Γεννήθηκα 8 Μαΐου του 1977, μια Κυριακή, στην Αθήνα. Μεγάλωσα στην περιοχή των Ελληνορώσων, μεταξύ του δήμου Αθηναίων και του Νέου Ψυχικού, όπου υπήρχαν σπίτια Ελλήνων προσφύγων που ήρθαν απ’ τον Πόντο, έτσι πήρε το όνομά της η γειτονιά.
• Έχω ωραίες αναμνήσεις από αυτήν. Τα παιδικά χρόνια ήταν ονειρικά. Παίζαμε στους δρόμους και στις αλάνες ποδόσφαιρο, κυνηγητό και κρυφτό. Γυρίζαμε από το σχολείο, διαβάζαμε και περιμέναμε να περάσει η ώρα κοινής ησυχίας για να βγούμε και να παίξουμε. Εκεί είχα και την πρώτη επαφή με τα ζώα, με μια αγέλη σκυλιών.
• Όταν ήμουν στο λύκειο υπήρχε το σύστημα των δεσμών. Ήθελα να μπω στο Πολυτεχνείο και είχα αφήσει τη Χημεία για την επόμενη χρονιά. Αυτή δεν ήρθε ποτέ, γιατί ξεκίνησα να παίζω επαγγελματικά μπάσκετ. Πήγαινα από έξι-επτά χρονών στην ομάδα της συνοικίας μου, τον Εθνικό Ελληνορώσων. Έπαιζα ατελείωτες ώρες. Ήταν η εποχή που λόγω του EuroBasket του ’87 το άθλημα γνώριζε τεράστια άνθηση. Ήταν η πρώτη φορά που μετά τη Μεταπολίτευση οι Έλληνες ήταν ενωμένοι ‒ η Εθνική μάς ένωνε. Προσπαθούσαμε να βρίσκουμε τρόπους για να παίζουμε, χώρους, και αναγκαζόμασταν να σκαρφιζόμαστε διάφορα τεχνάσματα. Αυτό που με βοήθησε περισσότερο ήταν που αγόρασα μια πολύ καλή μπάλα κι έτσι ανάγκασα και τους άλλους να με συμπεριλάβουν στο παιχνίδι.
Στην Ελλάδα μάς αρέσουν τα δίπολα. Παλιότερα ήταν τα ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός, Άρης - ΠΑΟΚ, το Βορράς - Νότος και, επίσης, «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εχθρός μας».
• Η ενασχόληση μου με το μπάσκετ δεν μου άφηνε χρόνο να ασχοληθώ περισσότερο με τις εξετάσεις. Νομίζω όμως ότι η προσέγγιση που είχα στο σχολείο με βοήθησε πάρα πολύ στη μετέπειτα ζωή μου. Δεν ήμουν τόσο ταλαντούχος ώστε να μπω στην Εθνική Ομάδα σε εκείνη την ηλικία. Έπαιζα μπάσκετ ερασιτεχνικά και με μεράκι. Είχα την τύχη να έχω προπονητές που αν και παίζαμε σε ομάδα της τελευταίας ερασιτεχνικής κατηγορίας, η νοοτροπία τους και η τεχνογνωσία τους ήταν άκρως επαγγελματική και με βοήθησε πάρα πολύ να εξελιχθώ. Θεωρητικά, βάσει των αθλητικών συνθηκών στις οποίες μεγάλωσα, δεν θα έπρεπε να έχω παίξει επαγγελματικά μπάσκετ.
• Έχω έναν φίλο που λέει ότι στη ζωή δεν υπάρχει τύχη, μόνο ατυχία. Δεν θα φτάσεις μόνο από τύχη σε υψηλό επίπεδο, η ατυχία όμως μπορεί να σου το στερήσει. Όσο ήμουν παιδί ονειρευόμουν κάποια πράγματα, ότι θα έφευγα και θα έπαιρνα μεταγραφή. Όταν σταματάς το μπάσκετ και κοιτάς πίσω συνειδητοποιείς πόσο δύσκολο είναι αυτό που κατάφερες. Αν ήξερες τι έπρεπε να «κουβαλήσεις» και ότι οι πιθανότητες ήταν εναντίον σου, μπορεί να μην πετύχαινες.
