Τι ακριβώς είναι το «You» και πού θα μπορούσαμε να το κατατάξουμε ως είδος; Καλή ερώτηση. Ρομαντικό δράμα σε περιτύλιγμα τρόμου; Σαρδόνια πραγματεία για την ταξική διαστρωμάτωση και τις «fake» συμπεριφορές των προνομιούχων millennials στη Νέα Υόρκη; Μαύρη κωμωδία καταστάσεων; Trashy «γκομενικό» αφήγημα με φιλοδοξίες σύγχρονης υπαρξιακής νουβέλας;
Ας το πιάσουμε αλλιώς. Τι θυμίζει αυτό το σαγηνευτικό εν τέλει υβρίδιο αθεράπευτου ρομαντισμού (ή μάλλον αθεράπευτης εμμονής) και ακόμα πιο αθεράπευτης κοινωνιοπάθειας; Λίγο «Gone Girl», λίγο περισσότερο «Gossip Girl» (όπου επίσης έπαιζε ο πρωταγωνιστής), μια ιδέα «Cruel Intentions», κάτι από «American Psycho» και «Dexter», καθώς και τη δομή του «The End of the F***ing World», μεταξύ άλλων.
Παραμένει όμως αυτόνομο το «You», αλλάζοντας διαρκώς τόνο, χωρίς όμως να «κλοτσάει» ενοχλητικά τον θεατή αυτή η αμφιθυμία ύφους. Αντίθετα, λειτουργεί ως μαγνήτης που σε τραβάει στη διαστροφή και τον αθεράπευτο ναρκισσισμό των χαρακτήρων, παρότι οι ίδιοι πιστεύουν ότι είναι φυσιολογικοί εκπρόσωποι της γενιάς και της κοινωνικής τάξης τους (μπορεί και να είναι τελικά). Αν δεν το παρατήσεις κάπου στα μισά του δεύτερου εκ των δέκα επεισοδίων, τελείωσε, έχεις κολλήσει, σε έχει ρουφήξει, είσαι συνεργός.
Το «You» είναι μάλλον έξυπνο παρά εξυπνακίστικο (μέγιστο κατόρθωμα στην εποχή μας), μάλλον πεσιμιστικό παρά σαρκαστικό, μάλλον πνευματώδες παρά σατιρικό, μάλλον ρομαντικό τελικά στη διαστροφή του παρά τρομακτικό.
Και ενώ είναι καλοφτιαγμένο (σ' ένα στυλ νουάρ σαπουνόπερας) και καλογραμμένο, δεν μπορείς να το χαρακτηρίσεις «πρεστίζ» δράμα, παρότι κάθε επεισόδιο είναι ωριαίας διάρκειας. Δεν του φαίνεται όμως, κυλά ύπουλα σα νεράκι, γεγονός απολύτως καλοδεχούμενο σε μια εποχή όπου οι περισσότερες σειρές μοιάζουν ξεχειλωμένες και πλαδαρές, αφήνοντας την αίσθηση ότι θα ήταν καλύτερες ως δίωρες τηλεταινίες.
Ας δούμε όμως τη βασική πλοκή της σειράς. Ο Τζο, την αφήγηση του οποίου ακολουθούμε σε όλη (σχεδόν) τη διάρκεια της ιστορίας, είναι ένας νεαρός υπεύθυνος βιβλιοπωλείου που τα λέει ωραία μέχρι που καταλαβαίνουμε ότι είναι μάλλον για τα σίδερα. Κάποια στιγμή ερωτεύεται μια κοπέλα (την Μπεκ) που μπαίνει στο βιβλιοπωλείο και αποφασίζει ότι αυτή θα είναι η παντοτινή του αγάπη και πρέπει να γίνει δική του με κάθε μέσο. Κυριολεκτικά με κάθε μέσο.
Κλέβει το κινητό της, βρίσκει μέσα από τα social media όλα τα στοιχεία και τα ενδιαφέροντά της, την παρακολουθεί και τελικά καταφέρνει να επενδυθεί μια προσωπικότητα που θα μπορούσε να την ελκύσει, λέγοντας και κάνοντας πάντα το σωστό πράγμα τη σωστή στιγμή. Κι αυτά είναι μόνα τα πιο «αθώα» από τα εγκλήματά του. Έχει όμως και η Μπεκ –αλλά και άλλοι χαρακτήρες όπως η «βασίλισσα σκύλα-πλουσία» κολλητή της, Πιτς Σάλιντζερ– τα δικά της ένοχα μυστικά και δεν είναι πάντα (ή ποτέ) αυτό που φαίνεται.
Με φόντο μια Νέα Υόρκη γεμάτη ποζάτους millennials και ρηχούς «influencers», η σειρά θολώνει εξαρχής τα όρια μεταξύ stalker και «αδελφής ψυχής», μεταξύ καψούρας και νοσηρής εμμονής, καθώς ο Τζο εμφανίζεται ως «αυθεντικά» cool τύπος που μένει μακριά από τα social media, τα οποία είναι, όπως λέει ένας άλλος χαρακτήρας, «το πεδίο όπου θα συμβεί η επόμενη μεγάλη γενοκτονία».
Ουσιαστικά, το «You» δεν χωρίζεται σε επεισόδια αλλά σε κλειστές και απότομες στροφές που μοιάζουν να καταλήγουν στον γκρεμό αλλά τελευταία στιγμή σώζεται –προσωρινά– η διαδρομή, μέχρι το επόμενο εμπόδιο.
Το «You» είναι μάλλον έξυπνο παρά εξυπνακίστικο (μέγιστο κατόρθωμα στην εποχή μας), μάλλον πεσιμιστικό παρά σαρκαστικό, μάλλον πνευματώδες παρά σατιρικό, μάλλον ρομαντικό τελικά στη διαστροφή του παρά τρομακτικό. Και το πιο σημαντικό ίσως: διατηρεί έναν ρυθμό που σε κρατά καθηλωμένο και εμπλεκόμενο ακόμα κι όταν πάει να γλιστρήσει σε περίεργες ατραπούς που κινδυνεύουν να βάλουν μπουρλότο σε ό,τι έχεις δει και έχεις ακούσει μέχρι εκείνη τη στιγμή.
σχόλια