Για να το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή, όχι, το «ΟΑ» δεν έχει καμία σχέση με το «Stranger Things». Αν το δεις, περιμένοντας ότι θα είναι κάτι ανάλογο, σίγουρα θα απογοητευτείς και ίσως δεν το εκτιμήσεις όσο πρέπει. Πολύ κακώς πλασαρίστηκε από τον ξένο Τύπο έτσι και δεν γνωρίζω κατά πόσο το Netflix έβαλε το χέρι του σε αυτό, μια και οι δύο σειρές είναι δικές του παραγωγές.
Στην πλειονότητά τους οι Αμερικανοί κριτικοί δεν ήξεραν ακριβώς πώς να το προσεγγίσουν και στην αρχή το ψιλοέθαψαν ‒ άδικα κατά την άποψή μου. Έχει μια δυναμική αυτή η σειρά που σε κάνει να τη σκέφτεσαι αρκετές μέρες μετά την προβολή της.
Είναι όμως από αυτές τις σειρές που είτε θα μισήσεις είτε θα λατρέψεις. Είναι επίσης δύσκολη να την περιγράψεις χωρίς να κάνεις spoiler. Ζήτω που καήκαμε δηλαδή, γιατί τι να γράψεις τότε; Δεν ανήκει σε κάποια κατηγορία. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι θρίλερ, κοινωνικό δράμα, επιστημονική φαντασία ‒ όλα αυτά!
Πριν προβληθεί επίσημα, δεν υπήρχε καμιά πληροφορία γι' αυτή. Λίγες μέρες πριν βγουν όλα τα επεισόδια στον αέρα, κυκλοφόρησε ένα πολύ γοητευτικό τρέιλερ στο Διαδίκτυο που ιντρίγκαρε αρκετό κόσμο.
Αυτό το μυστήριο το ήθελαν οι ίδιοι οι δημιουργοί της σειράς. Ξεκίνησε ως μια ιδέα της Brit Marling και του κολλητού της Zal Batmanglij. Η Marling πρωταγωνιστεί κιόλας.
Είπε πρόσφατα σε μια συνέντευξή της: «Έχει πιο πολλή πλάκα να το δεις χωρίς να ξέρεις πολλά και να αφήνεις την ιστορία να σε παρασύρει. Τελευταία οι θεατές έχουν γίνει πολύ καλοί τελευταία στο να μαντεύουν τις ιστορίες, επειδή, αν δεις τα τρέιλερ, καταλήγεις να πηγαίνεις στην ταινία και να είσαι του στυλ "πάνω-κάτω, αυτό το έχω δει ήδη"».
Έχει κάποιο δίκιο. Τρανό παράδειγμα φέτος το «Westworld», που οι θεωρίες έδιναν κι έπαιρναν κατά τη διάρκεια της προβολής του και, φυσικά, το κοινό έπεσε μέσα στα περισσότερα. Έτσι, η υπόθεση δεν έκρυβε καμία έκπληξη στο τέλος. Όλα είχαν ειπωθεί πριν τα δούμε σε forum και post στο facebook.
Για όσους δεν ξέρουν αυτούς τους δύο τύπους που κρύβονται πίσω από το «OA», είναι κάτι σαν την αριστοκρατία του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά. Η Marling είναι από τις πιο φιλόδοξες και τολμηρές Αμερικανίδες δημιουργούς σήμερα. Ανακατεύεται παντού, από την παραγωγή και το σενάριο μέχρι την υποκριτική. Μόνο τη σκηνοθεσία αφήνει να αναλάβουν οι κολλητοί της, ο Zal Batmanglij και ο Mike Cahill. Τέλος, της αρέσει η επιστημονική φαντασία, το υπερφυσικό και οτιδήποτε εναλλακτικό κυκλοφορεί. Η προηγούμενη δουλειά της με τον Batmanglij, το «East», αφορούσε το freeganism (ένα ακραίο αντικαπιταλιστικό κίνημα, κάτι σαν αυτούς τους τύπους που μόλυναν κόκα-κόλες πρόσφατα στην Αττική). Ήταν μια ταινία θρίλερ στην οποία πρωταγωνιστούσε μαζί με τον Alexander Skarsgård. Επομένως, έχει τεράστιες προοπτικές μπροστά της και μπορεί να τη δούμε να φιγουράρει στα Όσκαρ κάποια στιγμή στο μέλλον.
Στο «OA» η Marling δεν διαλέγει την εύκολη οδό. Δεν έχει καμία σχέση με το «Stranger Things», επειδή δεν περιέχει κανενός είδους νοσταλγία. Η θεματική της Marling και του Batmanglij είναι τελείως διαφορετική. Αυτό που θυμίζει περισσότερο είναι το «Sense8» και ίσως λίγο από «Leftovers». Αν έπρεπε να το χαρακτηρίσω κάπως, θα έλεγα ότι είναι μια new age σειρά. Έχει λίγο από ανατολίτικη φιλοσοφία, λίγο από τη διασύνδεση του σύμπαντος, τις μεταθανάτιες εμπειρίες και γίνεται αρκετές φορές αλαμπουρνέζικο στην προσπάθειά του να χωρέσει χίλια δυο διαφορετικά πράγματα.
Μια τυφλή κοπέλα επιστρέφει, ενώ αγνοούνταν για επτά χρόνια, μόνο που δεν είναι πια τυφλή. Αρνείται να μιλήσει για την τραυματική εμπειρία της στις Αρχές και ανοίγεται μόνο σε μια εκκεντρική παρέα προβληματικών εφήβων που πάνε στο ίδιο σχολείο μ' εκείνη.
Καταλαβαίνω τη δυσπιστία και το ξενέρωμα ορισμένων κριτικών της Αμερικής –αυτό σχετίζεται πολύ με το τελευταίο επεισόδιο και μια συγκεκριμένη σεκάνς– και το «ΟΑ» είναι αρκετά αφελές σε κάποια σημεία, ώστε να προκαλεί μειδιάματα. Είναι όμως ένας γοητευτικός αχταρμάς, από αυτούς που σε διασκεδάζουν περισσότερο παρά σε χαλάνε. Και έχει αρχίσει να ανεβαίνει σιγά-σιγά.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την επιτυχία μια σειράς, δεν υπάρχει κάποια συνταγή. Το «ΟΑ» απλώς μας καλεί να πιστέψουμε. Και για περίπου 8 ώρες που διαρκεί, είναι μια χαρά. Το Netflix πήρε ένα ρίσκο και το κέρδισε για μια ακόμη φορά.
Είναι σημαντικό να δίνεις την ευκαιρία σε τόσο απρόβλεπτους δημιουργούς να φτιάξουν κάτι τόσο οriginal και, όπως λέει και η Marling: «Δεν νομίζω ότι η ιστορία θα λειτουργούσε σε εβδομαδιαία βάση. Το "OA" δεν έχει να κάνει τόσο με την τηλεόραση, είναι περισσότερο σαν ένα 8ωρο φιλμ ή ένα βιβλίο. Υπάρχει κάτι πραγματικά συναρπαστικό σε αυτή την πλατφόρμα και το κοινό έχει περισσότερη αυτονομία στον τρόπο που μπορεί να δει αυτήν τη σειρά. Σίγουρα δεν θα ήταν εφικτό να πούμε μια τέτοια ιστορία πριν από τέσσερα χρόνια».
σχόλια