• Όταν κάνεις πρωταθλητισμό, οι στενοχώριες και οι δύσκολες στιγμές είναι πολύ περισσότερες από τις ευχάριστες. Όλοι βλέπουν την κορυφή. Πίσω από αυτό υπάρχει η πίεση, η αποτυχία, η φθορά, ένας προπονητής που δεν σε γουστάρει ή δεν τον εμπνέεις. Κάποιοι χαρακτηρίζουν τους αθλητές κακομαθημένους εκατομμυριούχους. Δεν υπάρχει κανείς που να στενοχωριέται περισσότερο από έναν παίκτη που χάνει το πρωτάθλημα, μια νίκη, όσα χρήματα και δόξα και αν έχει. Για παράδειγμα, δεν δέχομαι ότι στενοχωρήθηκε κανείς περισσότερο από εμένα όταν έχασα εκείνες τις βολές στο ΟΑΚΑ. Οι πιο πολλοί το έχουν ξεχάσει. Εγώ θα το κουβαλάω στην υπόλοιπη ζωή μου. Για εμένα αυτή η στιγμή χάθηκε. Δεν γυρίζει.
• Στην Ελλάδα έχουμε δαιμονοποιήσει και την επιτυχία και την αποτυχία. Εκπαιδευόμαστε να μην αποτυγχάνουμε. Ψάχνουμε για ήρωες ή για τραγικές φιγούρες, δεν υπάρχει ενδιάμεσο. Και έχουμε μια τάση να τα μηδενίζουμε όλα. Ρωτάω πολλά παιδιά ποιο είναι το αντίθετο της επιτυχίας και εννιά στα δέκα απαντούν η αποτυχία. Το αντίθετο όμως είναι να τα παρατάς. Κανείς δεν πέτυχε σε μία μέρα. Δεν μας έχουν μάθει να αγαπάμε τα λάθη μας. Εάν έλεγαν στην Εθνική μας το 2006 ότι θα βγει δεύτερη στο Παγκόσμιο, δεν θα το πίστευε κανείς. Εννοείται ότι χάθηκε μια μοναδική ευκαιρία να κατακτήσουμε ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα, όμως και το ασημένιο είναι τεράστια επιτυχία.
• Λόγω συγκυριών, αναγκάστηκα να φύγω από τον Ολυμπιακό. Mε είχε προσεγγίσει και ο Παναθηναϊκός, αλλά τους είπα ότι το όνειρό μου ήταν να παίξω στον Ολυμπιακό και στην Εθνική και ότι δεν ήξερα πολλούς ανθρώπους στην ηλικία μου που να έχουν πραγματοποιήσει το όνειρο της ζωής τους. Ήμουν και είμαι Ολυμπιακός. Πάντα στις συνεργασίες και στις σχέσεις μου προσπαθώ να είμαι σωστός. Παλιά ήθελα όλοι να ξέρουν ότι είμαι σωστός και καλό παιδί. Πλέον έχω μεγαλώσει και έχω αποδεχθεί ότι δεν γίνεται όλοι να έχουν την ίδια γνώμη για εσένα.
• Στη Ρωσία πήγα γιατί ο συγχωρεμένος ο Ίβκοβιτς θεώρησε ότι θα βοηθούσε κυρίως τον Νίκο Χατζηβρέττα να έχει έναν Έλληνα στην παρέα του. Έπρεπε να αποδείξω την αξία μου. Ο αθλητής πάντα βρίσκεται σε αυτήν τη διαδικασία. Είναι σαν ένας ηθοποιός που παίζει σε μια παράσταση και δεν ξέρει τι αντίδραση θα έχει ο συμπαίκτης και συμπρωταγωνιστής του. Ο αθλητισμός έχει φώτα, ματαιοδοξία, εντάσεις και δίνει κίνητρα. Υπάρχει το ενδεχόμενο, αν ο αθλητής δεν παίξει καλά, κάποιος στον δρόμο να τον βρίσει ή να τον μουτζώσει. Στη Ρωσία οι οπαδοί συμπεριφέρονται σαν να βλέπουν θέατρο. Έχει τύχει να παίζουμε τελικό, το παιχνίδι να είναι στο τελευταίο τρίλεπτο και οι οπαδοί της ομάδας μου να χειροκροτούν ένα πολύ ωραίο καλάθι του αντιπάλου.
