Δημοσιεύματα

ΣΑΒΒΑΤΟ 5/3

Βλέπω με έκπληξη στο νέο τεύχος του περιοδικού του Jamie Oliver (που είναι όμορφο, ευχάριστο, καλαίσθητο και ζωντανό) ένα αφιέρωμα στην Αθήνα! Με τον όμορφο τίτλο «Acropolis Now», οι πάντα θετικοί Άγγλοι ετοίμασαν ένα πολυσέλιδο θέμα για την πόλη μας. Πολύ όμορφες φωτογραφίες, από αυτές που οι Έλληνες φωτογράφοι συνήθως δεν μπορούν να βγάλουν για την Αθήνα. Ένα πανέμορφο σαλόνι-εισαγωγή στο θέμα, όπου ένα αρχαίο άγαλμα αντιπαραβάλλεται επιτυχημένα με έναν τουρίστα που φωτογραφίζει αρχαιότητες, η πλατεία Μοναστηρακίου λουσμένη στον ήλιο με την Ακρόπολη σκηνικό και τη Φιλαρμονική του Δήμου Αθηναίων να ετοιμάζεται να παίξει κάτι εύθυμο. Η λαϊκή της Καλλιδρομίου, ένα κατάστημα με παστουρμάδες στην Ευριπίδου, ένας σαλεπιτζής, close ups σε φαγητά αθηναϊκής ταβέρνας, ο μπαρμπα-Μήτσος από το Δίπορτο. Ενθουσιάστηκα, ξεκίνησα να διαβάζω το άρθρο.

Ο δημοσιογράφος Andy Harris μάλλον περιγράφει μια άλλη πόλη. Στη δική του Αθήνα οι Αθηναίοι είναι ένας πολύπαθος λαός που ζει εκρηκτικά αλλά πολύ ωραία σε μια πόλη που θέλει λίγη προσπάθεια να την ανακαλύψεις, όταν όμως το καταφέρεις είναι κάτι σαν αποκάλυψη. Τρώμε σε ταβέρνες κι η καρδιά της πόλης είναι γύρω από τη Βαρβάκειο. Εκεί, η Δύση συναντά την Ανατολή, ένα παζάρι μούλτι-κούλτι με όμορφα μαγαζιά. Τα περίπτερα, οι κουλουρτζήδες. Λίγο πιο πάνω, στη Σοφοκλέους, χρηματιστές wannabe Ωνάσηδες με ωραία κουστούμια και πούρα βγαίνουν από το Χρηματιστήριο και ξεχύνονται στα γύρω καφέ. Παντοπωλεία, τυράδικα, οι πόρνες που καπνίζουν ποιητικά ενώ περιμένουν πελάτες, μεσημεριανό στο Δίπορτο (που είναι σαν ταινία του Φελίνι) και σε άλλα εμβληματικά εστιατόρια του κέντρου.

Στο Μοναστηράκι ένας γέρος παίζει τη λατέρνα του, οι μαθητές ξεχύνονται έξω από το κατάστημα της Diesel και τρέχουν στον Θανάση για κεμπάπ! Bόλτα στο Θησείο, ο Beautifull Keramikos, η Ακρόπολη, το Μουσείο της που περιμένει την επιστροφή των Μαρμάρων. Μάλλον ο κ. Harris θα έχει επισκεφτεί την Ελλάδα πέντε-έξι χρόνια πριν. Διότι, θα συμφωνήσετε μαζί μου πως αυτή δεν είναι η πρόσφατη εικόνα της πόλης μας. Αυτή η γλυκιά ατμόσφαιρα της πρωτεύουσας που ζει ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, όπου όλα είναι αρμονικά και όμορφα με τον δικό τους παράξενο τρόπο, έχει εξαφανιστεί εδώ και καιρό από την Αθήνα. Δεν χρειάζεται να τα απαριθμήσω όλα. Το Χρηματιστήριο δεν είναι πια στη Σοφοκλέους, χρειάζεσαι σεκιούριτι για να διασχίσεις την Ευριπίδου, οι πόρνες δεν είναι Μελίνες Μερκούρη στο Ποτέ την Κυριακή (ποτέ δεν ήταν, εδώ που τα λέμε), αλλά μαύρες βασανισμένες γυναίκες που σε κυνηγάνε με τρόμο για λίγα λεφτά, εκεί που είναι τα «κινέζικα» που αναφέρει ο δημοσιογράφος κάποιοι βαράνε πρέζα και αν πάρεις ένα ταξάκι θα βρεθείς στη βίλα Υπατία, το πιο σκοτεινό σημείο της Αθήνας. Αν τα καταφέρεις να φτάσεις στο Δίπορτο, ναι, το φαγητό θα 'ναι καλό.

Η πλασματική εικόνα της όμορφης και γραφικής Αθήνας του άρθρου, που σίγουρα θα πείσει πολλούς Άγγλους τουρίστες να έρθουν εδώ και να ανακαλύψουν αυτό το ακατέργαστο διαμάντι που είναι η Αθήνα, με έκανε να σκεφτώ αν δημοσιεύματα αυτού του τύπου μάς κάνουν καλό ή κακό. Θα μου πεις, τι έπρεπε να γράψει ένα περιοδικό που ασχολείται με την καλή ζωή και το καλό φαγητό; Δεν ξέρω, πάντως εμένα με στενοχωρούν οι υπερβολές διότι μάλλον ξέρω πως μακροπρόθεσμα οδηγούν σε πολύ αρνητικά αποτελέσματα. Και κάτι τελευταίο: το άρθρο αναφέρει πως οι Αθηναίοι είναι παθιασμένος λαός και αυτό φαίνεται στην ετήσια πορεία τους προς την Αμερικανική Πρεσβεία, που συνήθως πνίγεται στα δακρυγόνα. Σκεφτείτε τι θα πάθουν οι Άγγλοι όταν έρθουν εδώ και διαπιστώσουν πως το κέντρο της πόλης κλείνει σχεδόν κάθε μέρα και τα δακρυγόνα μας έχουν γίνει συνήθειο. Σας φιλώ.