Πρίν δύο χρόνια ο Άρης Τερζόπουλος (ο διορατικός εκδότης της Γυναίκας, του Κλικ, του Experiment και πολλών άλλων πρωτοποριaκών εντύπων) είχε δώσει μια συνέντευξη στο www.lifo.gr στην οποία μεταξύ άλλων έιπε τα εξής:
**********************************************************************************
Eίχα μια καλή τύχη με τα περιοδικά: Έκανα ό,τι μου ερχότανε. Δεν σκέφτηκα ποτέ να κάνω ένα περιοδικό με business νοοτροπία, να κάνω business plan ή να σκεφτώ την αγορά. Μ' άρεσε μια ιδέα, το αποφάσιζα, το έκανα. Άλλα πετύχαιναν εμπορικά, άλλα όχι.
Βρέθηκα με τον Πέτρο Κωστόπουλο το '85. Τα είχε φτιάξει με την τότε γυναίκα μου Λάουρα Ντε Νίγκρις. Είχαμε ανοιχτό γάμο, κάναμε κι οι δυο ό,τι θέλαμε, γιατί να μην το γράψεις; Όλη η Αθήνα το ξέρει. Μου άρεσαν πολύ οι γυναίκες, αλλά συνέπεσε και να ερωτεύομαι και να μου αρέσουν και οι σχέσεις. Δεν νομίζω ότι συμβαίνει μόνο σε μένα αυτό. Τώρα πια λέω να με φυλάει ο Θεός να μη μου τύχει κάνας έρωτας. Μπορείς να είσαι ο πιο λογικός άνθρωπος και ο πιο αξιοπρεπής και με τον έρωτα να γίνεις ρεμάλι, να μπεις στη ζούγκλα και να μην ξέρεις πώς θα βγεις. Πληρώνεται ακριβά ο έρωτας.
Ήξερα ότι το «Κλικ» θα είχε επιτυχία. Όταν βγάζεις περιοδικά πρέπει να βλέπεις τι συμβαίνει κοινωνικά. Το '85, λοιπόν, που κέρδισε ο Ανδρέας για δεύτερη φορά, ήταν φανερό ότι δεν θα ‘χαμε δικτατορία πια και πως ένα πλήθος κόσμου αριστερόστροφο και αποκλεισμένο από τα πράγματα, που θεωρούσε το μπλου τζιν και τη Μέριλιν Μονρόε ταξικό εχθρό, θα έμπαινε στο παιχνίδι, άρα θα χρειαζόταν να μάθει κάποια βασικά πράγματα: Πού πηγαίνετε και πώς φέρεστε. Έτσι αναμίχθηκαν όλες οι φυλές της Αθήνας: Ως τότε δεν έβλεπες κόσμο από τα δυτικά προάστια στα κλαμπ του κέντρου, ας πούμε.
Μετά έγινε αυτό που έγινε και με τους χίπις το '72: Το lifestyle, που στην αρχή ήταν πολύ σωστά τοποθετημένο κοινωνικά και πολιτικά, μεταλλάχτηκε, όπως μεταλλάχτηκε κι ο όλος ο κόσμος που μπήκε στο lifestyle: Ξέπεσε στην επιφάνεια, στους διάσημους χάριν της διασημότητας. Το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς για όλο αυτό είναι πως είναι λίγο. Οι χίπις με τα ναρκωτικά καταστράφηκαν γιατί έπεσαν πολύ βαθιά, το lifestyle καταστράφηκε γιατί πήγε πολύ ρηχά.
Είναι μια τραγωδία η γυμνή γκόμενα στο εξώφυλλο, μια τραγωδία που πρέπει να την υφίστασαι, όλα τα περιοδικά πρέπει να υφίστανται τον εαυτό τους από ένα σημείο και μετά - άλλη τραγωδία κι αυτή!
