Ο Τζίμι Κάρτερ είχε μιλήσει επανειλημμένα για τον θάνατο. «Διαπίστωσα ότι ένιωθα απολύτως, εντελώς άνετα με τον θάνατο. Θα ξαναζήσω», είχε πει μεταξύ άλλων ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ που έφυγε την Κυριακή από τη ζωή.
Ως απόρροια της χριστιανικής του πίστης ιδίως, είχε αποκτήσει από πολύ νωρίς την αίσθηση του θανάτου. Δεν ήταν από εκείνους που θεωρούσαν το θέμα «ταμπού», όπως σημειώνουν στο αφιέρωμά τους στη σχέση του Τζίμι Κάρτερ με τον θάνατο, οι New York Times.
Τον Νοέμβριο του 2019, σε αυτή που έμελλε να ήταν η τελευταία του παρουσία στο κυριακάτικο σχολείο της Εκκλησίας των Βαπτιστών Μαρανάθα, ο Τζίμι Κάρτερ είχε μιλήσει για τον θάνατο. Πρόσφατα είχε πέσει και είχε σπάσει τη λεκάνη του, μια οπισθοδρόμηση που ακολούθησε μια σειρά από ασθένειες και τραυματισμούς που θύμιζε σε όλους γύρω του —και στον ίδιο, φαίνεται— ότι παρά την πνευματική του οξύτητα και το σωματικό του σθένος, ήταν 95 ετών και δεν θα ζούσε για πάντα.
Η «κληρονομιά» του Κάρτερ είναι τεράστια, μέσα από τις επιτυχίες και τις αποτυχίες της προεδρίας του, το έργο του για την εξάλειψη των ασθενειών και την ενίσχυση των ελεύθερων και δίκαιων εκλογών, τη συμμετοχή του σε μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς όπως το Habitat for Humanity. Όπως επισημαίνουν οι New York Times όμως, άφησε πίσω του και την ανάγκη να μιλάμε για τον θάνατο χωρίς την αύρα φόβου, που συνήθως τον συνοδεύει στην κουλτούρα μας.
«Έγραψε για τον θάνατο σε βιβλία — και έγραψε περισσότερα βιβλία από οποιονδήποτε άλλο Αμερικανό πρόεδρο. Συζήτησε για τον θάνατο σε ομιλίες του και σε αλληλογραφία με φίλους του. Οι παρατηρήσεις του ήταν προϊόν της χριστιανικής του πίστης. Η οπτική του προήλθε επίσης από την εμπειρία, μια ευχέρεια με τον θάνατο που προήλθε από το να δει πολλά από τα στενότερα μέλη της οικογένειάς του, συμπεριλαμβανομένων όλων των μικρότερων αδελφών του, να πεθαίνουν πριν από αυτόν. Οι απόψεις του διαμορφώθηκαν επίσης από τη δική του προχωρημένη ηλικία. Περιέγραψε την αίσθηση του αναπόφευκτου που επικρατούσε και τις προκλήσεις για την υγεία που είχαν συσσωρευτεί, συμπεριλαμβανομένου του καρκίνου που είχε εξαπλωθεί στον εγκέφαλό του», γράφουν οι New York Times.
5+1 αποφθέγματα του Τζίμι Κάρτερ για τον θάνατο
«Όταν ήμουν 12 ή 13 χρονών, το άγχος μου γι' αυτό (σ.σ. τον θάνατο) έγινε τόσο έντονο που στο τέλος κάθε προσευχής, μέχρι να ενηλικιωθώ, πριν από το "Αμήν" πρόσθετα τις λέξεις "Και, Θεέ, σε παρακαλώ, βοήθησέ με να πιστέψω με την ανάσταση"».
«Living Faith», 1996
«Συνειδητοποιώ ότι η σωματική μου δύναμη και η αντοχή μου μειώνονται σταθερά και πρέπει να μάθω πώς να τα συντηρώ, αλλά βρήκα με ανακούφιση και ευγνωμοσύνη —ακόμα και όταν αντιμετωπίζω την προοπτική ενός πρόωρου θανάτου από καρκίνο στο ήπαρ και τον εγκέφαλό μου— ότι η πίστη μου ως Χριστιανός εξακολουθεί να είναι ακλόνητη και να διατηρείται».
«Faith: A Journey for All», που δημοσιεύτηκε το 2018
«Εάν ήμουν ακρωτηριασμένος, για παράδειγμα, η προσευχή μου δεν θα ήταν να αποκαταστήσω το πόδι μου, αλλά να με βοηθήσει ο Θεός να κάνω το καλύτερο δυνατό και να είμαι ευγνώμων για τη ζωή και τις ευκαιρίες της, να είμαι ευλογία για τους άλλους. Αυτή τη στιγμή παρακολουθούμε την κατάσταση του καρκίνου μου και οι προσευχές μου για τη δική μου υγεία είναι παρόμοιες με αυτό».
«Faith: A Journey for All», που δημοσιεύτηκε το 2018
«Όταν άλλα μέλη της οικογένειάς μου συνειδητοποίησαν ότι είχαν μια ανίατη ασθένεια, ήταν διαθέσιμη η καλύτερη ιατρική φροντίδα. Αλλά καθένας τους επέλεξε να εγκαταλείψει τα περίτεχνα τεχνητά συστήματα υποστήριξης της ζωής και, με λίγους φίλους και μέλη της οικογένειάς τους στο κρεβάτι τους, πέθαναν ειρηνικά».
«The Virtues of Aging», που δημοσιεύτηκε το 1998
«Αν οι γιατροί μας μάς πουν ότι πάσχουμε από μια ανίατη ασθένεια και ότι μπορούμε να ζήσουμε μόνο ένα χρόνο ή πέντε χρόνια, πώς θα αντιδρούσαμε; Στην πραγματικότητα, αντιμετωπίζουμε ακριβώς το ίδιο ερώτημα εάν είμαστε ακόμα υγιείς και έχουμε προσδόκιμο ζωής δεκαπέντε ή είκοσι ακόμη ετών».
«The Virtues of Aging», που δημοσιεύτηκε το 1998
«Ίσως η πιο ανησυχητική πτυχή των τελευταίων χρόνων μας είναι η ανάγκη να αντιμετωπίσουμε το αναπόφευκτο του επικείμενου σωματικού μας θανάτου. Για μερικούς ανθρώπους, αυτό το γεγονός γίνεται αιτία μεγάλης αγωνίας, μερικές φορές με συνακόλουθη δυσαρέσκεια εναντίον του Θεού ή ακόμα και των γύρω μας».
«The Virtues of Aging», που δημοσιεύτηκε το 1998
