Είναι Παρασκευή βράδυ, 10.15, η λιακάδα της ημέρας έχει γίνει ανοιξιάτικη παγωνιά και η ησυχία που απλώνεται στους δρόμους κάνει την πόλη να φαίνεται λαμπερή, σχεδόν όμορφη. Φτάνοντας αργοπορημένα στο άγαλμα του Παλαμά στην Ακαδημίας -όπου είναι το σημείο συνάντησης, «η εκκίνηση»-, δεν έχουμε ιδέα τι μας περιμένει. Ούτε κατά διάνοια. Η μόνη πληροφορία που έχουμε είναι ότι θα πάμε μια βόλτα με ένα Ρενό του ’93 στους δρόμους της Αθήνας με συνοδεία ποίησης και μουσικής και οδηγό τον Σαμσών Ρακά, ο οποίος «έχει μετατρέψει το αυτοκίνητό του σε κινούμενο θεατρικό χώρο και χτίζει μια ψυχογεωγραφική περιήγηση σε επιλεγμένα σημεία της πόλης». Είναι η πρώτη βραδιά που παρουσιάζει σε κοινό (τους τρεις επιβάτες που χωράει το Ρενό) την ανέκδοτη ποιητική του έκταση –έτσι την ονομάζει- «ΟΥΤΙΣ», η οποία «επιχειρεί να προσδώσει στην έννοια του έρωτα τα χαρακτηριστικά μιας εθνικής ταυτότητας, μιας πατρίδας, πού άλλοτε παίρνει τη μορφή ενός τόπου καταγωγής κι άλλοτε μιας νήσου εξορίας». Αυτά αναφέρει στη σελίδα του event στο Facebook. «Απώτερος σκοπός της περιπλανώμενης παρουσίασης είναι να πράξει on the road μια κατάθεση προφορικού λόγου συνδέοντας τη διάχυτη απόγνωση της πόλης με την απώλεια του κέντρου της». Η περιγραφή είναι συνοπτική και παραπλανητική, τα λόγια είναι δύσκολο να περιγράψουν την εμπειρία που ζήσαμε στη συνέχεια, ακολουθώντας τη διαδρομή που έχει προετοιμάσει με σύμβολα και σημάδια, η οποία περιλαμβάνει μια μεγάλη βόλτα με το αυτοκίνητο σε σκοτεινές περιοχές της Αθήνας: Μεταξουργείο, Πετράλωνα, Κουκάκι, λόφος Σικελίας, λόφος Φιλαρέτου, Μεταμόρφωση, Αμφιθέα, Καλλιθέα, Γκάζι (όχι με αυτή τη σειρά), στάσεις σε στενά με απλωμένα ρούχα και κήπους με φραγκοσυκιές, κάτω από γέφυρες, πάνω σε λόφους και μυστικιστικές τελετές με θέα την φωτισμένη Αθήνα απ’ την ταράτσα μιας πολυκατοικίας με ήχους επιβλητικούς και απρόβλεπτους, από Σοστακόβιτς και ανατριχιαστικούς ύμνους του Komitas μέχρι Ρίτα Σακελλαρίου, Τσιτσάνη και την Μιράντα του Κωνσταντίνου Βήτα. Η μουσική και ο λόγος γίνονται ένα απίθανο mix και όσο η αφήγηση ξετυλίγεται σε κάθε στάση, βυθίζεσαι όλο και περισσότερο στον ποιητικό κόσμο που χτίζεται σταδιακά και καταλήγει σε ένα σπαρακτικό φινάλε δίπλα στις γραμμές του τρένου, πάνω στα χορτάρια του πάρκου απέναντι από την Τεχνόπολη.
Δεν αγαπώ, ούτε όμως κι αγαπιέμαι
Δεν μισώ, ούτε όμως και μισιέμαι
Κι όσο για το πτυχίο μου, το έκρυψα για να με πάρουν στη Φθιώτιδα σκαφτιά
Αυτό θα πει πως το εμένα μου δεν υφίσταται
Αλλά και η γνώση που πρόκειται να λάβω είναι αδιόρατη σαν τη σταγόνα που πέφτει σε αυγουστιάτικο μπετό και εξαφανίζεται αμέσως
Γιατί αυτό αποτελεί μετάδοση βαθιά, υπάρχει μια πίστη που μας ορίζει άφαντα
Υπάρχει μια πίστη που για χάρη μας δεν απαντά, γιατί πίστη είναι τι; Η αναζήτηση της πίστης που δεν αποκαλύπτεται
Αυτό ακριβώς σημαίνει πως ο θεός μου είναι ένα πρόσωπο υπαρκτό
Όταν φτάσεις, κάνε αναπάντητη για να κατέβω
Το πλέον υπαρκτό του κόσμου μου και το πλάσμα αυτό είναι ώρα να το πω
Μιας και μού ’λαχε νέα θρησκεία να ιδρύσω
Για να υμνήσω την ανυπαρξία του θεού
και το πλάσμα αυτό το ονομάζω –μην το πεις, το ονομάζω
ΟΥΤΙΣ
Ο Σαμσών απαγγέλλει και από τα λόγια του ξεπηδάει το «Hov Arek Sarer» με τη φωνή του Komitas, φτιαγμένο με τα ίδια υλικά που ήταν φτιαγμένοι κι οι αμανέδες, καημός και οδύνη, οργή και απόγνωση, καύλα και πόθος, φιλτραρισμένα μέσα από τα κίτρινα φώτα των δρόμων, τα σκοτάδια, τις λάμψεις από τα φανάρια των αυτοκινήτων και το γαλάζιο των laptops, τις φωτεινές επιγραφές, τα παράθυρα με το τρεμόπαιγμα της τηλεόρασης. Η Αθήνα τη νύχτα είναι αλλιώτικη, άγνωστη, στο σκοτάδι οι ασχήμιες της μέρας κρύβονται και γίνονται ομορφιές, ακόμα και οι υπόγειες διαβάσεις που την ημέρα αποφεύγεις, ή οι αλόες του λόφου που παίρνουν απόκοσμα σχήματα λουσμένες στο άρρωστο φως με φόντο τον συννεφιασμένο ουρανό.
Η παράσταση «Με το Καλέμι στα Δόντια» δεν είναι απλά «μια παράσταση αυτοκινήτου», είναι μια εμπειρία που δεν μεταφέρεται με μια περιγραφή, είναι προσευχές και κατάρες, είναι θεοί και δαίμονες, είναι σκληρή και τυφερή, ερωτική και άγρια. «Σε κάθε περίπτωση το καλέμι στα δόντια είναι απαραίτητο, είτε για να πελεκίσει ένα κομμάτι μάρμαρο από τη νέα Ελλάδα, είτε για να λαξεύσει τον τάφο της παλαιάς» λέει ο Σαμσών. «Γιατί από πνευματικούς ανθρώπους μπουχτίσαμε, και από λόγια του αέρα. Από πνευματικούς βανδάλους πάσχουμε, και από χτίστες».
σχόλια