Έναν χρόνο μετά την έναρξη του πολέμου στη Γάζα, οι ιστορίες του πόνου και της απώλειας συνεχίζονται, όπως αναφέρει σε εκτενές αφιέρωμά του το BBC.
Η 13χρονη Μάλακ, με ένα βλέμμα γεμάτο αγάπη, σκύβει προς τη μικρή αδελφή της και της δίνει ένα φιλί. Η Ράχμα, το μωρό με τα ξανθά μαλλιά και τα γαλανά μάτια, είναι για τη Μάλακ ένας πολύτιμος θησαυρός, ένας «δώρο», που ήρθε στη ζωή τους μετά την απώλεια του πατέρα της σε επίθεση του Ισραήλ.
«Την αγαπώ τόσο πολύ, με τρόπο που κανείς άλλος δεν μπορεί να καταλάβει», λέει η Μάλακ, η οποία θυμάται τον πατέρα της, τον Αμπέντ-Αλραχμάν αλ Νατζάρ, έναν 32χρονο εργαζόμενο σε αγροκτήματα που σκοτώθηκε σε επίθεση τον Οκτώβριο του 2023.
Η επίθεση αυτή σημειώθηκε κατά τη διάρκεια επιχείρησης διάσωσης ομήρων από τον ισραηλινό στρατό στη Ράφα. Η οικογένεια του Αμπέντ-Αλραχμάν, που κοιμόταν σε σκηνή κοντά στη ζώνη σύγκρουσης, βρέθηκε στη δίνη της βίας. Η Μάλακ τραυματίστηκε σοβαρά, χάνοντας το ένα μάτι της και υποφέροντας από τραύμα στην πλευρά της. Παρά την τραυματική εμπειρία, η ίδια θυμάται τον πατέρα της με τρυφερότητα. «Ήθελε πάντα να έχει μια κόρη με γαλανά μάτια», λέει, χαμογελώντας καθώς κοιτάζει τη Ράχμα, που γεννήθηκε τρεις μήνες μετά τον θάνατό του.
Η Μάλακ, σήμερα, ονειρεύεται να γίνει οφθαλμίατρος. «Θέλω να βοηθήσω άλλους ανθρώπους που υποφέρουν όπως εγώ», λέει. Μαζί με τα πέντε μικρότερα αδέρφια της, η Μάλακ ζει σε ένα σπίτι στο Χαν Γιουνίς, στα νότια της Γάζας, όπου οι συνθήκες παραμένουν δύσκολες, με τον φόβο της αναγκαστικής μετακίνησης να πλανάται.
Απώλεια και εκτοπισμός: Ο ατέλειωτος πόνος της Ναγουάρα
Η μητέρα της Μάλακ, η Ναγουάρα, περιγράφει τη ζωή τους μετά τον θάνατο του συζύγου της. «Δεν υπάρχει ασφαλές μέρος στη Γάζα», λέει, καθώς κρατά τη Ράχμα στην αγκαλιά της, στην είσοδο του σπιτιού τους. Οι μετακινήσεις τους λόγω του πολέμου έχουν γίνει τέσσερις φορές τον τελευταίο χρόνο, χωρίς καμία βεβαιότητα για το αύριο. «Ζούμε σε συνεχή φόβο», λέει, περιγράφοντας τον τρόμο των συνεχών βομβαρδισμών και τη δυσκολία ανεύρεσης τροφής και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.
Το σπίτι τους δεν έχει εισόδημα, και η οικογένεια εξαρτάται αποκλειστικά από τη βοήθεια συγγενών ή ανθρωπιστικών οργανώσεων. Τα παιδιά της Ναγουάρα δεν πηγαίνουν σχολείο, καθώς οι σχολικές μονάδες στη Γάζα παραμένουν κλειστές. «Η υγεία μας είναι σε κακή κατάσταση. Τα παιδιά μου είναι συνεχώς άρρωστα», προσθέτει.
Η ίδια συνεχίζει να μιλά στον άντρα της, κρατώντας τη μνήμη του ζωντανή. «Τον σκέφτομαι καθημερινά. Μιλάω σε εκείνον, σαν να ήταν ακόμη εδώ, και φαντάζομαι τις απαντήσεις του», λέει η Ναγουάρα. Η Μάλακ επίσης κάνει το δικό της καθημερινό μνημόσυνο στον πατέρα της, πραγματοποιώντας μικρές φιλανθρωπικές πράξεις στη μνήμη του. «Το βράδυ, βγάζουμε κάτι να φάμε και προσευχόμαστε για αυτόν», λέει.
