«Οι πρωταθλητές γίνονται από κάτι που έχουν βαθιά μέσα τους. Μια επιθυμία, ένα όνειρο, ένα όραμα» είχε πει πριν από λίγα χρόνια ένας μεγάλος αθλητής. Αυτό είναι και το τρίπτυχο που ακολουθεί ο Αντώνης Μέρλος, ο οποίος σε ηλικία μόλις 19 ετών κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ύψους Νέων.
Σημειώνοντας νέο ατομικό ρεκόρ, 2,23 μ., επέλεξε να μοιραστεί το χρυσό μετάλλιο με τον Μεξικανό συναθλητή του Ρομπέρτο Βίλχες. Μάλιστα, στη συγκεκριμένη βράβευση, επειδή ανέβηκαν δύο αθλητές στο βάθρο για το χρυσό μετάλλιο και δύο για το χάλκινο, δεν υπήρξε ασημένιο.
Ο Αντώνης Μέρλος γεννήθηκε τον Απρίλη του 1999 στην Κόρινθο και μεγάλωσε στα Ίσθμια. Από πολύ μικρή ηλικία ήταν πολύ δραστήριος και υπερκινητικός. Παιδί μιας μέσης οικογένειας, διαπίστωσε από νωρίς το έντονο ενδιαφέρον του για τον αθλητισμό. Το 2016 αναδείχτηκε δεύτερος στο άλμα εις ύψος και κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Παίδων στην Τιφλίδα της Γεωργίας.
Έναν χρόνο μετά, στα δεκαοχτώ του χρόνια, πήρε το χρυσό μετάλλιο στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα που διεξήχθη στην Κατερίνη, μια επίδοση που του άνοιξε τον δρόμο ώστε να φτάσει φέτος στην κορυφή του κόσμου.
Στην αρχή, νόμιζα ότι απλώς είχα πλασαριστεί σε μια καλή θέση μέσα στην πρώτη πεντάδα. Κοιτούσα τον πίνακα και δεν έβλεπα το όνομά μου. Το βλέμμα μου χαμήλωνε − τέταρτος, πέμπτος, έκτος; Δεν ήμουν πουθενά. Αναρωτιόμουν, για δευτερόλεπτα, πώς είναι δυνατόν να πραγματοποίησα μια τόσο χαμηλή επίδοση. Ξαφνικά, παρατηρώ το ονοματεπώνυμό μου στην πρώτη θέση. Αναπάντεχα, αμέτρητες σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μου, "μήπως είχε γραφτεί κάτι λάθος;".
Συναντηθήκαμε ένα ζεστό μεσημέρι στην Αίγλη του Ζαππείου, ενώ βρισκόταν για λίγες ώρες στην Αθήνα προκειμένου να επισκεφθεί τα γραφεία του ΣΕΓΑΣ. Γελαστός, άνετος και χαρούμενος για την κορυφαία διάκριση που πέτυχε, απολαμβάνει την κάθε στιγμή από την ώρα που τα φώτα της δημοσιότητας στράφηκαν επάνω του.
Μαζί του ήρθε και ο θείος του Άρης Παυλάτος, αθλητής του δεκάθλου, ο άνθρωπος που του εμφύσησε την ιδέα να στραφεί στον στίβο και τον συμβουλεύει, φροντίζοντας να τον προσγειώνει στην πραγματικότητα, παρά τις μεγάλες επιτυχίες.
Τον περασμένο Δεκέμβριο, ο νεαρός άλτης άφησε την Ελλάδα, τους φίλους του και την οικογένειά του για να σπουδάσει Ρost Μanagement και να συνεχίσει τις προπονήσεις στο Πανεπιστήμιο στην Τζόρτζια των Ηνωμένων Πολιτειών.
