Αυτόπου δεν υποψιάζεται ο ντόπιοςποδοσφαιρόφιλος είναι ότι το "δράμα"του Ρεχάγκελ δεν αφορά τις σχέσεις τουμε το ελληνικό κοινό (το οποίο του είναιξένο) αλλά με το γερμανικό μιντιακόκόσμο ο οποίος του ρίχνεται εδώκαι χρόνια, ειδικά αφότου αρνήθηκε νααναλάβει την Εθνική τους, καταγγέλλοντάςτον για "χωριάτη", για "ανειλικρινή"και ψιλοτυχοδιώκτη. Η πτυχή είναιενδιαφέρουσα, κυρίως γιατί μας βγάζειαπό την ντόπια μικροψυχία και γκρίνιακαι μας ξαναβάζει στο παιχνίδι από άλληπόρτα.
Τοερώτημα είναι απλό: Τι πρόσθεσε ο Ρεχάγκελστην Εθνική όταν έκανε συναρπαστικήεπίδειξη τύχης και ισχύος και τι τηςαφαίρεσε ώστε να έχουμε το τωρινό χάλι;Ρεαλιστικά το συν και το πλην αφορούνεξωποδοσφαιρικούς παράγοντες. Ο Γερμανόςδεν "μπλέχτηκε" με μικρότητες,εμπιστεύτηκε ένα συγκεκριμένο αριθμόπαικτών, ενέπνευσε αυτοπεποίθηση στουςεπαρχιώτες του Νότου. Απότην άλλη δεν δίδαξε τίποτα στους παίκτες.Η άμυνα με τα τρία σέντερ μπακ ανήκεστον Κυράστα, το παιχνίδι των μέσωνδεδομένο, όσο για την επίθεση (ανυποθέσουμε ότι υπάρχει τέτοιο πράγμα)αφορούσε το κεφάλι του Χαριστέα. ΤακτικήΡεχάγκελ ουδέποτε υπήρξε αντίθετα τοφρόνημα Ρεχάγκελ ήταν το μόνο που έδωσεκαι πήρε επί χρόνια.
Τοθλιβερό με την Εθνική, στα τρία ματς πουέδωσε χωρίς να αποκομίσει τίποτα, δενήταν οι ήττες. Ήττες έκαναν και άλλεςΕθνικές, εμφανώς καλύτερες από τουΓερμανού. Τόση γύμνια όμως, τόση παραλυσία,τόση ανεπάρκεια (τεχνική και δυναμική)είναι αμαρτήματα προπονητικά. Το θέαματου δευτέρου ημιχρόνου με την (παγκίτικη)Ισπανία ήταν σπαρακτικό όχι μόνο γιατη συντριπτική ανωτερότητα των Ιβήρων,αλλά διότι βλέπαμε χωρίς να θέλουμεμιαν ομάδα-σούργελο που γελοιοποιήθηκεκαι κυριολεκτικά δεν μπορούσε να τρέξει.
Δεδομένουότι σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχει περίπτωσηη θετική δύναμη να μη σέρνει πίσω τηςμια συμμορία προπαγανδιστών καικερδοσκόπων, οφείλουμε να τονίσουμεότι η βιοτεχνία που έχει στηθεί γύρωαπό το πρόσωπο του Ρεχάγκελ πνέει ταλοίσθια. Αν υποθέσουμε ότι ο Γερμανόςκαταφέρει να φτάσει στην Αφρική, θαχρειαστούν πολλά και μεγάλα ποτάμιαγια να τον ξεπλύνουν. Ότι θα φύγει νύχταείναι βέβαιο, το άσχημο είναι ότι θαπουν τελικά πως ουδέποτε ήρθε.