Το «Κλικ» έπεσε θύμα διαφόρων συμπτώσεων που δεν έχει σημασία να τις αναπτύξουμε. Μέχρι το '95 που έφυγε ο Κωστόπουλος είχα πλέον φτιάξει το Κλικ Radio, την «Diva» και το «Men» και το «ΝPQ».
Μετά το 2000 έμεινα σε αυτή τη δουλειά αναγκαστικά, χωρίς να έχω καμία απολύτως όρεξη να μείνω σε αυτόν το χώρο. Όταν είσαι μπλεγμένος ως εκδότης είναι σχεδόν αδύνατον να απεμπλακείς.
Πριν από δυο χρόνια επήλθε μια ωραία και μεγάλη καταστροφή, όπου χάθηκαν πάρα πολλά. Ήταν μια καταστροφή πέραν της δικής μου αντοχής: ψυχολογική, οικονομική οικογενειακή. Όταν κουτουλάς πάνω στην πραγματικότητα πονάει.
Έμαθα πολλά πράγματα με αυτή την καταστροφή. Χωρίσαμε και με τη δεύτερη γυναίκα μου, αλλά έχω πια δυο κόρες, πέντε και οχτώμισι, είναι η χαρά της ζωής μου να συζητάω μαζί τους.
Αν με νοιάζει τώρα που έχω λιγότερα λεφτά; Όχι! Μα το Θεό, όχι. Περνάω μια χαρά. Όταν έχασα τα λεφτά μου, όταν έπεφτα, βέβαια και άλλαξε η συμπεριφορά των άλλων. Όχι, δεν με εξέπληξε αυτό, καθόλου. Ξέρω πώς λειτουργεί αυτό το πράγμα.
Δεν έχω καταλάβει πως ξανάρχισα να ασχολούμαι με το «Κλικ» στο διαδίκτυο. Βρέθηκα να το κάνω. Μάλλον γιατί έτσι όπως είναι τώρα τα πράγματα δεν απαιτεί καμία οργάνωση: oύτε να προσλάβω ανθρώπους ούτε να οραματιστώ κάτι ούτε να φτιάξω μια κατάσταση.
Το μόνο που με απασχολεί από τα 14 μου είναι ο χρόνος κι ο θάνατος. Όλα τα άλλα ήταν ολίγον συμπτωματικά. Στην πορεία της ζωής διαπίστωσα πως μπορώ να είμαι ευτυχής με τον εαυτό μου μόνο αν ό,τι κάνω το κάνω καλά. Δεν με χαρακτηρίζουν όλα αυτά. Για τους άλλους θεωρούμαι εκδότης, για τον εαυτό μου όχι. Απλώς έκανα και αυτήν τη δουλειά. Προτιμώ να μείνω ελεύθερος και από το επίθετο μου και από την ιδιότητά μου.
Αν θα ‘θελα να ξαναβγάλω περιοδικό; Χάρτινο; Με κανένα τρόπο! Αποκλείεται!
**************************************************************
Ο Αρης, λοιπον, ο απόλυτος insider του lifestyle Τύπου, προσδιόρισε τη γέννηση του φαινομένου με τρεις απλές, απλούστατες φράσεις: «Ηξερα ότι το "Κλικ" θα είχε επιτυχία. Οταν βγάζεις περιοδικά, πρέπει να βλέπεις τι συμβαίνει κοινωνικά. Το '85, λοιπόν, που κέρδισε ο Ανδρέας για δεύτερη φορά, ήταν φανερό ότι δεν θα 'χαμε δικτατορία πια και πως ένα πλήθος κόσμου αριστερόστροφο και αποκλεισμένο από τα πράγματα, που θεωρούσε το μπλου τζιν και τη Μέριλιν Μονρόε ταξικό εχθρό, θα έμπαινε στο παιχνίδι, άρα θα χρειαζόταν να μάθει κάποια βασικά πράγματα: Πού πηγαίνετε και πώς φέρεστε».
