Για δεκαετίες, οι αστρονόμοι που αναζητούν ζωή πέρα από τον πλανήτη μας είχαν μια σχετική απλή στρατηγική: «ακολουθούσαν» το νερό.
Το νερό είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για τη ζωή στη γη και καθώς έχουν ανακαλυφθεί χιλιάδες νέοι πλανήτες σε τροχιά γύρω από μακρινά άστρα, ο ενθουσιασμός ήταν πάντα μεγαλύτος για τους κόσμους που βρίσκονταν στις «κατοικήσιμες ζώνες» των ηλιακών συστημάτων τους - με άλλα λόγια, σε αποστάσεις από τα άστρα, στις οποίες το νερό θα μπορούσε να υπάρχει σε υγρή μορφή στην επιφάνεια των πλανητών. «Πολύ κοντά» το νερό θα εξατμιζόταν και «πολύ μακριά», θα πάγωνε στην επιφάνεια των κόσμων αυτών.
Το επόμενο βήμα ήταν η αναζήτηση βιολογικών «υπογραφών» - δηλαδή μορίων που θα μπορούσαν να προδώσουν την ύπαρξη βιολογικών διεργασιών. Αυτά θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν οξυγόνο ή μεθάνιο στην ατμόσφαιρα ενός πλανήτη. Στη Γη, αυτά τα μόρια παραμένουν μόνο επειδή τα έμβια όντα τα αναγεννούν συνεχώς.
Το πρόβλημα και με τις δύο αυτές προσεγγίσεις είναι το προφανές - περιορίζονται στην εύρεση ζωής όπως την γνωρίζουμε εδώ στη γη. Όμως, όπως επισημαίνει η αστροβιολόγος Natalie Grefenstette, στο Ινστιτούτο Santa Fe στο Νέο Μεξικό, «δεν ξέρουμε αν άλλες μορφές ζωής θα είχαν απαραίτητα τις ίδιες ενδείξεις, αν θα μοιράζονταν τον ίδιο μεταβολισμό, αν θα βασίζονταν στα ίδια γενετικά μόρια».
Η ζωή στη Γη θα μπορούσε να έχει εξελιχθεί με τον τρόπο που εξελίχθηκε, εξαιτίας της συγκεκριμένης χημείας του πλανήτη σε κρίσιμες χρονικές περιόδους, προκαλώντας επιλεκτικές πιέσεις που μπορεί να μην υφίστανται σε άλλους κόσμους. «Και έτσι αναρωτηθήκαμε - αν η ζωή ήταν διαφορετική, πώς θα την αναζητούσαμε;»
Εξωγήινα «θηρία» και πώς να τα βρείτε
Από τις 16 έως τις 20 Μαΐου, στο διεθνές συνέδριο αστροβιολογίας AbSciCon, που διοργανώνεται κάθε δύο χρόνια από την Αμερικανική Γεωφυσική Ένωση, αστροβιολόγοι, μεταξύ των οποίων και η Δρ. Grefenstette, εξέτασαν αυτό το ερώτημα και συζήτησαν τρόπους επέκτασης των ερευνών τους τις επόμενες δεκαετίες, ώστε να έχουν περισσότερες πιθανότητες να αναγνωρίσουν πιο εξωτικές μορφές ζωής από αυτές που αναζητούνται σήμερα. Για να το πετύχουν αυτό, θα χρειαστούν διάφορες στρατηγικές.
Η πρώτη ξεκινά με τη δημιουργική φαντασία - να σκεφτούν τις διαφορετικές χημικές διεργασίες που θα μπορούσαν να στηρίζουν εξωγήινες μορφές ζωής. Στη Γη, τα πιο σημαντικά μόρια της ζωής περιλαμβάνουν σχεδόν όλα, άτομα του στοιχείου του άνθρακα. Αυτά είναι ιδιαίτερα ευέλικτα, επειδή μπορούν να σχηματίσουν χημικούς δεσμούς με έως και τέσσερα άλλα άτομα, συμπεριλαμβανομένων άλλων ατόμων άνθρακα, σχηματίζοντας πολύπλοκες μοριακές δομές. Ο άνθρακας είναι το τέταρτο πιο άφθονο στοιχείο στο σύμπαν και τα μόρια που σχηματίζει μπορούν να επιβιώσουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα στις θερμοκρασίες και τις πιέσεις που επικρατούν στην επιφάνεια της Γης.
