Η επιθετικότητα της Τουρκίας έναντι των αντιπάλων και των συμμάχων της αποτελεί απειλή για την περιφερειακή σταθερότητα, ωστόσο κανείς δεν είναι διατεθειμένος να δράσει, αναφέρει ο Guardian σε άρθρο με τον τίτλο «Ο Ερντογάν είναι νταής και απειλή».
Κάνοντας μία αναφορά στην αναταραχή των τελευταίων ημερών από την «αιρετή δικτατορία», όπως αναφέρει του Αλεξάντερ Λουκασένκο στη Λευκωρωσία και τη στάση της ΕΕ απέναντί του, ο αρθρογράφος Simon Tisdall επισημαίνει πως «Η σκληρή δημόσια κριτική της Ευρώπης για τον Λουκασένκο έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την απροθυμία της να καταγγείλει ανοιχτά τους τελευταίους επιθετικούς μηχανισμούς στην ανατολική Μεσόγειο μιας άλλης αιρετής δικτατορίας, εκείνης του μακροχρόνιου ηγέτη της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ, βασικός εμπορικός εταίρος της ΕΕ, φύλακας συνόρων και σημαντικός παράγοντας στη Συρία και την Μέση Ανατολή. Σε αντίθεση με τη Λευκορωσία, έχει πραγματική στρατηγική σημασία. Ίσως αυτό να εξηγεί την αμήχανη σιωπή πολλών κυβερνήσεων, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών. Δεν το δικαιολογεί όμως, επισημαίνει το άρθρο.
Παρόλα αυτά, υπάρχει μια ομοιότητα με την πολιτική της ΕΕ έναντι της Λευκορωσίας: υπάρχουν ελάχιστα σημάδια συντονισμένης δράσης για τον περιορισμό των υπερβολών του Ερντογάν.
Όποιος αμφιβάλλει για την ετικέτα «δικτάτορας» δεν χρειάζεται να κοιτάζει παρά τον κατασταλτικό νέο νόμο για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης του Ερντογάν, ο οποίος επαναλαμβάνει τον εκσπλαχνισμό των παραδοσιακών ανεξάρτητων μέσων.
Ο νόμος θα αυξήσει σημαντικά τη διαδικτυακή λογοκρισία, δήλωσε ο Tom Porteous της Human Rights Watch. «Ο αυταρχισμός χτίζεται με τη σιωπή όλων των κρίσιμων φωνών».
Στην προσέγγισή του προς την Τουρκία, όπως και από άλλες απόψεις, ο Εμμανουήλ Μακρόν αποτελεί εξαίρεση στον ευρωπαϊκό κανόνα.
Ο πρόεδρος της Γαλλίας εξοργίστηκε τον Ιούνιο, όταν τα τουρκικά πολεμικά πλοία, συνοδεύοντας ένα πλοίο που ήταν ύποπτο για λαθρεμπόριο όπλων στη Λιβύη, μπήκαν σε θέση «μάχης»αφού προκλήθηκαν από μια γαλλική φρεγάτα, υποχρεώνοντας την τελευταία να αποσυρθεί. Αυτή δεν ήταν η συμπεριφορά ενός υποτιθέμενου συμμάχου.
Επιπλέον, εξαγριωμένος από τις εντεινόμενες επιχειρήσεις εξερεύνησης πετρελαίου και φυσικού αερίου της Τουρκίας στα ελληνικά χωρικά ύδατα, ο Μακρόν έστειλε ναυτικές ενισχύσεις την ανατολική Μεσόγειο την περασμένη εβδομάδα και είπε στον Ερντογάν να υποχωρήσει.
Τόσο η Ελλάδα όσο και η Τουρκία έχουν κινητοποιήσει το ναυτικό και τις αεροπορικές τους δυνάμεις. Η Τουρκία ισχυρίζεται ότι το ισχύον διεθνές δίκαιο που διέπει τα αποθέματα ενέργειας στην ηπειρωτική χώρα είναι άδικο.
Η Ελλάδα λέει ότι η Τουρκία εισβάλλει στην επικράτειά της. Και οι δύο ισχυρίζονται ότι προτιμούν τον διάλογο από τη στρατιωτική αντιπαράθεση.
Όμως την Πέμπτη, καθώς η Άγκυρα ορκίστηκε να υπερασπιστεί τα «δικαιώματα και τα συμφέροντά της» και η Αθήνα προειδοποίησε για τον αυξανόμενο κίνδυνο στρατιωτικού «ατυχήματος», ένα ελληνικό και ένα τουρκικό πλοίο συγκρούστηκαν.
Η κλιμακούμενη κρίση, η οποία αγγίζει επίσης την Κύπρο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο, προκάλεσε καθυστερημένη αναταραχή της διπλωματικής δραστηριότητας την περασμένη εβδομάδα.
Το συμβούλιο εξωτερικών υποθέσεων της ΕΕ συνεδρίασε σε έκτακτη σύνοδο. Η καγκελάριος της Γερμανίας, Άνγκελα Μέρκελ, τηλεφώνησε στον Ερντογάν όπως είχε κάνει και ε προηγούμενες κρίσεις. Η Αθήνα έκανε έκκληση στις ΗΠΑ.