• Έχω βιώσει άβολες καταστάσεις. Ήμουν στο Μαρούσι και ένα αυτοκίνητο με ακολουθούσε συνέχεια. Κάποια στιγμή, έρχεται δίπλα μου. Σταματάει, κατεβάζει το τζάμι και μου λέει: «Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη, ήμουν από αυτούς που σε έβριζαν στο ΟΑΚΑ». Του λέω «ρε φίλε, με έκανες και έχασα πέντε χρόνια απ’ τη ζωή μου».
• Ο τελικός της Euroleague στο ΟΑΚΑ με τον Παναθηναϊκό ήταν δύσκολος γιατί έβριζε όλο το γήπεδο τη μητέρα μου κι εκείνη ήταν μέσα. Φορούσε μαύρα γυαλιά και έκλαιγε. Έχω μάθει ότι αν δεν μπορείς να το διαχειριστείς αυτό, δεν μπορείς να κάνεις καριέρα σε υψηλό επίπεδο. Όταν έκλαψα στο τέλος του αγώνα ήταν μια στιγμή έντασης, ήμουν φορτισμένος και με συγκίνησε κάτι που μου είπε ο συμπαίκτης μου. Έτσι ξέσπασα. Ήταν η αποσυμπίεσή μου.
• Στη Ρωσία ήρθα σε επαφή με τις τέχνες. Μπαλέτο, όπερα, πράγματα που δεν περιλαμβάνονταν ποτέ στην παιδεία μου. Η Μόσχα τότε ήταν σε άνθηση, είχε φοβερή ανάπτυξη και πρόοδο. Ζούσα έξι χρόνια σε ένα συγκρότημα που είχε έξι κτίρια με δεκαπέντε ορόφους και κάθε όροφος είχε δέκα διαμερίσματα. Συναντιόμασταν με κάποιον και μπορεί να μην τον ξαναέβλεπα ποτέ, ενώ ήμασταν στην ίδια πολυκατοικία.
• Όλα στη Μόσχα ήταν πιο έντονα: οι εμπειρίες, το χιόνι, η καριέρα, τα χρήματα, τα εστιατόρια. Όλα ήταν μεγάλα. Και για εμένα, που έχω μεγαλώσει στην Αθήνα με το σκεπτικό ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου –ενώ δεν ισχύει–, όλο αυτό ήταν κάτι τεράστιο.
• Είχα μαζί μου στη Μόσχα τον σκύλο μου, τον Πειρατή. Κάναμε άπειρες βόλτες γιατί την περίοδο που ζούσα εκεί η τεχνολογία δεν ήταν τόσο αναπτυγμένη. Υπήρχε μόνο τηλέφωνο, που είχε τεράστιο κόστος, και ήταν δύσκολο οι φίλοι μου να επικοινωνούν μαζί μου. Κάναμε βόλτες με τον Πειρατή το βράδυ στους -20 βαθμούς και το περίμενα πώς και πώς. Σε μια βόλτα στην Κόκκινη Πλατεία ο Πειρατής κατούρησε το Μαυσωλείο του Λένιν. Προσπάθησα με κάποιον τρόπο να απομακρυνθούμε όσο πιο διακριτικά γινόταν.
