ΣΑΒΒΑΤΟ 1/10
Έχω ένα ράφι στο ψυγείο μου γεμάτο γλυκά και μαρμελάδες. Όποιος πάει ταξίδι, μακριά ή κοντά, μου φέρνει και κάτι. Η συλλογή είναι πραγματικά ξελιγωτική. Φραμπουάζ και τρία είδη πορτοκάλι απ’ το Fortnum & Mason, μια άλλη από εσπεριδοειδή που μοσχοβολά περγαμόντο κι έχει περιπετειώδη υφή από το Κυπαρίσσι, μια με πράσινες ντομάτες απ’ το Hediard, βύσσινο απ’ τη Σίφνο, καρυδάκι απ’ τη Θάσο που κολυμπά στο πιο πηχτό και μαύρο σιρόπι που έχεις δει ποτέ σου, δυο βαζάκια σύκο από ένα χωριό στην Κύπρο, σταφύλι μαύρο και ξανθό που έφτιαξα εγώ κι ένα μελιτζανάκι που μου έστειλε με κούριερ μια θεία μου την περασμένη εβδομάδα. Για κάποιον που αγαπά τα γλυκά τόσο πολύ, αυτό το ράφι είναι το δίχτυ ασφαλείας του. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά όταν έχω άγχος, αυτό είναι το πρώτο μου βήμα. Κουτάλι μέσα στο βαζάκι. Το δικό μου φυσικό αγχολυτικό. Η ένταση κατακάθεται για λίγο, ηρεμείς, βλέπεις πιο καθαρά, κάτι στην έντονη αυτή γεύση που βγαίνει απ’ το βαζάκι σε κάνει να ξεχνάς τα πάντα. Κάτι μαγικό παίζει με τα γλυκά του κουταλιού και λίγο πονηρό. Είναι σαν την ώρα που τα βάζεις στο στόμα να εμφανίζονται μπροστά σου οπωρώνες με δέντρα γεμάτα καρπούς, απογεύματα στα χωριά, κατσαρόλες που αχνίζουν και άνθρωποι που αγαπάς και θα ‘θελες τώρα να ήσουν μαζί τους. Επίσης, κάθε κουταλιά, ένα μικρό reminder στην ξεχασμένη, για πολλούς, έννοια της υπομονής. Κανένα γλυκό του κουταλιού δεν τελειώνει σε μια ωρίτσα. Θέλει κόπο το ραπάνι και καλό είναι να το φτιάχνουν όσοι δεν τρέχουν από τη μια δουλειά στην άλλη. Όμως, είναι ένα απ’ τα μεγαλύτερα δώρα που μπορεί να παράξει η ζαχαροπλαστική κι αισθάνομαι υπερήφανος που έχω φτιάξει μερικά κι εγώ. Αν και τα χέρια μου εγώ δεν θέλω να τα μαυρίσω ποτέ με χλωρό καρυδάκι. Πάντως, όσο αυξάνονται τα γλυκά, τόσο φοβάμαι για τη μανία μου με τα δίχτυα ασφαλείας... Ελπίζω να μην είναι κάτι σοβαρό και να τελειώσει, όπως τελειώνουν τα γλυκά κι οι μαρμελάδες στα βαζάκια.
ΚΥΡΙΑΚΗ 2/10
Έχει πέσει η νύχτα και μάλλον το γεγονός ότι είναι Κυριακή και δεν έχω μαγειρέψει κάτι μου προκαλεί μια ανησυχία. Οι Κυριακές που φεύγουν αμαγείρευτες είναι χαμένος χρόνος. Κατά τις εννιά μπαίνω στην κουζίνα. Ζύμη για πίτσα. Στο μίξερ ρίχνω 1½ ποτήρι χλιαρό νερό κι ένα φακελάκι μαγιά. Αφήνω ένα πεντάλεπτο να διαλυθεί η μαγιά στο νερό και προσθέτω τρία φλιτζάνια αλεύρι, ένα σφηνάκι ελαιόλαδο, αλάτι και λίγη ζάχαρη. Ανακατεύω για ένα τρίλεπτο στο μίξερ μέχρι να ενωθούν τα υλικά και να έχω μια ζύμη λίγο υγρή (όχι λάσπη). Μετά, αν έχω όρεξη για ζύμωμα στο χέρι (που έχω), πετάω το ζυμάρι στον αλευρωμένο πάγκο και ζυμώνω για ένα δεκάλεπτο, μέχρι η ζύμη να γίνει σαν μετάξι στην υφή. Τη ζυμώνω σε μια μπάλα και την αφήνω σε μπολ που πέρασα με λάδι, σκεπασμένη για μια ώρα μέχρι να διπλασιαστεί σε όγκο. Την ξαναζυμώνω για να φύγει ο αέρας και τη μοιράζω στα δύο. Αφήνω να ξεκουραστεί για ένα δεκάλεπτο και μετά την ανοίγω σε λεπτό φύλλο. Φτιάχνω μια μαργαρίτα με σάλτσα ντομάτας που έφτιαξα εγώ, βασιλικό και μοτσαρέλα, και άλλη μια παράξενη που την έμαθα απ’ τα βιβλία του Nigel Slater. Κόβω σε φέτες πατάτες που τις έχω βράσει με τη φλούδα τους και τις απλώνω στη ζύμη που έχω ανοίξει, μαζί με ροδέλες κρεμμύδι, κομμάτια τυρί φοντίνα, λίγη crème fraîche, θυμάρι από τη γλάστρα, λίγο ελαιόλαδο, ακόμα και φλούδες παρμεζάνα. Ψήνω και τις δυο πίτσες σε δυνατό φούρνο, μέχρι να έχω το αποτέλεσμα που φαντάζεστε. Και μόνο το hype που παίρνω όταν είμαι στην κουζίνα και παλεύω με τις ζύμες είναι αρκετό για να δώσει το σωστό boost στην εβδομάδα που μπαίνει. Στην κουζίνα έχουμε πανηγύρι: κάπου ανακάλυψα ένα CD του Mario Lanza, ανοίχτηκε ένα κρασί, οι πίτσες κόπηκαν πάνω στον πάγκο με το ειδικό ροδελάκι και φαγώθηκαν επιτόπου, ανάμεσα σε γλυκά λόγια και γέλια που δεν ξέρω πού βρέθηκαν. Να ένας τρόπος να κλείσει η τηλεόραση και να ζωντανέψει το σπίτι, σκέφτομαι την ώρα που ξύνω τα λιωμένα τυριά απ’ τον πάγκο της κουζίνας και πλένω τα πιάτα. Σηκωθείτε απ’ τον καναπέ και φτιάξτε κάτι απλό στην κουζίνα ή στον κήπο. Κάνει την ίδια δουλειά με τα γλυκά του κουταλιού. Σας φιλώ.
σχόλια