Γεννήθηκε στη Βούλα το 1992 από πατέρα Έλληνα και μητέρα Αμερικανίδα. Μπήκε στον κόσμο του ποδοσφαίρου από την ηλικία των επτά ετών, ξεκινώντας την καριέρα του από τις ακαδημίες του Τάκη Οικονομόπουλου.
Σε ηλικία δέκα ετών «μετακόμισε» στις ακαδημίες του Παναθηναϊκού και στο προπονητικό κέντρο της Παιανίας. Με αφοσίωση και μεθοδικότητα έφτασε να προπονείται στα 15 του με τη βασική ομάδα, υπογράφοντας τρία χρόνια αργότερα επαγγελματικό συμβόλαιο με το «τριφύλλι».
Τον Απρίλιο του 2012 έκανε το ντεμπούτο του με τα πράσινα κόντρα στον Παναιτωλικό, αντικαθιστώντας τον Στέφανο Κοτσόλη στο 86'. Παρέμεινε στην ομάδα όπου ανδρώθηκε μέχρι και την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας το 2014, συνεχίζοντας ως δανεικός στη Νίκη Βόλου.
Ακολούθησε η πρώτη έξοδος από τη χώρα για λογαριασμό της Φένλο στην Ολλανδία, μέχρι το μεγαλύτερο άλμα της καριέρας του. Στις αρχές του 2016 ο Αλέξανδρος υπέγραψε στην νεοσύστατη Ατλάντα Γιουνάιτεντ του MLS.
«Ήταν σπουδαίο να βρίσκεσαι στον ίδιο χώρο με παίκτες όπως ο Σισέ, ο Λέτο, ο Καραγκούνης και ο Κατσουράνης, η ομάδα τότε είχε τρομερά ονόματα. Είχα καλή σχέση και με τους τερματοφύλακες, τον Τζόρβα, τον Καρνέζη, τον Καπίνο και τον Κοτσόλη».
Έγινε η πρώτη μεταγραφή στην ιστορία του συλλόγου και ταυτόχρονα ο πρώτος Έλληνας που θα έπαιζε στο κορυφαίο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα των ΗΠΑ.
Σήμερα, ο Αλέξανδρος Ταμπάκης αγωνίζεται στη Νιου Μέξικο Γιουνάιτεντ, ομάδα δεύτερης εθνικής κατηγορίας (USL), ενώ έχει φορέσει και τη φανέλα των Τσάρλεστον και Νορθ Καρολάινα.
Αλήθεια, ποιος είναι τελικά ο πρώτος Έλληνας που έπαιξε στο MLS;
— Πόσο σημαντικό ήταν για ένα δεκάχρονο παιδί να βρεθεί στις ακαδημίες του Παναθηναϊκού;
Ήταν ένα τεράστιο σχολείο το προπονητικό κέντρο στην Παιανία, ειδικά τότε που ο Παναθηναϊκός ήταν σε κορυφαίο επίπεδο. Γενικά, όλη μου η πορεία στην ακαδημία ήταν πολύ καλή, έμαθα πολλά πράγματα. Υπήρξαν άνθρωποι που με βοήθησαν να εξελιχθώ και που μαζί τους δούλεψα σκληρά.
— Εσύ επέλεξες τη θέση του τερματοφύλακα;
Ναι, δεν ξέρω, ήταν ίσως περίεργο αυτό, αλλά ήθελα από πάντα, που λέμε, να γίνω τερματοφύλακας. Μου άρεσε να παίζω και σε άλλες θέσεις βέβαια, αλλά κυρίως με εξίταρε να κάνω αποκρούσεις. Θυμάμαι τον αδελφό μου στο δωμάτιο να μου κάνει σουτ κι εγώ να πέφτω σαν τρελός στο πάτωμα.
— Παράλληλα με το ποδόσφαιρο, είχες θέσει άλλους στόχους;
Ήμουν αφοσιωμένος μόνο στην μπάλα. Στο σχολείο δεν ήμουν και ο καλύτερος. Το μυαλό μου ήταν στο ποδόσφαιρο. Με ρωτούσαν οι δάσκαλοι «τι θα κάνεις αν δεν πετύχεις» και τους έλεγα «θα πετύχω, δεν γίνεται αλλιώς».