• Είμαι control freak και δεν νιώθω άνετα κατά τη διάρκεια των πτήσεων. Όλοι με ρωτούν πώς το αντιμετώπιζα όταν έπαιζα μπάσκετ. Η απάντηση είναι πολύ εύκολη: δεν υπάρχει επιλογή όταν ξέρεις ότι αυτό που θέλεις να κάνεις στη ζωή σου είναι να παίζεις επαγγελματικά. Ο αθλητισμός μού έδωσε την ευκαιρία να είμαι πιο επιλεκτικός, δυστυχώς δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι αυτήν τη δυνατότητα. Είναι ένας από τους πολλούς λόγους που ευγνωμονώ το μπάσκετ και θεωρώ τον εαυτό μου προνομιούχο.
• Πριν από το EuroBasket στο Βελιγράδι είχα έναν τραυματισμό. Ο φυσιοθεραπευτής μου, ο Δημήτρης Σκορδής, είχε πει ότι αν δεν έκανα αποκλειστικά θεραπείες για δέκα μέρες, δεν θα μπορούσα να αντεπεξέλθω. Εκείνη την περίοδο δεν ήμουν καλός αγωνιστικά. Κάποιοι, για δικούς τους λόγους, θεώρησαν ότι έπρεπε να κοπώ από την αποστολή. Ο Γιαννάκης μπήκε μπροστά και είπε «χωρίς τον Θοδωρή δεν πάω πουθενά». Τελικά πήραμε το Πανευρωπαϊκό ‒ έπαιξα κι εγώ καλά, βοήθησα την ομάδα. Δεν μπορώ όμως να μη δώσω credit σε αυτόν τον άνθρωπο. Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους μέσα από το μπάσκετ, που τους ευγνωμονώ.
• Στην Ελλάδα μάς αρέσουν τα δίπολα. Παλιότερα ήταν τα ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός, Άρης - ΠΑΟΚ, το Βορράς - Νότος και, επίσης, «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εχθρός μας».
• Όταν σταματάς, πρέπει να σκοτώσεις τον αθλητή μέσα σου. Γιατί σίγουρα η αναγνωσιμότητα και η επιτυχία σού ανοίγουν κάποιες πόρτες, αλλά αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Το ότι έπαιζα καλό μπάσκετ δεν σημαίνει ότι θα ήμουν εξίσου επιτυχημένος και στο επιχειρείν. Πρέπει να το αποδείξεις. Οι ακαδημίες μου, το Eurohoops Dome, με βοήθησε πολύ στις συνεργασίες μου. Όταν έρχεται κάποιος και του λέω τι θέλω να κάνω, βλέπει ότι έχω χτίσει κάτι που λειτουργεί εξαιρετικά. Είμαστε στην Κηφισιά και μας εμπιστεύθηκαν η Λεόντειος σχολή Αθηνών και η Μαριανή Κοινότητα. Είμαστε οι μοναδικοί παγκοσμίως, εκτός των μαριανών σχολείων, που τους έχουν εμπιστευθεί ως εξωτερικό οργανισμό για να τρέχουν τα αθλητικά τους δρώμενα, και συγκεκριμένα το μπάσκετ.
