Απομένουν περίπου δέκα ώρες μέχρι να ξεκινήσει ο τελικός του φετινού «Survivor» και η αλήθεια είναι ότι τη χθεσινή μου συνάντηση με τον Σάκη Τανιμανίδη την περίμενα εντελώς διαφορετική. Με ένα live μεγάλης διάρκειας να επίκειται, δύο να έχουν προηγηθεί τα προηγούμενα βράδια, σε μία παραγωγή που ως τώρα βασιζόταν σε ένα αυστηρό χρονοδιάγραμμα μαγνητοσκοπημένων και μονταρισμένων επεισοδίων, πίστευα ότι θα πετύχαινα τον παρουσιαστή αγχωμένο, στον αναβρασμό της προετοιμασίας για τη ζωντανή παρουσίαση του μεγάλου φινάλε – κάτι που ο ίδιος δεν είχε ξαναεπιχειρήσει τηλεοπτικά, ως τώρα, και που αναμένεται να καταρρίψει κάθε ρεκόρ τηλεθέασης στην Ελλάδα.
Διαψεύστηκα. Ο Σάκης εμφανίστηκε απίστευτα χαλαρός και ευδιάθετος στο ραντεβού μας στο γραφείο του, έχοντας όρεξη για κουβέντα, η οποία διήρκεσε σχεδόν δύο ώρες, σε μια χρονική στιγμή που του είχαν «σκάσει» κι ένα σωρό άλλες απρόοπτες υποχρεώσεις. «Μέσα σε όλο τον πανικό με τα live, χθες συμπτωματικά έφτασαν από την Αμερική δύο από τους καλύτερούς μου φίλους, με τους οποίους σπούδασα μαζί στη Βοστόνη, ο Justin και ο Ben. Είχα να τους δω χρόνια. Τους φιλοξενώ. Σήμερα το πρωί είχε έρθει και συνεργείο καθαρισμού γιατί εμφανίστηκαν μυρμήγκια στην κουζίνα, ο ψυκτικός για να συνδέσει το air condition και ταυτόχρονα ο υδραυλικός. Φαντάσου τι συνέβη στο σπίτι», μου περιέγραφε γελώντας, κι εκείνη την ώρα έφτασε στο γραφείο και ο πατέρας της Χριστίνας Μπόμπα, της συντρόφου του, ενώ ανέμενε και τους γονείς του από τη Θεσσαλονίκη να καταφθάσουν εντός της ημέρας για να παρευρεθούν στο live.
Εντωμεταξύ, όταν αρχικά μου ζήτησε να τον συναντήσω «στο γραφείο του», δεν είχα καταλάβει τι ακριβώς εννοούσε. Ο Σάκης Τανιμανίδης, λοιπόν, εκτός από το πιο επιτυχημένο (και περιζήτητο, πλέον) πρόσωπο της φετινής τηλεοπτικής σεζόν, εκτός από ο πιο δημοφιλής σε αναζητήσεις πλέον «Σάκης» στο Google, που κατάφερε να εκτοπίσει στη δεύτερη θέση τον άλλο διάσημο Σάκη της Ελλάδας, τον Ρουβά, είναι και επιχειρηματίας. Διαθέτει μια εταιρεία παραγωγής (εκεί όπου βρεθήκαμε) κι ένα ταξιδιωτικό γραφείο που εστιάζει στα «κονσεπτικά» ταξίδια – παλιά του τέχνη μέσω της οποίας, εξάλλου, τον γνωρίσαμε στο «World Party». Αυτές του οι ιδιότητες ήταν η ιδανική αρχή για την κουβέντα μας, για να γνωρίσω περισσότερο τον άνθρωπο στον οποίο οφείλεται, κατά την προσωπική μου άποψη τουλάχιστον, μεγάλο μερίδιο της τρομακτικής επιτυχίας του «Survivor», και όχι να αναλωθούμε (μόνο) σε άλλη μια ανάλυση (Ντάνος ή Μάριος;) γύρω από αυτό, αφού έχουν γραφτεί και ειπωθεί πλέον κυριολεκτικά τα πάντα.
Το να λέμε «παιδιά, δείτε τηλεόραση, θα σας κάνει καλό», είναι αστείο. Σαφώς υπάρχουν πολύ καλύτερα πράγματα να κάνεις από το να κλείνεσαι στο σπίτι σου και να παρακολουθείς ένα κουτί. Η τηλεόραση είναι καλή όταν γνωρίζεις για ποιο λόγο την ανοίγεις και όταν έχει έναν σκοπό.