— Ποιες ήταν οι σχέσεις σου με τους συμπαίκτες σου στον Παναθηναϊκό;
Με όλους είχα πολύ καλή επαφή και οι πιο πολλοί με βοήθησαν, ειδικά στις προπονήσεις. Ήμουν ο μικρότερος, γι' αυτό με βοηθούσαν παραπάνω. Ήταν σπουδαίο να βρίσκεσαι στον ίδιο χώρο με παίκτες όπως ο Σισέ, ο Λέτο, ο Καραγκούνης και ο Κατσουράνης, η ομάδα τότε είχε τρομερά ονόματα. Είχα καλή σχέση και με τους τερματοφύλακες, τον Τζόρβα, τον Καρνέζη, τον Καπίνο και τον Κοτσόλη. Με τον τελευταίο ήμασταν μαζί και στα δωμάτια των ξενοδοχείων. Τώρα μιλάω καμιά φορά με τον Κάρλος Ζέκα.
— Ποια ήταν, κατά τη γνώμη σου, η σπουδαιότερη στιγμή που έζησες με την ομάδα;
Φυσικά, η κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος το 2014. Ήταν κάτι μοναδικό. Θυμάμαι όλη την ημέρα, από το πρωί μέχρι και το βράδυ του αγώνα. Όταν ξυπνήσαμε την ημέρα του τελικού θυμάμαι τον Στέφανο Κοτσόλη να μου λέει: «Σήμερα ετοιμάσου να γίνεις κυπελλούχος». Αυτή η αίσθηση μετά το τελευταίο σφύριγμα ήταν φανταστική. Σαν όνειρο το έζησα.
— Οι πρώτες σου συμμετοχές ως βασικός τερματοφύλακας έγιναν μετά τον δανεισμό σου στη Νίκη Βόλου. Μίλησέ μου για εκείνη την περίοδο.
Ήταν τότε που άρχιζα να παίρνω παιχνίδια και να νιώθω αυτοπεποίθηση. Έπαιξα εναντίον του Ολυμπιακού στο Καραϊσκάκη, του ΠΑΟΚ στην Τούμπα και του Ατρομήτου στο Περιστέρι. Ήταν μια νέα ομάδα με μικρούς ηλικιακά παίκτες. Μετά, δυστυχώς, έπαθα εξάρθρωση στο δάχτυλο και έχασα κάποια παιχνίδια. Ήταν μια σημαντική εμπειρία πάντως.
— Πριν από το μεγάλο άλμα στην Αμερική, ταξίδεψες στην Ολλανδία για τη Φένλο. Πώς ήταν αυτή η πρώτη γνωριμία με το ποδόσφαιρο εκτός Ελλάδας;
Εκεί ήξερα ότι ήταν δύσκολα να παίξω γιατί υπήρχε ένας πολύ καλός τερματοφύλακας που έπαιζε και στην Εθνική Φινλανδίας. Πήγα πιο πολύ για να δω πώς είναι το να παίζεις στο εξωτερικό. Ήθελα να δω πώς είναι ως εμπειρία. Οι προπονήσεις ήταν πολύ καλές. Ήμουν ο δεύτερος τερματοφύλακας και έπρεπε να είμαι έτοιμος σε περίπτωση που μου ζητηθεί να παίξω. Παιζόταν γρήγορο ποδόσφαιρο και με υψηλά σκορ.
— Το 2016 συστήνεσαι στο κοινό ως ο «πρώτος Έλληνας που θα παίξει στο MLS», υπογράφοντας στην Ατλάντα Γιουνάιτεντ. Ποιο ήταν το παρασκήνιο πίσω από τη μεταγραφή και πώς προέκυψε ο άμεσος δανεισμός σου στην Τσάρλεστον;
Είχα στο μυαλό μου, ανέκαθεν, να πάω κάποια στιγμή στην Αμερική, γιατί είναι από εκεί η μητέρα μου και συνδεόμουν με τη χώρα. Όταν τελείωσε ο δανεισμός μου στη Φένλο και γύρισα στον Παναθηναϊκό, τελείωνε το συμβόλαιό μου και έπρεπε να βρω κάτι άλλο. Όταν έπαιζα στη Νίκη Βόλου με είχε δει ένας σκάουτερ που ήταν στην Ατλάντα Γιουνάιτεντ κι έτσι έγινε η πρώτη επαφή. Είδε ότι ήμουν σε πολύ καλή ηλικία (23) και ότι έπαιζα βασικός στη Superleague. Αυτό του άρεσε. Σημαντικό ρόλο έπαιξε επίσης το ότι είχα αμερικανικό διαβατήριο, οπότε δεν τους κάλυπτα θέση ξένου. Υπήρχε μια ομάδα τότε που έμπαινε στο MLS πρώτη φορά.
