Η προσωπική ιστορία ζωής του Γκουόρ Μαριάλ, του 32χρονου μαραθωνοδρόμου από το Νότιο Σουδάν είναι μία από τις πιο δραματικές στην ιστορία των Ολυμπιακών αγώνων.
Την ερχόμενη Κυριακή, ο Μαριάλ θα συμμετάσχει στο μαραθώνιο του Ρίο χωρίς να έχει ελπίδες διάκρισης. Όμως, θα τρέξει από επιλογή και ως ελεύθερος άνθρωπος και αυτό είναι το πιο σημαντικό.
Θύμα και αυτός της μακροχρόνιας εμφύλιας σύρραξης που άφησε πίσω της χιλιάδες θύματα, εκατομμύρια ξεριζωμένους και έκοψε στα δύο το Σουδάν, ο 32χρονος αθλητής έχασε 28 συγγενείς στη διάρκεια των 20ετών συμπλοκών, ενώ έκανε να δει την οικογένειά του σχεδόν δύο δεκαετίες.
Ο Μαριάλ γεννήθηκε στις 15 Απριλίου του 1984, σ' ένα μικρό χωριό στο Νότιο Σουδάν και στα δύο πρώτα χρόνια του εμφυλίου είχε ήδη χάσει οκτώ μέλη της οικογένειας του. Όταν έφτασε τα οκτώ, οι γονείς του τον έστειλαν στο Χαρτούμ, σε έναν θείο του, για να του σώσουν τη ζωή.
«Το να μεγαλώνεις μέσα στον πόλεμο ήταν δύσκολο και επικίνδυνο» είχε δηλώσει σε παλιότερη συνέντευξή του στο BBC, ο Μαριάλ. «Επιβίωνε ο πιο ισχυρός. Αν κατάφερνες να μείνεις ζωντανός μία μέρα οκ, αλλά τι θα συμβεί την επομένη;».
Ο ίδιος, ως έφηβος, γλίτωσε τη ζωή του τρέχοντας για χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του. Δεν μπόρεσε, όμως, να αποφύγει τους διώκτες του, καθώς απήχθη από μια ομάδα παραστρατιωτικών και δούλεψε ως σκλάβος για δύο χρόνια στο σπίτι ενός από τους τοπικούς πολέμαρχους της περιοχής.
Όταν κατάφερε να δραπετεύσει από το Σουδάν υποσχέθηκε στον εαυτό του πως δεν θα τρέξει ξανά για να μη του θυμίζει όσα πέρασε σαν παιδί.
Φεύγοντας από τη χώρα του κατάφερε να φτάσει στις ΗΠΑ όπου και εγκαταστάθηκε σε στρατόπεδο φιλοξενίας προσφύγων. Ένας από τους υπευθύνους του κέντρου που ήταν λάτρης του στίβου, διέκρινε το ταλέντο του και τον έπεισε να ξεκινήσει τις προπονήσεις.
Το 2012 συμμετείχε για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Η κυβέρνηση του Σουδάν του πρότεινε να αγωνιστεί με τα χρώματα της χώρας, αλλά αρνήθηκε και έτρεξε ως ανεξάρτητος με τη φανέλα της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής. «Αν δεχόμουν να τρέξω με τη φανέλα του Σουδάν θα πρόδιδα την οικογένεια μου και όλους όσους πολέμησαν και έχασαν τη ζωή τους για την ανεξαρτησία. Τρέχω με τη φανέλα της ΔΟΕ, αλλά στην καρδιά μου είναι η σημαία της πατρίδας μου. Ελπίζω κάποτε να μου δοθεί η δυνατότητα να εκπροσωπήσω επίσημα τη χώρα μου» είχε τονίσει ο Μαριάλ.
Μετά από τους αγώνες του Λονδίνου η Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών κατάφερε τελικά να εντοπίσει τους γονείς του και να τους μεταφέρει στις ΗΠΑ για να συναντήσουν ξανά το γιο τους έπειτα από δύο ολόκληρες δεκαετίες αποχωρισμού.
«Ήταν απίστευτες στιγμές», δήλωσε ο Μαριάλ στο BBC: «Η μητέρα μου δεν με γνώρισε και με προσπέρασε. Της φώναξα και τότε έπεσα στην αγκαλιά της. Δεν με γνώρισε μετά από τόσα χρόνια. Η χαρά μας δεν περιγράφεται. Τώρα θα τρέξω στο μαραθώνιο την Κυριακή για την πατρίδα και την οικογένεια μου. Δεν με ενδιαφέρει ο χρόνος και η θέση μου. Μόνο που θα τρέξω με τη σημαία του Νότιου Σουδάν στη φανέλα μου, φθάνει για να νιώθω ευτυχισμένος. Ηδη νιώθω σαν έχω κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο.»
Στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο ο 32χρονος αθλητής ήταν ο σημαιοφόρος της αποστολής του Νότιου Σουδάν, στην πρώτη παρουσία της χώρας του στους Αγώνες.
Σε πρόσφατη συνέντευξή του και πάλι στο BBC, περιέγραψε τον ενθουσιασμό του για την ευκαιρία που του δόθηκε να αγωνιστεί με τα χρώματα της πατρίδας του. «Το να στέκομαι στη γραμμή της εκκίνησης φορώντας τα χρώματα του Νοτίου Σουδάν θα είναι φανταστικό. Πολλοί άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους για τη χώρα αυτή. Γι αυτούς τρέχω και αυτός είναι ο λόγος που θέλω να εκπροσωπήσω αυτή τη σημαία» εξήγησε ο Νοτιοσουδανέζος αθλητής.
Ο 32χρονος Μαριάλ θα συμμετάσχει την Κυριακή στην κούρσα του μαραθωνίου στους δρόμους του Ρίο Ντε Τζανέιρο, αλλά αυτή τη φορά θα τρέξει ως ελεύθερος άνθρωπος χωρίς κανέναν να τον κυνηγά παρά μόνο τους συναθλητές του.
Με στοιχεία από ΑΠΕ και BBC
σχόλια