— Με κάλεσες στο γραφείο σου και αρχικά νόμιζα ότι θα έρθω στον ΣΚΑΪ.
Όχι, στο κανάλι δεν έχω γραφείο, με το κανάλι συνεργάζομαι. Εδώ είμαστε στα καινούρια γραφεία της εταιρείας τηλεοπτικών παραγωγών που ξεκίνησα από τη Θεσσαλονίκη με το World Party, το οποίο ήταν εξωτερική παραγωγή και το πουλούσα στον Alpha. Το νέο της όνομα είναι Baby Blue Project, το γαλάζιο πρότζεκτ, δηλαδή, που είναι το χρώμα της θάλασσας και της Ελλάδας. Baby Blue, λοιπόν, επειδή μου αρέσουν πολύ οι ιδέες, να γεννάμε ιδέες, τηλεοπτικές ή άλλες, που είναι σαν τα μωρά. Όσο εγώ βρισκόμουν στη Δομινικανή Δημοκρατία, με την Baby Blue κάναμε μια άλλη νεανική παραγωγή για τον Alpha, το «Teen City Vibe».
— Καθώς ερχόμουν να σε βρω, άκουσα ένα σποτάκι στο ραδιόφωνο για μια νεανική κρουαζιέρα που ετοιμάζετε με το ταξιδιωτικό σου γραφείο, το World Party Traveller.
Το World Party Traveller είναι μία από αυτές τις ιδέες, που εκφράζει τη δική μου φιλοσοφία για τα ταξίδια, τη φιλοσοφία όσων έβλεπε κανείς στο «World Party». Όχι το κλασικό τουριστικό μοτίβο – είναι διαφορετικό να είσαι τουρίστας απ' ό, τι ταξιδιώτης. Τέτοιες εμπειρίες μπορεί να είναι ένα ταξίδι στην Ισλανδία για να δεις το Βόρειο Σέλας, στην Ινδία, στο yoga festival που γίνεται κάθε χρόνο με τους μεγαλύτερους γκουρού του κόσμου, στον Αμαζόνιο, για μια εβδομάδα πάνω σε ένα ποταμόπλοιο.
— Ταξίδια που έχουν ένα κόνσεπτ, δηλαδή.
Ακριβώς. Μπορεί, λοιπόν, να είναι και μια τριήμερη κρουαζιέρα για πάρτι στα ελληνικά νησιά, μόνο με νέους. Αυτή από μόνη της είναι μια εμπειρία, όμορφη και οικονομική, με το all inclusive μοντέλο. Γενικά οι Έλληνες δεν προτιμούν τις κρουαζιέρες. Αν όμως βάλεις 1000 νέους σε ένα καράβι, στα ελληνικά νησιά, με DJs, stand-up comedy, live συναυλία, θα είναι σαν μια δεύτερη πενθήμερη.
— Με το «World Party» ταξίδεψες σε όλο τον κόσμο. Δώσε μου ένα top3 των σημείων που θεωρείς κορυφαία και πες μου σε ποιο μέρος θα επέλεγες να ζήσεις αν έπρεπε να εγκαταλείψεις την Ελλάδα.
Είναι τελείως διαφορετικά τα πιο όμορφα μέρη που έχεις επισκεφθεί από αυτά στα οποία θα μπορούσες να ζήσεις. Πιο εύκολα θα μπορούσα να ζήσω μάλλον στην Αυστραλία. Είναι απίστευτα σωστά δομημένη χώρα, «αποκομμένη» σε έναν βαθμό από τον υπόλοιπο πλανήτη, πράγμα που τους κάνει πολύ πιο χαλαρούς. Έχουν καταπληκτικό κλίμα, πανέμορφα τοπία, θάλασσα παντού – μιλώ φυσικά για τις παραθαλάσσιες πόλεις, δεν θα μπορούσα να ζήσω στη μέση του πουθενά, στο όρος Uluru! Βρίσκονται πολύ κοντά στον αμερικανικό τρόπο ζωής, αλλά σε μια βελτιωμένη του έκδοση, χωρίς τα βασικά μειονεκτήματα της Αμερικής – κυρίως όσον αφορά τη νοοτροπία.
