Όσο ήταν ένας ευτραφής «βουτυρομπεμπές» που του άρεσε να καταναλώνει τεράστιες ποσότητες τυριού τσένταρ, ουδείς στη Δύση έδινε σημασία στον Κιμ Γιονγκ Ουν.
Όταν, όμως, άρχισαν να έρχονται ειδήσεις από τη Β. Κορέα για το πογκρόμ που έχει επιβάλει σε αντιφρονούντες και για εν ψυχρώ δολοφονίες (ακόμη και στενών συγγενών του), η «ανθρωπιστική» Δύση σήκωσε το φρύδι της, εξαπέλυσε έναν... δεκάρικο λόγο αποτροπιασμού και έτερον ουδέν.
Τώρα που ο δυνάστης της Β. Κορέας αναπτύσσει με ραγδαίο τρόπο την πυρηνική του δύναμη, άπαντες αντιλαμβάνονται πως έκαναν λάθος να αφήσουν ανεξέλεγκτο έναν δικτατορίσκο που πάσχει από κρίσεις μεγαλομανίας.
Είναι προφανώς πως η διεθνής απομόνωση που του επέβαλλαν όχι μόνο δεν τον απέτρεψε, όχι μόνο δεν μείωσε τις δυνάμεις του, αλλά τον έκανε ακόμη πιο επικίνδυνο. Έγινε ένας μοναχικός λύκος που έχει βγει στο δάσος για κυνήγι.
Η εκτόξευση του νέου, ακόμη πιο σύγχρονου πυραύλου του, και η ευθεία απειλή ότι είναι ικανός να πλήξει όλη την αμερικανική ήπειρο θα πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις. Μέχρι πού μπορεί να φτάσει ο Ουν; Πόσο θα πρέπει να τον φοβόμαστε;
Σε αυτές τις περιπτώσεις υπερισχύει ο φόβος για τα χειρότερα, αφαιρώντας από τη σκέψη τα λογικά επιχειρήματα. Μόνο που η διπλωματία δεν διεξάγεται με το θυμικό και σίγουρα όχι με τη λογική της Άγριας Δύσης που θέλει να δημιουργήσει ο Ντόναλντ Τραμπ.
Έχει δίκιο ο Τζόναθαν Μάρκους, ειδικός αναλυτής του BBC, όταν λέει πως αν αποφασίσει ο Ουν να χρησιμοποιήσει τα πυρηνικά του όπλα, ο κίνδυνος, σαφώς, θα είναι μεγάλος. Αλλά θα είναι μεγάλος και για τον ίδιο. Το καθεστώς του δεν θα αντέξει αυτό το βάρος.
Άρα, λοιπόν, αυτή η απευκταία περίπτωση δεν είναι αυτή που πρέπει να μας απασχολεί. Το σημαντικότερο είναι ότι ο «πόλεμος των δηλώσεων» ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και την Πιονγιάνγκ ανεβαίνει καθημερινά με αποτέλεσμα, κάποια στιγμή, να γίνει πραγματικότητα.
Η Β. Κορέα έχει, άλλωστε, παρελθόν θερμών επεισοδίων, όπως το έκανε το 2010 όταν δυνάμεις της βύθισαν ένα μικρό πολεμικό πλοίο. Ο Ουν τρέφεται από τέτοιου είδους κρίσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι σε μια έκρηξη παραφροσύνης έχει πει πως είναι ικανός να βυθίσει τη Σεούλ μέσα σε λίγες ώρες. Βέβαια, ξεχνάει πως η Ν. Κορέα, με την επίρρωση των αμερικανικών δυνάμεων, δεν είναι ανοχύρωτη.
Ξεχνάει επίσης πως το 2017 δεν είναι 1950 και ένας νέος πόλεμος στην Κορέα, εκτός ότι είναι αμφίβολος επί του παρόντος, θα είναι αβέβαιο τέλος. Αυτό που θέλει ο Ουν είναι να προκαλεί,να δημιουργεί εντάσεις, να αφήνει να εννοηθεί πως είναι πιο δυνατός από όσο πραγματικά είναι. Του αρέσει να προβοκάρει και το δείχνει σχεδόν κάθε μέρα.
Άρα, από τη στιγμή που η κήρυξη ενός πολέμου δεν υπάρχει στον ορίζοντα, αυτό που φοβίζει την παγκόσμια κοινότητα είναι η πιθανότητα ενός λάθους. Κάτι να πάει στραβά και τότε, αίφνης, θα βρεθούμε άπαντες μπροστά σε ένα τετελεσμένο.
Ο Άλεξ Λόκι του Business Insider σημειώνει πως η τελευταία δοκιμή πυραύλου ήταν ευθύ μήνυμα του Ουν στον Τραμπ. Ο ανώτατος αξιωματούχος του Κρατικού Τμήματος της Β. Κορέας, Joseph Yun, δήλωσε πρόσφατα πως οι ΗΠΑ πρότειναν να ανοίξει διάλογος ανάμεσα στις δύο πλευρές με την προϋπόθεση, η Πιονγιάνγκ να παύσει τις εκτοξεύσεις πυραύλων για 60 ημέρες.
Φαίνεται, όμως, πως ο Ουν, πριν προσέλθει στο τραπέζι των συζητήσεων θέλει προηγουμένως να έχει καταστήσει σαφές πως έχει πυρηνική δύναμη ικανή να κατατροπώσει τον αντίπαλό του.
Oπως σημειώνει ο Guardian, ο ηγέτης της Β. Κορέας συνεχίζει να προλάβει τον εαυτό του και τη χώρα του από την πλευρά του θύματος, λέγοντας συνεχώς πως απειλείται άμεσα από τις ΗΠΑ, τη Ν. Κορέα και την Ιαπωνία. Άρα, λειτουργεί περισσότερο αμυντικά και λιγότερο ωσάν μανιασμένος μακελάρης.
Αυτοί που ξέρουν, όμως, λένε πως ο μεγάλος του φόβος είναι μην και έχει την ίδια τύχη με άλλους δικτάτορες που έχασαν την εξουσία τους επειδή ακριβώς δεν είχαν την πυρηνική απειλή να τους κρατάει στο θρόνο τους. Σαν να λέμε: ο φόβος φυλάει τα έρημα και ο Ουν δείχνει να ξέρει πολύ καλά το παιχνίδι του φόβου.
Με πληροφορίες από BBC, Business Insider, Guardian
σχόλια