• Με τη γυναίκα μου είμαστε δέκα χρόνια παντρεμένοι. Έχει πολύ ενδιαφέροντα τρόπο σκέψης, με έχει βοηθήσει πάρα πολύ από την πρώτη στιγμή γιατί είναι ένας άνθρωπος που με καταλαβαίνει. Όταν κάνεις αθλητισμό σε υψηλό επίπεδο, έχεις κάποιες ιδιοτροπίες. Όσο μεγαλώνω θεωρώ και ελπίζω ότι, αντί να γίνομαι πιο περίεργος, τις ελαττώνω. Η πατρότητα είναι ευτυχία και ευλογία. Η μικρή μου θα γίνει πέντε ετών στο τέλος του μήνα. Είμαστε τυχεροί γιατί είναι καλόβολο παιδί. Θεωρώ ότι είμαι υπεύθυνος άνθρωπος, προσπαθώ να εκπαιδεύσω την κόρη μου ώστε να αντιμετωπίζει πράγματα με τη σκέψη. Πιστεύω ότι όλα στη ζωή είναι εκπαίδευση, κάποια στιγμή δυστυχώς το παιδί μου δεν θα έχει την απόλυτη προσοχή μου, θα πρέπει να είναι έτοιμο να αντιμετωπίσει μια δύσκολη κατάσταση. Πρέπει να μειώσεις τις πιθανότητες να συμβεί κάτι. Όλα στη ζωή είναι πιθανότητες. Τα παιδιά είναι μια πολύ καλή αφορμή για να βγάλεις τον καλύτερό σου εαυτό. Γιατί ξέρεις ότι υπάρχει ένας μικρός άνθρωπος που σε βλέπει, καταλαβαίνει τα πάντα και ακολουθεί τον δρόμο που του δείχνεις. Εμείς είμαστε αυτό που κάνουμε και όχι αυτό που λέμε και από αυτό παραδειγματίζονται τα παιδιά. Γενικότερα, τα νέα παιδιά είναι πολύ πιο έξυπνα και από εμάς. Πιστεύω ότι η πατρότητα είναι ένας μηχανισμός για να γίνεις καλύτερος άνθρωπος.
• Τα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια είχα δυο σκυλιά, αδελφάκια. Πριν από τρεις μήνες ο γιατρός μου είπε ότι το αρσενικό έχει έναν όγκο στη σπλήνα και ότι αν χειρουργηθεί, θα έχει δύο χρόνια ζωής. Όταν του έκαναν την αξονική, είδαν ότι ήταν επιθετικό σάρκωμα, είχε πάει παντού και του απέμενε λίγη ζωή. Πήρα πολύ εύκολα τη δύσκολη απόφαση να τον «κοιμίσω». Με βοήθησε η εμπειρία που είχα με τον προηγούμενο σκύλο, τον Πειρατή, γιατί, θέλοντας να τον βοηθήσουμε, τον ταλαιπωρήσαμε πολύ τελικά, από την υπερβολική αγάπη που του είχαμε. Είχαμε κάνει τα πάντα γι’ αυτόν, δοκιμάζοντας πολλές διαφορετικές θεραπείες. Είχε φτάσει στο σημείο να κουνάει μόνο το κεφάλι του, να έχει τουμπανιάσει από τις κορτιζόνες, να μην πίνει, να μην τρώει.
• Το διάστημα από τη στιγμή που πήραμε την απόφαση μέχρι να τον «κοιμίσουμε», ήταν πάρα πολύ δύσκολο, όμως με βοήθησε πολύ να τον αποχαιρετήσω με τον σωστό τρόπο, όπως του άξιζε για όλα τα καλά που μου έδωσε στη ζωή μου τα χρόνια που ήμασταν μαζί. Αν πραγματικά τον αγαπάς τον άλλο, πρέπει να τον ελευθερώσεις. Με βοήθησαν κάτι φίλοι, πήγαμε και τον θάψαμε στο κτήμα τους. Έκλαιγα τρεις μέρες, η κόρη μου νόμιζε ότι είχα πάθει κάτι μόλις γύρισα σπίτι. Της εξήγησα όμως πως είναι μια διαδικασία που είναι κομμάτι της ζωής και πρέπει να γίνει. Μετά είχα να διαχειριστώ την αδελφή του, που ήταν σαν σιαμαία και είχαν περάσει όλη τους τη ζωή μαζί. Έφυγε ξαφνικά ο αδελφός της, για να πάμε στον γιατρό, και δεν γύρισε ποτέ. Τα πρώτα βράδια που πήγαινα βόλτα μαζί της, όταν γυρίζαμε, σταματούσε και κοιτούσε στην πόρτα να δει πότε θα μπει μέσα και ο αδελφός της.
