Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι απλά, όπως παλιά. Αν όχι απλά, τουλάχιστον καθησυχαστικά, με την έννοια της ακινησίας. Στην εποχή της κρίσης, λίγος ζεστός πρωταθλητισμός δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Εκτός από τη χούντα, μπορούν να το διαβεβαιώσουν πρώην προπονητές/υπουργοί με ειδικότητα στην αερολογία, την ημιμάθεια και το κακό συντακτικό. Να το υποστηρίξουν πλούσιοι έμποροι ντόπας που βρίσκονται στο απυρόβλητο, προφανώς για λόγους εκβιαστικών δοσοληψιών. Αθλητές που εγκλωβίστηκαν σε ένα σύστημα που τους ήθελε να στάζουν γαλανόλευκο ιδρώτα, να μπουκώνουν χάπια και να μιλάνε σαν να διαβάζουν ασύντακτο μπλογκ ελληνορθόδοξης διανόησης. Και μαζί τους κάποιες χιλιάδες συνένοχοι που εισέπρατταν αγέρωχα από ένα ξεχαρβαλωμένο σύστημα, που είχε ξοφλήσει, το ήξερε, αλλά δεν το παραδεχόταν: το σύστημα του ελληνικού αθλητισμού, τη γεμάτη τεχνητές ορμόνες μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας. Πρόχειρη, φαφλατάδικη, γεμάτη μπαγαμποντιά και ψέμα. Τώρα που τελείωσαν τα όργανα, ας αποχαιρετίσουμε το λαμόγιο της διπλανής πόρτας.
Όλοι οι παραπάνω δεν είναι φανταστικοί χαρακτήρες μιας κοινότοπης ελληνικής ιστορίας, είναι γύρω μας, ζουν ανάμεσά μας, γκρινιάζουν για την πραγματικότητά μας. Ορισμένοι άλλοι αλλάζουν στρατόπεδο με κωλοτούμπες που θα έκαναν την Κομανέτσι να ζηλέψει. Το χρυσό μετάλλιο μέχρι στιγμής πάει στο θράσος. Έχει και πριμ.
Εδώ και χρόνια, οι υπουργοί αθλητισμού κάθε κυβέρνησης έμοιαζαν με γιαγιάδες που έχουν μπει στα κλεφτά σε παιχνιδάδικο και μοιράζουν όλα τα δώρα στα εγγόνια τους. Το ότι ήταν εκεί χωρίς να το αξίζουν και έκλεβαν με τον πιο χυδαίο τρόπο -τον νομότυπο- δεν είχε σημασία. Σημασία είχε πως ήταν γαλαντόμοι με τα λεφτά σου. Δεν ανακαλύπτεται η Αμερική, όλα αυτά ήταν γνωστά, αλλά αδιάφορα.
Τον τελευταίο καιρό, τώρα που τα πράγματα έχουν σφίξει, αλλάζει το παιχνίδι. Και φυσικά είναι δύσκολο να το δεχτούν όλοι. Από τους καλομαθημένους προέδρους των ΠΑΕ μέχρι τους συνένοχους κρατικούς υπαλλήλους που άρπαζαν χρήματα (500.000 ευρώ κάθε μήνα) για συμμετοχές σε βαθύτατα αργομισθικές επιτροπές για το fair play και τους άχρηστους Μεσογειακούς Αγώνες, όλοι είναι αμήχανοι. Ορισμένοι, κατά τα άλλα δαιμόνιοι, δημοσιογράφοι παραμένουν σιωπηλοί γιατί μπορεί και να επηρεαστεί κάποια όμορφη αργομισθία. Η ιστορία του ελληνικού σπάταλου και ουσιαστικά αναποτελεσματικού ελληνικού αθλητισμού είναι βαρετή, καταγγελτική και εξοργιστική, αν τη δει κανείς απομακρυσμένος από την «έλα μωρέ, εδώ είναι Ελλάδα» νοοτροπία. Η χρεοκοπία μπορεί να είναι μια ευκαιρία να εξαφανιστούν τα λαμόγια και τα τρωκτικά τους. Και μετά χτύπησε το ξυπνητήρι.
Γράφτηκε: «Το Μουντιάλ μπορεί να αποτελέσει βάλσαμο για την Ελλάδα και να της δώσει κουράγιο σε αυτές τις δύσκολες οικονομικά μέρες». Η γαλλική εφημερίδα «Equipe» αποδεικνύει πως η κενολογία δεν είναι μόνο ελληνικό προνόμιο.
σχόλια