Ίσωςεπειδή «θα έχουμε πάντα το Παρίσι», τατελευταία χρόνια δεν πήγαινα ποτέ.Σνόμπαρα και λίγο. Ήταν συνδυασμένο μεμια εποχή πνευματικής δράσης που έληξε- η νουβέλ βαγκ, ο Μάης, η διανοούμενηελληνική παροικία. Ταυτόχρονα, με είχεκερδίσει η Μέση Ανατολή.
Όμως,λίγες μέρες πίσω στους παλιούς δρόμουςμου έφεραν ένα αλλόκοτο σφίξιμο στοστήθος. Ήμουν ευτυχισμένος που βρισκόμουνπάλι εκεί, και δυστυχής που έπρεπε σεμια βδομάδα να γυρίσω. Πού; Ξανά; Πώςξανακατεβαίνεις στα αλώνια απ' τασαλόνια; (απάντηση: όπως πάει μια κυρίαστα μπουζούκια: μεγαλόθυμα!)
Κάνωπλάκα, διότι είναι άδικο να συγκρίνειςτην Αθήνα με το Παρίσι. Μόλις πριν 180χρόνια η πόλη μας ήταν ένα χωριό τηςοθωμανικής αυτοκρατορίας! Με τα σκόρπια,σπασμένα μάρμαρα των αρχαίων ναών οιαπλοϊκοί προπάπποι μας έφτιαχναν ταχαμόσπιτά τους - πνεύμα, παιδεία καιιδέες μηδενισμένα. Την ίδια στιγμή τοΠαρίσι έπαιρνε λάμψη απ' το άστρο τουΝαπολέοντα - στα νέα βουλεβάρτα και τιςνεοχαραγμένες λεωφόρους υψώνονταν οινεοκλασικές προσόψεις του βαρόνουHaussmann. Την ώρα που η δική μας ρίζα είχεκοπεί, στα δέντρα του Σηκουάνα έβγαινανχρυσά φύλλα. Το ξέρω, είναι άδικη ησύγκριση αλλά και αναπόφευκτη.
Οπότε;
Ε,δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Εδώζούμε, εδώ δουλεύουμε. Σε μια πόλη μάλλονασήμαντη, σαφώς τριτοκοσμική, χαώδη καιδύσκολη αλλά με τη νευρικότητα κιενέργεια που έχουν οι ανώριμες κουλτούρες,μια πόλη που την συναισθηματοποιούμεανάλογα με τις εμπειρίες μας - έτσιπερίπου όπως περιγράφει ο Καβάφης στο«Οικίας Περιβάλλον..». Δεν είναι μόνο ηΤέχνη του Παρισιού που μου λείπει (Πικάσοκαι οι Δάσκαλοί του στο Ορσαί, ο Μαντένιαστο Λούβρο, το μαγικό Και Μπρανλύ κ.λπ.)ούτε το αιώνιο σκηνικό των δρόμων. Είναιτο τέλειο φαΐ (συχνά φτηνότερο από τηνΑθήνα), η ευκολία στις μετακινήσεις, οιχαμηλές φωνές, η τυπική μεν αλλά υπαρκτήευγένεια της συμπεριφοράς, τα καλάβιβλιοπωλεία, οι ζόρικες υποκουλτούρεςτων εμιγκρέδων, το γεγονός ότι στιςδημόσιες εικόνες δεν επικυριαρχούν οινοσηρές φάτσες της ιδιωτικής τηλεόρασης,ότι μπορείς να νοικιάσεις ένα δημοτικόποδήλατο από το δρόμο και να το αφήσειςεκεί που πας. Μπορώ να απαριθμώ για ώρες.
Αγαπώτην Αθήνα, γιατί δεν μπορώ να κάνω καιαλλιώς. Αλλά μετά από αυτό το ταξίδιθέλω να προσπαθήσω όσο μπορώ να τηνκάνουμε καλύτερη. Στον τομέα μου,προσπαθώ. Σας διαβεβαιώ ότι η γαλλικήLifΟ,συγκριτικά, δεν βλέπεται. Ονομάζεται«ANousParis»και είναι ένα ακαλαίσθητο 48σέλιδο γεμάτοανοησίες.
Μόνοπου υπάρχουν εκατομμύρια άλλοι τομείς,πολύ πιο σημαντικοί. Που ελέγχονται απόανθρώπους συνήθως μικρούς και επικίνδυνους.Τους Έλληνες πολιτικούς.
Τρέλα!
σχόλια