Τα πιο όμορφα μέρη που έχω πάει; Η Ισλανδία είναι ένα από τα πιο όμορφα τοπία του πλανήτη, αυτά που βλέπουν τα μάτια σου εκεί δεν θα τα δεις πουθενά αλλού και το μυαλό σου θα τα αποτυπώσει για πάντα. Στη Νέα Ζηλανδία αξίζει να κάνεις ένα road trip από πάνω προς τα κάτω, από το Όκλαντ μέχρι το δεύτερο νησάκι, στο Κουίνσταουν, θα δεις μοναδικές εικόνες. Και η τελευταία επιλογή δεν έχει να κάνει τόσο με την τοποθεσία, όσο με τη συνολική εμπειρία: ένα ταξίδι στη ζούγκλα του Αμαζονίου, και θα σου πω γιατί. Όπου κι αν πας στον πλανήτη, βλέπεις διαφορετικούς πολιτισμούς, αλλά έχουν ένα κοινό στοιχείο: την ύπαρξη πολιτισμού και υποδομών. Ο Αμαζόνιος είναι από τα λίγα σημεία του πλανήτη που είναι διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα, συνολικά. Δεν είναι πόλη, δεν έχει δρόμους, δεν υπάρχει σήμα, ίντερνετ, υποδομές. Είναι ζούγκλα, είναι μια κατηγορία από μόνη της, δεν συγκρίνεται με τίποτε άλλο.
— Φαντάζομαι ότι το μικρόβιο με τα ταξίδια ξεκίνησε από τα φοιτητικά σου χρόνια. Πώς πέρασες τότε;
Ίσως και νωρίτερα, από τη μητέρα μου που δούλευε στην Ολυμπιακή. Κι εμείς, λοιπόν, ως κλασική ελληνική οικογένεια θέλαμε να περάσει το παιδί μας στο πανεπιστήμιο. Κοίταξαν ο μπαμπάς και η μαμά τον έλεγχό μου στο λύκειο και με τον «επιστημονικό» τρόπο που αποφασίζουν οι οικογένειες στην Ελλάδα για το μέλλον των παιδιών τους, αποφάσισαν να πάω στο Πολυτεχνείο, αφού ήμουν καλός στα Μαθηματικά – η αλήθεια είναι ότι μου αρέσουν ακόμα και τώρα, θεωρώ ότι η ζωή μας διέπεται από τα Μαθηματικά σε όλα. Ωστόσο, στη δική μου περίπτωση, μπαίνουν και κάποια εισαγωγικά, γιατί οι γονείς μου πάντα προσπαθούσαν να καταλάβουν τι πραγματικά θέλω. Είναι απαράδεκτο το εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα. Εκνευρίζομαι και μόνο που σκέφτομαι ότι βάζουμε τα παιδιά στην Ελλάδα να καταλήξουν για το τι θα κάνουν στο υπόλοιπο της ζωής τους όταν είναι 14 χρονών. Το επάγγελμά σου δεν έχει καμία σχέση με το τι κάνεις στα 14.
Έτσι κι εγώ πέρασα στο Πολυτεχνείο Θεσσαλονίκης, στη σχολή Αγρονόμων & Τοπογράφων Μηχανικών. Στον δεύτερο χρόνο συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν αυτό το επάγγελμα που ήθελα να κάνω, παρά το δυνατό υπόβαθρο της σχολής. Πήρα το πτυχίο χωρίς να πατάω στα μαθήματα, εκτός των υποχρεωτικών, γιατί δεν με ενδιέφεραν. Όταν τελείωσα συνειδητοποίησα ότι αυτό που μου άρεσε ήταν το να γεννάω ιδέες και να τις βλέπω να υλοποιούνται επιχειρηματικά. Έτσι βρέθηκα στη Βοστόνη, στο Babson college για σπουδές ΜΒΑ με focus στην επιχειρηματικότητα κι ακολούθησε ένα εξάμηνο στη Μαδρίτη, στο Instituto de Empresa. Ενώ στο ελληνικό πανεπιστήμιο πήγαινα μόνο για να δώσω εξετάσεις, στην Αμερική το εκπαιδευτικό σύστημα σε ωθεί στη μάθηση με τρόπο που δεν μπορώ να περιγράψω. Όχι μόνο λοιπόν παρακολουθούσα όλα μου τα μαθήματα, αλλά επισκεπτόμουν και αίθουσες άλλων μαθημάτων που δεν μπορούσα να επιλέξω, επειδή είχα συμπληρώσει το όριο, και ζητούσα απλώς να παρακολουθήσω, γνωρίζοντας ότι δεν θα πάρω κάποιο έξτρα credit. Πόσο όμορφο θα ήταν να γίνονται αυτά και στην Ελλάδα, όπου είναι κοινή γνώση ότι οι πολύ καλοί μαθητές του σχολείου, μόλις περάσουν στο πανεπιστήμιο μετατρέπονται, στην πλειονότητά τους, σε αδιάφορους φοιτητές.
