Σάββατο 29/09
Η καλή Αμαζόνα έκανε και πάλι το θαύμα της. Το ωραιότατο χάρτινο κουτί,εκτός από τον τρίτο κύκλο της σειράς Νοικοκυρές σε απόγνωση, περιείχε και ταβιβλία ενός ανθρώπου που κατάλαβα την αξία του μέσα στα χρόνια. Ο Hugh Fearnley Whittingstall είναι συγγραφέας καιτηλεπαρουσιαστής εκπομπών και βιβλίων για το φαγητό. Πιο συγκεκριμένα, γράφεισυνταγές μέσα από γνώσεις που απέκτησε συντηρώντας ένα αγρόκτημα -το River Cottage- κάπου στην Αγγλία. Είναιπαθιασμένος με την ιδέα τού να τρώει κανείς σωστά. Να είναι το φαΐ απόλαυση καιόχι αγγαρεία. Απλώς συγκινητικός ο τρόπος με τον οποίο καταγράφει τις δουλειέςπου προκύπτουν στο αγρόκτημα και τις τροφές που είναι διαθέσιμες στη σωστήεποχή. Αν διαβάσει κανείς το κομμάτι που εξηγεί γιατί είναι καλύτερο να σφάζειςτα αρνάκια την άνοιξη και όχι το χειμώνα, αρχίζει και αναρωτιέται για όλη αυτήτην υστερία γύρω από το θέμα «να έχουμε απ' όλα όλο το χρόνο». Μέσα από τιςσελίδες των βιβλίων του και τη φιλοσοφία της ζωής που ζει, βλέπει κανείς πωςούτε γίνεται ούτε υπάρχει λόγος να γίνεται. Χιλιάδες υλικά, χιλιάδες τροφές νακάνουν τα τραπέζια μας συναρπαστικά και αλλιώτικα. Βάζω χαρτάκια και σημειώνωσυνταγές και tips.
Κυριακή 30/09
Τα μεσημέρια της Κυριακής θέλουν σκέψη. Όλο το Σαββατοκύριακο θέλει καισκέψη και μελέτη. Αλλιώς φεύγει και χάνεται πριν το πάρεις χαμπάρι. Η δική μουσυμβουλή: Κάντε κάτι αξιομνημόνευτο! Πηγαίνετε κάπου σπουδαία να φάτε ή γίνετελιώμα σε κάποιο κωλόμπαρο και μετά περπατήστε για το σπίτι ερμηνεύοντας γνωστέςκαι άγνωστες επιτυχίες της Μαρινέλλας στους περαστικούς ή απλώς διαβάστε ένασυγκλονιστικό βιβλίο σε δέκα ώρες σερί! Να 'ναι κάτι που θα το θυμάστε και θατο διηγείστε στους γύρω σας για όλη τη βδομάδα πάντως... Αυτή την Κυριακή πηγαίνουμεμε φίλους στον φημισμένο Κόλλια στον Πειραιά. Ψαροταβέρνα σε κατοικημένηπεριοχή, ανάμεσα σε πολυκατοικίες και μπουγάδες απλωμένες, σερβίρει, όπως θαδιαπιστώσω λίγο αργότερα, συγκλονιστικό φαγητό. Μπαίνοντας περάσαμε μπροστά απότην ανοιχτή κουζίνα, με τις σχάρες, τα ψυγεία με τα φρέσκα ψάρια και τον μπουφέμε τα ορεκτικά. Ο κύριος Κόλλιας μας κατεύθυνε με το ψάρι. Όλα πεντάφρεσκα.Ντόπια. Και κάτι που μου έκανε εντύπωση: αναφερόταν ο τόπος καταγωγής της κάθεψαριάς. Όταν το φαγητό εξηγείται με βάση τη γεωγραφία είναι για μένα μαγικόγιατί αμέσως αποκτά κανείς εικόνα, εικόνες μάλλον, του μέρους που η τροφή τουέχει παραχθεί. Και είναι για μένα πολύτιμο αυτό. Παραγγείλαμε και τα γύρω γύρωαπό τον μπουφέ, που νομίζω ξεπέρασε κάθε φαντασίωσή μου. Αχινοσαλάτες,καβουρόψυχα, γαριδάκι συμιακό, θαλασσινά σπαράγγια, κυδώνια και στρείδια,σαλάτα καταπράσινη και κολοκυθανθούς γεμιστούς με τυρί και δυόσμο. Η Πέπηζήτησε και ταραμοσαλάτα με αυγοτάραχο. Καθόμαστε στην ταράτσα. Καλυμμένη μετέντες και στολισμένη με χιλιάδες φυτά, αγάλματα, συντριβάνια, memorabilia, ό,τι έχουν αφήσει οι πελάτεςκαι ό,τι φάνηκε ωραίο στους ιδιοκτήτες. Το σέρβις με τρέλανε. Μια κυρία τελείωςχαλαρή μαζί με τις βοηθούς της έκαναν αυτό το δύσκολο θέμα που λέγεται καλόσέρβις να φαίνεται παιχνίδι. Και το καλύτερό μου: ενώ μου σέρβιραν τα πιοαπίθανα και νοστιμότατα πιάτα, είχαν μια στάση που εγώ εκτιμώ. Αυτή που υποδεικνύειπως δεν έγινε και τίποτα που σερβίρουμε τα καλύτερα. Ή που έχουμε την ωραιότερηαχινοσαλάτα. Ένα πιάτο φαΐ είναι κι αυτά. Και έτσι θα ‘πρεπε να τρώμε κάθεμέρα... Για να επιστρέψουμε στα λόγια του Hugh... Σαςφιλώ.
σχόλια