Ήταν καινούργια κι εγώ ήθελα να δω τις δυνατότητές μου σε αυτό το πρωτάθλημα. Ήξερα ότι είχαν πολύ μεγάλο μπάτζετ και πως ο στόχος τους ήταν κάποια στιγμή να πάρουν το πρωτάθλημα, φέρνοντας μεγάλους παίκτες, κάτι το οποίο ήταν πολύ ελκυστικό για μένα. Αποτέλεσα την πρώτη μεταγραφή στην ιστορία της ομάδας. Έχω ακόμα αυτό το ρεκόρ. Ο σύλλογος ιδρύθηκε το 2016 και δήλωσε συμμετοχή για το πρωτάθλημα του 2017. Εγώ ήμουν η πρώτη τους προσθήκη. Υπέγραψα και μέχρι να ξεκινήσει το MLS με έστειλαν δανεικό σε μια θυγατρική τους ομάδα στη Γ' Κατηγορία, την Τσάρλεστον Μπάτερι. Έτσι, έγινα ο πρώτος Έλληνας στην ιστορία που θα έπαιζε στο MLS. Στην Αμερική γενικότερα είχαν αγωνιστεί κι άλλοι Έλληνες, αλλά σε χαμηλότερες κατηγορίες, όπως ο Σαμαράς.
— Στο βιογραφικό σου παρατηρεί κανείς συνεχείς μετακινήσεις από την Ατλάντα στην Τσάρλεστον. Έπαιζες ταυτόχρονα και στις δύο;
Όταν είχα πάει στην Ατλάντα ήμουν ο δεύτερος τερματοφύλακας και δούλευα επίμονα για να κατακτήσω τη θέση του βασικού. Αργότερα πήραν τον Γκουζάν, ο οποίος ήταν κορυφαίος και αναντικατάστατος, οπότε δεν είχα πολλές πιθανότητες να γίνω βασικός. Επειδή όμως ήθελαν να μη μείνω αδρανής, πηγαινοερχόμουν στην Τσάρλεστον. Ήμουν στον πάγκο της Ατλάντα και ταυτόχρονα βασικός στην Τσάρλεστον, κάτι το οποίο δεν νομίζω ότι έχει παρατηρηθεί σε άλλη χώρα. Ήταν σημαντικό, πάντως, γιατί δεν έμενα στάσιμος. Τότε στην κατηγορία αυτή έπαιζε ο Τζο Κόουλ και ο Ντρογκμπά και σταδιακά το επίπεδο ανέβαινε.
— Τι θυμάσαι από το ντεμπούτο σου στο MLS; Πώς ένιωσες μόλις μπήκες στο γήπεδο;
Παίζαμε με τη Μινεσότα στο γήπεδό μας και ως συνήθως ξεκινούσα αναπληρωματικός. Στο 60’ είδε την κόκκινη κάρτα ο βασικός μας τερματοφύλακας και έπρεπε να τον αντικαταστήσω. Ήταν δύσκολο γιατί ήμασταν με δέκα παίκτες και δεχόμουν φάσεις από παντού, αλλά το ήξερα ότι κάποια στιγμή θα χρειαζόταν να παίξω. Έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα και ακόμα και σήμερα παραμένει πολύ σημαντικό για μένα το ότι έπαιξα, έστω και αυτά τα 35 λεπτά. Όταν είσαι δεύτερος τερματοφύλακας είναι σαν να είσαι και πρώτος, δεν ξέρεις ποτέ τι μπορεί να συμβεί. Στην Αμερική δεν είχα ποτέ άγχος, ούτε ένιωθα πίεση κι αυτό ήταν το καλό σε σχέση με την Ελλάδα. Σε εκείνο το ματς απλώς μπήκα μέσα και είπα στον εαυτό μου ότι θα τα δώσω όλα και ότι θα το χαρώ, όπως και να έχει.