— Δύο χρόνια, λοιπόν, μετά την επιστροφή σου στην Ελλάδα από τις σπουδές, έκανες το «World Party» για τρεις σεζόν, και φέτος ήρθε το «Survivor». Στα πρώτα επεισόδια, όταν κατάλαβα ότι θα βλέπουμε κάθε μέρα τρεις ώρες με αγωνίσματα που θα επαναλαμβάνονταν ξανά και ξανά μέχρι να πετύχει η ομάδα τις δέκα νίκες, ενώ το φορμά που γνωρίζαμε και είχε ξαναπαιχτεί στην Ελλάδα ήταν τελείως διαφορετικό, πιο σφιχτοδεμένο και σύντομο σε διάρκεια, θεώρησα ότι θα ήταν πολύ βαρετό και ότι θα πάτωνε γρήγορα. Τελικά κόλλησε όλη η Ελλάδα.
Το «Survivor» ήρθε όταν τελείωνε το «World Party» και σκεφτόμουν τα επόμενα βήματα. Το «World Party» ήταν δικό μου κόνσεπτ και παραγωγή ενώ αυτό το φορμά ήταν έτοιμο κι εγώ έπρεπε να το παρουσιάσω, πράγμα που αρχικά δεν μου άρεσε, μου έκατσε «κάπως». Όταν όμως ο Acun Ilicali, ο παραγωγός που έχει κάνει αυτές τις αλλαγές, μου εξήγησε ότι μιλάμε για κάτι διαφορετικό, όχι για ένα κλασικό ριάλιτι αλλά για ένα αθλητικό παιχνίδι, ένα σχεδόν νέο άθλημα, η ιδέα μού άρεσε. Το βλέπεις με την ίδια ευχαρίστηση που θα έβλεπες το ποδόσφαιρο. Μου αρέσει να δοκιμάζω καινούρια πράγματα γιατί τρέφομαι από εμπειρίες τέτοιου είδους, ενώ θα έπρεπε να περάσω και πέντε μήνες στη Δομινικανή Δημοκρατία. Δεν θα σου κάνω τον μετά Χριστόν προφήτη, ότι είχα προβλέψει τα εξηντάρια, αλλά δεν αποδέχτηκα την πρόταση έχοντας στο μυαλό μου αυτό. Σίγουρα πίστευα ότι θα πάει καλά, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα πάει τόσο καλά.
— Γιατί πιστεύεις ότι πήγε τόσο καλά;
Ο βασικός λόγος είναι ότι πρόκειται για ένα πολύ δυνατό φορμά και τα στοιχεία που το κάνουν τόσο δυνατό είναι δύο. Το πρώτο είναι η ψήφος του κοινού. Στα Survivors του εξωτερικού, τα μέλη της φυλής μπορούν να διώξουν όποιον θέλουν με την ψήφο τους κι έτσι πολύ σύντομα φεύγουν οι καλύτεροι παίκτες. Το δεύτερο είναι η αθλητική του διάσταση, που δεν το αφήνει να γίνει βαρετό. Γιατί δεν βαριόμαστε να βλέπουμε ποδόσφαιρο; Γι' αυτό είχα κι εγώ αυτή την προσέγγιση στην παρουσίαση, το αντιμετώπισα ως ένα αθλητικό ιβέντ.
— Αυτή ακριβώς νομίζω ότι ήταν η δική σου επιτυχία: η αντιμετώπιση της παρουσίασης ως sportscasting. Περιέγραφες τους αγώνες με μεγάλη ένταση -πράγμα που κέρδισε σίγουρα και το πιο δύσκολο ανδρικό κοινό-, με μεγάλο βαθμό δυσκολίας, με live εγγραφή, χωρίς λάθη και επαναλήψεις στα γυρίσματα. Ποιες ήταν οι δικές σου προτάσεις και πώς προετοιμάστηκες για να τα βγάλεις πέρα;
Δεν είχα κάνει ποτέ sportscasting, ούτε σχετική προετοιμασία, πήγα και μου είπαν ότι θα περιγράψω αυτά που βλέπω. Έτσι ξεκίνησα να περιγράφω, με τον δικό μου τρόπο τα αγωνίσματα.