• Όλα αυτά τα χρόνια, κάθε βράδυ, όταν επιστρέφω σπίτι, θα πάω βόλτα τα σκυλιά μου, είτε με βροχές είτε με χιόνια. Είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού οι φορές που δεν πήγα. Είναι η ψυχοθεραπεία και η αγάπη μου. Μπορώ να πάω με την οικογένεια μου και αυτά διακοπές για έναν μήνα σε ένα μέρος με θάλασσα και να περάσω τέλεια. Οικογένεια είναι η γυναίκα μου, η κόρη μου και τα σκυλιά μας.
• Μου αρέσει να δημιουργώ ημέρες ξεκούρασης. Προσπαθώ μια-δυο φορές την εβδομάδα να βγω το μεσημέρι και να φάω με φίλους. Το πρωί τρέχω όλα τα πρότζεκτ μου, start-ups, meetings, υποχρεώσεις και το απόγευμα πάω στις ακαδημίες. Την Κυριακή βρίσκομαι με φίλους σε ένα στέκι. Μπορεί να είμαστε δύο ή δώδεκα. Είμαι άνθρωπος της ρουτίνας. Μου αρέσει. Όταν σταμάτησα το μπάσκετ, ξαφνικά δεν την είχα και ήταν η περίοδος που δυσκολεύτηκα πάρα πολύ.
• Το μπάσκετ ήταν για μένα το δικό μου πανεπιστήμιο. Έμαθα να σκέφτομαι με διευρυμένους ορίζοντες. Προσπαθώ να μαθαίνω από τα δικά μου λάθη αλλά και από των άλλων. Μου αρέσει να γνωρίζω νέα μυαλά με ωραίες ιδέες και να συνεργάζομαι μαζί τους. Έχω ομάδες, συνεργάτες, συνεταίρους, παιδιά που κάνουν υπερβάσεις. Εκτός από τις ακαδημίες, παρέχουμε με φίλους υπηρεσίες όπως το να αποστειρώνουμε μαχαιροπίρουνα για εστιατόρια και νοσοκομεία. Πολύ σύντομα θα λανσάρουμε ένα πρότζεκτ με ποιοτικά έτοιμα γεύματα. Στα άμεσο μέλλον θα λανσάρουμε και ένα τεχνολογικό start-up που θα βοηθήσει στο wellness. Όλους αυτούς τους ανθρώπους δεν θα τους γνώριζα, αν δεν είχα παίξει μπάσκετ.
• Το πρότζεκτ meallion γεννήθηκε σε μία περίοδο που όλοι ήμασταν σπίτι και μαγειρεύαμε. Εγώ προσωπικά δεν ξέρω να μαγειρεύω, αλλά μου αρέσει να τρώω ποιοτικό φαγητό. Ξεκινήσαμε με τον φίλο μου, σεφ Λάμπρο Βακιάρο να δημιουργούμε μια υπηρεσία που θα έδινε λύση στη δική μας ανάγκη για ποιοτικό φαγητό γρήγορα, και όχι για γρήγορο φαγητό. Σχεδιάσαμε ένα sustainable brand, με τη συσκευασία μας να είναι μια παγκόσμια καινοτομία, καθώς χρησιμοποιούμε έως και 90% λιγότερο πλαστικό. Μια πρώτη μας επιτυχία είναι ότι μας εμπιστεύθηκε η Εθνική Ομάδα καλαθοσφαίρισης στην προετοιμασία του Eurobasket και το feedback ήταν πολύ θετικό. Σύντομα θα ανακοινωθούν περισσότερα και θα λανσαριστεί το πρότζεκτ.
