Είδα την έκθεση «The ballad of sexual dependency» της Ναν Γκόλντιν στο MοΜΑ. Το πορτρέτο της με το μαυρισμένο μάτι αποκτά άλλο νόημα όταν το παρατηρείς από κοντά. Δεν υπάρχει ήττα. Υπάρχει θυμός και μια τρομακτική αποφασιστικότητα. Μια φωτογραφία ενός άντρα που αγναντεύει τη θάλασσα μέσα από ένα παράθυρο την έβλεπα για πρώτη φορά. Δεν ήξερα πως χωρούσαν στο έργο της και οι ευαίσθητες στιγμές. Πέρα από τις αριστουργηματικές φωτογραφίες, κόλλησα κυριολεκτικά στο ατελείωτο slide show με ολόκληρο το υλικό από αυτή την ενότητα. Απώλεια, πόνος, λύτρωση, αγάπη, με φόντο τη μουσική μιας άλλης εποχής.
Μιχάλης Μιχαήλ
Αυτή η πόλη δεν σταματάει ποτέ να σε εκπλήσσει. Η παράσταση Με το καλέμι στα δόντια δεν είναι απλώς «μια παράσταση αυτοκινήτου» αλλά μια εμπειρία που δεν περιγράφεται με λόγια, μια on the road κατάθεση ψυχής στους δρόμους του ευρύτερου κέντρου και μια περιπλάνηση σε μια Αθήνα που τη νύχτα είναι αλλιώτικη, άγνωστη, όμορφη. Ο Σαμσών Ρακάς απαγγέλλει για τρία άτομα (όσα χωράνε στο Ρενώ του '93) και από τα λόγια του ξεπηδάει το «Hov Arek Sarer» με τη φωνή του Komitas, φτιαγμένο με τα ίδια υλικά που ήταν φτιαγμένοι και οι αμανέδες: καημό και οδύνη, οργή και απόγνωση, καύλα και πόθο, φιλτραρισμένα μέσα από τα κίτρινα φώτα των δρόμων, τα σκοτάδια, τις λάμψεις από τα φανάρια των αυτοκινήτων και το γαλάζιο των laptops, τις φωτεινές επιγραφές, τα παράθυρα με το τρεμόπαιγμα της τηλεόρασης. Μεταξουργείο, Πετράλωνα, Κουκάκι, λόφος Σικελίας, λόφος Φιλαρέτου, Μεταμόρφωση, Αμφιθέα, Καλλιθέα, Γκάζι, στάσεις σε στενά με απλωμένα ρούχα και κήπους με φραγκοσυκιές, κάτω από γέφυρες, πάνω σε λόφους, και μυστικιστικές τελετές με θέα τη φωτισμένη Αθήνα απ' την ταράτσα μιας πολυκατοικίας και τους στίχους της ακυκλοφόρητης ποιητικής συλλογής του «Ούτις» και συνοδεία ήχων επιβλητικών και απρόβλεπτων, από Σοστακόβιτς μέχρι Ρίτα Σακελλαρίου, Τσιτσάνη και τη «Μιράντα» του Κωνσταντίνου Βήτα. Δυόμισι ώρες απολαυστικές.
M. Hulot
Την περασμένη Κυριακή βρήκα την ευκαιρία για μια μονοήμερη απόδραση που ξεκίνησε από την Αθήνα και κατέληξε στα Μέγαρα, στον Σχίνο, στο Ηραίον και στο Λουτράκι. Αναζωογονητική και ανοιξιάτικη εκδρομή σε μια δύσκολη περίοδο σημαντικών αποφάσεων. Η ευχάριστη θέα από τον φάρο στον αρχαιολογικό χώρο του Ηραίου λειτούργησε ως μοναδική εκτόνωση. Το μόνο μελανό σημείο της εκδρομής, η εικόνα που αντίκριζες από περιφερόμενα κατσίκια και τις ακαθαρσίες τους διάσπαρτες στον αρχαιολογικό χώρο. Επιστρέφοντας, αντιλήφθηκα ότι, τελικά, ήλιος, θάλασσα και φίλοι είναι η μόνη απάντηση σε όλα.