Μια εξωτική μορφή ζωής θα μπορούσε, ωστόσο, εύλογα να βασίζεται στο πυρίτιο αντί του άνθρακα. Το πυρίτιο βρίσκεται ακριβώς κάτω από τον άνθρακα στον περιοδικό πίνακα και έτσι μοιράζεται μαζί του την ικανότητα να συνδέεται με έως και τέσσερα ακόμα άτομα. Γνωστά παραδείγματα των αποτελεσμάτων είναι τα περισσότερα από την τεράστια ποικιλία των ορυκτών που αποτελούν τα πετρώματα, καθώς το πυρίτιο είναι το δεύτερο πιο κοινό στοιχείο στο φλοιό της Γης. Είναι επίσης το έβδομο πιο άφθονο στο σύμπαν, πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχει άφθονο διαθέσιμο για πιθανές μορφές ζωής που βασίζονται στο πυρίτιο.
Ωστόσο, η πιθανή εξωγήινη ζωή μπορεί να έχει τις ρίζες της σε κάτι ακόμα πιο εξωτικό. Στο εργαστήριο, τα οξείδια μετάλλων έχουν επιδείξει κάποιες εντυπωσιακές δυνατότητες, όπως ο σχηματισμός μεμβρανών, (που ονομάστηκαν «ανόργανα χημικά κύτταρα» από τον Lee Cronin, χημικό στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης) και να μπορούν να δημιουργούν πολύπλοκες δομές που θυμίζουν DNA.
Όποια και αν είναι τα δομικά της στοιχεία, όμως, η εξωγήινη ζωή μάλλον θα χρειαστεί έναν διαλύτη για να λειτουργήσει. Στη Γη, αυτός ο διαλύτης είναι το νερό.
Το νερό είναι ένας καλός διαλύτης επειδή το ηλεκτρικό του φορτίο είναι άνισα κατανεμημένο. Σε ένα μόριο νερού, το οξυγόνο έχει ελαφρώς αρνητικό φορτίο και τα δύο άτομα υδρογόνου είναι, ως αντιστάθμισμα, ελαφρώς θετικά. Αυτή η πολικότητα αναγκάζει τα μόρια του νερού να προσκολλώνται σε παρόμοια πολικά μόρια, γεγονός που τα καθιστά καλά στη διάλυση άλλων χημικών ουσιών - οι οποίες, με τη σειρά τους, όταν βρεθούν έτσι σε διάλυμα, μπορούν να αλληλεπιδράσουν μεταξύ τους. Αυτό επιτρέπει στο νερό να υποστηρίζει τις μυριάδες λειτουργίες της ζωής, και καμία άλλη άφθονη χημική ουσία στη Γη δεν μπορεί να συγκριθεί με το νερό σε ευελιξία.
Άλλες χημικές ουσίες μπορούν, ωστόσο, να εκπληρώσουν ορισμένους από τους ρόλους που παίζει το νερό. Η ζωή αλλού θα μπορούσε, ίσως, να έχει βρει έναν τρόπο να χρησιμοποιήσει την αμμωνία. Αυτή, όπως και το νερό, είναι καλή στο να διαλύει πράγματα. Ωστόσο, δεν είναι τόσο καλή όσο το νερό, και επίσης παραμένει σε υγρή κατάσταση (σε γήινες ατμοσφαιρικές πιέσεις, τουλάχιστον) μόνο μεταξύ -78°C και -33°C. Αυτό όμως θα το καθιστούσε διαθέσιμο σε υγρή μορφή σε ψυχρά μέρη του ηλιακού συστήματος όπως η Ευρώπη, ένα φεγγάρι του Δία, και ο Τιτάνας και ο Εγκέλαδος, φεγγάρια του Κρόνου, όπου το ίδιο το νερό θα ήταν παγωμένο.
Πιθανές λύσεις
Ειδικά ο Τιτάνας πιστεύεται ότι φιλοξενεί τεράστιες υπόγειες λίμνες πλούσιες σε αμμωνία, οι οποίες θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως κοιτίδες για χημικά εξωτική ζωή. Αλλά υπάρχουν και άλλες δυνατότητες εκεί. Ο Δρ Grefenstette λέει ότι οι αστροβιολόγοι ενδιαφέρονται επίσης για τις λίμνες υγρού μεθανίου που καλύπτουν την επιφάνεια του Τιτάνα (η μέση θερμοκρασία του οποίου είναι -179°C). Το μεθάνιο υπάρχει στην επιφάνεια του Τιτάνα με τον ίδιο τρόπο που υπάρχει το νερό στη Γη - σε υγρή, αέρια και στερεή μορφή.
