Παρασκευή 23/04
Ετοιμάζουμε το αφιέρωμα στη γεύση, ψάχνουμε ιδέες τρέχουμε στα μπακάλικα, ξεφυλλίζουμε περιοδικά, το βράδι στέλνω μηνύματα στον Σταύρο: «Βάλε Μέγκα, να καταλάβεις ποιος είναι ο Μπουρνταίν». Είναι δύσκολο να εντάξεις ένα τέτοιο αφιέρωμα μέσα στην κανονική ροή ενός εντύπου πόλης. Πιστεύω πως αυτά τα θέματα έχουν άλλους ρυθμούς και απαιτούν άλλου είδους αντιμετώπιση. Θα ήθελα η LifΟ να ήταν μια απέραντη κουζίνα να μαγειρεύουμε όλη μέρα, να δοκιμάζουμε και να γράφουμε. Και το βράδυ, να έχουμε όλοι μαζί μια κράτηση, κάπου ωραία, να δοκιμάσουμε κάτι καινούργιο. Διαβάζω όλα όσα γράφουν οι ταξιδιώτες που θυμούνται γεύσεις από τα παράξενα τους ταξίδια. Ζηλεύω το clam chowder της Μαρίας Μαρκουλή και τα πιροσκί του κ. Χωμενιδη. Προσπαθώ να θυμηθώ τη γεύση που εγώ θυμάμαι από ταξίδι. Δεν έχω μία, μάλλον δεν έχω ταξιδέψει και τόσο πολύ και είναι σχεδόν σίγουρο πως στο Ουζμπεκιστάν δεν θα πάω ποτέ για να γευτώ τα γλυκά τους καρπούζια (εκτός και αν θέλει η Νάνσυ να πεταχτούμε ένα Σαββατοκύριακο). Φρέσκια πάστα με τρούφα, αυτό θυμάμαι. Το βράδυ πηγαίνουμε στο Cuccina Povera στο Παγκράτι. Είναι ωραία βραδιά, καθόμαστε έξω και αφήνουμε τον κ. Καημενάκη να μας διαλέξει κρασιά, το κάνει πάντα μοναδικά. Το Cuccina εξακολουθεί να προοδεύει και να εξελίσσεται. Κάθε φορά που έρχομαι καινούργιες γεύσεις, εποχιακά υλικά, πρωτότυπα πιάτα και άλλα, συγκινητικά οικεία, όπως η πηχτή από γουρουνόπουλο που δοκιμάζω τώρα. Με τα κυρίως (ένα μοναδικό αρνάκι με πατάτες νέας εσοδείας και ένα συκώτι με μέλι) αλλάζουμε κρασί και δοκιμάζουμε ο ένας από τα πιάτα του άλλου. Γύρω μας τα παιδιά του σέρβις κινούνται απαλά, δεν υπάρχουν εξάρσεις στη συμπεριφορά τους, χαμογελούν συνέχεια στους πελάτες και κυρίως δεν κάνουν τους έξυπνους. Μου αρέσει εδώ, θα ξανάρθω.
Κυριακή 25/04
Κυριακή μεσημέρι και εμείς προσπαθούμε να βρούμε το φημισμένο κρεατάδικο στο Μπουρνάζι (Βάσω, δεν άντεξα! Μια εσύ, μια ο κ. Αντωνόπουλος, δεν με αφήσατε σε ησυχία. Έπρεπε να έρθω, έβλεπα γιγαντιαία φιλέτα να με κυνηγούν στη Σταδίου από την ανυπομονησία!). Το Base Grill είναι ένα μεγάλο και φωτεινό μαγαζί στην Κωνσταντινουπόλεως στο Μπουρνάζι, που ειδικεύεται στο κρέας. Στο τηλέφωνο μου μίλησαν ευγενικά και η ίδια ευγένεια ήταν το πρώτο πράγμα που δέχτηκα μόλις μπήκα στο μαγαζί. Εννοείται πως παρήγγειλα τα φημισμένα αυγά με πατάτες (την ώρα που ο σερβιτόρος «έσπαγε» τα αυγά μάτια πάνω στη βάση από τηγανητές πατάτες ένιωθα πως πρόκειται να διαπράξω μια μεγάλη αμαρτία και κοίταζα μήπως με κοιτάει κανείς). Τώρα που γράφω ακόμα έχω στον ουρανίσκο μου τη γεύση του Rib Eye, αλλά και του φιλέτου που ψήνεται με τον παραδοσιακό βραζιλιάνικο τρόπο και που έχει εντελώς άλλη γεύση από το Rib Eye. Εκεί διακρίνει κανείς τη σημασία της φωτιάς όταν ψήνεται το κρέας. Τσιμπάγαμε από το καλάθι με τις φανταστικές τηγανητές πατάτες και γύρω μας ένα σωρό από οικογένειες και παρέες καθόντουσαν σε μεγάλα τραπέζια, το παραδοσιακό κυριακάτικο γεύμα εδώ ακόμα τηρείται στα εστιατόρια, εν αντιθέσει με το κέντρο όπου ψάχνεις εστιατόριο να φας τις Κυριακές με τα κιάλια. Βγαίνοντας αποκαμωμένοι από το ωραίο εστιατόριο, πέφτουμε πάνω στον ωραιότερο κήπο με τριαντάφυλλα που είδα φέτος. Σε μια αυλή, εκεί που δεν το περιμένει κανείς, δέντρα ολόκληρα, ολάνθιστα, γεμάτα υγιέστατους πολύχρωμους ανθούς, που μύριζαν μεθυστικά μέχρι τη γωνιά του δρόμου. Θαύμασα το μεράκι αυτού του κηπουρού και ζήλεψα τις ελεύθερες ώρες που έχει για να το περιποιείται τόσο καλά. Ούτε ένα έντομο ούτε ένα καμένο φύλλο. Επιστρέφοντας στο κέντρο, βγαίνω στον δικό μου κήπο και σχεδόν ντροπιασμένος ξαναμπαίνω μέσα. Ακόμα μυρίζομαι τα τριαντάφυλλα του κήπου στο Μπουρνάζι. Σας φιλώ.
σχόλια