«Η απόφαση να φύγω για σπουδές στην Αμερική δεν ήταν η πιο εύκολη, αλλά, αναμφισβήτητα, ήταν η πιο σωστή. Η προσαρμογή των πρώτων εβδομάδων ήταν δύσκολη. Άλλη χώρα, άλλη γλώσσα, άλλοι άνθρωποι, διαφορετικοί ρυθμοί και εγώ άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Αργότερα, όμως, έκανα καινούργιες γνωριμίες, αντιλήφθηκα έναν νέο κόσμο, ένα ισχυρό εφόδιο για τα επόμενα χρόνια. Ανήκω σ' εκείνους που πιστεύουν ότι είναι καλύτερο να μετανιώσεις για κάτι που έκανες, παρά για κάτι που δεν έκανες» επισημαίνει.
Αρχικά ασχολήθηκε με τον αθλητισμό, παίζοντας σε μια τοπική ποδοσφαιρική ομάδα. Όπως μου λέει, σημαντικό ρόλο στην επιτυχημένη διαδρομή του έπαιξαν οι δύο προπονητές του σε Ελλάδα και Αμερική, ο Πέτρος Κυπριανού και ο Γιάννης Δαμβουνέλης.
«Ο στίβος είναι ο βασιλιάς του αθλητισμού και με το άλμα εις ύψος αισθάνεσαι σαν να κερδίζεις τη βαρύτητα» λέει.
Παρότι μεγάλωσε σ' ένα μικρό χωριό της επαρχίας, αυτό δεν τον εμπόδισε να στραφεί στον αθλητισμό. Συγκεκριμένα, λέει: «Πάντα θυμάμαι ότι με τους φίλους μου ήμασταν διαρκώς στους δρόμους της γειτονιάς και παίζαμε.
Επίσης, η οικογένειά μου με στήριζε στις επιλογές μου, χωρίς να μπαίνει εμπόδιο σε όσα ήθελα να πετύχω. Είναι πολύ σημαντικό οι δικοί σου άνθρωποι να σου στέκονται περισσότερο στις αποτυχίες παρά στις επιτυχίες. Και οι γονείς μου και ο θείος μου ήταν δίπλα μου σε κάθε αποτυχία, γι' αυτό χαίρομαι που κατάφερα να τους κάνω περήφανους».
Ο ίδιος περιγράφει τον εαυτό του ως μεθοδικό, ανταγωνιστικό, εγωιστή, πεισματάρη, «αγύριστο κεφάλι», ενώ δεν του αρέσουν οι απότομες αλλαγές. «Ακόμη και με τους κολλητούς μου, όταν παίζουμε επιτραπέζια ή άλλα παιχνίδια, επιθυμώ να κερδίζω πάντοτε» λέει γελώντας.
Ταυτόχρονα, διακρίνω έναν δυναμικό νέο, απόλυτα συγκεντρωμένο στους στόχους και τα μελλοντικά του όνειρα.
Για τον Αντώνη όλα άλλαξαν το περασμένο Σαββατοκύριακο στο Τάμπερε της Φινλανδίας, όταν ανέβηκε στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου για να παραλάβει το χρυσό μετάλλιο. Τα τηλέφωνα χτυπούσαν ασταμάτητα, οι ακόλουθοί του στα social media πολλαπλασιάστηκαν, τα μηνύματα ήταν αμέτρητα, η υποδοχή στο αεροδρόμιο συγκινητική, τα αιτήματα για συνεντεύξεις ατελείωτα − η ζωή του πήρε απρόσμενα μια γοητευτική πορεία.
Αλλάζει τον άνθρωπο ένα χρυσό μετάλλιο; «Είναι κάτι που ακόμα δεν έχω πλήρως συνειδητοποιήσει. Δεν έχω αντιληφθεί τι έχει συμβεί. Στην αρχή, μάλιστα, νόμιζα ότι απλώς είχα πλασαριστεί σε μια καλή θέση μέσα στην πρώτη πεντάδα. Κοιτούσα τον πίνακα και δεν έβλεπα το όνομά μου. Το βλέμμα μου χαμήλωνε − τέταρτος, πέμπτος, έκτος; Δεν ήμουν πουθενά. Αναρωτιόμουν, για δευτερόλεπτα, πώς είναι δυνατόν να πραγματοποίησα μια τόσο χαμηλή επίδοση. Ξαφνικά, παρατηρώ το ονοματεπώνυμό μου στην πρώτη θέση. Αναπάντεχα, αμέτρητες σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μου, "μήπως είχε γραφτεί κάτι λάθος;".