Γιάννης Πανταζόπουλος
Σοκαρίστηκε ο κόσμος, λέει, από τη σκηνή του Big Little Lies με την Kίντμαν, τον πισινό του Έρικ (σόρι, από το «True Blood» τον μάθαμε) και τον πάγκο της κουζίνας. Γιατί; Έχουμε δει και χειρότερα. Πιο σοκαριστική ήταν η επίσκεψη της Κίντμαν στην ψυχίατρο, που της πετάει κατάμουτρα ότι είναι θύμα ενδοοικογενειακής βίας κι εκείνη το αρνείται, όπως και ότι είναι μπαρούφες όλα αυτά περί παθιασμένης σχέσης. Τρομερή σκηνή για ένα θέμα που δεν θίγεται τόσο συχνά στην τηλεόραση, τουλάχιστον όχι με αυτό τον τρόπο!
Μαρία Παππά
Από τη συνέντευξη του Μιχάλη Λώλη, του πρώτου ανοιχτά γκέι Έλληνα αστυνομικού, στον Αλέξανδρο Διακοσάββα ξεχωρίζω αυτό: «Έχω κάνει ούτως ή άλλως ψυχοθεραπεία με αστυνομικό ψυχολόγο, για να μπορέσω να αποφορτιστώ από όλα τα καθημερινά της δουλειάς. Όλοι οι αστυνομικοί πρέπει να κάνουν ψυχοθεραπεία. Κάνουμε ένα πολύ ψυχοφθόρο επάγγελμα, υπάρχουν ψυχολόγοι που πληρώνονται γι' αυτό, αλλά υπάρχει και το στίγμα τού ότι αν πάω σε ψυχολόγο είμαι τρελός, οπότε πηγαίνουν ελάχιστοι».
Άρης Δημοκίδης
Κυριακή απόγευμα, καθ' οδόν για έναν απλό, χαλαρό καφέ, έπεσα πάνω σε μια ας την πούμε δέηση, με παπάδες, Εσταυρωμένο, λιβάνια, μπορεί και εξαπτέρυγα στα σκαλιά της Παλιάς Βουλής, ενώπιον ευάριθμου κοινού που διακήρυσσε την αντίθεσή του στην ηλεκτρονική διακυβέρνηση και στην ηλεκτρονική κάρτα του πολίτη. Λίγο πιο κάτω, στην Ερμού, ένα μπουλούκι με highlights μια τύπισσα με pet έναν ασβό, μια άλλη αιματοβαμμένη και ταμπλό με ζώα σφαγμένα και την ερώτηση-κόλαφο «θα το έκανες αυτό στο μωρό σου;». Δεν είχα μωρό, μόνο το βαφτιστήρι μου, στο οποίο πρόλαβα να πω: «Μην ανησυχείς, είναι κάτι σαν καρναβάλι με ζώα». Κατά τα άλλα, μια συνηθισμένη Κυριακή, σε μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα!
Μαρία Δρουκοπούλου
Δυσκολεύομαι να συλλάβω το μέγεθος της διαστροφής, της παλιανθρωπιάς και της μοχθηρίας εκείνων που αποκεφάλισαν(!) δέκα θαλάσσιες χελώνες κι εκτέλεσαν εν ψυχρώ μια φώκια σε Νάξο και Ίο αντίστοιχα, επειδή «έτσι». Και παρ' ότι βρίσκω την πρόταση για τουριστικό μποϊκοτάζ πολύπλευρα προβληματική, θα απαιτούσα όχι μόνο να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι ένοχοι, αν και όταν συλληφθούν, αλλά και να παραπεμφθούν ως συνένοχοι όσοι τυχόν γνωρίζουν και σιωπούν (στις μικροκοινωνίες, όλοι ξέρουν τι καπνό φουμάρεις). Πρόκειται για έγκλημα ιδιαζόντως απεχθές κι ας μην ήταν του είδους μας τα θύματα. Τα εγκλήματα κατά της φύσης πρέπει κάποτε να εξισωθούν νομικά με τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, εφόσον κιόλας εμάς, αργά ή γρήγορα, θα εκδικηθούν οι Ερινύες.
