Γράφει ο Γιώργος Λέντζας
O Γιώργος Λέντζας κλείστηκε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο για την περίοδο του Πάσχα, με σκοπό να δοκιμάσει το Days Gone, το ολοκαίνουριο post-apocalyptic παιχνίδι που σε μεταφέρει σε έναν κόσμο επιβίωσης αποκλειστικά για το PS4!
Η κυκλοφορία ενός exclusive game για το PS4 σημαίνει ένα πράγμα εξ αρχής: Υψηλές προσδοκίες. To Days Gone, από τα στάδια παραγωγής του ακόμη, ξεκίνησε με αρκετή συζήτηση γύρω απ' το όνομα του, τόσο λόγω του ενδιαφέροντος του κοινού, όσο και για την απόφαση της Sony να εμπιστευτεί τελικά τα Bend Studios για την ανάπτυξη του παιχνιδιού.
Το σενάριο του Days Gone μας μεταφέρει στην περιοχή του Oregon, δύο χρόνια μετά το ξέσπασμα μιας πανδημίας, που σχεδόν αφάνισε τον παγκόσμιο πληθυσμό, κάνοντας την επιβίωση μια πραγματικά δύσκολη συνθήκη. Ακολουθούμε την πλοκή μέσα από τα μάτια του Deacon St. John, ενός σκληροπυρηνικού μηχανόβιου, ο οποίος προσπαθεί να επανενωθεί με τη γυναίκα του, Sarah, έχοντας βάσιμες υποψίες ότι και η ίδια κατάφερε να επιβιώσει. Στο πλευρό του βρίσκεται, ο Boozer, ο κλασικός random φίλος του, με το ακόμη πιο random όνομα, με τον οποίον επιβιώνουν στις ερημιές του Oregon, αναζητώντας τη Sarah.
Ξέρω τί σκέφτεστε: Αν το Sons of Anarchy έκανε παιδί με το Walking Dead, αυτό μάλλον θα ήταν το Days Gone. Σαν γνήσιος groupie και των 2 σειρών πριν παίξω το παιχνίδι, μπορώ να το επιβεβαιώσω: Οι σεναριογράφοι σίγουρα δανείστηκαν στοιχεία και από τα δύο, εξάπτοντας την φαντασία μας, δυστυχώς όμως δανείστηκαν και κάποιες από τις σεναριακές τρύπες τους, που ευτυχώς ήταν λίγες.
Εξηγούμαι: Το σενάριο δεν είναι κακό. Δεν είναι όμως και κάτι που θα θυμάσαι μετά από χρόνια. Καταφέρνει να διατηρήσει έναν παλμό και ένα ενδιαφέρον (αυτό οφείλεται κατά τη γνώμη μου και στις ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΕΣ μουσικές συνθέσεις που ντύνουν το παιχνίδι), χωρίς ωστόσο να φτάσει την απαίτηση που συνήθως έχουμε από τα exclusive λανσαρίσματα που μας έχει συνηθίσει το PlayStation. Μου άρεσαν πολύ ορισμένες αποστολές και το πώς είχαν χτιστεί, σε έναν κόσμο που τα πάντα καταρρέουν.
Ίσως το πιο ενδιαφέρον κομμάτι σαν προσέγγιση, είναι ότι για πρώτη φορά βλέπουμε σε έναν τέτοιον τίτλο τον ήρωα να μην προσπαθεί να σώσει τον κόσμο από την πανδημία, αλλά να επιβιώσει απλά μέσα στο χάος. Αυτό είναι αρκετά πρωτοποριακό, στις ζόμπι φανφάρες που έχουμε δει διαχρονικά, και για μένα σίγουρα είναι thumbs up. Ο αντίλογος βέβαια έχει να κάνει με το ότι ο παίκτης θέλει να νιώθει ότι ο ίδιος καθορίζει τις ενέργειες του χαρακτήρα που χειρίζεται, κάτι που σημαίνει ότι αν ξεκινάς εξ αρχής παρτάκιας και κακός, δύσκολα αυτό μπορεί να σε κάνει να συμπαθήσεις τον χαρακτήρα που υποδύεσαι. Fair enough.