Το μεθάνιο δεν είναι ο τέλειος διαλύτης για τη ζωή επειδή δεν είναι τόσο ευέλικτο όσο το νερό. Παραμένει υγρό (και πάλι, σε γήινες ατμοσφαιρικές πιέσεις) μόνο μεταξύ -182°C και -161°C. Δεδομένου ότι οι χημικές αντιδράσεις εξελίσσονται ταχύτερα σε υψηλότερες θερμοκρασίες, στην επιφάνεια του Τιτάνα θα ήταν αρκετά αργές. Όμως οι αστροβιολόγοι υποθέτουν ότι η ζωή που αποτελείται από διαφορετικά υλικά από αυτά της Γης - μικρότερους υδρογονάνθρακες και άζωτο, για παράδειγμα - θα μπορούσε να υπάρχει εκεί.
Ίσως η πιο υποσχόμενη εναλλακτική λύση γενικής χρήση είναι το φορμαμίδιο, ένα άχρωμο οργανικό υγρό που αποτελείται από άνθρακα, υδρογόνο, οξυγόνο και άζωτο (όλα τα στοιχεία που είναι κοινά στο σύμπαν) και μπορεί να διαλύσει πολλές από τις ίδιες χημικές ουσίες με το νερό - συμπεριλαμβανομένων των πρωτεϊνών και του DNA. Μπορεί επίσης να παραμείνει υγρό σε θερμοκρασία έως και 210°C, καθιστώντας δυνατή μια μεγάλη γκάμα χημικών αντιδράσεων σε πλανήτες με ακραίες επιφανειακές θερμοκρασίες από τη Γη.
Το φορμαμίδιο είναι μια τόσο ενδιαφέρουσα εναλλακτική λύση του νερού που ορισμένοι αστροβιολόγοι υποστηρίζουν ακόμη και ότι μπορεί να ήταν ο κύριος διαλύτης που χρησιμοποιούσαν οι πρώτες μορφές γήινης ζωής. Αυτή η χημική ουσία έχει εντοπιστεί σε τεράστια νέφη στην άκρη του ηλιακού συστήματος αλλά και σε πιο μακρινά νεφελώματα όπου σχηματίζονται αστέρια, σύμφωνα με τον Claudio Codella, αστρονόμο στο Αστροφυσικό Παρατηρητήριο Arcetri στη Φλωρεντία της Ιταλίας. Η οριστική ανεύρεσή του σε έναν άλλο κόσμο θα προκαλούσε σίγουρα το ενδιαφέρον όσων αναζητούν εξωτικές μορφές ζωής.
Οι μονάδες της ζωής στη Γη -τα κύτταρα- περιέχονται μέσα σε λιπιδικές μεμβράνες. Αυτές διατηρούν τις χημικές αντιδράσεις που συντηρούν τη ζωή συγκεντρωμένες στο εσωτερικό ενός κυττάρου και το περιβάλλον του. Τέτοιες μεμβράνες δεν θα ήταν σταθερές σε ένα μέσο όπως το υγρό μεθάνιο. Αλλά εξωτικές μορφές ζωής στον Τιτάνα θα μπορούσαν αντ' αυτού να κατασκευάσουν μεμβράνες από μόρια, προς το παρόν υποθετικά, από οργανικές ενώσεις πλούσιες σε άζωτο, σύμφωνα με την Paulette Clancy, χημικό του Πανεπιστημίου Cornell, η οποία σκέφτηκε την ιδέα.
Ή ίσως θα μπορούσε να υπάρξει ζωή χωρίς καθόλου μεμβράνες. Έχει αποδειχθεί ότι στις επιφάνειες ορισμένων ορυκτών, συμβαίνουν χημικές αντιδράσεις που θυμίζουν ζωικές διεργασίες.
