Η κινεζική κυβέρνηση προσπαθεί για άλλη μια φορά να απαγορεύσει τα στριπτίζ που διοργανώνονται, όχι στα νυχτερινά κλαμπ, αλλά στις κηδείες.
Η μουσική χτυπά δυνατά, καλλίγραμμες στρίπερ χορεύουν στο ρυθμό και το κοινό από κάτω τις επικροτεί. Η εικόνα αυτή δεν συναντάται μόνο στα κέντρα αισθησιακής διασκέδασης και, αν ποτέ βρεθείτε στην Ταϊβάν ή σε άλλες επαρχίες της Κίνας, είναι πιθανό να αντικρίσετε αυτό το σκηνικό σε κάποια κηδεία.
Στις αρχές του έτους, οι κινεζικές αρχές επιχείρησαν να αποκλείσουν και θεσμικά τα στριπτίζ από τις εξόδιους ακολουθίες, χαρακτηρίζοντάς την πρακτική αλλόκοτη και μακάβρια.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που το Πεκίνο προσπάθησε να απαγορεύσει το pole dancing στις εξόδιους ακολουθίες, αλλά τα στριπτίζ στις κηδείες αποδεικνύονται πολύ διαδεδομένα και ανθεκτικά απέναντι σε παντός είδους απαγορεύσεις.
Άλλωστε σπάνια κάποιος από τους παρευρισκόμενους προβαίνει σε οποιαδήποτε καταγγελία.
Γιατί το κάνουν (και) αυτό;
Μία θεωρία θέλει τις στρίπερ να λειτουργούν ως πόλος έλξης για περισσότερο κόσμο στις κηδείες, σε μία χώρα που το μέγεθος του πλήθους που αποχαιρετά έναν νεκρό, συγχέεται με την αξία του εκλιπόντος όσο ήταν εν ζωή.
Άλλοι πάλι κάνουν λόγο για «λατρεία της αναπαραγωγής» την ώρα του ύστατου αποχαιρετισμού.
«Σε κάποιες τοπικές παραδόσεις, ο ερωτικός χορός εκφράζει την ευλογία της γονιμότητας - ειδικά στις περιπτώσεις που ο νεκρός έκανε πολλά παιδιά πριν αποδημήσει», εξηγεί ο καθηγητής Huang Jianxing, του πανεπιστημίου Fujian Normal.
Εκτός όλων των άλλων, μία κηδεία με χορεύτριες που κάνουν στριπτίζ θεωρείται σημάδι μεγάλου πλούτου του νεκρού και της οικογένειάς του.
Οικογένειες στην επαρχία της Κίνας είναι πρόθυμες να κάνουν επίδειξη πλούτου, ξοδεύοντας ακόμα και τα εισοδήματα πολλών ετών, σε μία και μόνο κηδεία, προσλαμβάνοντας κωμικούς ή διάσημους τραγουδιστές που τους συλλυπούνται - με το αζημίωτο φυσικά - για την απώλεια.
Το «ύστατο στριπτίζ» ξεκίνησε την δεκαετία του 1980 στην Ταϊβάν και εξαπλώθηκε αργά στις γύρω περιοχές, εξηγεί ο ανθρωπολόγος Marc Moskowitz του πανεπιστήμιου της Νότιας Καρολίνας.
«Είναι πια συχνή επιλογή στην Ταϊβάν αλλά στο Πεκίνο η κυβέρνηση είναι πιο περιοριστική και έτσι αρκετοί πολίτες δεν έχουν καν ακούσει για το "επιτύμβιο στριπτίζ"».
Το τελετουργικό είναι πιο διαδεδομένο στην επαρχία και λιγότερο στα αστικά κέντρα καθώς βρίσκεται στην γκρίζα ζώνη της νομιμότητας και έτσι αποφεύγεται στις μεγάλες πόλεις.
Αντίθετα γίνεται με μεγαλύτερη άνεση στα μακρινά προάστια και τις κωμοπόλεις, συνεχίζει ο Moskowitz. Πέρυσι, σε μία μόνο κηδεία στην Ταϊβάν χόρεψαν 50 στρίπερς, πάνω σε ισάριθμα τζιπ, στη νότια πόλη του Chiayi.
Το τιμώμενο, νεκρό πρόσωπο ήταν ένας ντόπιος πολιτικός που, σύμφωνα με την οικογένειά του, επιθυμούσε μία χαρούμενη κηδεία «σαν όνειρο».
Γιατί αντιδρά η κινεζική κυβέρνηση
Το υπουργείου Πολιτισμού της Κίνας έχει επανειλημμένως απειλήσει τους πολίτες ότι, οποιοσδήποτε προσλάβει στρίπερ για αυτή την «απολίτιστη» δουλειά, θα τιμωρηθεί αυστηρά.
«Η κυβέρνηση της Κίνας λειτουργεί πατερναλιστικά και σε αυτό τον τομέα» σχολιάζει ο καθηγητής Moskowitz.
Κατά τον ίδιο, οι κινεζικές αρχές ανησυχούν για τις επιδράσεις που θα έχει το δημόσιο στριπτίζ στα κοινωνικά θεμέλια και τους ανήλικους, που συχνά ακολουθούν τους μεγάλους στις κηδείες.
Ωστόσο ο καθηγητής εκτιμά πως δεν θα είναι εύκολο να απαγορευθεί στην πράξη το επικήδειο στριπτίζ. «Το γεγονός ότι επιστρέφει ως μόδα, ξανά και ξανά, παρά τις απαγορεύσεις, είναι ενδεικτικό της ανθεκτικότητας του νέου "εθίμου"».
Το 2006, οι ατζέντηδες ενός θιάσου στρίπερς τέθηκαν υπό κράτηση μετά από μία τέτοια κηδεία, ενός αγρότη, την οποία παρακολούθησαν εκατοντάδες άτομα «από την αρχή έως το τέλος».
Το 2015, τα χωριά των επαρχιών Hebei και Jiangsu συγκέντρωσαν πάνω τους τα φώτα της κινεζικής δημοσιότητας εξαιτίας μίας σειράς νεκρώσιμων στριπτίζ.
Τα νέα μέτρα του κινεζικού υπουργείου Πολιτισμού εστιάζουν αρκετές δράσεις σε αυτές ακριβώς της περιοχές. Παράλληλα, η κυβέρνηση έχει δημιουργήσει έναν πενταψήφιο αριθμό, στον οποίο οι ενδιαφερόμενοι -πλην των νεκρών - μπορούν να καταγγέλλουν τα επικήδεια στριπτίζ.
Με πληροφορίες από BBC
σχόλια