Κάποια πράγματα πρέπει να τα αφήνουμε να πεθάνουν ένδοξα (ή εν προκειμένω, να μείνουν για πάντα σε κώμα) αντί να τα ξεχειλώνουμε με reboot, remake, sequels και πάσης φύσεως αναστάσεις και αναστηλώσεις. Αυτό είναι το συμπέρασμα που προκύπτει από τα δύο πρώτα (από τα εννέα συνολικά) επεισόδια του The New Pope, της συνέχειας του The Young Pope, αυτού του τόσο ιδιαίτερου τηλεοπτικού πονήματος του Πάολο Σορεντίνο που έμοιαζε να έχει ολοκληρώσει τον συναρπαστικό κύκλο του μετά από δέκα επεισόδια παραισθητικής κατάδυσης στο άβατο του Βατικανού.
Δεν ήταν μόνο οι σουρεαλιστικοί τόνοι και ο αισθητηριακός παροξυσμός που έκαναν εκείνη τη σειρά τόσο ξεχωριστή. Ήταν και η ερμηνεία (το performance καλύτερα) του Τζουντ Λο στον κεντρικό ρόλο του Πάπα Πίου του 13ου, ενός εκκεντρικού, νεοσυντηρητικού και μεγαλειωδώς βιτσιόζου (όχι με την στενή σεξουαλική έννοια) ποντίφικα, που σε έκανε να αναρωτηθείς μήπως τελικά πρόκειται για σπουδαίο ηθοποιό που είχε ατυχήσει σε κάποιες κρίσιμες επιλογές του και επιτέλους βρήκε τον ιδανικό ρόλο του. Ήταν και η εμπνευσμένη σκηνοθεσία αλλά και το σενάριο του Σορεντίνο που επίσης σε έκαναν να αναρωτηθείς γιατί απουσιάζουν οι ιδιοφυείς εμπνεύσεις του The Young Pope στις ταινίες που έκανε από την «Τέλεια ομορφιά» (La grande bellezza) και μετά.
Η απουσία του Τζουντ Λο, ο οποίος κάνει σποραδικές εμφανίσεις και εδώ, κυρίως σε σκηνές φαντασίας και ονείρου, είναι σα να δημιουργεί μια μαύρη τρύπα εκεί που βρισκόταν η ψυχή της σειράς, που παρά τις σουρεαλιστικές διαστάσεις της, σε έπειθε στον πρώτο κύκλο της ότι συλλαμβάνει κάτι βαθιά αληθινό από αυτόν τον παράλληλο κόσμο «μανδύα και ξίφους» στο κράτος του Βατικανού.
Τρία χρόνια μετά, η υπόθεση του The New Pope ξεκινά από εκεί που σταμάτησε ο «πρόγονός» του το 2017 με τον Πίο XIIΙ σε κώμα και ανήμπορο προφανώς να ασκήσει τα καθήκοντα και, δυστυχώς για τους θεατές, τα μεγαλεπήβολα εγκόσμια αλλά και απόκοσμα σχέδιά του. Το κονκλάβιο των καρδιναλίων με επικεφαλής τον Υπουργό Εξωτερικών του Βατικανού Βοϊέλο (σταθερός ευτυχώς στον ρόλο του και στη νέα σειρά ο Σίλβιο Ορλάντο) αναζητά τον διάδοχό του θεοποιημένου από μερίδα των πιστών Πίου και μετά από μια ατυχή για τους ίδιους πρώτη επιλογή στρέφεται στην περίπτωση του Σερ Τζον Μπράνοξ, ενός Άγγλου, απείρως ιδιοσυγκρασιακού αριστοκράτη (φορά μάσκαρα και ξαπλώνει στους καναπέδες σαν νωθρή αλλά συγχρόνως ανυπόμονη γάτα πολυτελείας) και πρώην πανκ (έλεος) με τη μορφή του Τζον Μάλκοβιτς.
Θεωρητικά, ο ρόλος μοιάζει ιδανικός για κάποιον με την προσωπικότητα και το ειδικό βάρος του Μάλκοβιτς, αλλά ο χαρακτήρας του, αντίθετα από τον προκάτοχο του, είναι σα να βασίζεται σε μια άρνηση, σα να είναι λειψός όπως και όλα τα υπόλοιπα βασικά συστατικά σ΄ αυτή τη νέα εκδοχή, και ειδικά το σενάριο. Η απουσία του Τζουντ Λο, ο οποίος κάνει σποραδικές εμφανίσεις και εδώ, κυρίως σε σκηνές φαντασίας και ονείρου, είναι σα να δημιουργεί μια μαύρη τρύπα εκεί που βρισκόταν η ψυχή της σειράς, που παρά τις σουρεαλιστικές διαστάσεις της, σε έπειθε στον πρώτο κύκλο της ότι συλλαμβάνει κάτι βαθιά αληθινό από αυτόν τον παράλληλο κόσμο «μανδύα και ξίφους» στο κράτος του Βατικανού. Έντονη επίσης μοιάζει και η απουσία της Αδελφής Μαρίας όπως την υποδυόταν στον The Young Pope η Νταϊάν Κίτον και λειτουργούσε ως άβαταρ λογικής και ευαισθησίας και ως ηθικός μπούσουλας.
Τα κακά μαντάτα στο The New Pope ξεκινούν από τους τίτλους αρχής, όπου μια ομάδα «καυτές» νεαρές καλόγριες, ντυμένες με διάφανα νυχτικά, στροβιλίζονται στους ρυθμούς του "Good Time Girl" της Sofi Tukker, ένα προμήνυμα για τα γλιστρήματα προς το κιτς ή προς το απόλυτο κενό του «Νέου Πάπα» σε σχέση με τα ονειρικά και απόκοσμα κομψοτεχνήματα που χαρακτήριζαν τα κάδρα του προηγούμενου. Στα επόμενα επεισόδια αναμένονται (όχι και με πολλή αγωνία εκ μέρους μου πάντως) και οι γκεστ σταρ εμφανίσεις του Marilyn Manson και της Σάρον Στόουν, αυτό όμως που μοιάζει επείγον από τα δύο πρώτα επεισόδια είναι το αίτημα: «επαναφέρετε πίσω στη ζωή και στην δράση τον Πάπα του Τζουντ Λο πριν να είναι πολύ αργά».
σχόλια