Οι εντάσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας δεν είναι κάτι νέο. Αλλά αυτή η ξαφνική, προκλητική εντατικοποίηση μιας μακροχρόνιας διαμάχης είναι σκόπιμη. Ο σχολιαστής Yavuz Baydar ανέφερε πως ένας ανασφαλής Ερντογάν, που πλήττεται από οικονομικές, πανδημικές και νομισματικές κρίσεις, θέλει να ενισχύσει τη δεσπόζουσα φήμη του ως ισχυρού ηγέτη και αρχηγού που υπερασπίζεται την τιμή και τη νόμιμη θέση της Τουρκίας στον κόσμο.
«Πρέπει να αναπαράγει την καθημερινή του εικόνα», έγραψε ο Baydar.
Δεύτερον, ο Ερντογάν ελπίζει να ασφαλίσει τη θέση της Τουρκίας στο Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο, τη Συρία και τη Λιβύη.
Ο wannabe ισχυρός Ντόναλντ Τραμπ ζηλεύει της αιρετή δικτατορία του Ερντογάν. Του έδωσε ελευθερία. Ο Τζο Μπάιντεν θα μπορούσε να σταματήσει αυτή τη δράση.
Ωστόσο, το πρόβλημα του Ερντογάν έχει επιδεινωθεί σταθερά από τότε που επέζησε πολιτικά του πραξικοπήματος το 2016. Η αδιάκριτη καταστολή, που συνεπάγεται τη φυλάκιση δεκάδων χιλιάδων πραγματικών και φανταστικών αντιπάλων του, αντισταθμίστηκε από αποσταθεροποιητική, οθωμανικό-αναζωογονητική διάθεση.
Ο Ερντογάν καθοδηγείται από τον εθνικισμό που τροφοδοτείται από την θρησκευτική πίστη και έχει εντείνει τον ρόλο του εκφοβισμού. Την Τρίτη, για παράδειγμα, μια αναφερόμενη τουρκική επίθεση στο Ιράκ προκάλεσε μια οργισμένη απάντηση από τη Βαγδάτη.
Υπό την καθοδήγηση του Ερντογάν, η Τουρκία έχει βυθιστεί απόλυτα στον πόλεμο της Λιβύης, ενώνοντας τους Ισλαμιστές εναντίον της Αιγύπτου, των ΗΑΕ και της Σαουδικής Αραβίας.
Εν μέρει πρόκειται για ανταγωνισμό με αντίπαλους ηγέτες Σουνίτες, εν μέρει αφορά το πετρέλαιο. Δεν πρόκειται σίγουρα για την ευημερία του λαού της Λιβύης.
Ανοίγοντας τα σύνορα της Τουρκίας με την ΕΕ σε εκτοπισμένους Σύριους τον Φεβρουάριο, ο Ερντογάν υπενθύμισε σθεναρά στην Ευρώπη ότι ήταν πλήρως έτοιμος να χρησιμοποιήσει τους πρόσφυγες ως πολιτικό όπλο.
Η Τουρκία συνεχίζει να αναπτύσσει χιλιάδες στρατεύματα βαθιά μέσα στη βόρεια Συρία. Φαινομενικά είναι ειρηνευτές, στην πραγματικότητα κατακτητές και φυλακισμένοι.
Ο Ερντογάν διατηρεί μια σταθερή κατάσταση τριβής με το Ισραήλ, εν μέρει υποστηρίζοντας τη Χαμάς. Κατήγγειλε τη διπλωματική πρόοδο της περασμένης εβδομάδας με τα ΗΑΕ ως προδοσία των Παλαιστινίων.
Περαιτέρω, καίγοντας τα νεο-ισλαμικά διαπιστευτήριά του, προσβάλλει κατά τρόπο άδικο τους Χριστιανούς και τους κοσμικούς, μετατρέποντας την Αγία Σοφία, τον πρώην καθεδρικό ναό και το μουσείο της Κωνσταντινούπολης, σε τζαμί.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα προβλήματα, η κίνηση του Ερντογάν στη Ρωσία, με την αγορά πυραύλων S-400, έχει αφήσει τα μέλη του ΝΑΤΟ να διερωτώνται αν μπορούν να τον εμπιστευτούν.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει σίγουρα να συνειδητοποιήσουν ότι το πρόβλημα του Ερντογάν δεν μπορεί να αγνοηθεί, να αποφευχθεί ή να υποτιμηθεί επ 'αόριστον με την ελπίδα ότι τελικά θα λήξει από μόνο του.
Η αδίστακτη συμπεριφορά της Τουρκίας είναι μια πολύ πραγματική, άμεση και επικίνδυνη προοπτική. Κανείς δεν φαίνεται να έχει σχέδιο περιορισμού του Ερντογάν. Και η ανάγκη να υπάρξει ένα, ολοένα και αυξάνεται.
Με πληροφορίες από τον Guardian
σχόλια