Τέλος, η ζωή πρέπει να αποθηκεύει πληροφορίες για τον εαυτό της και να τις μεταδίδει στους απογόνους της. Οι χερσαίοι οργανισμοί το κάνουν αυτό χρησιμοποιώντας μόρια που ονομάζονται νουκλεϊκά οξέα. Αυτά χρησιμοποιούν τέσσερις διαφορετικές μοριακές μονάδες, γνωστές ως νουκλεοτίδια, για να μεταφέρουν έναν κώδικα οδηγιών με τον οποίο μπορούν να οικοδομήσουν 20 διαφορετικά αμινοξέα, τα οποία στη συνέχεια συνδέονται σε διάφορους συνδυασμούς για να σχηματίσουν πρωτεΐνες. Όμως εργαστηριακά πειράματα και δείγματα από μετεωρίτες δείχνουν ότι υπάρχουν πολύ περισσότερα νουκλεοτίδια και αμινοξέα από αυτά. Αν και δεν έχουν ενσωματωθεί στη ζωή στη Γη, θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη βάση εναλλακτικών συστημάτων γενετικής πληροφορίας.
Ο εντοπισμός εξωτικών μορφών ζωής κατασκευασμένων από διαφορετικά υλικά είναι επομένως θέμα διεύρυνσης της αναζήτησης από τα γήινα στοιχεία - οξυγόνο π.χ - σε χημικές ουσίες που θα μπορούσαν να παραχθούν από διάφορα υποθετικά βιοχημικά συστήματα. Ένα εργαλείο για την αναζήτηση αυτή είναι το φασματοσκόπιο μάζας.
Η σημασία της μάζας
Τα φασματοσκόπια μάζας υπήρξαν τα μάτια και τα αυτιά δεκαετιών εξερεύνησης του διαστήματος, εξηγεί ο Luoth Chou, αστροβιολόγος στο Πανεπιστήμιο Georgetown. Οι διαδοχικές γενιές αυτών των συσκευών, που ταξίδεψαν στο διάστημα, επέτρεψαν στους ερευνητές να ανιχνεύσουν χημικές ουσίες παντού, από την επιφάνεια του Άρη, μέσω των ατμοσφαιρών της Αφροδίτης και του Τιτάνα, μέχρι τους πίδακες νερού που εκτοξεύονται από τους θερμοπίδακες στον Εγκέλαδο.
Η επόμενη γενιά φασματόμετρων μάζας, ωστόσο, θα είναι μικρότερη στο μέγεθος και ταυτόχρονα πιο ισχυρή. Θα εκτοξευθούν σε μια σειρά αποστολών που θα ταξιδέψουν πολύ μακριά στο ηλιακό σύστημα. Το Dragonfly θα περιηγηθεί στην επιφάνεια του Τιτάνα στα μέσα της δεκαετίας του 2030 και θα εξετάσει από κοντά τα μόρια εκεί. Το Davinci θα τεθεί σε τροχιά γύρω από την Αφροδίτη το 2031. Το Jupiter Icy Moons Explorer θα εξερευνήσει το δορυφορικό σύστημα του Δία (και τα παγωμένα φεγγάρια του), ξεκινώντας στις αρχές της δεκαετίας του 2030.
Αν όμως υπάρχει εξωγήινη ζωή, αυτή θα μπορούσε να χρησιμοποιεί χημεία που υπερβαίνει κατά πολύ οτιδήποτε μπορούν να φανταστούν σήμερα οι αστροβιολόγοι. Για να υπερβούμε αυτό το εμπόδιο, θα πρέπει να αναζητήσουμε τη ζωή όχι με βάση τη χημεία αλλά τα πιθανά πρότυπα συμπεριφοράς που σχετίζονται με τη ζωή.
Σημάδια ζωής
Δεν υπάρχει καθολικός ορισμός της ζωής. Αλλά οι αστροβιολόγοι συχνά χρησιμοποιούν τον επιχειρησιακό ορισμό της NASA «ένα αυτοσυντηρούμενο χημικό σύστημα ικανό για δαρβινική εξέλιξη». Τα έμβια όντα αναπαράγονται και δημιουργούν μεγάλες ποσότητες συγκεκριμένων πολύπλοκων μορίων (για παράδειγμα, πρωτεΐνες ή DNA). Αντλούν επίσης ενέργεια και καταναλώνουν πόρους από το περιβάλλον τους για να τροφοδοτήσουν το μεταβολισμό τους.
Με βάση αυτές τις ιδέες, τα λεγόμενα αγνωστικιστικά βιο-σημάδια θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν την αναζήτηση υπερβολικής συγκέντρωσης για ορισμένα στοιχεία ή ισότοπα σε ένα περιβάλλον, ή την αναζήτηση για συγκεκριμένα μοτίβα σε ομάδες χημικών ουσιών που δεν μπορούν να εξηγηθούν αποκλειστικά με αβιοτικές διαδικασίες. Ο Peter Girguis, εξελικτικός βιολόγος στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, παρατήρησε στη διάσκεψη AbSciCon ότι αυτή η νέα κατηγορία βιο-υπογραφών θα είναι τα έμμεσα δείγμα έμβιων οργανισμών.
