"Δεν θέλω να ζήσω, αν πρέπει να συνεχιστεί αυτή η εγκυμοσύνη. Αυτή ήταν η τελευταία ευκαιρία μου!".
"Ήταν σα να συμμετείχα σε κάποιο παράξενο τελετουργικό μαγείας, αλλά ήθελα να σταματήσω την κύηση οπωσδήποτε".
"Θα έπαιρνα οποιοδήποτε φάρμακο, προκειμένου να διακόψω αυτή την εγκυμοσύνη. Ακόμη και με κόστος την ίδια μου τη ζωή".
Αυτές είναι μόνο κάποιες από τις μαρτυρίες γυναικών -απ' όλη την Ευρώπη- που καθ' όλη τη διάρκεια της πανδημίας, είδαν την απόφασή τους να προχωρήσουν σε άμβλωση να ματαιώνεται, αναγκάζοντας τις να φέρουν στον κόσμο παιδιά, που ενδεχομένως συνέλαβαν κάτω από συνθήκες που ήταν πέρα από τις δυνάμεις, ενδεχομένως και χωρίς τη συγκατάθεσή τους.
Όταν ο Covid-19 ανέστειλε κάθε κανονικότητα, σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες τα προγραμματισμένα χειρουργεία ακυρώθηκαν. Μαζί με αυτά και τα ραντεβού αμβλώσεων, καθώς το πρωτόκολλο ασφαλείας επέβαλε να πραγματοποιούνται μόνο χειρουργεία εκτάκτου ανάγκης και μόνο για περιπτώσεις -κυριολεκτικά- ζωής και θανάτου.
Η Ρουμανία ήταν μία από αυτές της χώρες. Η 19χρονη Tharia ήταν ένα από τα περιστατικά προγραμματισμένης άμβλωσης που ματαιώθηκε...
"Το αγόρι μου με ξεγέλασε. Μου είπε ότι χρησιμοποιούσε προφυλακτικό και το έβγαλε κατά τη διάρκεια της επαφής μας. Δεν γινόταν να μείνω έγκυος. Δεν μπορώ να αντεπεξέλθω οικονομικά. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας επικοινώνησα με πολλούς γυναικολόγους που μου έδιναν την ίδια απάντηση: δεν τους επιτρεπόταν να χειρουργήσουν κανέναν, εκτός κι αν κινδύνευε η ζωή του.
H Andrada Cilibiu, ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών στη Ρουμανία επιβεβαιώνει τη μαρτυρία της 19χρονης γυναίκας.
Όπως εξηγεί, η πανδημία ήταν απλώς η τέλεια δικαιολογία για να σταματήσουν ξαφνικά και αμετάκλητα οι αμβλώσεις στη χώρα. "Κάθε γυναίκα που καλούσε γι' αυτόν τον λόγο έπαιρνε την ίδια τυποποιημένη απάντηση: ότι δεν πραγματοποιούνται αμβλώσεις από τις 23 Μαρτίου και μετά. Από ένα σημείο και μετά, ακόμη και μετά την επιστροφή σε μερική κανονικότητα, ήταν προφανές τι συνέβαινε", λέει η Cilibiu.
Στη συνέχεια αποκαλύφθηκε ότι μόνο 11 (!) από τα 280 νοσοκομεία της χώρας πραγματοποιούσαν αμβλώσεις. Αλλά με απίστευτη δυσκινησία, καθυστερήσεις, αναβολές, οτιδήποτε χρειαζόταν για να πειστεί η απελπισμένη έγκυος ότι δεν πρέπει να "ρίξει" το μωρό που κυοφορούσε.
"Το αποτέλεσμα και μετά από άπειρες ικεσίες ήταν μου "συστήσουν" έναν συνταξιούχο γυναικολόγο, που πραγματοποιούσε αμβλώσεις στο σπίτι του. Εκεί, σε ένα δωμάτιο, με τα απολύτως απαραίτητα. Φοβήθηκα πολύ, αλλά πήγα. Ο εξοπλισμός του ήταν τρομακτικός. Χρησιμοποίησε κάτι σαν ηλεκτρική σκούπα. Ακόμη αιμορραγώ από τότε και φοβάμαι ότι έχω πάθει ανεπανόρθωτη ζημιά", εξηγεί μια άλλη γυναίκα από τη Ρουμανία.