Σε λίγα λεπτά ζούσα μια μοναδική εμπειρία, είχα απίστευτη ενέργεια και βίωνα ένα ασύγκριτο συναίσθημα χαράς που κάλυπτε κάθε εμπόδιο, κούραση, τραυματισμούς και τεχνικά λάθη. Εκείνη την ώρα αγγίζεις το όνειρό σου και ανταμείβεσαι για τους κόπους σου. Όμως, πιστεύω ότι ένα μετάλλιο αυξάνει τις απαιτήσεις και αποτελεί μόνο μια νέα αρχή. Ένα χρυσό μετάλλιο δεν μεταμορφώνει τον χαρακτήρα μας, δημιουργεί μεγαλύτερες απαιτήσεις. Οι άλλοι έχουν περισσότερες αξιώσεις από εσένα και κυρίως εσύ από τον ίδιο σου τον εαυτό».
Ποιες δυσκολίες συνάντησε έως ότου φτάσει στην κορυφή; «Αρχικά, ήταν ο ψυχολογικός παράγοντας, ότι πρέπει συνεχώς να βρίσκεσαι σε καλή διάθεση και φυσική κατάσταση, ώστε να ξεπερνάς τα όρια και να προσαρμόζεσαι στα νέα δεδομένα. Επίσης, δεν μπορείς να ευχαριστηθείς την προσωπική σου ζωή. Ο ελεύθερος χρόνος, αν θέλεις να πρωταγωνιστήσεις, είναι περιορισμένος. Γι' αυτό και δεν έχω να θυμηθώ ξενύχτια, εξόδους, ξεφάντωμα και ατελείωτα πάρτι.
Φυσικά, ζούμε σε μια χώρα όπου δεν υπάρχουν καλά γήπεδα ώστε να κάνεις πρωταθλητισμό. Για παράδειγμα, στο Λουτράκι δεν υπάρχει κλειστό στάδιο, γι' αυτό ερχόμουν στην Αθήνα, μία ώρα δρόμο από τα Ίσθμια, προκειμένου να μπορέσω να προπονηθώ σε σχετικά καλές εγκαταστάσεις.
Και τώρα που πήγα στις ΗΠΑ και είδα τι σημαίνει μια σωστή εγκατάσταση αναρωτιέμαι πώς τα κατάφερνα τα προηγούμενα χρόνια στην Ελλάδα. Αλλά, η πάλη εναντία σε κάθε δυσκολία είναι μια δική μας απόφαση και ένα προσωπικό ρίσκο. Κάποιοι πετυχαίνουν και κάποιοι άλλοι όχι. Σημασία έχει να μην τα παρατάς» υποστηρίζει.
«Είναι πιο σημαντικές οι νίκες ή οι ήττες;» ρωτώ τον Αντώνη και χωρίς δισταγμό μού λέει: «πάντα θέλεις να νικάς, όμως οι ήττες είναι εκείνες που σε ξυπνάνε». Ζουν οι αθλητές με ένα διαρκές άγχος; «Δεν υπάρχει αθλητής που να λειτουργεί με χαλαρούς ρυθμούς ή να επαναπαύεται. Οι επιτυχίες σού δημιουργούν μεγαλύτερο βάρος. Άρα το άγχος είναι ένα αναγκαίο κακό» αναφέρει.
Όσον αφορά το ντόπινγκ στον αθλητισμό, ο Έλληνας πρωταθλητής είναι ξεκάθαρος: «Όταν είσαι καθαρός, δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Οι έλεγχοι είναι πολύ αυστηροί στον στίβο και μακάρι να γίνουν ακόμη πιο ασφαλείς» υπογραμμίζει.