Εχω επανειλημμένως γράψει γι' αυτό το είδος δημοσιογραφίας, το οποίο απεχθανόμουν από την πρώτη του εμφάνιση (όταν οι άλλοι το θεωρούσαν «δροσερό»), αλλά ουδέποτε το έκρινα τόσο ψύχραιμα -πρώτον, διότι δεν έβλεπα καθαρά τον πολιτικό σπόρο που το γέννησε, δεύτερον, διότι ενδεχομένως φθονούσα την εμπορική του επιτυχία. Κι όμως είναι τόσο απλό, όσο το λέει ο Αρης: ένας νέος κόσμος εισέρχεται ορμητικά στο επίκεντρο της ελληνικής κοινωνίας και ζητά το δημοσιογραφικό ίσο του -τα media που θα καθρεφτίσουν την ψυχολογία του και τις ανάγκες του: αυτόν τον αχταρμά από «αποενοχοποίηση», εκκωφαντικά ρεψίματα, επιδερμικό γκλάμουρ και γιορτή των ενστίκτων. Σαν τον αποσυνάγωγο που μετά από χρόνια καταπιεσμένης και φτωχής ύπαρξης μπαίνει με τις λασπωμένες γαλότσες στο σαλόνι και απαιτεί να του ανάψουν το πούρο του. Εικόνα που βαθμηδόν έγινε κοινωνικό σύμβολο και οδήγησε μια ολόκληρη γενιά στη νεύρωση και τους τοκογλύφους.
Οντως λοιπόν το συγκεκριμένο lifestyle πεθαίνει. Τα περιοδικά που το υποστηρίζουν ακόμα (με αξιοσημείωτο κόλλημα) είναι σκιές του παλιού τους εαυτού και πουλάνε ελάχιστα.
Οι άνθρωποι που συμπεριφέρονται σύμφωνα με τις επιταγές του θεωρούνται φαιδροί από ένα μεγάλο κομμάτι του νέου κόσμου. Αυτό το μοντέλο με πούρο/ αρμάνι/ μπουζούκια στην Πόρσε/ Μύκονο το υποστηρίζει κυρίως η γενιά που μεγάλωσε διαβάζοντας «Κλικ» και επί ΠΑΣΟΚ έκανε την επανάστασή της. Γερνούν μαζί και θυμίζουν μεσόκοπα καμάκια με πολλές χρυσές αλυσίδες στον Αλιμο. Οσο κι αν προσποιήθηκαν τους κομψούς και τους μπον βιβέρ, τελικά αποπνέουν παρακμή και μικροαστισμό. Δέος και επίθεση.
Το ζήτημα είναι τι γίνεται μετά. Ο Αρης δηλώνει ότι δεν πρόκειται να ξαναβγάλει χάρτινο περιοδικό -και για του λόγου το αληθές δραστηριοποιείται πια μόνο στο www.klik.gr. Ομως το περιεχόμενο; Σύμφωνοι, το lifystyle μάς τελείωσε και η «η γυμνή γκόμενα στο εξώφυλλο είναι μια τραγωδία». Αλλά πώς μπορούν να είναι τα καινούργια μαζικά περιοδικά; Τι να βάζουν στο εξώφυλλο που να μη φαίνεται αυτιστικό, σπουδαιοφανές, κακόγουστο ή άσχετο; Πού βρίσκεται η κοινωνία μετά την πλημμυρίδα της μεταπολίτευσης του Κλικ και τι από την πραγματικότητα ή τις φαντασιώσεις της θέλει να δει εκφρασμένο εκδοτικά; Διότι όλοι όσοι έχουν εμπλακεί στη σκιαμαχία εντύπων - Ιντερνετ ξεχνούν το σημαντικότερο: το Ιντερνετ δεν ξεθεμελίωσε τον κόσμο των εντύπων επειδή αντί για χαρτί χρησιμοποίησε οθόνες, αλλά επειδή αλλοίωσε τη φύση της επικοινωνίας και των φαντασιώσεων μέσω της ραγδαίας ικανοποίησής τους.
Θα επανέλθουμε
