Τα καλοκαιρίαστην πόλη έχουν αρχίσει να μυθοποιούνταιπολύ πριν τους οδηγούς πόλης. Έχει κάτιρομαντικό να ξεμένεις στα μετόπισθεν.Ποιητές συνήθως, ζωγράφοι, κινηματογραφιστές,έχουν μιλήσει για τη σιγασμένη, υπόκωφηλαγνεία της πόλης - κυρίως τη νύχτα, πουαπ' τα ανοιχτά παράθυρα ακούς τα βογκητάτων άλλων, στα μπαλκόνια βλέπεις τηνκάφτρα των τσιγάρων. Εμπειρίκος, Αντονιόνι-και στα μακρινά έιτις ο Λουστάλ, τοΦεγγάρι στον Υπόνομο, η Ντίβα - οφτηνούτσικος αλλά τόσο πειστικός τότεγαλλικός ρομαντισμός των κόμιξ και τουΜπένεξ.
Μ' αρέσουν τακαλοκαιριάτικα βράδια στην Αθήνα. Πολύ.Όλα γίνονται πάλι εύκολα, όλα ομορφαίνουν.Μια μπίρα και ένας τοίχος να ακουμπήσειςτην πλάτη σου αρκούν. Η ζέστη παραλύειόσους ματαίως σφίγγονται. Από τα βουνάκαι τους λόφους οι πολυκατοικίες μοιάζουνμε τσιμεντένιο κήπο. Στα μαγαζιά (ανέχουν ακόμα λεφτά στην τσέπη) οι κεντίστρεςτου σεξ υφαίνουν υπομονετικά ένα υφαντόπου την άλλη μέρα το βρίσκουν ξηλωμένο.Μερικοί μπαλώνονται. Αγάπες για τοκαλοκαίρι.
Στο ίντερνετβρήκα αυτά τα παλιά πλάνα του Λουστάλ(που τώρα μεγαλοπιάστηκε και κάνειεξώφυλλα στο «ΝewYorker»).Εμπεριέχουν όλη τη «φυλαχθείσαηδονική συγκίνηση». Τις αμέτρητεςβόλτες με αυτοκίνητο και Τuxedomoonστα ηχεία. Μεθύσια μόνος στο σπίτι μεΜονκ και Πάρκερ (και ποπ της πλάκαςμετά). Το βάρος του ουρανού από τα ξαφνικάαστέρια. Τα μπάνια της νύχτας. Τα μπαρστο δρόμο και της γειτονιές, μια μπάραφιλόξενη κι ένας τύπος που σε συμπαθείλιγάκι ώστε να σου δίνει καθαρό ουίσκι.Η τροπική μυθολογία με τους φοίνικες,τους εραστές στα λινά, τα αγοροκόριτσα-έγκλημα,τον Τσάντλερ στην οδό Λήμνου - όλα απόβιβλία που σου πήραν τα μυαλά και σεψιλοσαλέψανε διά βίου. Καλοκαίρια στηνπόλη, γαλάζια, υπόπικρα και dryσαν μαρτίνι και παραλιακό αεράκι.
Χωρίς να ξέρωτι από αυτά είναι αλήθεια και τι ψέματα,λέω στα παιδιά να φτιάξουμε κι αυτό τοαφιέρωμα. Στο οποίο εγκαινιάζουμε δυονέα sections:ένα για το Βιβλίο και ένα για Ταξίδια.Στόχος να γίνει σύντομα η LifOμια εφημερίδα πλήρης, που να καλύπτειόλα τα ενδιαφέροντα των Αθηναίων.
Το ταξίδισυνεχίζεται στα βαθιά...
σχόλια