Πέρααπό τα νεοελληνικά "κουσέλια" πουφυτρώνουν παντού, μπορούμε να εκτιμήσουμε-ψύχραιμα και ποδοσφαιρικά- τις κάποιεςπροόδους που έχει (ή που θα ήθελε ναέχει) σημειώσει το άθλημα. Αρχίζουμεαπό τη διαιτησία φυσικά, διότι η σφυρίχτραδεν είναι πια ψυχρή παρέμβαση, απεναντίαςμετέχει "τεχνικά" σε κάθε φάση καικίνηση. Οι ειδήμονες του αθλήματοςδιαπίστωσαν ότι με το ολοκληρωτικόποδόσφαιρο και τη σφοδρή "δόση"αντοχής και δυναμικότητας που έλαβανοι παίκτες, το άθλημα κινδύνευε ναβαλτώσει στις αρνητικές του δυνάμεις.Αν ο αμυντικός έχει τόσα πλεονεκτήματαέναντι του αμυντικού (σπρωξίματα,τράβηγμα φανέλα, τάκλιν, μαρκάρισμα μετεντωμένο πόδι, ενίοτε χαστούκια,αγκωνιές και σκέτες κλοτσιές), τότε ητεχνική των χαφ και των κυνηγών θα πρέπεινα υπερενταθεί, ειδάλλως αντίο επίθεση.
Ηδιαιτησία αποφάσισε λοιπόν: Το άθλημαπρέπει να προοδεύσει από τη δυναμικήπλευρά του. Πώς; Αφήστε τα σκληράμαρκαρίσματα, μη διακόπτετε τη ροή τουματς για μικροπράγματα και χαζοκλοτσιές,εκείνο που προέχει είναι η εξέλιξη τηςφάσης, η ολοκλήρωση της προσπάθειας, κιας αφήνει σε κάθε επίθεση "νεκρούς"πίσω της. Μουντζούρες φυσικά δημιουργούνταιστα κόρνερ όπου οι αμυντικοί μόνο γκλομπςδεν χρησιμοποιούν αλλά η διαιτησίαδίνει κι εκεί ποιητική άδεια. Με το κορμίτου ο καθένας, αρκεί να σκέφτεται.
Ηκάθοδος των χάφ με κατοχή μπάλας μέχριτη μεγάλη περιοχή του αντιπάλου έχεικαταστεί δαιμονικός γρίφος. Οι προπονητέςείδαν το πράγμα στρατιωτικά: Πώς θαπεράσουμε το ναρκοπέδιο για να βρεθούμεσε θέση βολής; Ταχείς παίκτες μπορούμενα βρούμε, αλλά αρκεί αυτό; Ταχύτηταχωρίς ντρίμπλα δεν έχει νόημα. Όπως δενέχει νόημα και η ντρίμπλα χωρίςδυναμικότητα. Το νέο πρότυπο πουδημιουργήθηκε είναι βέβαια ο ΚριστιάνοΡονάλντο.
Επιτίθεμαιδεν σημαίνει απλώς ότι τρέχω ή κατέχωτη μπάλα, αλλά κυρίως ότι μειώνω τοναριθμό των παικτών της αντίπαλης άμυνας.Άρα κυνηγός ή επιθετικός χαφ που αδυνατείνα υπερφαλαγγίσει αντίπαλο (παράδειγμαο Καραγκούνης) παίζει ποδόσφαιρο τηςπαρελθούσης εικοσαετίας. Δεν υπάρχειπαίκτης στην Εθνική μας που ναυπερφαλαγγίζει αντίπαλο. Τελεία καιπαύλα. Η ομορφιά της ολλανδικής ή τηςπορτογαλικής επίθεσης έγκειται σε αυτόακριβώς: Τα πουλέν περνάνε τη σέντρα κιαπό 'κει και μπρος -δίκην λόχου καταδρομών-υπερφαλαγγίζουν όποιον βρουν μπροστάτους, κρύβουν την μπάλα και τελικάεπιβεβαιώνουν στον αντίπαλο τερματοφύλακαμια από τις φοβίες του: "το τέρμαπαραείναι μεγάλο..."
Χωρίςπεριστροφές, η συμμετοχή στο τουρνουάΑυστρίας-Ελβετίας δεν αφορούσε κάποιακατάκτηση Κυπέλου. Αν τη δούμε σανσυμμετοχή σε ένα προωθημένο σεμινάριοποδοσφαίρου, διαπιστώνουμε ότι αποχωρούμεαδιάβαστοι, καθυστερημένοι, κομμάτιγελοιοποιημένοι, και κυρίως με μαύρεςσκέψεις για το μέλλον. Υπάρχει έστω καιένας παίκτης μας που θα τον ήθελε μιαάλλη Εθνική; Ούτις.
σχόλια