Με σειρά δηλώσεων τους Παρίσι και Βερολίνο εκφράζουν την αισιοδοξία (και την προσδοκία τους) πως η συνάντηση των ηγετών της Ευρωζώνης θα καταλήξει σε κάποια συμφωνία για ένα νέο πρόγραμμα "διάσωσης" της Ελλάδας, για πλάνο χειρισμού του χρέους έκανε λόγο η Μέρκελ.
Η ευρωζώνη συνεχίζει να χορεύει στους ρυθμούς της κρίσης χρέους με το ελληνικό να αποτελεί απλά το πρώτο βιολί, αλλά ουσιαστικά μόνο και να αναλογιστεί κανείς πως το συνολικό ενεργητικό των τραπεζών στην ευρωζώνη, είναι πάνω από 4 φορές μεγαλύτερο από το ΑΕΠ της μπορεί να αντιληφθεί τη συστημική έκταση της κρίσης.
Σε αυτό το πλαίσιο με τα ιταλικά spreads να θυμίζουν τα ελληνικά προ μνημονίου και στην Ισπανία τα δάνεια που αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να μην αποπληρωθούν ανέρχονται συνολικά σε 117,59 δισ. ευρώ, ή σχεδόν 6,5% του συνόλου των δανείων, κρίνεται επείγουσα μια λύση που θα κερδίσει πάλι χρόνο(το για ποιους είναι ένα θέμα φυσικά).
Η λύση της επιμήκυνσης των ομολόγων που λήγουν, που θα θεωρηθεί όμως πιστωτικό γεγονός και θα οδηγήσει σε ελληνική χρεοκοπία, η επαναγορά του χρέους από τη δευτερογενή αγορά καθώς και ένα νέο δάνειο στην Ελλάδα είναι πιθανά σενάρια.
Η ευρωζώνη σε ένα βαθμό επειδή αδυνατεί να ομογενοποιήσει τα επιμέρους εθνικά συμφέροντα, δεν εμφανίζεται με μια ενιαία άποψη και εξακολουθεί να διχάζεται γύρω από ζητήματα όπως το ευρωομόλογο. Σε κάθε περίπτωση η όποια λύση δε θα αποτελεί πάρα μια βραχύβια απάντηση, κοινώς ένα μπάλωμα.
Γιατί αν και οι δανειστές και η κυβέρνηση μοιάζουν να συμφωνούν για τα ανταλλάγματα της "σωτηρίας" όπως ιδιωτικοποιήσεις, μείωση του βιοτικού επιπέδου, άρα και του εργατικού κόστους με απόλυτο τρόπο, αναζητούν ακόμα ένα τρόπο ώστε η απαραίτητη δημιουργική καταστροφή κεφαλαίων να γίνει συντεταγμένα και με το λιγότερο κόστος για τις αόρατες αγορές.
Πιο απλά είναι τόσα πολλά τα πλασματικά κεφάλαια, είτε με τη μορφή ομολόγων ή ασφαλίστρων κινδύνου που η φούσκα δε γίνεται να μη σκάσει κι επομένως πρέπει να θωρακιστούν με έναν τρόπο οι σοβαροί επενδυτές, ώστε και να μη τα χάσουν όλα, αλλά και να κερδίσουν όσα χάσουν με τη μορφή αποδοτικών επενδύσεων στη νέα εποχή(όταν κι αν έρθει)
Υπό αυτό το πρίσμα η επαναγορά του χρέους μπορεί απλά να σημαίνει πως θα επαναγοραστούν τα ομόλογα των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, ώστε να περιορίσουν τις απώλειες τους από μια ενδεχόμενη επιλεκτική χρεοκοπία κι όχι κάποια ουσιαστική ανακούφιση για την ελληνική οικονομία, πόσο μάλλον για την κοινωνία που σε κάθε περίπτωση θα δεχτεί νέα πακέτα άγριας λιτότητας.
Το εκκρεμές κινείται λοιπόν ανάμεσα σε μια λύση που θα παρατείνει το ελληνικό δράμα, σβήνοντας προσωρινά την φωτιά στην Ευρωζώνη και στο ενδεχόμενο η κατάσταση να οδηγηθεί σε ένα νέο παγκόσμιο κραχ, πιο εκκωφαντικό από εκείνο που εγκαινίασε την εποχή της κρίσης.
σχόλια