Παρασκευή 5/02
Μαζεύω συνταγές για τη Σαρακοστή. Νομίζω πως τα Σαρακοστιανά είναι μια εντελώς άλλη κουζίνα. Αμέσως στρέφεις το γαστρονομικό σου βλέμμα αλλού και ανακαλύπτεις άλλα υλικά, άλλα πιάτα. Ταχίνι ας πούμε, ελάχιστοι χρησιμοποιούν αυτό το φανταστικό υλικό στην καθημερινή τους μαγειρική. Μακάρι να 'χα χρόνο στη διάθεσή μου να φτιάχνω ταχινόπιττες πιο συχνά. Ψάχνοντας λοιπόν σε βιβλία και κατάστιχα, σε συνταγές που έχω γραμμένες σε κιτρινισμένα χαρτιά με ξεραμένη ζύμη από κάποια άλλη στιγμή μαγειρικού οίστρου στις άκρες, έπεσα πάνω σε ένα καινούργιο βιβλίο μαγειρικής, που κάποιος φίλος έστειλε στο γραφείο. Το Κάτσετε να σας βάλω να φάτε της Χρυσούλας Ράζου είναι μια συλλογή από σπιτικές συνταγές της εν λόγω κυρίας, που κατάγεται από την Ιθάκη και έχει ζήσει στη Νέα Ζηλανδία. Είναι δηλαδή μαζεμένες οι συνταγές της ζωής της, όπως αυτά τα κιτρινισμένα χαρτια που ανέφερα πιο πάνω, σε ένα πολύ γλυκό βιβλίο με σύγχρονη αισθητική που έφτιαξαν πολύ συμπαθείς Αθηναίοι (και φίλοι) όπως ο Διονύσης Λιβάνης, η Σίσσυ Καραβία, η Ολυμπία Αϊβάζη και η Μαρία Κεφαλά. Το ξεφυλλίζω και συγκινούμαι από την αμεσότητα που έχουν πάντα τα συγκεκριμένα βιβλία μαγειρικής. Ένα γλυκό εισαγωγικό που τελειώνει με την ευχή «Θέλω τις χαρμόσυνες μέρες που θα ξεφυλλίζετε αυτό το βιβλίο και θα μαγειρεύετε να είστε χαρούμενοι και να με θυμάστε με αγάπη», μια αφιέρωση σε εγγόνια και δισέγγονα και μέτα σελίδα σελίδα όλες οι συνταγές που στόλισαν τα τραπέζια της για δεκαετίες, και από κάτω σχόλια όπως: Πιπεριές γεμιστές με κιμά στην κατσαρόλα, Παλιά συνταγή από την Αγγέλικα Φαμπιόλη, το γένους Πατράλου, το 1947. Προσπαθώ να κατανοήσω γιατί με συγκινεί αυτό το βιβλίο, μάλλον μου λείπει το σπιτικό φαγητό. Από το βιβλίο της κ. Ράζου θα φτιάξω ροδάκια με καρύδια και χουρμάδες. Είναι μια συνταγή που την έχει από τη Νάνσι Ράζου, από τη Νέα Ζηλανδία, το 1950. Κρατάνε πολύ, λέει, είναι πολύ γευστικά και σαρακοστιανά. Την πιστεύω.
Σάββατο 6/02
Και πάνω που ετοιμάζαμε το τεύχος της καψούρας, να σου και μια πρόσκληση για την Άννα Βίσση. Ξέρω πως πολλοί με τα όσα γράφω θα νομίζουν πως κάθε Σάββατο είμαι στη Βίσση και ερμηνεύω το «Δώδεκα» έξω φωνή πάνω σε ένα βουνό από γαρύφαλλα. Αυτό δεν ισχύει. Από τότε που ήρθα στην Αθήνα την είδα μόνο μια φορά και δεν λέω και τίποτα που με σέρνουν σε όλες τις γελοίες και δεν με πάνε στην Άννα. Λοιπόν, με λίγα λόγια γράφω τι είδα. Η Άννα είναι μια κουκλάρα. Είναι ντυμένη καλύτερα απ' όλες όσες τραγουδούν στην αθηναϊκή σκηνή φέτος, πέρσι και σίγουρα και του χρόνου, έχει χιούμορ και είναι χαλάρη, τραγουδά για τέσσερις ώρες χωρίς άγχος, κάνει χιούμορ, σε κοιτά στα μάτια, δεν ξεχνά ποτέ τη γαλαρία, φοράει τα πιο απίστευτα μίνι και έχει καλύτερα πόδια από τις χορεύτριες, και επειδή μιλάμε για καψούρα θα πω απλώς ότι καμία άλλη δεν έχει τη συλλογή της Άννας σε τραγούδια για ανθρώπους που τους έχει φάει ο έρωτας, και δεν πολυμπορούν τον Καζαντζίδη. Το «Δεν θέλω να ξέρεις» θα 'πρεπε να διδάσκεται στα σχολεία, που λέει και η Ρίκα, στην Ανωτάτη Καψουρική. Την ερωτεύομαι κι άλλο, αν γίνεται αυτό, και σκέφτομαι πως είναι αδικία που δεν λέμε τα αυτονόητα. Η Άννα είναι σούπερ, κι ας μην το αναλύουμε άλλο το θέμα. Αυτή διαρκεί και εμείς όλοι που τη βρίζουμε όχι και τόσο πολύ. My oppinion. Σας φιλώ.
σχόλια