«Σκληρή προσπάθεια, σωστή προετοιμασία, πείσμα, σεμνότητα, υπομονή και επιμονή» είναι όσα χρειάζεται ένας νεαρός αθλητής για να μπορέσει να διεκδικήσει υψηλές θέσεις στον αθλητικό χώρο και συμπληρώνει: «Το πιο σημαντικό όμως είναι να ξεπερνάς τον εαυτό σου».
Ως νέος σε μια εποχή οικονομικής δυσπραγίας, τι σκέφτεται για το μέλλον; «Όλα στη ζωή έχουν ημερομηνία λήξης. Αυτός ήταν και ο λόγος που επέλεξα να σπουδάσω. Δυστυχώς, η αποκλειστική ενασχόληση με τον αθλητισμό δεν σου ανοίγει πόρτες για επαγγελματική αποκατάσταση. Προφανώς και ο στίβος είναι τα πάντα για μένα, αλλά χρειάζεται να είσαι προνοητικός» λέει, ενώ οι ειδοποιήσεις στο κινητό του είναι συνεχείς όση ώρα συζητάμε.
Οι αγαπημένες του συνήθειες αφορούν μικρές, καθημερινές απολαύσεις, μια απογευματινή βόλτα, έναν καφέ με τους κολλητούς και συγκεντρώσεις με φίλους στο σπίτι.
«Εμείς στην επαρχία δεν είμαστε τόσο προσκολλημένοι στα κινητά όσο οι κάτοικοι των πόλεων. Εννοείται πως αποτελούν ένα χρήσιμο μέσο επικοινωνίας και προβολής, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό που να επηρεάζει την καθημερινότητα και τις φιλικές μας σχέσεις. Τα πρόσωπα που είναι δίπλα μου ήταν και πριν από τις επιτυχίες, άρα δεν θα μείνω μόνος μου όταν τα φώτα σβήσουν» τονίζει με ένα χαμόγελο ικανοποίησης.
Αν για κάτι ευχαριστήθηκε ο Αντώνης, ήταν που έδωσε χαρά στην οικογένειά του. Οι γονείς του αγόρασαν όλες τις εφημερίδες που είχαν πρωτοσέλιδο την παγκόσμια επιτυχία του, οι φίλοι του είχαν ετοιμάσει μια γιορτή και η γιαγιά του έκανε πράξη την υπόσχεσή της, ετοιμάζοντας το φαγητό που του αρέσει, παστίτσιο.
Εκείνη τη στιγμή μού περιγράφει γλαφυρά κι ένα ξεχωριστό περιστατικό: «Ο παππούς μου, όταν είχα πάρει το πανελλήνιο πρωτάθλημα, πήγαινε στη γειτονιά κι έλεγε "ο εγγονός μου πήρε το παγκόσμιο" κι εμείς τον διορθώναμε. Εδώ και τέσσερις μέρες, λοιπόν, του έχω πει: "παππού, μπορείς ελεύθερα να λες ότι πήρα το παγκόσμιο"».
Ο Αντώνης σε λίγες μέρες θα βρεθεί στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Νέων που θα διεξαχθεί στη Λάρισα, στη συνέχεια έχει σκοπό να κάνει διακοπές στη Σαντορίνη και να επιστρέψει στις ΗΠΑ.
Όταν φύγαμε από την Αίγλη υπήρχαν πολλοί ξένοι τουρίστες οι οποίοι, βλέποντάς τον να κρατά το χρυσό μετάλλιο κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης, πλησίαζαν για να σχολιάσουν ή να αποτυπώσουν με το δικό τους κινητό τη στιγμή. Ο Αντώνης ήταν πολύ χαρούμενος γι' αυτό που ζούσε. Άλλωστε, οι πανηγυρισμοί θα συνεχιστούν για λίγο ακόμα και ο επόμενος βασικός του στόχος είναι μια σπουδαία επίδοση του χρόνου στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.
Λίγο πριν τον αποχαιρετήσω, τον ρωτώ τι είναι αυτό που θεωρεί πιο σημαντικό και χωρίς περιστροφές μού απαντά: «Ακόμη και αν δεν γίνουν ποτέ πραγματικότητα, πάντοτε να κυνηγάς τα όνειρά σου».
σχόλια