— Το πιο δύσκολο στοιχείο είναι ότι, ουσιαστικά, περιέγραφες το ίδιο πράγμα επί τόσες ώρες σε κάθε επεισόδιο!
Είμαι πολύ χαρούμενος που το αναφέρεις. Είναι ο ίδιος στίβος μάχης και πηγαίνουν πάνω κάτω οι ίδιοι παίχτες. Έπρεπε να βρω διαφορετικές εκφράσεις, σχόλια, πληροφορίες που θα ενδιέφεραν τον τηλεθεατή. Συνειδητοποίησα ότι η ένταση ήταν τόσο μεγάλη όταν τους παρακολουθούσα, που απλά έβγαζα την ένταση που είχα ως θεατής. Είχα αγωνία, φώναζα, σαν να ήμουν στο γήπεδο. Δεν ήταν κάτι μελετημένο. Πολλές φορές δοκίμαζα κι εγώ τα αγωνίσματα για να έχω καλύτερο feeling όταν τα περιγράφω, να δούμε αν χρειάζεται κάποια βελτίωση, και γιατί γούσταρα πολύ, θα ήθελα να είμαι κι εγώ ένας από τους παίκτες, είμαι πολύ ανταγωνιστικός. Σκεφτόμουν «τώρα, τον τάδε τον έχω ή δεν τον έχω;».
— Έγινε χαρακτηριστικά αισθητή η απουσία σου από την παρουσίαση, όταν είχες έρθει στην Αθήνα για επαγγελματικούς λόγους και σε «αναπλήρωσε» ο Acun, που προσπαθούσε με σπαστά αγγλικά και δυο-τρεις ίδιες εκφράσεις να περιγράψει τα αγωνίσματα.
Ο συνολικός ρόλος του παρουσιαστή του «Survivor» είχε μια δυσκολία στη διαχείριση γιατί, σε αντίθεση με το World Party, που βασιζόταν στην προσωπικότητα του παρουσιαστή, εδώ έπρεπε να αναδείξω τις προσωπικότητες των παικτών. Έπρεπε να είμαι πανταχού παρών, ενώ ταυτόχρονα να βρίσκομαι στα μετόπισθεν.
— Παραθυράκι στη δική σου προσωπικότητα άφηνες μόνο στα κουίζ, με λίγο χιούμορ.
Ακριβώς. Ήταν σαν μια άλλη εκπομπή όπου μπορούσα να πω τις δικές μου ατάκες. Σε όλο το υπόλοιπο κομμάτι, έκανα σχολιασμό των αγώνων, ενώ στο συμβούλιο ο ρόλος μου ενείχε σοβαρότητα, γιατί ήταν μια σοβαρή στιγμή για τους παίκτες. Υπήρχαν και πιο χαλαρές συζητήσεις, αλλά έπρεπε να διαχειριστώ τόσες προσωπικότητες και να βγάλω από αυτές αυτό που εγώ ήθελα. Συνολικά, είμαι πολύ χαρούμενος που το έκανα και που είχα τόσα πολλά διαφορετικά πράγματα να διαχειριστώ.
— Πιστεύω ότι το «Survivor» ανανέωσε το ενδιαφέρον του κοινού για την ελληνική τηλεόραση. Άνθρωποι που είχαν να ανοίξουν τηλεόραση για χρόνια, βρέθηκαν να βλέπουν ξανά.
Αυτό βέβαια δεν είναι απαραίτητα καλό. Το να λέμε «παιδιά, δείτε τηλεόραση, θα σας κάνει καλό», είναι αστείο. Σαφώς υπάρχουν πολύ καλύτερα πράγματα να κάνεις από το να κλείνεσαι στο σπίτι σου και να παρακολουθείς ένα κουτί. Η τηλεόραση είναι καλή όταν γνωρίζεις για ποιο λόγο την ανοίγεις και όταν έχει έναν σκοπό. Ο σκοπός της είναι χαλαρωτικός, για ένα μικρό χρονικό διάστημα, κάποιες στιγμές μέσα στην εβδομάδα, όταν η τηλεόραση δεν είναι η καθημερινότητά σου, δεν βλέπεις τα πάντα από το πρωί μέχρι το βράδυ, δεν παρακολουθείς όλα τα κουτσομπολιά, δεν σε επηρεάζει η άποψη του κάθε ανθρώπου που βγαίνει και λέει το μακρύ του και το κοντό του.