— Το 2018 έφυγες από την Ατλάντα για χάρη της Νορθ Καρολάινα. Σήμερα παίζεις στη Νιου Μέξικο Γιουνάιτεντ. Περίγραψέ μου αυτήν τη διαδρομή.
Στην Αμερική πλέον είμαι αρκετά γνωστός και κάθε χρόνο έχω αρκετές προτάσεις από τις εγχώριες ομάδες. Η Νορθ Καρολάινα ήταν πολύ κοντά στην Τσάρλεστον, οπότε αυτό βοήθησε στην τελική μου απόφαση για το αν θα πάω. Η περιοχή μού ήταν σχετικά γνώριμη. Εκεί έπαιξα τρία χρόνια. Θα έπαιζα και παραπάνω, αλλά, δυστυχώς, μετά την πανδημία η ομάδα δεν μπορούσε να με πληρώσει. Ήμουν έτοιμος τότε να πάω στην Ιταλία και στη Serie B, αλλά αυτό δεν συνέβη τελικά, οπότε και στράφηκα στη Νιου Μέξικο Γιουνάιτεντ. Εκεί ήξερα τον προπονητή και τον βοηθό του, οπότε όλα νομίζω συνέβαλαν στο να παραμείνω στις ΗΠΑ.
— Σε 44 αναμετρήσεις δεν δέχθηκες κανένα γκολ, μπαίνοντας έτσι στη λίστα των τερματοφυλάκων με τα περισσότερα clean sheets στο USL. Μίλησέ μου γι' αυτό το μοναδικό ρεκόρ.
Εδώ στην Αμερική τούς αρέσει να ασχολούνται με τα ρεκόρ και τα στατιστικά. Εγώ αρχικά δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι είχα κάνει αυτό το ρεκόρ, δεν ασχολιόμουν με αυτά. Τώρα πλέον ασχολούμαι, γιατί έχω βάλει στόχο να βρεθώ στην πρώτη θέση αυτής της λίστας. Έχω και ρεκόρ σχετικό, με τις περισσότερες επεμβάσεις στην ιστορία του USL, βρίσκομαι και εκεί στη δεύτερη θέση. Ο πρώτος και στις επεμβάσεις και στα clean sheets είναι πλέον παλαίμαχος, οπότε πιστεύω θα είναι εύκολο, αν συνεχίσω εδώ, να φτάσω στην πρώτη θέση.
— Ποιο είναι το επίπεδο των ομάδων στο πρωτάθλημα που αγωνίζεσαι στο USL;
Υπάρχουν ομάδες που βασίζονται στη δύναμη και στην αντοχή. Υπάρχουν κι αυτές που παίζουν ποδόσφαιρο με γρήγορο παιχνίδι. Βρίσκεις, γενικά, όλων των ειδών τις ομάδες που παίζουν είτε με δύναμη, είτε με κάτω την μπάλα, γι' αυτό θεωρώ ότι είναι συναρπαστικό το πρωτάθλημα, γιατί μπορείς να βρεις διάφορα είδη παιχνιδιού σε διάφορες ομάδες. Είναι δύσκολο πρωτάθλημα, κάθε παιχνίδι είναι απαιτητικό και δεν έχει σημασία αν βρίσκεσαι στην πρώτη ή στην τελευταία θέση. Εδώ κάθε ματς είναι ντέρμπι.
Alex Tambakis: 2021 Newcomer of the Year
— Έχοντας παίξει επτά χρόνια στην Αμερική, ποια είναι η γνώμη σου για το εγχώριο ποδόσφαιρο;
Πολλοί στην Ευρώπη το υποτιμούν, γιατί δεν το παρακολουθούν. Αν δεν το δεις, δεν θα το καταλάβεις. Η Εθνική Αμερικής, για παράδειγμα, είναι συνεχώς σε τοπ επίπεδο και οι μισοί της παίκτες έχουν παίξει στο USL. Αν συγκρίνω από τότε που ήρθα μέχρι και σήμερα, η διαφορά είναι τεράστια. Σίγουρα η τακτική θα μπορούσε να είναι καλύτερη, αλλά σε όλα τα άλλα δεν έχουμε να ζηλέψουμε τίποτα από τα μεγάλα πρωταθλήματα.