«Κουβαλάω έναν πόνο που ούτε τα βουνά δεν μπορούν να αντέξουν», λέει η 13χρονη. «Εκτοπιστήκαμε, και νιώθω ότι όλη μας η ζωή είναι ένας διαρκής εκτοπισμός. Μετακινούμαστε από τόπο σε τόπο».
Η τραγική ιστορία του Μουχάμεντ Μπαρ: Ένας άμαχος σε πεδίο μάχης
Η οικογένεια αλ Νατζάρ δεν είναι η μόνη που έχει υποστεί απώλειες. Στη βόρεια Γάζα, η ιστορία του Μουχάμεντ Μπαρ, ενός 24χρονου με σύνδρομο Down, αποτελεί μια ακόμη φρικτή υπενθύμιση της βίας του πολέμου. Ο Μουχάμεντ σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια επιχείρησης του ισραηλινού στρατού στην περιοχή Σεζάγια, όταν δέχθηκε επίθεση από έναν σκύλο του στρατού.
Η μητέρα του, Νάμπιλα, θυμάται τη σκηνή: «Δεν μπορώ να ξεχάσω ποτέ τον σκύλο να τον τραβάει και το αίμα να τρέχει από το χέρι του». Ο Μουχάμεντ βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του, καθώς η οικογένεια αναγκάστηκε να τον εγκαταλείψει, αφήνοντάς τον μόνο.
Ο αδερφός του, Τζιμπρίλ, μιλά για την απώλεια του Μουχάμεντ, περιγράφοντας το πόσο δύσκολη ήταν η προσπάθεια να του παρασχεθεί θεραπεία. «Θα μπορούσαν να τον είχαν περιθάλψει καλύτερα, αλλά απλώς τοποθέτησαν έναν επίδεσμο και τον άφησαν», λέει. Ο Μουχάμεντ είναι θαμμένος σε ένα στενό δρομάκι δίπλα στο σπίτι τους, καθώς ήταν πολύ επικίνδυνο να μεταφερθεί στο νεκροταφείο.
Νοσοκομείο Αλ-Σίφα: Η απελπιστική πραγματικότητα των νοσοκομείων της Γάζας
Στο βόρειο τμήμα της Γάζας, ο δρ. Αμτζάντ Ελάουα εργάζεται στο νοσοκομείο αλ-Σίφα, το οποίο ήταν το μεγαλύτερο νοσοκομειακό συγκρότημα της Γάζας πριν από τον πόλεμο. Σήμερα, μεγάλο μέρος του νοσοκομείου έχει καταστραφεί από επιδρομές του ισραηλινού στρατού. Ο δρ. Ελάουα έχει δει πολλά παιδιά να πεθαίνουν μπροστά του, θύματα πολεμικών τραυμάτων ή ασθενειών που προκαλούνται από την έλλειψη καθαρού νερού.
«Τα τραυματισμένα παιδιά είναι αυτά που μας συγκινούν περισσότερο. Είναι πραγματικά τραγικό να βλέπεις παιδιά να χάνουν τα άκρα τους», λέει ο δρ. Ελάουα. Η δική του οικογένεια έχει επίσης πληγεί, καθώς το σπίτι τους καταστράφηκε, αναγκάζοντας τους να μετακινηθούν.
Παρά τις δυσκολίες, ο δρ. Ελάουα συνεχίζει να εργάζεται ακούραστα. «Θέλουμε να επιστρέψουμε στις παλιές μας ζωές, να μπορούμε να κοιμόμαστε ασφαλείς, να περπατάμε στους δρόμους χωρίς φόβο», λέει. Η πραγματικότητα του πολέμου όμως συνεχίζει να αφήνει ανεξίτηλα σημάδια στη Γάζα, τόσο στις υποδομές όσο και στις ζωές των ανθρώπων που την κατοικούν.
Οι ιστορίες των Ναγουάρα, Μάλακ και Μουχάμεντ είναι απλά ένα μικρό δείγμα του ανθρώπινου πόνου και της απελπισίας που κυριαρχούν στη Γάζα, έναν χρόνο μετά την έναρξη του πολέμου. Καθώς ο πόλεμος εισέρχεται στο δεύτερο έτος, η ανάγκη για ειρήνη και ασφάλεια παραμένει πιο επιτακτική από ποτέ.
