AΠΟ ΤΗΝ ΙΩΑΝΝΑ ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ
Στη Νέα Ορλεάνη της Λουιζιάνα, βρίσκεται στον Κόλπο του Μεξικού, έχει κανείς την αίσθηση πως είναι πάντα καλοκαίρι, εκτός από τις ραγδαίες βροχές που αυξάνουν την υγρασία, αλλά δεν χαμηλώνουν τη θερμοκρασία. Αντίθετα της προσθέτουν περισσότερη υγρασία.
Συχνά , μισόν αιώνα πριν, τις απολάμβανα στη βεράντα του σπιτιού του θείου μου, αδελφός της μαμάς μου, τρώγοντας καρπούζι και λέγοντάς του, αν πετάξω τα κουκούτσια αύριο το πρωί θα βρούμε στην αυλή τις ρίζες μιας καρπουζιάς;
Η πόλη είναι γνωστή για το καρναβάλι της, μιμείται εκείνο του Ρίο ντε Τζανέιρο, τη Γαλλική Συνοικία και άλλα που κληρονόμησε από τους Γάλλους που πούλησαν την Πολιτεία στους Αμερικανούς, και παρέδωσαν και τη γλώσσα τους που έχει αλλοιωθεί σε αρκετά μεγάλο βαθμό.
Αν ρίξεις τώρα ένα τσόκαρο στη λίμνη, είπε, θα διαλυθεί σε λίγα λεπτά. Ο Μισισίπι και τα άλλα ποτάμια που ενώνουν τα νερά τους με τα δικά του έχουν τόσους ρύπους που τίποτα πια δεν μπορεί να επιβιώσει μέσα τους.
Η δική μου επιλογή εκτός από το French Quarter ήταν η μεγάλη Λίμνη Ποντσεντρέιν, το όνομα ανήκε σε Γάλλο κόμη, με το οβάλ σχήμα, των 1600 χιλιομέτρων, που το βάθος της δεν ήταν μεγαλύτερο από τεσσεράμισι μέτρα ή λιγότερο. Οι μετρήσεις ήταν εξήντα τέσσερα χιλιόμετρα από δυτικά στ’ ανατολικά και τριάντα εννιά από νότια στα βόρεια.
Στην παραλία της, με πήγαινε ο θείος μου κουβαλώντας μια πολύ μεγάλη μαύρη ομπρέλα για να κάθεται στον ίσκιο της και να με παρακολουθεί ώστε να με προστατέψει αν χρειαζόταν, μια μεγάλη αμμουδιά με πληθώρα ανθρώπων που λιάζονταν ενώ οι λουόμενοι αναλογικά με αυτούς ήταν ένα πολύ μικρό ποσοστό. Ανάμεσά τους κι εγώ.
Το νερό δεν είχε τη γεύση της θάλασσας του Αιγαίου, ούτε τη διαφάνειά του, ήταν κάπως πηχτό.
Δεκαετίες αργότερα, όταν στα χρόνια της χούντας του 1967 κατέφυγα στη Σουηδία, υπήρξα αρκετές φορές ακροάτρια για το θέμα του κλίματος, όχι του φυσικού συνδεδεμένου με τη γεωγραφία, αλλά για την επιβάρυνσή του από διάφορες βιομηχανικές δραστηριότητες και ακόμα πιο εξειδικευμένες αιτίες.
Η κυβέρνηση είχε καταλήξει ότι το οποιοδήποτε πρόστιμο δεν σήμαινε ότι καταργούσε τη ρύπανση του περιβάλλοντος. Τα μέτρα ήταν άλλα, και πάρθηκαν.
Τα χρόνια περνούσαν, η έκφραση δεν είναι πρωτάκουστη ούτε δική μου εφεύρεση, ταξίδεψα με δυο φίλες ακόμα για να επισκεφθούμε μια άλλη φίλη, την ΄Ανι, που είχε παντρευτεί και εγκατασταθεί στη Νέα Ορλεάνη, δυο από αυτές γιόρταζαν την ίδια μέρα τα γενέθλιά τους.
Ενώ είχαμε σβήσει τα κεράκια και γευόμασταν την τούρτα, ανέφερα τα χρόνια που είχα ζήσει στην πόλη που βρισκόμασταν και τα μπάνια μου στη Λίμνη Ποντσεντρέιν.
Η Άνι άρχισε να λέει πως αυτά που διηγόμουν ανήκαν στο παρελθόν, δεν είχα αντίρρηση. Από τότε τα πράγματα είχαν αλλάξει πολύ.
Αν ρίξεις τώρα ένα τσόκαρο στη λίμνη, είπε, θα διαλυθεί σε λίγα λεπτά. Ο Μισισίπι και τα άλλα ποτάμια που ενώνουν τα νερά τους με τα δικά του έχουν τόσους ρύπους που τίποτα πια δεν μπορεί να επιβιώσει μέσα τους.
Επιπλέον, ανέφερε κάποιες ακτές της Νέας Ορλεάνης, όπου οι Αμερικανοί είχαν εγκαταστήσει Νοτιοβιετναμέζους, οι οποίοι είχαν συνεργαστεί μαζί τους στον πόλεμο του Βιετνάμ, για να τους αποκαταστήσει.
Στο μεταξύ ο αριθμός τους αυξανόταν διαρκώς, όχι απλώς, με νεοφερμένους, αλλά με τα παιδιά που γεννιόνταν.
Οι Νοτιοβιετναμέζοι είχαν επιδοθεί στην καλλιέργεια γαρίδας και είχαν μολύνει τα νερά του Κόλπου. Η ρύπανση ήταν τεράστια.
Ο πόλεμος, όσο διεξάγεται έχει τα δικά του θύματα, η επιστροφή στην υποτιθέμενη ειρήνη αποκαλύπτει άλλες πληγές που παραμένουν μέχρι τον άγνωστο χρόνο ανεπούλωτες.
Δεν μπορείς να βράζεις νερό χωρίς τη δημιουργία ατμού.
σχόλια