Η πολιτική του διαχωρισμού των παιδιών από τους πρόσφυγες γονείς τους και η αποστολή τους σε καταυλισμούς παίδων δεν είναι κάτι καινούριο. Απλώς στην Αμερική του Τραμπ έχει λάβει μη διαχειρίσιμες διαστάσεις. Ένας 14χρονος που έζησε αυτή τη δυσάρεστη εμπειρία μιλά για εκείνη την πρώτη νύχτα - και δίνει και ένα στίγμα για όσες ακολούθησαν.
«Κρύωνα πάρα πολύ. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Υπήρχε μονίμως από πάνω μας ένα λευκό φως. Τα περισσότερα παιδιά εκεί έκλαιγαν και έκλαιγαν απαρηγόρητα, συνέχεια. Μετά από λίγο δεν μπορείς να ξέρεις αν είναι μέρα ή νύχτα. Αναρωτιέσαι γιατί βρίσκεσαι εκεί, τι ακριβώς κάνεις εκεί πέρα. Πόσο καιρό βρίσκεσαι εκεί;», λέει ο 14χρονος Σαούλ Μαρτίνεζ.
Βρέθηκε σε καταυλισμό του Τέξας, όταν επιχείρησε να περάσει στις ΗΠΑ με προέλευση από το Ελ Σαλβαδόρ
«Μείναμε εκεί μέχρι να έρθουν οι υπάλληλοι της Υπηρεσίας Μετανάστευσης. Ήμουν χαρούμενος γιατί τουλάχιστον ήμουν στις ΗΠΑ. Σκεφτόμουν ότι σε μία δυο μέρες θα έβλεπα τη μητέρα μου. Αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ. Ήταν σα ν' άρχιζα το ταξίδι από την αρχή».
Αυτό που πρακτικά συμβαίνει στους καταυλισμούς παίδων είναι το εξής: τα παιδιά στοιβάζονται σε περιφραγμένους χώρους φύλαξής τους. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να κοιμηθούν γιατί τα φώτα είναι πάντα ανοιχτά και ανά δύο ώρες υπάλληλοι της Μεταναστευτικής Υπηρεσίας βρίσκονται στον χώρο για να τα καταμετρήσουν. Δυο φορές τη μέρα τους προσφέρονται νερό και σάντουιτς.
Πρέπει να περιμένουν υπομονετικά μέχρι να ακούσουν να φωνάζουν το όνομά τους. Τους επιτρέπεται να μιλούν για λίγα λεπτά την ημέρα στο τηλέφωνο με τους γονείς τους. Αν είναι τυχερά όπως ο Σαούλ θα παραμείνουν στον καταυλισμό για μόνο μία εβδομάδα. Αν όχι, ο χρόνος θα κυλάει εξαιρετικά αργά...
σχόλια