Στο εξώφυλλο του σημερινού Economist πρωταγωνιστεί η Αφροδίτη της Μήλου η οποία όμως φέρει όπλο ενώ η ατάκα που χρησιμοποιείται σαν τίτλος είναι γνωστή από το φιλμ "Sudden Impact" με πρωταγωνιστή τον Clint Eastwood ως επιθεωρητή Χάρι Κάλαχαν.
"Η Ελλάδα στην οποία πριν από πέντε χρόνια ξεκίνησε η ευρωκρίση είναι κλασικά ταιριαστό να γίνει και η χώρα από όπου θα ξεκινήσει η λύση εξαιτίας των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου." ξεκινά το άρθρο που φιλοξενείται στην έντυπη έκδοση. Στην συνέχεια αναφέρεται πως ο Αλέξης Τσίπρας απαιτεί μια μεγάλη περικοπή του ελληνικού χρέους και υπόσχεται μαζικά δημόσιες δαπάνες απευθύνοντας έως τώρα την μεγαλύτερη πρόκληση για το κοινό νόμισμα της Ευρώπης και το μονοπάτι λιτότητας που έχει θέσει η γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ.
This week’s cover preview: Go ahead, Angela, make my day Read for free via: http://t.co/ZEELxr05Lj pic.twitter.com/Np6dpfyxsT
— The Economist (@TheEconomist) January 29, 2015Το διακύβευμα είναι υψηλό. Παρά το γεγονός ότι όλοι, συμπεριλαμβανομένου και του Τσίπρα, επιμένουν ότι θέλουν την Ελλάδα να παραμείνει στο ευρώ, η απειλή του Grexit είναι πια σαφής αναφέρει ο Economist.
Το άρθρο επισημαίνει πως η κατάσταση θα μπορούσε να γίνει πολύ μπερδεμένη, ωστόσο σε γενικές γραμμές υπάρχουν τρία πιθανά αποτελέσματα: το καλό, το καταστροφικό και ένας συμβιβασμός. «Η ιστορία του ευρώ χαρακτηρίζεται από μία αναβολή του πόνου, αλλά τώρα η μάχη αφορά την πολιτική, όχι την οικονομία - και ο συμβιβασμός μπορεί να είναι πολύ πιο δύσκολος».
Τονίζει πως υπάρχει μία καλή λύση, τόσο για την Ελλάδα όσο και την Ευρώπη. Ο κ. Τσίπρας, σημειώνει, έχει δίκιο ότι η λιτότητα στην Ευρώπη υπήρξε υπερβολική, καθώς οι πολιτικές της Μέρκελ έχουν στραγγαλίσει την οικονομία της ηπείρου και η καθυστερημένη απόφαση ποσοτικής χαλάρωσης από την ΕΚΤ το επιβεβαιώνει. Ο κ. Τσίπρας έχει επίσης δίκιο ότι το ελληνικό χρέος δεν μπορεί να εξοφληθεί. Η Ελλάδα, σημειώνει το άρθρο, πρέπει να να τεθεί σε ένα πρόγραμμα ελάφρυνσης, όπως μια πτωχευμένη αφρικανική χώρα. Ωστόσο, επισημαίνει, ο κ. Τσίπρας κάνει λάθος σχετικά με την εγκατάλειψη των μεταρυθμίσεων στο «σπίτι» του. Τα σχέδιά του για επαναπρόσληψη 12.000 εργαζομένων του δημόσιου τομέα, η παύση των ιδιωτικοποιήσεων και η μεγάλη αύξηση του κατώτατου μισθού θα ανατρέψουν όλα όσα αποκτήθηκαν με κόπο στην Ελλάδα όσον αφορά στην ανταγωνιστικότητα.
«Ως εκ τούτου, αυτή τη λύση προτείνει η εφημερίδα: να πειστεί να εγκαταλείψει ο κ. Τσίπρας τον τρελό σοσιαλισμό και να επιμείνει στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις με αντάλλαγμα τη διαγραφή του χρέους [...] Ο κ. Τσίπρας θα μπορούσε να εκτονώσει τις αριστερές ορμές του σπάζοντας τα καλά προστατευμένα ολιγοπώλια της Ελλάδας και καταπολεμώντας τη διαφθορά. Ο συνδυασμός της μακροοικονομικής χαλάρωσης και μικροοικονομικής δομικής μεταρρύθμισης θα μπορούσε ακόμα και να παρέχει ένα μοντέλο για άλλες χώρες, όπως η Ιταλία και ακόμα και η Γαλλία», επισημαίνει το άρθρο.
Πρόκειται για «ένα πολύ λογικό όνειρο - μέχρι να ξυπνήσεις και να θυμηθείς ότι ο κ. Τσίπρας είναι μάλλον ένας παλαβός αριστεριστής και η κα Μέρκελ δύσκολα αποδέχεται ακόμα και τα υπάρχοντα σχέδια για ποσοτική χαλάρωση (QE)», όπως αναφέρει ο Economist.
«Οπότε προκύπτει η δεύτερη καταστροφική έκβαση: Grexit. Οι αισιόδοξοι έχουν δίκιο στο ότι τώρα θα ήταν λιγότερο επώδυνο από ό,τι το 2012, αλλά και πάλι θα πονούσε», τονίζεται. Όπως συμπεραίνει ο Economist το πιθανότερο σενάριο είναι μία προσωρινή αποφυγή δεσμεύσεων, ωστόσο αυτό είναι απίθανο να διαρκέσει για μεγάλο διάστημα.
«Χαιρετίσματα» στο Βερολίνο
Οπότε στο τέλος, σημειώνεται, η Ελλάδα πιθανότατα θα αναγκάσει την Ευρώπη να κάνει κάποιες δύσκολες επιλογές. «Με λίγη τύχη θα είναι προς την κατεύθυνση της καλής έκβασης που περιγράφηκε παραπάνω. Οι Έλληνες ψηφοφόροι αυταπατώνται εάν νομίζουν ότι ο κ. Τσίπρας μπορεί να κάνει αυτά που λέει, αλλά και οι Γερμανοί πρέπει να εξετάσουν τις συνέπειες της ισχυρογνωμοσύνης τους».
«Αν η κα Μέρκελ συνεχίσει να αντιτίθεται σε όλες τις προσπάθειες εκκίνησης της ανάπτυξης και παύσης του αποπληθωρισμού στην ευρωζώνη, θα καταδικάσει την Ευρώπη σε μια χαμένη δεκαετία, ακόμα πιο εξουθενωτική από αυτήν της Ιαπωνίας τη δεκαετία του 1990. Αυτό θα πυροδοτούσε σίγουρα μια μεγαλύτερη λαϊκιστική αντίδραση από αυτήν της Ελλάδας, σε όλη την Ευρώπη. Είναι δύσκολο να δει κανείς πώς θα μπορούσε να επιβιώσει το κοινό νόμισμα υπό τέτοιες συνθήκες. Και ο μεγαλύτερος χαμένος σε αυτή την περίπτωση θα ήταν η ίδια η Γερμανία», καταλήγει ο Economist.
σχόλια