Παρόμοιες καταστάσεις στη σιωπή και τη σκιά αντιμετώπισε και η Ιταλία, η Κροατία, η Σλοβακία. Ειδικά στη Σλοβακία, η άμβλωση μέσω φαρμάκων δεν είναι επιλογή. Μόνο η χειρουργική οδός ακολουθείται, αλλά και πάλι με μεγάλες δυσκολίες, λόγω του θρησκευτικού ειδικού βάρους που η χώρα αποδίδει στην άμβλωση.
Και εκεί, οι γυναικολόγοι επέμεναν ότι "κατά τη διάρκεια της πανδημίας οι ζωές των γυναικών που θέλουν να προχωρήσουν σε άμβλωση τίθενται σε τεράστιο κίνδυνο" και προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να μεταπείσουν τις ενδιαφερόμενες.
O υπουργός Υγείας της χώρας, Marek Krajčí αρνείται ότι αυτή η "άρρητη" καμπάνια εναντίον των αμβλώσεων είχε τη συγκατάθεσή του, όμως οι φεμινίστριες της χώρας τον κατηγορούν ανοιχτά ότι οδηγεί την κατάσταση προς τα εκεί. Προς το να πειστούν οι γυναίκες, ότι για το καλό της υγείας τους (γενικά) δεν θα πρέπει να "ξεφορτώνονται τα μωρά τους. Δίνεται έτσι σταδιακά ένα μήνυμα για το σώμα του ανθρώπου και για το ποιος έχει τον έλεγχο σ' αυτό", επιμένουν.
Τι γίνεται, όμως, με τα θύματα βιασμού; Και τι γίνεται με τις χώρες στις οποίες απαγορεύεται η άμβλωση, όπως στη Μάλτα και στην Πολωνία; Εκεί η μόνη εναλλακτική είναι η παραγγελία on-line, χαπιών που βοηθούν στην αποβολή του εμβρύου. Ωστόσο, με την πανδημία και τις απαγορεύσεις, το σύστημα παραγγελιών τέτοιων φαρμάκων κατέρρευσε.
Η εμπειρία της Mia που είχε "εγκλωβιστεί" στη Μάλτα και δεν μπορούσε να ταξιδέψει σε άλλη χώρα για να προχωρήσει σε άμβλωση, είναι χαρακτηριστική.
"Οι μέρες, οι μήνες περνούσαν και εγώ κυριευόμουν από την απόγνωση. Η παραγγελία των χαπιών δεν έλεγε να φτάσει στην πόρτα μου και οι κρίσεις πανικού διαδέχονταν η μία την άλλη. Έπινα πολύ αλκοόλ για να αντέξω τις ίδιες μου τις γροθιές στην κοιλιά μου. Θα έπαιρνα οποιοδήποτε φάρμακο για να τερματίσω την εγκυμοσύνη. Έφτασα στο σημείο ώστε να ρίξω τον εαυτό μου από σκάλες για να τραυματιστώ τόσο που θα προκαλούσα αποβολή στο ίδιο μου το σώμα. Τελικά, μια μέρα, ευτυχώς όχι πολύ αργά, έφτασε το πακέτο με τα φάρμακα", λέει.
H Mara Clarke, συντονίστρια του δικτύου αμβλώσεων στην Πολωνία, είδε τις κλήσεις στην τηλεφωνική γραμμή του δικτύου να διπλασιάζονται κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Έφτασε στο σημείο να οργανώνει "ταξίδια άμβλωσης" για κορίτσια που δεν είχαν άλλη επιλογή, που τα είχαν ξεγελάσει τσαρλατάνοι, λέγοντας τους ότι τους έκαναν έκτρωση και μετά με τρόμο διαπίστωσαν ότι εξακολουθούν να είναι έγκυοι.
Για άπειρες γυναίκες ανά την Ευρώπη, όπως εξηγεί, η πανδημία ήταν απλώς η πρόφαση για να "κατανοήσουν" ότι το σώμα τους δεν τους ανήκει. Και ότι η εγκυμοσύνη είναι μονόδρομος ακόμη κι αν αυτό σημαίνει εξαθλίωση, ενίσχυση του δικτύου υιοθεσιών ανά την Ευρώπη και ακόμη χειρότερα του παράνομου εμπορίου βρεφών...
Με στοιχεία από το BBC.com
σχόλια