Είδα κι εγώ το Inception. Δεν ψήθηκα - αλλά ψήθηκε ολόκληρος ο πλανήτης. Σε περιπτώσεις τέτοιων σαρωτικών μπλοκμπάστερ, οι αντιρρήσεις σου ακούγονται σαν κραυγούλες κόρης που βυθίζεται σε μια λίμνη σπέρμα.
Ξαπλωμένος, όμως, στην αφράτη πολυθρόνα του Αττικόν (νωρίς απόγευμα μιας Κυριακής που έφερε τις πρώτες ψύχρες του φθινοπώρου στη Σταδίου) σκέφτηκα το εξής μεγαλοφυές (γέλια): Ποιες είναι οι πιο επιτυχημένες ταινίες τον τελευταίο χρόνο; Το Avatar, το Τοy Story 3 και το Inception. Τι τις συνδέει; Ασχολούνται με φανταστικούς κόσμους, του ονείρου ή των ψηφίων. Είναι ακομπλεξάριστη, ολοκληρωτική φυγή στο virtual reality. Είναι καρτούν για μεγάλους ή τριπάκι σε μια συνειδησιακή χώρα του Οζ.
Δεν χρειάζεσαι ιδιαίτερη θεωρία για να βγάλεις το συμπέρασμα που έβγαλε έναν αιώνα πριν ο Έλιοτ: «Ο άνθρωπος δεν αντέχει πολλή πραγματικότητα». Ειδικά αυτή την εποχή, που όπου στρέψεις το βλέμμα βλέπεις γκρεμούς και χάπια.
Από μια άποψη, όλα τα κόλπα που εισήγαγε η τεχνολογία στο θέαμα, σε εποχές κρίσης, ήταν ένα είδος φυγής από την πραγματικότητα - παραίσθησης. Κι ο ίδιος ο κινηματογράφος μια παραίσθηση είναι. Ο Πάουελ δημιούργησε ένα ψυχεδελικό μοναστήρι των Ιμαλαΐων σε ένα στούντιο της Αγγλίας (που ακόμα, 60 χρόνια μετά, μοιάζει πιο ονειρικό και φευγάτο από τα όνειρα του Ιnception). Στο σκοτάδι της αίθουσας, οι πολλοί πάνε για να ξεχαστούν σε μια μικρή, δίωρη λήθη. Πάντα συνέβαινε αυτό. Όμως τώρα, η κινηματογραφική φαντασία κόβει κάθε δεσμό με την πραγματικότητα: ξεφεύγει. Κι οι άνθρωποι ταυτίζονται με τα γαλαζωπά όντα με ουρά ενός ανύπαρκτου πλανήτη. Με ρομποτάκια και ποντίκια. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Ορισμένες υποθέσεις: πρώτον, αυτό που ήδη είπαμε. Η κρίση έχει ζορίσει τους πάντες και ο Καπιταλισμός περνάει κατάθλιψη. Τα στούντιο οφείλουν να μοιράζουν φυγή και πρόζακ με τις φούχτες. Δεύτερον, το κόλλημα με το ίντερνετ και ειδικά τα σόσιαλ μίντια έχει προκαλέσει όλα τα συμπτώματα του εθισμού: τα νέα παιδιά (που δεν ξέρουν πια τι είναι πιο ισχυρό: τα συναισθήματά τους ή το προφίλ τους στο Facebook) θέλουν όλο και μεγαλύτερη δόση virtual reality. Μέχρι να τιναχτεί η κονσόλα τους στον αέρα. Όταν περνάς εικοσάωρα σερφάροντας σε ένα second life, πολύ πιο ισχυρό από τα κοτέτσια της Κυψέλης, ζητάς από τον κινηματογράφο την υπερδόση σου. Κάτι που θα σου τινάξει τα μυαλά. Το Inception. Τρίτον, οι νέες κοινωνίες που δημιουργούνται μέσω ίντερνετ είναι αόρατες (πάνε οι γειτονιές με την Έβγα, την πίτα γύρο και την αυτοδιοίκηση) - συνεπώς, αόρατοι θα είναι και οι κόσμοι που ονειρεύονται.
Δεν έχω θέμα με τη λήθη. Ούτε με τα όνειρα. Η ζωή είναι δύσκολη και ο άνθρωπος κάτι πολύ ευπαθές. Συνεπώς, βλέπω θετικά αυτά τα νέα παραμύθια σαν κουβερτούλα που στρώνει πάνω μας μια τρυφερή γιαγιά (που είναι ο λύκος).
AKOΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΕ ΣΤΟ http://twitter.com/tsagkarousianos
σχόλια