— Εντωμεταξύ, παίζει ήδη το σποτ για το επόμενο «Survivor». Έχεις second thoughts για τη συμμετοχή σου;
Ας περιμένουμε καλύτερα να τελειώσει το πρώτο κι ας μπούμε μετά στη συζήτηση για το επόμενο!
— Πάμε τότε στον τελικό το πρώτου. Περίμενα να δω πώς θα διαχειριζόσουν τα live, στα οποία δοκιμάζεσαι για πρώτη φορά, και στήθηκαν, φαντάζομαι, σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, χωρίς αγωνίσματα, ουσιαστικά τρία talk shows, όπου πρέπει να γεμίσεις μεγάλο τηλεοπτικό χρόνο, μιλώντας με τους παίκτες.
Και μόνο η ιδέα να βγεις ζωντανά στην τηλεόραση σου κόβει τα πόδια, πόσο μάλλον όταν είναι η πρώτη φορά και αυτή η πρώτη φορά τυγχάνει να είναι μπροστά σε 3 εκατομμύρια τηλεθεατές, στην πιο επιτυχημένη, από πλευράς τηλεθέασης, εκπομπή στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης. Είναι μία σκέψη που ο μόνος τρόπος για να μην σε τρομάξει είναι να μην την κάνεις. Αν την κάνεις την πάτησες. Σε μία ζωντανή εκπομπή είναι δεδομένο πως θα γίνουν λάθη. Πρέπει να το αποδεχθείς εκ των προτέρων, δεν πρέπει να μπεις αγχωμένος για να τα αποφύγεις, αλλά να γνωρίζεις ότι είναι φυσιολογικό και ότι θα τα διορθώσεις. Μια ζωντανή μετάδοση δεν έχει διαφορά από την ίδια τη ζωή. Όλοι κάνουμε λάθη. Απλά διόρθωσέ τα και προχώρα.
— Γιατί στον τελικό αποφασίσατε να μην υπάρχουν αγωνίσματα; Πολύς κόσμος περίμενε κάτι πιο μεγάλο για φινάλε.
Ένα τελευταίο αγώνισμα, και μάλιστα ανάμεσα σε δύο μόνο παίχτες, θα ήταν λίγο άδικο. Σίγουρα θα είχε τηλεοπτικό ενδιαφέρον, αλλά έχουμε περάσει πέντε μήνες με εκατοντάδες αγωνίσματα, καταστάσεις, συζητήσεις, θα ήταν άδικο να κριθεί το παιχνίδι σε ένα αγώνισμα όπου κάποιος μπορεί να βρίσκεται απλώς σε μια καλύτερη μέρα. Εξάλλου σε αυτό το φορμά, πρωταγωνιστές είναι οι τηλεθεατές και αυτοί πρέπει να αποφασίσουν ποιος θα είναι ο τελικός Survivor.
— What's next, για σένα, Σάκη;
Το πώς κινείσαι δεν πρέπει να γίνεται με βάση την εικόνα που έχουν οι άλλοι για σένα, αλλά με βάση το τι σκέφτεσαι εσύ για τον εαυτό σου. Όλο αυτό με το «Survivor» είναι κάτι πολύ θετικό, το αποδέχομαι με μεγάλη χαρά, κάνει κάποια από τα επόμενα σχέδιά μου πιο εύκολα, γιατί μια επιτυχία μεταφέρεται και σε άλλα κομμάτια των δραστηριοτήτων σου. Δεν θα αλλάξω όμως τα σχέδιά μου λόγω της επιτυχίας και της δημοσιότητας, αυτά δεν ήταν ποτέ αυτοσκοπός για μένα, είναι μια θετική συνέπεια τού να κάνω αυτό που γουστάρω.
— Θα εξαργυρώσεις λοιπόν αυτή την επιτυχία στην επιχειρηματικότητα και στις ιδέες για τις οποίες μιλούσαμε πριν.
Δεν μου αρέσει η λέξη «εξαργυρώνω». Αυτό που έπεται είναι αυτό που υπήρχε και πριν κι αυτό που έκανα πάντα, το να ακολουθώ τα όνειρά μου και να βλέπω τις ιδέες μου να ζωντανεύουν.
