Μουλένε ότι είναι πολύ εντάξει η κουζίνατου Soul. Έχει και ωραίοτσάι. Κι ο αδελφός του Πότσιου αγόρασετο ισόγειο του άσπρου ξεφλουδισμένουχόστελ αριστερά απ' το Μαγκαζέ και θατο κάνει νέο μπαρ με φαΐ.
-Καιτι κάνει ο Χρήστος (Πότσιος); ρώτησα ένανκοινό φίλο.
-Τονείδα χτες. Είπε ότι φεύγει για Ρίο λίγεςμέρες.
Σιωπήστην παρέα. Στην οθόνη του λάπτοπ μιασελίδα στο Press-gr,με τον Θέμο και μια ακόμα δυσοίωνηαποκάλυψη. Πόση ασχήμια μπορεί να αντέξειένας ανθρώπινος οργανισμός.
Σκέφτομαιτον Χρήστο, που του άρεσαν τα κλαρωτάπουκάμισα. Έχει ακόμα μακριά ξανθάμαλλιά; Μένει στο Κοπακαμπάνα Παλάς ήτρώει στις τρατορίες του Ρίο με χαβαγιάναςκαι λίκρα κολλητό μαγιό; Μιλά στιςμουλάτες που το σώμα τους κυματίζει καιη φωνή τους είναι σαν τραγούδι - σανσαουντάντε μελωμένο με μελαγχολία; Ήείναι ακόμα ντροπαλός; Διάβαζα χτεςστον «Economist» ότιειδικά στο Ρίο οι γυναίκες είναι 20%περισσότερες από τους άντρες (αφού ταπαλικάρια πετσοκόβονται στις συμμορίες).Και ζουν περισσότερο. Τίτλος: «Ηγιαγιά απ' την Ιπανέμα». Λες καμιάδιαβολική γριά μάγισσα να αποπλανήσειτον Χρηστάκη;
Μου'στειλε και ο Βέλτσος τα νέα ποιήματάτου με τίτλο «Ησυχία» και μεαποτέλειωσε. Γραμμένα στο μεσοδιάστημαμιας αρρώστιας, μιλούν (με τρόποεξαιρετικό) για το θάνατο και τη ζωή στονοσοκομείο, που είναι για όσους τηνέχουν ζήσει το μεγαλύτερο ξεφλούδισματης πραγματικότητας, μέχρι να μείνειγυμνός ο «άνθρωπος σα μωρό μπροστάστο τίποτα που είναι».
Πόσογελοία σύντομη είναι η ζωή για να τημαγαρίζουμε τόσο απερίσκεπτα! Πόσο θα'θελα τώρα που μιλάμε να τα αφήσω όλαέτσι (τον Θέμο στο Press-gr,το φτηνό χόστελ που θα γίνει μπαρ γιακαλλιεργημένα παιδιά, τη διαρκή αίσθησητης θνητότητας - είτε ποιητική είτεβάναυση στα δελτία), να πάρω το ασανσέργια το ισόγειο και να βγω στην καλοκαιριάτικηαβενίδα του Ρίο, ξεδιάντροπος στάλκερπίσω απ' τον Χρήστο. Ει δυνατόν στα λείαβράχια μεταξύ Κοπακαμπάνα και Ιπανέμα,εκεί που πάνε τα πιο όμορφα παιδιά, νακάτσω στην άμμο μέχρι να πέσει ο ήλιος,με μουσική στα ακουστικά - τίποτα άλλο.Κάτι είναι υπερβολικό σε όσα συμβαίνουν:όταν η διαφθορά και η αλητεία παύουν ναείναι ένα παράπλευρο σύμπτωμα τηςδημόσιας ζωής και γίνονται το επίκεντρότης, η μελαγχολία σου δεν παλεύεται μετίποτα.
Θυμάμαιμια φωτογραφία του Χρήστου από τηνΑμαζονία: στη λίμνη που σχηματίζουν τανερά ενός καταρράκτη, ο φακός είναι στούψος της επιφάνειάς τους, απ' όπουαναδύεται ένα κορίτσι μελαμψό με κάτασπραδόντια - μοιάζουν με μαργαριτάρια μέσααπ' τα σαρκώδη χείλη της. Κοιτά τον φίλομας με απροσποίητο ερωτισμό και χαμογελά,κι είναι ολόκληρη (κορμί, μάτια, μαλλιά)μια κατάφαση στη ζωή - όπως δεν θα 'ναιποτέ ο Θέμος και όλα τα ξόανα που μπαίνουνστην ελληνική πολιτική για να αποκτηνωθούνεν ασυλία.
- Καιπόσο θα κάτσει ο αλήτης εκεί; ρώτησα μεκρυφή λύσσα.
- Ε, τονξέρεις τον Χρήστο. Εξαρτάται.
- Απότι;
- Απότη διάθεση. Τι θα φέρει η τύχη. Πότε θατελειώσουν τα λεφτά. Δεν χρειάζεται νατραβάς πολύ το σκοινί γιατί θα σπάσει...
Τοίδιο βράδυ έριχνε καρεκλοπόδαρα στηνΑθήνα. Σε ένα μπαρ που έβλεπε σε ένα πίσωδρομάκι, που τη μέρα είναι εμπορικέςαποθήκες, έβλεπα τα παιδάκια να παρκάρουνκαι να ξεπαρκάρουν τα αμάξια τους,τρέχοντας μη λιώσει η ζάχαρή τους,μουσκεμένα όλα, σωπασμένα όλα. Έναςντιτζέι που βαριότανε έπαιζε σόουλ - μ'αρέσει η σόουλ, ακόμα και η τρελο-Amy.Ήπια τα ουίσκια μου, υποσχέθηκα στονεαυτό μου ότι μια μέρα θα ξαναγίνωΧρήστος και πήρα το δρόμο τον παλιό.
Όλοιστο δρόμο μιλάγανε για το «ΠρώτοΘέμα».
Είπα ότι έβρεχε;
σχόλια