» Άλλες εποχές. Εκείνο τον καιρό το τσιγάρο απαγορευόταν να απαγορευτεί. Τα κινητά άρχιζαν να διαφοροποιούνται από το look «στρατιωτικός ασύρματος». Ο Μάικλ Τζάκσον ξέφτιζε, οι περισσότερες ελληνικές εφημερίδες κάτι άκουγαν για το Ιnternet, η φράση «trendy φατσούλες της πόλης» δεν είχε καν ποινικοποιηθεί ακόμα. Το 1996 κάποια πράγματα έμοιαζαν να αλλάζουν. Οχι ακριβώς προς το καλύτερο.
»Τότε, στα λιγότερο life style αθλητικά, η κατάσταση όδευε προς ανατροπή. Μια κουρασμένη αυτοκρατορία έκανε το ιστορικό λάθος: υπερτιμούσε τον εαυτό της, υποτιμούσε τους αντιπάλους. Ισως επειδή δεν είχε έναν ενοχλητικό τύπο (ή Τύπο) να φωνάζει στο αυτί του πρόεδρου της «είσαι θνητός», όπως έπρατταν οι παλιοί καλοί αυτοκράτορες που ήξεραν από μέτρο.
»Η οικογένεια Βαρδινογιάννη δεν άκουσε τον ήχο από τον επερχόμενο ανταγωνιστή. Ολιγώρησε, ανέχθηκε, και στο τέλος έχασε. Ο Ολυμπιακός πήρε τα ηνία, αψήφησε μια γενιά γαλουχημένη με τσιμεντένιες κυριακάτικες απογοητεύσεις στο παλιό Καραϊσκάκη και δημιούργησε μια νέα, πιο λαμπερή, πιο σπάταλη, λιγότερο σκεπτόμενη: την καλομαθημένη γενιά που δεν βίωσε καμία μεγάλη αποτυχία, γιατί κανείς δεν τους είπε πως και αυτό μέσα στο παιχνίδι είναι. Οι ψύχραιμοι παλιοί αγνάντευαν με αποδοκιμασία, σαν τους ηλικιωμένους που φιλοσοφούν: «δεν έχετε ζήσει πόλεμο και γκρινιάζετε;».
»Η ιστορία δεν έχει αποφανθεί αν έχουν δίκιο ή όχι. Ούτως ή άλλως, είναι πολύ νωρίς για επικήδειους. Τα πράγματα αλλάζουν από πρωτοσέλιδο σε πρωτοσέλιδο. Αλλωστε, πριν δυο εβδομάδες ο Παναθηναϊκός έμοιαζε με μια αποτυχημένη μετριότητα, την οποία κάποιοι (πληθυντικός μεγαλοπρέπειας της γκάφας της στήλης) λοιδωρούσαν χωρίς να σκεφτούν.
»Οπως και να έχει όμως, μια ρωγμή διακρίνεται στην προσωπογραφία του κόκκινου προέδρου. Τα οικονομικά του Ολυμπιακού είναι προβληματικά. Αναζητούνται φίλοι και συνεργάτες να τσοντάρουν, παίκτες πωλούνται στο σκόντο, άλλοι καταλήγουν στον Παναθηναϊκό, μια υπόγεια βουβή αποδοκιμασία ετοιμάζεται, σαν να εμφανίζεται χαμηλοβλεπούσα η Βίσση στο Ηρώδειο και να προσδοκά ποιοτική αναγνώριση.
»Μπορεί όλες αυτές οι λέξεις να είναι ανεπιβεβαίωτος πολτός το χειμώνα, όταν το γήπεδο θα πει την αλήθεια του. Σημειολογικά όμως, για πρώτη φορά ο Σωκράτης Κόκκαλης δεν φαίνεται να είναι αυτό που τόσα χρόνια φώναζε το χαμόγελό του: ο μοναδικός παίκτης ενός παιχνιδιού φτιαγμένου με τους άλλοτε ηθικούς, άλλοτε νόμιμους, άλλοτε τίποτα από τα δυο κανόνες. Τους δικούς του κανόνες.
σχόλια