Οι τοξοκέφαλες φάλαινες (bowhead whales) που ζουν στην Αρκτική φαίνεται πως είναι οι «Louis Armstrong» των ωκεανών, αφού, όπως ανακάλυψαν οι επιστήμονες, τα ερωτικά τους καλέσματα έχουν πολύ διαφορετικά στυλ, κατά τη διάρκεια της αναπαραγωγικής περιόδου του χειμώνα.
Το συγκεκριμένο είδος φάλαινας, που έχει το μεγαλύτερο στόμα από όλα τα έμβια ζώα, αλλάζει διαρκώς το φωνητικό του ρεπερτόριο κατά τη χειμερινή περίοδο αναπαραγωγής.
Κατά την περίοδο της «πολικής νύχτας» οι φάλαινες αυτές ζουν κάτω από παγονησίδες και τραγουδούν 24 ώρες την ημέρα.
Οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν υδρόφωνα - υποβρύχια μικρόφωνα - για να καταγράψουν τις φάλαινες την εποχή ζευγαρώματος επί σειρά ετών. Όπως παρατήρησαν, τα ηχητικά τους μοτίβα δεν επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο.
Η καθηγήτρια ωκεανογραφίας του πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον, Κέιτ Στάφορντ συγκρίνει τα καλέσματα των φαλαινών με τη τζαζ. «Αν το τραγούδι της φάλαινας είναι σαν κλασική μουσική, των τοξοκέφαλων φαλαινών είναι σαν τζαζ μουσική» αναφέρει η επικεφαλής της έρευνας.
Σύμφωνα με την καθηγήτρια, κάθε σεζόν φαίνεται πως συνοδεύεται και από ένα νέο σύνολο «τραγουδιών», με διαφορετικό στυλ από τις προηγούμενες.
Η μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Biology Letters, ανέλυσε τα ακουστικά δεδομένα που συλλέγονταν ετησίως για τις φάλαινες ανατολικά της Γροιλανδίας, από το 2010 έως το 2014.
Συνολικά αναγνωρίστηκαν 184 «τραγούδια» και «μουσικές φράσεις».
Ο πληθυσμός των φαλαινών του Σπίτσμπεργκεν, του μεγαλύτερο νησιού στο αρχιπέλαγος Σβάλμπαρντ, στον Αρκτικό ωκεανό βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο.
Το είδος κυνηγήθηκε αδυσώπητα αμέσως μετά την έναρξη της εμπορικής φαλαινοθηρίας στις αρχές του 17ου αιώνα.
Οι αργές ταχύτητες, με τις οποίες κινούνται οι φάλαινες, (1-3 μίλια την ώρα και μέγιστη ταχύτητα περίπου 6 μίλια / ώρα) τις έκαναν ιδιαίτερα ευάλωτες και, από τα μέσα του 1600, είχαν σχεδόν εκλείψει.
Τώρα περίπου 100 εκτιμάται ότι παραμένουν στον πληθυσμό του Σπίτσμπεργκεν, με συνολικά 10.000 να ζουν σε συνολικά τέσσερις άλλους πληθυσμούς.
Πριν από την εμφάνιση της εμπορικής φαλαινοθηρίας εκτιμάται ότι το είδος αριθμούσε περίπου 50.000.
Η Κέτι Στάφορντ, η οποία έχει καταγράψει τα καλέσματα των φαλαινών σε όλους τους ωκεανούς του κόσμου, ανακάλυψε πρώτη φορά το τραγούδι των τοξοκέφαλων φαλαινών στη δυτική Γροιλανδία το 2007.
«Περιμέναμε να ακούσουμε μερικούς ήχους. Αυτό που ακούσαμε όμως, ήταν εκπληκτικό. Οι τοξοκέφαλες φάλαινες τραγουδούσαν δυνατά, 24 ώρες την ημέρα, από τον Νοέμβριο μέχρι τον Απρίλιο. Και τραγουδούσαν πολλά, πολλά διαφορετικά τραγούδια».
«Για τα θαλάσσια θηλαστικά, η ακουστική είναι το μέσο με το οποίο κάνουν τα πάντα. Οι άνθρωποι είναι οπτικά ζώα, αλλά τα θαλάσσια θηλαστικά ζουν σε έναν τρισδιάστατο περιβάλλον, όπου κινούνται, βρίσκουν τροφή και επικοινωνούν με ήχους.
«Γιατί αλλάζουν τα τραγούδια τους τόσο πολύ; Από άποψη συμπεριφορικής οικολογίας, αυτό είναι ένα μεγάλο μυστήριο» τόνισε η Κέιτ Στάφορντ.
Μία τοξοκοκέφαλη φάλαινα μπορεί να ζήσει έως και 200 χρόνια και διαθέτει το πιο παχύ στρώμα λίπους από οποιαδήποτε άλλη φάλαινα με μπαλένα που της επιτρέπει να σπα τους πάγους.
Με πληροφορίες από ΑΠΕ
σχόλια