Πέμπτη 08/03
Ετοιμάζω μία δόση φρέσκιας πάστας. Την προορίζω για ραβιόλι. Στον καθαρισμένο μου μαρμάρινο πάγκο έχω 800 γραμμάρια αλεύρι και ένα κουταλάκι θαλασσινό αλάτι. Στη μέση του λευκού λόφου κάνω μία τρύπα. Μέσα σπάω τέσσερα αυγά και εννιά κρόκους. Τα αυγά είναι πολύ καλά και καταλαβαίνω πως αυτό θα κάνει τη μεγάλη διαφορά σε λίγο. Σιγά σιγά αναμειγνύω τα αυγά και το αλεύρι, με τη βοήθεια ενός πιρουνιού. Όταν το μείγμα μου μοιάζει κάπως με ζύμη, αρχίζω με τα χέρια. Θέλει καλό ζύμωμα. Όσο περνάει η ώρα, η ζύμη αρχίζει να γίνεται κίτρινο μετάξι. Βιδώνω τη μηχανή της πάστας στον πάγκο και αρχίζω να περνάω τη ζύμη μου πολλές φορές, μέχρι να έχω ένα λεπτό φύλλο. Το απλώνω στον πάγκο και το σκεπάζω για να μην ξεραθεί. Η γέμισή μου είναι σπανάκι που το έχω σοτάρει με λίγο φρέσκο κρεμμυδάκι. Προσθέτω ρικότα, αλάτι, πιπέρι και λίγο μοσχοκάρυδο. Κόβω τη ζύμη σε τετράγωνα κομμάτια, μοιράζω τη ζύμη μου με ένα κουτάλι και καλύπτω πάλι με ζύμη. Με το πιρούνι σφραγίζω τις άκρες. Σε κοχλαστό αλατισμένο νερό για τρία λεπτά. Δεν θέλει περισσότερο όταν η ζύμη της πάστας είναι φρέσκια. Για τη σάλτσα, σοτάρω σε χαμηλή φωτιά μερικά φύλλα από φρέσκο φασκόμηλο. Ανακάλυψα μια γλάστρα στη λαϊκή την περασμένη εβδομάδα. Θα το καταναλώσω γιατί ξέρω πως δεν πρόκειται να ζήσει με αυτό τον καιρό. Σε πιάτα τα ραβιόλι, και πάνω περιχύνω το αρωματισμένο ελαιόλαδο και μερικά φύλλα φασκόμηλο. Παρμεζάνα τριμμένη και μαύρο πιπέρι. Νομίζω πως δεν υπάρχει ανώτερο γεύμα… Τρώμε και σκέφτομαι πως δεν υπάρχει τίποτα ανώτερο από την ιταλική κουζίνα. Εκεί θα πάω.
Παρασκευή 09/03
Κάθε χρόνο κάνω χιλιάδες πειράματα με τα φυτά του κήπου. Μεταφυτεύσεις, αλλαγή τοποθεσίας, επαναστατικά κλαδέματα – που τίποτα δεν ζει στο τέλος–, συνδυασμοί φυτών. You name it. Ένα καλό που έχει όλο αυτό είναι πως οι αγαπημένοι μου βολβοί, που με μεγάλες ελπίδες αγοράζω κάθε χρόνο από την Ευριπίδου, σαν μετανάστες φεύγουν και πάνε από τη μία γλάστρα στην άλλη. Ανακατεμένες οι κατακόκκινες φρέζιες με κάτι μαύρες τουλίπες που αγόρασα σε μία έξαρση σοβαρότητας, και οι κατακίτρινοι ασφόδελοι με κάτι νεραγκούλες. Πανδαιμόνιο, αλλά δηλώνω πως με συγκινεί. Ποτέ δεν ξέρω τι με περιμένει κάθε άνοιξη. Στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου ο φίλος μου που ζει στο νησί. Έχει μόνο ένα φυτό. Την Αυγούστα. Η Αυγούστα είναι ένα είδος πουλιού του παραδείσου (η κάτι τέλος πάντων σαν τα πουλιά του παραδείσου). Την έχει απ’ ό,τι ξέρω σε μια σούπερ γλάστρα, μόνη σε ένα μπαλκόνι. Της μιλάει συνεχώς και τα πάνε θαυμάσια οι δυο τους. Μερικές φορές τον φαντάζομαι να κάθεται σε αυτό το υπέροχο άδειο μπαλκόνι και να της μιλά με κατανόηση… Το Πάσχα σκέφτομαι να γνωρίσω την Αυγούστα από κοντά.
Κυριακή 11/03
Γνωρίζω τον ιδιοκτήτη ενός πολύ καλού μαγαζιού στο Γκάζι. Όση ώρα είναι στο τραπέζι μας, το βλέμμα του δεν σταματάει να ελέγχει τους σερβιτόρους και τα φαγητά που μεταφέρουν. Ένα βλέμμα του αρκεί για να τους υποδείξει τον σωστό τρόπο να γίνει κάτι. Αχρείαστο να το αναφέρω, αλλά το μαγαζί δουλεύει ρολόι. Και το προσωπικό είναι χαρούμενο, ευχαριστημένο και ευγενέστατο. Δεν είναι τίποτα τυχαίο. Στο χώρο της εστίασης, όλα τα πετυχημένα μαγαζιά έχουν πίσω τους συγκροτημένους ανθρώπους που ξέρουν τη δουλειά τους από την καλή και την ανάποδη. Τα εστιατόρια –ίσως περισσότερο από άλλες δουλειές– για να πετύχουν χρειάζονται έναν δυνατό πυρήνα. Αυτό το μέρος τον έχει τον πυρήνα του, που απ’ ό,τι φαίνεται είναι πολύ δυνατός. Τρώω το ψητό μου καλαμάρι και αναρωτιέμαι αν θα ήμουνα καλός εστιάτορας. Σίγουρα θα κερνούσα κρασιά όλους πάντως…
Δευτέρα 08/03
Κατάκοποι μετά τη δουλειά κατεβαίνουμε στο Baby Grand. Ο φίλος μου ο Σωκράτης στήνει εκεί ένα έργο. Έναν πλαστικό κήπο στην είσοδο του ξενοδοχείου. Με το που περνάμε την περιστρεφόμενη πόρτα εγώ συγκινούμαι, ίσως γιατί ξέρω τον κόπο που κρύβεται σε αυτό που έφτιαξε. Είναι ένας μαγευτικός κήπος από λευκό γαλακτώδες πλαστικό. Χιλιόμετρα λωρίδες από πλαστικές φυλλωσιές διαφορετικών φυτών. Κισσοί ανεβαίνουν τους τοίχους και μπουκαμβίλιες χαϊδεύουν τα κεφάλια μας. Κάτι πλατύφυλλα φυτά επιτίθενται από τα πλάγια. Είναι η καινούρια αθωότητα. Αυτό είναι το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό. Το πάτωμα είναι κι αυτό ασημένιο. Σαν τίποτα να καθρεφτίζει – όλο αυτό το μεγαλείο. Κάθομαι σε μια καρέκλα και δεν έχω άλλη επιθυμία από το να κρυφτώ σε αυτόν τον κήπο για δύο μήνες τουλάχιστον. Μέχρι να φύγουν οι κακοί… Σας φιλώ.
σχόλια