Θοδωρής Αντωνόπουλος
Και πάλι επιμονή στις θετικές εντυπώσεις / Η ζεστή, ωραία ατμόσφαιρα στα λεγόμενα μικρά βιβλιοπωλεία (ένας πρόσφατος νεο-ευφημισμός, καθότι στα νιάτα μας μόνο μικρά βιβλιοπωλεία υπήρχαν, υπέροχα βιβλιοπωλεία-καμαράκια, σχεδόν όλα υπόγεια) / Η έκθεση εικαστικών, με τη φροντίδα του σπουδαίου Γιάννη Ψυχοπαίδη, στον Μωβ Σκίουρο, στην πλατεία Καρύτση, με θέμα τη θρυλική Οκτάνα του Ανδρέα Εμπειρίκου / Η Ζυράννα Ζατέλη διαβάζει Εμπειρίκο με φωνή που μοιάζει με βιολοντσέλο / Κατανυκτική κατάσταση / Καθώς ο Δημήτρης Βασιλάκης επενδύει την ανάγνωση της Ζυράννας με το σαξόφωνό του / Επιστροφή στα μικρά βιβλιοπωλεία / Μωβ Σκίουρος / Πλειάδες / Bibliothèque / Λεμόνι / Ναυτίλος.
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Από τον χώρο αναμονής των συγγενών μέχρι το κυλικείο στο Νεκροταφείο του Σχιστού υπάρχουν αρκετές πινακίδες που επισημαίνουν στους πενθούντες ότι ο χρόνος του ανθρώπου τους στο χώμα τελειώνει στα 3 χρόνια. Με κεφαλαία, ευδιάκριτα γράμματα και την πρέπουσα, εκ της διευθύνσεως, καθαρεύουσα. Μια –καθόλου διακριτική– υπενθύμιση για την άχαρη υποχρέωση της εκταφής. Εκτός κι αν γίνει ανανέωση, πληρωθούν τα προβλεπόμενα και όλα καλά, τρόπος του λέγειν. Στο μεταξύ, να έχει κανείς τον πόνο του κι ακριβώς από πίσω να ακούει τα «κοράκια» να κάνουν αποτίμηση της μέρας τους. Με 4 κηδείες, 6.000 ευρώ. Καταλαβαίνω, λόγια της δουλειάς είναι, για εκείνους ρουτίνα είναι, αλλά δεν αντέχεται, που να πάρει η ευχή! Ας κινήσουν τις διαδικασίες για την αποτέφρωση, ας (μας) γλιτώσουν απ' όλο αυτό το θέαμα των φρεσκοσκαμμένων τάφων και της αίσθησης ότι (μας) κάνουν χάρη κι ας τελειώσει αυτή η μακάβρια, ακριβοπληρωμένη φάρσα που ακολουθούμε ως παράδοση. Ναι, ξέρω, δεν το ξεκινάω πολύ καλά για πρώτη εβδομάδα της άνοιξης, αλλά μες στη ζωή είναι κι αυτά. Υπόσχομαι –προσεχώς– ανθηρότερα.
Χριστίνα Γαλανοπούλου
Η περουβιανή κουζίνα εξελίσσεται γοργά στο next best thing της παγκόσμιας γαστρονομίας. Πεντανόστιμη, ιδιαίτερη, συνδυάζει επιρροές από την Ιαπωνία κι έτσι δημιουργείται το τέλειο fusion που είναι γνωστό ως Nikkei. Στο εξωτερικό ήδη γίνεται χαμός και το αθηναϊκό Pantera Negra την εκπροσωπεί επάξια. Θα μπορούσα να τρώω σεβίτσε κάθε μέρα.