• Η Εθνική Ομάδα έχει κάνει τεράστια πράγματα, και το πιο σημαντικό δεν είναι το αθλητικό κομμάτι αλλά το κοινωνικό. Το ότι κατάφερε να γεμίσει πέντε φορές το ΟΑΚΑ τον Αύγουστο με παιδιά και γονείς που έρχονται να απολαύσουν μπάσκετ είναι μεγάλο επίτευγμα. Έχει αυξηθεί η προσέλευση των παιδιών σε όλες τις ακαδημίες. Το αποτέλεσμα αυτής της αύξησης θα το δούμε σε μερικά χρόνια. Πήγα στο Βερολίνο με την Εθνική και μου άρεσε αυτό που είδα. Αυτή η Εθνική δεν πρέπει να κρίνεται από την επιτυχία της, η επιτυχία θα πρέπει να είναι προστιθέμενη αξία. Τώρα δομείται τώρα και πρέπει να δομηθεί έτσι ώστε να καταλάβει ο κόσμος ότι αποτελεί τρόπο σκέψης, κουλτούρα και νοοτροπία ‒ η επιτυχία θα ακολουθήσει.
• Όταν έρχονται καινούριοι γονείς με τα παιδιά τους στις ακαδημίες μου τούς λέω ότι το πιο πιθανό είναι να μην παίξουν ποτέ μπάσκετ επαγγελματικά. Και ότι το μόνο που μπορεί να καταφέρουν είναι να σπουδάσουν μέσα από το μπάσκετ. Πριν από είκοσι χρόνια έπαιζα σε μια ομάδα και ήρθε ένας μεγάλος προπονητής. Έκανε μια αξιολόγηση και είπε ενώπιον όλων ότι δεν θα έπαιζα ποτέ μπάσκετ. Μετά από είκοσι χρόνια τον συνάντησα σε διακοπές, ήρθε και μου είπε «συγχαρητήρια, πάντα το έλεγα». Αυτό το εξέλαβα ως παράσημο. Συνειδητοποίησα ότι τα κατάφερα. Στο τέλος της κουβέντας με τους γονείς και τα παιδιά λέω αυτή την ιστορία. Θα χαρώ πολύ εάν μετά από είκοσι χρόνια έρθουν και μου πουν ότι τα κατάφεραν και έπαιξαν επαγγελματικά μπάσκετ. Αφού τα κατάφερα εγώ, μπορούν και οι υπόλοιποι.
• Τι με ενοχλεί; Με ενοχλεί πολύ η αγένεια. Με τρελαίνει το να μηδενίζουμε τα πάντα, η γνωστή «τσουβαλοποίηση». Με ενοχλεί να βλέπω ανθρώπους να υποφέρουν. Η ζωή είναι μία, είναι μικρή και στενοχωριέμαι όταν βλέπω να μη δίνεται, λόγω συνθηκών, ευκαιρία σε κάποιους ανθρώπους. Με φοβίζει το ότι συνειδητοποιώ πως ως κοινωνία είμαστε «κάθε πέρσι και καλύτερα». Δεν μου αρέσει να βλέπω ανθρώπους να μην περιμένουν ένα καλύτερο αύριο. Είμαι άνθρωπος φιλόδοξος, αισιόδοξος, δημιουργικός. Δεν θεωρώ ότι όλοι πρέπει να γίνουν οι πιο διάσημοι και πετυχημένοι, γιατί η ευτυχία και η επιτυχία είναι κάτι εντελώς προσωπικό και αυτά δεν είναι πάντα αλληλένδετα.
• Η ζωή μού έμαθε ότι είναι μια δυναμική κατάσταση. Πρόσφατα έφυγε ένας φίλος και συνεργάτης από τη ζωή. Ήταν μόλις σαράντα εννιά-πενήντα ετών. Είχε βάλει τη ζωή του σε τάξη και θα απολάμβανε ακόμη περισσότερο την οικογένειά του. Έφυγε από καρκίνο μέσα σε δυόμισι χρόνια. Εμάς, τη δική μου γενιά, μας είχαν μάθει να κοιτάμε δέκα χρόνια μπροστά. Τα σημαντικά στη ζωή, όμως, είναι τα μικρά, τα καθημερινά. Το άμεσο μέλλον και όχι το απώτερο. Ακόμα και σε αυτό πρέπει να βρούμε ισορροπία.
Eurohoops Dome, Ευρώτα 24, Κηφισιά 145 64, 210 8002957, www.eurohoops.net
Instagram: @papaloukastheodoros
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 23.9.2022