— Οι Αμερικανοί πώς αντιμετωπίζουν το σπορ από τη στιγμή που άλλα αθλήματα μονοπωλούν το ενδιαφέρον;
Το ποδόσφαιρο έχει ανέβει πολύ στη συνείδηση του κόσμου. Όταν πρωτοήρθα εδώ, ήταν στα κάτω του. Τώρα πρέπει να είναι δεύτερο ή τρίτο σε τηλεθέαση. Άμα πας τώρα σε συνοικιακά γήπεδα, θα δεις γονείς με τα παιδιά τους να παίζουν ποδόσφαιρο, το οποίο δεν συνηθιζόταν πριν από λίγα χρόνια. Είναι κάτι καινούργιο και τους αρέσει αυτό. Βλέπω μέχρι και γνωστούς ηθοποιούς να ασχολούνται με το άθλημα και να αγοράζουν ομάδες. Θεωρώ πως μπορεί να φτάσει ακόμα και Νο1 άθλημα στη χώρα τα επόμενα χρόνια.
— Σε αυτό φαντάζομαι συνέβαλε και η μεταγραφή του Λιονέλ Μέσι στην Ίντερ Μαϊάμι. Μπορείς να μου μεταφέρεις το κλίμα που επικρατεί τους τελευταίους μήνες;
Για μένα όλα ξεκίνησαν από τότε που ήρθε ο Μπέκαμ. Τότε ανέβηκε σημαντικά το επίπεδο. Μετά ακολούθησε ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς. Μέσι και Μπουσκέτς ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Ο μεγάλος χαμός, βέβαια, έγινε κυρίως για τον Μέσι. Βλέπεις τη συμμετοχή στα συνδρομητικά κανάλια να ανεβαίνει κατακόρυφα. Ο κόσμος γεμίζει τα γήπεδα και πολλοί έχουν ήδη προπληρώσει τα εισιτήρια για τους αγώνες που θα παίξει ο GOAT. Xάρη στον Μέσι νομίζω ότι το άθλημα θα αποκτήσει τη δημοφιλία που του αξίζει. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα. Μέχρι κι εγώ πλήρωσα συνδρομή για να βλέπω τα παιχνίδια του, όπως και όλοι οι συμπαίκτες μου στην ομάδα. Οι παίκτες που παίζουν εναντίον του θέλουν να αποδείξουν ότι είναι ικανοί και ότι μπορούν να σταθούν σε αυτό το επίπεδο. Πάντως, στο Νιου Μέξικο χαρήκαμε πολύ και ευελπιστούμε αυτή η μεταγραφή να επηρεάσει θετικά και τη δική μας κατηγορία.
— Πιστεύεις ότι ήταν σωστή η επιλογή του να έρθει στην Αμερική;
Θεωρώ πως ναι, μια και το έχει πει και ο ίδιος σε συνέντευξή του στα αμερικανικά μέσα. Στην Παρί Σεν Ζερμέν οι οπαδοί τον αποδοκίμαζαν, δεν χαιρόταν το ποδόσφαιρο όπως το χαίρεται τώρα. Από τότε που ήρθε εδώ, όλος ο κόσμος τρελαίνεται, ο κόσμος τον αγαπάει, δεν υπάρχει η πίεση που υπάρχει στην Ευρώπη, οπότε σίγουρα θα είναι πιο εύκολα και ήρεμα γι' αυτόν και θα διασκεδάσει το ποδόσφαιρο. Το βλέπεις αυτό, έχει βάλει ήδη τόσα γκολ και στο ντεμπούτο του πανηγύρισε λες και πήρε πάλι το Παγκόσμιο Κύπελλο. Έβλεπες ότι χαιρόταν ξανά, ότι ένιωθε πρώτα ο ίδιος ότι πήρε σωστή απόφαση.
— Μαζί με σένα αγωνίζονται άλλοι δύο Έλληνες ποδοσφαιριστές στις ΗΠΑ, ο Γιώργος Γιακουμάκης και ο Γιώργος Κούτσιας. Πώς σας αντιμετωπίζουν οι Αμερικανοί φίλαθλοι;
Οι Αμερικανοί έχουν τεράστιο σεβασμό στους Έλληνες παίκτες γενικότερα. Όλοι εδώ ξέρουν τον Γιώργο Σαμαρά, τον θυμούνται από τη Σέλτικ και το Μουντιάλ του 2014. Γνωρίζουν ότι κατακτήσαμε και το Euro το 2004. Θα έλεγα ότι τους ξένους παίκτες ίσως τους συμπαθούν περισσότερο, ειδικά τους Ευρωπαίους, και αυτό το λέω βιωματικά. Σε όποια ομάδα έχω υπάρξει με συμπαθούν πολύ από την πρώτη στιγμή, με κάνουν να νιώθω οικεία, φωνάζουν το όνομά μου, είναι πολύ όμορφα.
