσκονται εγκλωβισμένοι στους γυάλινους πύργους ή στα (εντυπωσιακά) μαύρα ελικόπτερα που χρησιμοποιούν για τις μετακινήσεις τους μέσα και γύρω από τη Νέα Υόρκη. Στο ρόλο του πατριάρχη δεσπόζει η φιγούρα του μέγιστου ηθοποιού Μπράιαν Κοξ – πάντα «λιοντάρι τον χειμώνα», όπου κι αν εμφανίζεται, με μύριες όμως αποχρώσεις ανάμεσα στην επιβλητική μεγαλοπρέπεια και τον υφέρποντα σαρκασμό.
The Terror
Ένα ταξίδι στην άκρη του αρκτικού τρόμου ήταν αυτή η εξαιρετική σειρά η οποία επιχείρησε να διανοηθεί μυθοπλαστικά τη μοίρα των δύο πλοίων του Βρετανικού Ναυτικού που χάθηκαν για πάντα στα μέσα του 19ου αιώνα αναζητώντας το Βορειοδυτικό Πέρασμα στον απόκοσμο και αφιλόξενο Αρκτικό. Το The Terror όμως δεν είναι απλά ένα μακάβριο θρίλερ εποχής με έντονα μεταφυσικά στοιχεία. Οι χαρακτήρες ξεδιπλώνονται σα να πρόκειται για δράμα υψηλού πρεστίζ ενώ συγχρόνως πρόκειται για εξαίρετη σειρά εποχής με μεστούς και καλογραμμένους διαλόγους από χαρακτήρες που μοιάζουν να κυοφορούν πρόωρα στοιχεία μοντερνισμού (και μαρξισμού), ενώ υπάρχει και μια έντονη αίσθηση Κλασικού Εικονογραφημένου. Η παραγωγή σε όλα τα επίπεδα είναι συγκινητικά υψηλού επιπέδου αλλά τελικά αυτό που σου μένει (εισχωρώντας κάτω από το δέρμα σου), καθώς παρακολουθείς τη σειρά, όλο και πιο εμπλεκόμενος στο θανάσιμο αδιέξοδο που βίωσαν οι χαρακτήρες κάποτε στην άκρη του κόσμου, είναι ότι η αποκάλυψη κι ο όλεθρος μας τριγυρίζει πιο κοντά απ' όσο νομίζουμε. Ενδέχεται μάλιστα να βρίσκεται διαρκώς εντός μας.
σχόλια