ΠΑΡΑΣΚΕΥH 08/07
Ένας συνάδελφος μου ζητάει συνταγή για «αυτό το γλυκό που έκαναν οι μαμάδες μας παλιά που το έλεγαν γλυκό ψυγείου». Αφού ξεπερνώ το πρώτο σοκ, διαπιστώνω πως πρόκειται γι’ αυτό το γαστρονομικό μικροέγκλημα όπου στρώσεις μπισκότων εναλλάσσονταν με κρέμα πατισερί κουτιού και στην κορυφή είχε και τρία δάχτυλα ζελέ κεράσι. Οι πιο γκουρμέ μαμάδες έκαναν και ακροβασίες και έβαζαν κι άλλη μια στρώση ζελέ ανάμεσα στα μπισκότα. Μέχρι να το σερβίρουν, τα μπισκότα πότιζαν και γινόταν όλο το πυρέξ μια άμορφη μάζα που είχε γεύση πλαστικό. Κι ενώ ψάχνω στο διαδίκτυο τη συνταγή για το γλυκό ψυγείου, αρχίζω να θυμάμαι τα παιδικά γενέθλια όλων εμάς που μεγαλώσαμε στα συγχυσμένα ’80s (η Ελένη Ψυχούλη ξέχασε να αναφέρει την τεράστια γαστρονομική πλήξη που είχε αυτή η δεκαετία). Ας πούμε, ένα από τα φαβορί και πολύ κομπλικέ γλυκά της νοικοκυράς ήταν το μωσαϊκό. Όχι το σοκολατένιο. Αυτό όπου έπηζαν τέσσερα- πέντε διαφορετικά χρώματα ζελέ, μετά τα έκοβαν σε κύβους και τα έριχναν σ’ ένα άλλο γαλακτώδες ζελέ (συνήθως ήταν αραιωμένο ζαχαρούχο γάλα με ζελατίνη). Όταν αυτό έπηζε, είχε την όψη των πιο εύθυμων πλακακίων μωσαϊκών. Πολύ περήφανες και κορδωμένες οι μαμάδες που το έφτιαχναν. Επίσης το faux milles-feuille είχε πολύ σουξέ. Ακόμα και σήμερα νομίζω πως αν περιγράψω σε Γάλλο τι είναι το faux milles-feuille θα του προκαλέσω ένα μίνι καρδιακό επεισόδιο. Το συγκεκριμένο γλυκό το έφτιαχναν με στρώσεις από cream crackers και κρέμα πατισερί κουτιού. Στην κορυφή θρυμμάτιζαν τα μπισκότα και μετά έβαζαν ζάχαρη και κανέλα. Υπάρχει επίσης η φημισμένη «μπισκοτίνα» (στρώσεις cream crackers με γέμιση από σκόνη ρόφημα σοκολάτας και γάλα ζαχαρούχο), ένα άλλο όπου στο κανονικό ζελέ έριχναν γάλα εβαπορέ -τερατογένεση- ένα πιο εξωτικό, όπου χτύπαγαν στο μπλέντερ σαντιγί με κονσέρβα ανανά και το έπηζαν με ζελατίνη. Νομίζω, καταλαβαινόμαστε. Αφού, όσο ανακαλώ όλα αυτά τα τερατουργήματα, αρχίζω να καταλαβαίνω το σοκ που μπορεί να προκάλεσε το τρεντ της αληθινής κρέμας γάλακτος αντί για φυτική σαντιγί (!) ή η είδηση πως η κρεμ πατισερί δεν βγαίνει από φακελάκι αλλά γίνεται από γάλα, αυγά, ζάχαρη και βανίλια. Βέβαια, πρέπει να πω πως εγώ τα τρώω ακόμη με μεγάλη λαχτάρα όλα αυτά, ειδικά τα συνθετικά ζελέ με τις κομπόστες κ.λπ. Τι να λέει αυτό για μένα άραγε; Και βεβαίως ακόμη περιμένω την έβδομη αναβίωση του shrimp cocktail. Διότι και στα φαγητά οι δεκαετίες του ’70 και του ’80 ήταν για να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο.
ΤΡIΤΗ 12/07
Τα βράδια του καλοκαιριού στην Αθήνα είναι από τα πιο όμορφα πράγματα στον κόσμο. Όχι μόνο στην Αθήνα, σε όλη τη Μεσόγειο. Είναι σαν ολόκληρη η πλάση να είναι μια γιγαντιαία μηχανή που δουλεύει όλη μέρα, καίει το σύμπαν και το βράδυ σταματάει, ξεφυσάει τις τελευταίες καπνίλες της και αρχίζει να κρυώνει σιγά-σιγά, μέχρι το άλλο πρωί. Παλιότερα, στην πόλη όπου μεγάλωσα, θυμάμαι τους ανθρώπους να ραντίζουν πρώτα τον δρόμο και το πεζοδρόμιο με νερό, να βγάζουν καρέκλες και τραπέζια στον δρόμο και να κάθονται στη δροσιά μέχρι αργά. Δεν άκουγες τηλεόραση. Μόνο τα μαχαιροπίρουνα που έκοβαν το καρπούζι και τις κουβέντες τους λίγο χαμηλόφωνα. Ενίοτε ξέσπαγε κι ένας καλός καβγάς. Στην Αθήνα είναι κάπως αλλιώς, όμως το ίδιο όμορφα. Ανεβαίνοντας τη Συγγρού την περασμένη Κυριακή απόρησα με το πώς αυτή η μαγεία με τα φωτάκια των κτιρίων που μοιάζει ν’ αντικαθιστά τα αστέρια μπορεί το πρωί να μετατραπεί σε αυτή την κόλαση, που δεν είναι μόνο αρχιτεκτονική. Προς το παρόν, όμως, είναι ακόμα βράδυ, έχει σχετική δροσιά, και όταν ραντίζω τα μπαλκόνια με νερό όλα μου μοιάζουν όπως παλιά στη μικρή γειτονιά. Αν φυσήξει και λίγο και κουνηθούν οι πικροδάφνες από απέναντι, ίσως και να κλείσω αισιόδοξα κι αυτή την εβδομάδα. Σας φιλώ.
σχόλια