— Έχετε τη στήριξη της ομογένειας; Διατηρείς σχέσεις με τους Έλληνες της Αμερικής;
Εννοείται. Ειδικά στο Νιου Μέξικο υπάρχει τεράστια ελληνική κοινότητα και πολλοί Έλληνες έρχονται συνέχεια στο γήπεδο. Κάνουν ελληνικές βραδιές στο γήπεδο αφιερωμένες σε μένα. Κρεμάνε στις εξέδρες ελληνικές σημαίες και φτιάχνουν μαγειρευτά τα οποία τρώμε στα αποδυτήρια με τους συμπαίκτες μου. Έχω επίσης πολλούς Έλληνες φίλους και συχνά πηγαίνω σπίτι τους για φαγητό. Είναι υπέροχο όλο αυτό γιατί με προσέχουν και είμαστε σαν μια οικογένεια. Έχω κρατήσει επαφές με τους Έλληνες ομογενείς σε όποια πόλη και ομάδα κι αν έπαιξα.
— Είναι πρόβλημα για εσάς η διαφορά ώρας όσον αφορά τα ταξίδια σας για τους εκτός έδρας αγώνες;
Δεν είναι τόσο μεγάλο θέμα. Όταν πρέπει να πάμε στην άλλη πλευρά της χώρας, συνήθως πάμε δύο μέρες πριν. Πρόβλημα θα έλεγα ότι έχουν οι ομάδες που έρχονται στην έδρα μας, λόγω του μεγάλου υψομέτρου. Στο πρώτο ημίχρονο τα δίνουν όλα και στο δεύτερο τους κόβεται η ανάσα. Αυτό είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα για εμάς. Όταν πηγαίνουμε εμείς στα εκτός, μπορούμε να τρέχουμε για μέρες, επειδή έχουμε συνηθίσει σε δυσκολότερες συνθήκες.
— Πώς απέκτησες το ψευδώνυμο «Joker»;
Με «βάφτισε» έτσι ο μάνατζέρ μου ο Γιάννης. Νομίζω το σκέφτηκε επειδή είμαι ήρεμος στην προσωπική μου ζωή, αλλά στο γήπεδο γίνομαι τρελός, με την καλή έννοια πάντα.
— Αντετοκούνμπο; Καρλαύτης; Τους παρακολουθείς;
Να σου πω την αλήθεια, δεν είμαι λάτρης του american football, δεν το παρακολουθώ. Ξέρω όμως για τον Καρλαύτη και είδα και τον χαμό που έγινε στην Ελλάδα μετά το πρωτάθλημα που πήρε. Τον Γιάννη όλοι τον ξέρουν, είναι θεός ακόμα και εδώ, όχι μόνο στην Ελλάδα. Βλέπω σχεδόν πάντα τους αγώνες του.
— Έχεις σκεφτεί να επιστρέψεις στην Ελλάδα; Τι οραματίζεσαι για το μέλλον σου;
Σίγουρα θα ήθελα να έρθω στην Ελλάδα, δεν έχω κάποια προτίμηση όσον αφορά την ομάδα, αρκεί να υπάρχει καλή οργάνωση και να γνωρίζω το πλάνο της. Το λέω αυτό επειδή ξέρω την κατάσταση στην Ελλάδα και ξέρω πως είναι δύσκολα τα πράγματα στους συλλόγους. Παρ' όλα αυτά, θέλω πολύ να γυρίσω κάποια στιγμή. Όσον αφορά τα πλάνα που έχω για το μέλλον, ξέρω ότι το συμβόλαιό μου εδώ τελειώνει στο τέλος της χρονιάς. Η ομάδα θέλει να με ανανεώσει, θα δούμε, υπάρχει και το ενδεχόμενο της Ελλάδας και της Ευρώπης γενικότερα. Τα αφήνω όλα ανοιχτά για την ώρα. Υπάρχουν και κάποιες ενδιαφερόμενες ομάδες εδώ στην Αμερική. Θα το δούμε αυτό και με τον ατζέντη μου.