Ένα παράδειγμα θα ήταν η αναζήτηση μεταβολών σε ένα περιβάλλον - ζώνες απότομης αλλαγής, για παράδειγμα, της θερμότητας ή της ηλεκτρικής τάσης ή των χημικών ουσιών. Σύμφωνα με τον Δρ Girguis, «όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί που γνωρίζουμε δημιουργούν διαβαθμίσεις του ενός ή του άλλου είδους για να διατηρηθούν σε ένα είδος ανισορροπίας από το περιβάλλον».
Ορισμένες από αυτές τις διαβαθμίσεις εμφανίζονται σε κυτταρική και μικροσκοπική κλίμακα και μπορεί να είναι απίστευτα έντονες και επομένως να διακρίνονται από μη βιολογικές διεργασίες. Άλλες είναι μεγαλύτερης κλίμακας. Στα θαλάσσια ιζήματα στη Γη, για παράδειγμα, τα μικρόβια συνεργάζονται για την οξείδωση του μεθανίου, μια διαδικασία που συνδέεται με τη χημική απομείωση των θειικών ιόντων. «Βλέπουμε διαβαθμίσεις στη συγκέντρωση μεθανίου και θειικών σε βάθος εκατοστών και είναι πραγματικά έντονες», λέει ο Δρ Girguis. «Αυτή είναι μια βιολογική εκδήλωση της δραστηριότητάς τους και όμως αυτό είναι ανιχνεύσιμο με απλές αβιοτικές μετρήσεις».
Μια άλλη τακτική θα ήταν η μελέτη της πολυπλοκότητας των μορίων σε μια συγκεκριμένη θέση. Τα βιολογικά μόρια επιλέγονται και διαμορφώνονται από την εξέλιξη για να κάνουν συγκεκριμένες εργασίες μέσα σε έναν οργανισμό, όπως η συναρμολόγηση ή αποσυναρμολόγηση άλλων μορίων. Αυτό συχνά απαιτεί ασυνήθιστα ενεργοβόρες χημικές διεργασίες, οι οποίες με τη σειρά τους χρειάζονται τη βοήθεια καταλυτών. Στη Γη, αυτοί οι καταλύτες είναι πρωτεϊνικά μόρια που ονομάζονται ένζυμα, τα οποία είναι και τα ίδια προϊόν της εξέλιξης. Η ανακάλυψη σύνθετων μορίων κάθε είδους θα μπορούσε επομένως να θεωρηθεί ως ένα πιθανό σημάδι ζωής.
Μια συναφής έννοια είναι αυτό που ο Chris McKay, πλανητικός επιστήμονας στο Ερευνητικό Κέντρο Ames της NASA, αποκαλεί «αρχή του Lego». Η ιδέα είναι ότι η ζωή είναι αναγνωρίσιμη από τη χρήση και την επαναχρησιμοποίηση ενός επιλεγμένου συνόλου μορίων. Τα αβιοτικά δείγματα που συλλέγονται από έναν εξωγήινο κόσμο αναμένεται να περιέχουν ένα ευρύ φάσμα οργανικών μορίων, ορισμένα από αυτά σε αρκετά μικρές ποσότητες.
Ένα βιολογικό δείγμα, αντίθετα, θα περιείχε μεγάλο αριθμό λίγων μόνο χαρακτηριστικών μορίων. Μόρια που είναι χημικά παρόμοια (για παράδειγμα δύο εκδοχές ενός αμινοξέος) μπορεί να βρεθούν σημαντικά διαφορετικές συγκεντρώσεις αν προέρχονται από ένα βιολογικό δείγμα, ενώ σε ένα μη βιολογικό δείγμα πιθανόν να υπάρχουν σε σχεδόν ίσους αριθμούς.
Το παρελθόν ως ένδειξη για το παρόν
Τέτοιες μέθοδοι θα διεύρυναν την αστροβιολογική έρευνα οπουδήποτε είναι δυνατόν να ληφθεί δείγμα -με άλλα λόγια σε οποιονδήποτε κόσμο του ηλιακού συστήματος στον οποίο οι ερευνητές μπορούν να στείλουν έναν ανιχνευτή- και θα μπορούσαν να εφαρμόσουν σε αυτόν εργαλεία όπως μικροσκοπικά, διαστημικά φασματόμετρα μάζας.