Όσον αφορά το gameplay, εδώ τα πράγματα είναι αρκετά καλύτερα. Open Map, άπειρες επιλογές κίνησης και αρκετές διαφορετικές προσεγγίσεις στο combat κομμάτι. Το πρώτο πράγμα που κάνει σε κάποιον εντύπωση, και ειλικρινά πρόκειται για hate it or love it element, είναι ο ρόλος που παίζει η μοτοσικλέτα του Deacon. Ο χειρισμός της στην αρχή θα δυσκολέψει, θα φανεί παράξενος και μη ρεαλιστικός, αλλά μόλις πάρετε λίγο το κολάι, θα μπορείτε να μετακινηθείτε στα κάποτε ένδοξα μέρη του Όρεγκον, με ασφάλεια, στυλ και ταχύτητα. Προσωπικά η μηχανή είναι ένα στοιχείο που λάτρεψα, καθώς σηκώνει αρκετό modification και έχει τον δικό της χαρακτήρα. Ό,τι στερείται σε οδηγικό ρεαλισμό πάντως, δεν το στερείται γενικά σε ρεαλισμό, καθώς χρειάζεται τακτική συντήρηση, και μένει αρκετά εύκολα από καύσιμα (σημείωση: Ίσως η πιο ενδιαφέρουσα και τρομακτική στιγμή του παιχνιδιού για μένα, ήταν όταν έμεινα από καύσιμα μέσα στο δάσος το βράδυ και αναγκάστηκα να αντιμετωπίσω μια ορδή από freakers).
Το combat κομμάτι δεν είναι άσχημο, έχεις να επιλέξεις ανάμεσα σε stealth προσέγγιση ή αιματοκύλισμα, αρκετά τίμιο δίλλημα για post-apocalyptic game, αλλά παίζοντας μπορείς να καταλάβεις ποιες τακτικές χρειάζονται και που. Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του παιχνιδιού, είναι οι ορδές των ζόμπι, που για πρώτη φορά καλείσαι να αντιμετωπίσεις.
Πραγματικά, μόνο δέος και τρόμο θα νιώσεις την πρώτη φορά που θα πυροβολήσεις και θα αρχίσουν να μαζεύονται πάνω σου όλα τα φρικιά της φύσης. Το studio εδώ πρωτοπόρησε και μας έκανε το χατίρι, μέσω αρκετά ανεπτυγμένου AI, να μην επιτρέπει το respawn όταν καθαρίζεις ένα μέρος ή μια φωλιά από ζόμπι. Αυτό δείχνει ότι παίρνουν την εμπειρία του παίκτη στα σοβαρά, καθώς το συναίσθημα του να έχεις καθαρίσει μια περιοχή από ζόμπι και αυτά να μην ξαναβγαίνουν στο ίδιο σημείο, προσφέροντας σου ασφάλεια και ένα αίσθημα τιμής ότι τα κατάφερες! Στις μαύρες κηλίδες του παιχνιδιού, είναι κάποια μπαγκς και στο gameplay και στα γραφικά, τα οποία ωστόσο βελτιώνονται με update patches που βγαίνουν, σχεδόν μέρα παρά μέρα.
OVERALL:
To Days Gone σφαιρικά είναι ένα καλό παιχνίδι, αν σου αρέσουν αυτοί οι κόσμοι. Ίσως οι προσδοκίες να ήταν υψηλότερες βάζοντας πίεση στον τίτλο από το κοινό, ίσως κάποια πράγματα να μπορούσαν να γίνουν καλύτερα, αλλά όπως και να έχει είναι ένας τίτλος που μπορείς να παίξεις ευχάριστα, όπως δείχνουν και οι εξαιρετικά καλές του πωλήσεις. Προσωπικά το συστήνω για 2 λόγους: 1) Κατάφερε να με βάλει με αρκετή επιτυχία σε έναν κόσμο που με τράβηξε βίαια έξω του η κακή ολοκλήρωση της σειράς Walking Dead(όσοι το είδαν μέχρι τέλους καταλαβαίνουν) 2) Θα ήθελα να δώσω τη στήριξη μου σε ένα ενδιαφέρον και ανεξάρτητο development studio όπως η Bend, να εξαργυρώσει τη δουλειά της με ένα sequel του παιχνιδιού. Και βάζω το χέρι μου στην φωτιά από τώρα, αν βγει Days Gone II, είμαι σίγουρος ότι τα δεδομένα θα αλλάξουν, σε ό,τι αφορά τα apocalyptic games...
σχόλια