Σάββατο 20/6
Μισώ την κατάψυξη. Η δική μου είναι συνήθως εντελώς άδεια - μόνο κάτι μπουκάλια βότκας και ένα τσίπουρο, ορφανά μαζί με τα παγάκια. Μόνο το καλοκαίρι φυλάω κάτι που αποδεικνύεται σωτήρια λύση και είναι το καλύτερο γλυκό με φρούτα που μπορώ να σκεφτώ. Αποθηκεύω λοιπόν μπλοκ από ζύμη για γλυκιές τάρτες. Αντί για τάρτες, που παίρνουν ώρα και που τώρα το καλοκαίρι οι πάγκοι της κουζίνας βράζουν και όσο γρήγορος και να 'σαι το βούτυρο στη ζύμη λιώνει και γίνονται όλα χάλια, εγώ φτιάχνω crabble. Σήμερα που έρχονται τα κορίτσια να πάρουν το πρώτο γατί θα τους κεράσου crabble με βερίκοκα και παγωτό βανίλια. Σε ένα πυρίμαχο σκεύος κόβω ώριμα βερίκοκα (προσοχή, τα ξινά και άγουρα είναι καταστροφή, διαλέξτε τα σωστά φρούτα) σε τέταρτα. Πασπαλίζω με ζάχαρη και προσθέτω μερικές σταγόνες εσάνς αμυγδάλου, που ταιριάζει απίστευτα με τα βερίκοκα. Παίρνω τα παγωμένα μπλοκ ζύμης και τα τρίβω με τον τρίφτη στη μεριά με τα μεγάλα δόντια, καλύπτω την επιφάνεια του ταψιού και βάζω λίγη ζάχαρη ακόμα. Ψήνω για σαράντα λεπτά, μέχρι η ζύμη να γίνει ροδοκόκκινη και τα φρούτα να ψηθούν. Μυρίζει η γειτονιά αμύγδαλο, φρούτο και βούτυρο. Σερβίρω μεγάλες μερίδες με μπάλες παγωτού και δίπλα ένα σφηνάκι ρακή. Τέλειο απόγευμα, φεύγει το πρώτο γατί. Επιτέλους. Και εγώ αλλά και η γάτα μου τα έχουμε βαρεθεί. Ένα σπίτι με κουρασμένους κατοίκους δεν πολυαντέχει την ενέργεια και τα πάνω κάτω τους. Πάντως, το γατί ερωτεύεται τη μάνα Φωτεινή και μαζί φεύγουν το απόγευμα. Αποτελειώνω το υπόλοιπο crabble και η χαροκαμένη μάνα ψάχνει δήθεν το παιδί της που έφυγε. Χέστηκε κατά βάθος.
Κυριακή 21/6
Πρώτη Κυριακή στο σπίτι μετά από καιρό. Θα μαγειρέψω, κι ας κάνει απίστευτη ζέστη. Από το πρωί έχω κάνει αυτό που θα 'πρεπε να κάνω από καιρό. Έφτιαξα τα παράθυρα και τις γρίλιες του σπιτιού σε summer mode. Τι σημαίνει αυτό; Όλα κατεβασμένα, αντηλιά από πουθενά, σχεδόν σκοτάδι. Στα παράθυρα της κουζίνας μια καλαμωτή τα κάνει όλα πιο υποτονικά. Δεν φτιάχνω κάτι πρωτότυπο. Γεμιστά. Το καλοκαιρινό κυριακάτικο εθνικό φαγητό του συγκεκριμένου σπιτιού. Αλλά, υπερπαραγωγή. Τα πάντα. Μυρωδιά που θυμίζει μόνο καλοκαίρι, ακόμα και τη στιγμή που αχνίζουν οι πάγκοι από τον αναμμένο φούρνο. Ετοιμάζω και γλυκό. Κρέμα καραμελέ σπιτική. Αν υπάρχει κάτι που έμαθα μαγειρεύοντας, είναι πως όσο λιγότερα υλικά έχει ένα φαγητό τόσο πιο διαλεχτά πρέπει να 'ναι. Το συγκεκριμένο γλυκό είναι τρία τέσσερα πράγματα: αυγά, γάλα, ζάχαρη, βανίλια. Φροντίστε να 'ναι τα καλύτερα που μπορείτε να βρείτε. Πρώτα η καραμέλα: ¾ του φλιτζανιού ζάχαρη και ¼ νερό. Βράζουν σε χαμηλή φωτιά χωρίς να τα ανακατεύω. Ανακινώ μόνο το κατσαρολάκι, μέχρι να διαλυθεί όλη η ζάχαρη. Μόλις αρχίζει να βράζει και έχει διαλυθεί η ζάχαρη, δυναμώνω τη φωτιά και το μείγμα βράζω μέχρι να δέσει η καραμέλα. Προσοχή! Την κατεβάζω όταν έχει ξανθό χρώμα. Αν το αφήσετε πολλή ώρα, θα γίνει πικρή και το γλυκό καταστρέφεται. Την αδειάζω μέσα σε φορμάκια. Σε ένα μπολ χτυπώ πέντε αυγά με ¾ του φλιτζανιού ζάχαρη, μέχρι να ενωθούν. Εκεί ρίχνω και τρία φλιτζάνια γάλα που έχει βράσει με ένα λοβό βανίλιας, ανακατεύω να διαλυθεί η ζάχαρη και το αδειάζω στα φορμάκια. Ψήνω στο φούρνο σε μπεν-μαρί για σαράντα λεπτά, αφήνω να κρυώσει και μετά στο ψυγείο να παγώσει. Άλλο ένα απίστευτο καλοκαιρινό γλυκό. Το βράδυ πάμε σινεμά με την Ειρήνη. Ο Ίλιγγος του Χίτσκοκ σε ένα θερινό με κισσούς, με τον ήχο κατεβασμένο μην παραπονεθούν οι ένοικοι. Τρώμε γρανίτες, μυρίζουν οι τυρόπιτες και η Κιμ Νόβακ είναι η γυναίκα αίνιγμα σε μια από τις ωραιότερες ταινίες όλων των εποχών. Κατεβαίνοντας, σταματάμε στη βιτρίνα της Εύχαρις στη Φωκυλίδου. Ένα απίστευτο παραμύθι που ξεδιπλώνεται σε ένα μικρό δωμάτιο με ένα μπαλκόνι που βλέπει στον ακάλυπτο και τρεις καρέκλες βαμμένες έντονο ροζ. Υπάρχουν τριώροφα καταστήματα πολυτελείας και μάρκες ξακουστές, που δεν έχουν ούτε μια σταλιά από το γούστο και την έμπνευση αυτού του μαγαζιού. Κολλάω σε κάθε ράφι και χαζεύω τα χρώματα. Βλέπω στη βιτρίνα τα χαλιά από πλαστικό πολύχρωμο που έχει φέρει από την Αφρική. Όσοι προλάβετε, είναι το ωραιότερο item που κυκλοφορεί στην Αθήνα! Χαίρομαι που είμαστε σε αυτόν το δρόμο. Όποτε περνώ από εδώ βλέπω τα πράγματα λιγάκι καλύτερα. Την άλλη εβδομάδα, θα ανταλλάξω συνταγές με τον Αθήναιο και θα φτιάξω μαρμελάδες.
Σας φιλώ.
σχόλια