Στη νέα σειρά "After Life" του Netflix που έγραψε, σκηνοθέτησε και πρωταγωνιστεί ο ίδιος, ο Ρίκι Τζερβέις υποδύεται έναν δημοσιογράφο τοπικής εφημερίδας ο οποίος, μετά τον θάνατο της γυναίκας, εγκαταλείπει κάθε επίφαση ευγένειας και στοιχειωδώς καλών τρόπων που χρησιμοποιούμε όλοι στην καθημερινότητά μας για να επιβιώσουμε κοινωνικά.
Και όπως ίσχυε πάντα στο έργο του 57χρονου Βρετανού κωμικού, ο οποίος ακόμα είναι διάσημος πιο πολύ ως δημιουργός και πρωταγωνιστής του "The Office" το οποίο εμφανίστηκε στη μικρή οθόνη το 2001, υπάρχουν στο νέο του δημιούργημα πολλές αμφιλεγόμενες και διχαστικές στιγμές κωμικού οίστρου.
«Ό,τι κι αν κάνεις που παρουσιάζει έστω και το ελάχιστο ενδιαφέρον, θα μισηθεί και θα αγαπηθεί εξίσου», λέει ο ίδιος o κωμικός με τα δεκατρία εκατομμύρια ακόλουθους στο Twitter, στη συνέντευξή του στους New York Times. «Δεν υπάρχει αντικειμενικότητα στην κωμωδία...».
Ευτυχώς δεν ανήκω στους "φυσικούς" stand up κωμικούς που εμφανίζονται στη σκηνή από είκοσι χρονών. Θα ήμουν φριχτός. Σ' αυτή την ηλικία δεν είχα ιδέα για τίποτα. Προτού να βρω το θάρρος να το κάνω, έπρεπε να μάθω να κατανοώ και να συμπάσχω. Βοήθησε πολύ σ' αυτό το ότι ήμουν ήδη χοντρός και άσχημος και μεσήλικας.
«Πριν από είκοσι χρόνια μόλις, αν έβλεπες κάτι που σου φαινόταν προσβλητικό στην τηλεόραση και ήθελες να κοινοποιήσεις την αγανάκτησή σου, έπρεπε να κάτσεις να γράψεις επιστολή στο κανάλι: 'Αγαπητό BBC, αίσχος!'. Δεν το έκανες όμως γιατί τελικά βαριόσουν. Τώρα με τα social media, αυτομάτως κάθεσαι και γράφεις ολόκληρο υβρεολόγιο εναντίον του κωμικού που σε πρόσβαλλε. Αν είσαι και λίγο γνωστός στο μέσο, κάποιος δημοσιογράφος θα το τσιμπήσει και θα γράψει με τη σειρά του 'ο τάδε είπε αυτό και το κοινό είναι έξαλλο'. Όχι, δεν είναι. Κατά βάθος χεστήκαμε και δεν θα το είχαμε πληροφορηθεί αν δεν γινόταν επικεφαλίδα. Τα πάντα μεγαλοποιούνται. Τα πάντα επίσης αποτελούν μια συλλογική ψευδαίσθηση. Κανείς δε θα σου απευθυνθεί έξω στο δρόμο όπως σου απευθύνεται στο Twitter...»
«Οι άνθρωποι έχουν φτάσει να πιστεύουν ότι το χειρότερο πράγμα στον κόσμο είναι να κάνει κάποιος πλάκα με το δικό τους ελάττωμα, ζήτημα, πρόβλημα. Είχα πει ένα αστείο τις προάλλες για όσους έχουν αλλεργία στα φιστίκια και αμέσως κάποιοι αντέδρασαν λέγοντας ότι ήταν απαράδεκτο να αστειεύεται κανείς με όσους υποφέρουν από τέτοιες αλλεργίες. Έχω κάνει πλάκα με το AIDS, την πείνα, τον καρκίνο και τον Ολοκαύτωμα και μου λες ότι δεν επιτρέπεται να αστειεύομαι με την αλλεργία στα φιστίκια; Μα η κωμωδία αυτό δεν είναι τελικά; Να γελάς με το λάθος πράγμα επειδή ξέρεις ποιο είναι το σωστό».
«Είμαι γενικά ο τυπικός φιλελεύθερος, αριστερούλης, ευαισθητούλης, σοσιαλιστής που του φαίνεται αδιανόητο οτιδήποτε ρατσιστικό. Κι όμως, αν μιλήσω στην εποχή μας για την ελευθερία του λόγου, αυτομάτως θα με κατατάξουν κάποιοι στην αποκαλούμενη 'εναλλακτική δεξιά'. Πώς συνέβη αυτό;»
«Ευτυχώς δεν ανήκω στους 'φυσικούς' stand up κωμικούς που εμφανίζονται στη σκηνή από είκοσι χρονών. Θα ήμουν φριχτός. Σ' αυτή την ηλικία δεν είχα ιδέα για τίποτα. Προτού να βρω το θάρρος να το κάνω, έπρεπε να μάθω να κατανοώ και να συμπάσχω. Βοήθησε πολύ σ' αυτό το ότι ήμουν ήδη χοντρός και άσχημος και μεσήλικας».
«Αν προεξοφλείς ότι το κοινό συμφωνεί μαζί σου, αυτό δεν είναι κωμωδία, είναι κομματική εκδήλωση. Η κωμωδία αποτελεί διανοητική αναζήτηση, όχι συναισθηματική. Γι' αυτό δεν λειτουργούν τα ρατσιστικά, σεξιστικά, ομοφοβικά αστεία. Μπορούν να λειτουργήσουν αστεία που έχουν να κάνουν με φυλετικές προκαταλήψεις, τα ρατσιστικά αστεία όμως ποτέ».
«Δικαιούται να εμφανίζεται στη σκηνή ο Louis C.K. μετά από τις αποκαλύψεις εναντίον του; Ναι, δικαιούται. Δικαιούται μέρος του κοινού να διαμαρτύρεται; Επίσης, ναι. Δεν μπορούμε όμως να αλλάζουμε την ιστορία. Όταν διέρρευσε πρόσφατα αυτή η ζωντανή εμφάνισή του με το νέο, έξτρα προσβλητικό υποτίθεται, υλικό, πολλοί ανέκραξαν: 'Τι φρίκη, αυτός κατάντησε ακροδεξιός', ενώ ήταν σχεδόν τα ίδια αστεία που έλεγε και πριν από δύο χρόνια!».
«Το βασικό κίνητρο για να είσαι καλός και συμπονετικός με τους ανθρώπους είναι για να κάνεις και τη δική τους αλλά και τη δική σου ζωή καλύτερη. Γιατί λέω ψέματα κάθε μέρα; Για να μην πληγώνω τα αισθήματα των άλλων. Αν με ρωτήσεις 'Θα έρθεις στα βαφτίσια του παιδιού μου;' θα σου απαντήσω 'Αχ, θέλω πολύ αλλά εκείνη τη μέρα έχω να δώσω αίμα στο ορφανοτροφείο', όχι 'Δεν πας καλά, δεν υπάρχει κάτι που να μου φαίνεται πιο βαρετό από τα βαφτίσια».
Με στοιχεία από τους New York Times
σχόλια