Για πλανήτες σε τροχιές γύρω από άλλα άστρα, όμως, τα πράγματα είναι προφανώς πιο δύσκολα. Λίγοι πιστεύουν ότι οι άνθρωποι ή οι μηχανές τους θα επισκεφθούν οποιονδήποτε από τον ταχέως αναπτυσσόμενο πληθυσμό αυτών των εξωπλανητών σύντομα. Οι αστροβιολόγοι εξετάζουν, αντίθετα, άλλους τρόπους αναζήτησης νέων αγνώστων βιοσημάτων.
Ο Michael Wong, αστροβιολόγος στο Carnegie Institution for Science, στην Ουάσιγκτον, παρουσίασε μια τεχνική που εφαρμόζει αυτό που είναι γνωστό ως επιστήμη των δικτύων σε δεδομένα σχετικά με τις ατμόσφαιρες των εξωπλανητών. Τα δεδομένα αυτά μπορούν να συγκεντρωθούν με τη χρήση τηλεσκοπίων στη Γη ή σε τροχιά γύρω από αυτήν.
Οποιοδήποτε χημικό σύστημα, συμπεριλαμβανομένων των χημικών ουσιών μιας ατμόσφαιρας, μπορεί να αναπαρασταθεί με το λεγόμενο διάγραμμα δικτύου, στο οποίο τα μόρια που αντιδρούν μεταξύ τους με κάποιο τρόπο συνδέονται με γραμμές. Ο Δρ. Wong έδειξε ότι, όταν συγκρίνεται με εκείνα των άλλων πλανητών του ηλιακού συστήματος, το ατμοσφαιρικό δίκτυο της Γης ξεχωρίζει.
Στην πραγματικότητα, το δίκτυο της Γης μοιάζει περισσότερο με εκείνα των βιολογικών συστημάτων, όπως τα θαλάσσια τροφικά δίκτυα. Η τεχνική αυτή είναι υπό ανάπτυξη και ο Δρ Γουόνγκ δήλωσε ότι θα χρειαστεί πολύ περισσότερη πρόοδο προτού οι αστροβιολόγοι την εντάξουν στην εργαλειοθήκη τους για την ανίχνευση ζωής. Πρόκειται όμως για μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση.
Ο Δρ. Girguis δήλωσε στη συνάντηση ότι οι μελλοντικές έρευνες για εξωγήινη ζωή στο σύμπαν θα ήταν καλό να διδαχθούν από τα λάθη που έκαναν οι εξερευνητές που έψαχναν για ζωή στους ωκεανούς της Γης τον 19ο αιώνα. Σε μια αποστολή, για παράδειγμα, ο Edward Forbes, ένας διακεκριμένος φυσιοδίφης από τη Νήσο του Μαν, έκανε εκσκαφές στο Αιγαίο Πέλαγος. Παρατήρησε ότι όσο πιο μακριά βρίσκονταν τα φυτά και τα ζώα από την επιφάνεια του νερού, τόσο χειρότερα διαβιούσαν. Το 1843 βιάστηκε να βγάλει συμπεράσματα με τα ελλιπή δεδομένα του προτείνοντας την περίφημη αζωική του υπόθεση: ότι η ζωή δεν θα υπήρχε καθόλου κάτω από τα 550 μέτρα.
Χρειάστηκαν αρκετές δεκαετίες για να αποδειχθεί το λάθος του, μια προσπάθεια που περιελάμβανε μερικές από τις πρώτες επιστημονικές αποστολές που σχεδιάστηκαν για να εξερευνήσουν τα βάθη των ωκεανών - όπως η αποστολή Challenger που έπλευσε από το 1872 έως το 1876. Αυτές, δήλωσε ο Δρ Girguis, ήταν μερικές από τις πρώτες αποστολές ανίχνευσης ζωής της ανθρωπότητας. «Ας μην βιαζόμαστε να καταλήγουμε σε συμπεράσματα» διά της επαγωγής, προειδοποίησε τους συναδέλφους του αστροβιολόγους. «Και ας μην υποτιμούμε ποτέ την ικανότητα των ζωντανών οργανισμών.»
Mε στοιχεία από τον Economist