Αλέξανδρος Διακοσάββας
Αυτή την εβδομάδα, αγαπητές φίλες και φίλοι απ' το σπίτι, ας μιλήσουμε για τα σάντουιτς. Και πιο συγκεκριμένα, για τα υλικά-ήρωες που μπαίνουν ανάμεσα σε δύο φέτες ψωμί, μαζί με ό,τι άλλο έτυχε να έχεις στο ψυγείο, και ανυψώνουν το γευστικό αποτέλεσμα. Μετά τα πατατάκια (κλασικό) και τη sriracha mayo (trendy) προτείνω με ενθουσιασμό την τηγανητή κάππαρη. Αν είναι σε άλμη, την ξεπλένεις, τη στεγνώνεις και μετά τη ρίχνεις σε καυτό λάδι μέχρι να σκάσει σαν μίνι πράσινο ποπκόρν. Το τηγάνισμα τη μετατρέπει από ένα οk υλικό σε κριτσανιστό, ισορροπημένο ανάμεσα στο αλμυρό και στο λιπαρό topping-έκπληξη. Την έχω βάλει σε σάντουιτς, σε σαλάτα, σε ζυμαρικά και η εμμονή συνεχίζεται.
Γεωργία Παπαστάμου
Τη Δευτέρα το βράδυ, έξω από κάτι γηπεδάκια 5x5 όπου οι τηλεοράσεις δείχνουν συνήθως μπάλα, όλοι έβλεπαν «Survivor». Δεν έχει σημασία αν σου αρέσει το συγκεκριμένο reality ή αν σ' ενοχλεί η έλλειψη βάθους και ουσίας. Οφείλεις να παραδεχτείς πως η σχεδόν υπνωτιστική δύναμη της τηλεόρασης είναι ταυτόχρονα εντυπωσιακή και τρομακτική.
Βασίλης Καψάσκης
Η επιστροφή της γραμματοσειράς Τimes στα ελληνικά περίπτερα via «Ελευθερία του Τύπου». Εντυπωσιακότερο τόλμημα, μια περίοδο που οι εφημερίδες διανύουν το Green Mile τους, θεωρείται το copy-paste ενός ημιθανούς γίγαντα (άσε που μπορεί να εξελιχθεί και σε επιτυχία και τι να λέμε μετά). Αλλά έτσι είναι, αφότου ο πιο καινοτόμος –τυποτεχνικά, αν μη τι άλλο– ιδιωτικός εκδοτικός οργανισμός στην ιστορία του Τύπου (και της τυπογραφίας κατ' επέκτασιν) έγινε η σκιά του εαυτού του. (Από ανθρώπους των ατελιέ του Οργανισμού, άλλωστε, ξεκίνησε και η σχεδιαστική ταυτότητα του «Πρώτου Θέματος» και του «Έθνους», όχι όμως τόσο είμαι-το-Βήμα-αν-δεν-το-καταλάβατε.)
Γιάννης Καρλόπουλος
Κατά: Η Μαρίν Λεπέν να υπόσχεται πολλαπλασιασμό των φυλακών και των ποινών. Τα τρομο-δέματα και η ιδεολογία τους. Οι drug dealers μες στο Αριστοτέλειο. Η παθητική αποδοχή της ασχήμιας. Υπέρ: Το μεσημέρι της άνοιξης, πάντα γενναιόδωρο ως εικόνα και μυρουδιά. Το Manchester by the sea (πάντα αργοπορημένα στη Θεσσαλονίκη). Όταν οι φοιτητές κάνουν έξυπνες και αναπάντεχες ερωτήσεις.
Νικόλας Σεβαστάκης
