ΤΕΤΑΡΤΗ 31/8
Γυρίσαμε όλοι στο γραφείο αποφασισμένοι για δίαιτα και οι κατάλογοι απ’ τα ντελιβεράδικα της γειτονιάς πάνε κι έρχονται. Όλοι ψάχνουν τις σαλάτες. Γίναμε ειδικοί στο να βοσκάμε σαλάτες εδώ μέσα. Λοιπόν, έχω ν' αναφέρω πως εφτά στις δέκα σαλάτες που παραγγέλνουμε στο γραφείο ή τρώμε εκτός πάντα (μα πάντα, όμως) έχουν ως βασικό λαχανικό τη λόλα. Κόκκινη ή πράσινη, αυτή η σγουρή, αισχρή πρασινάδα έχει διεισδύσει παντού, μετατρέποντας όλες τις σαλάτες του κόσμου στο πιο άνοστο φαγητό που μπορείς να φανταστείς. Άσε που η υφή κι ο όγκος της είναι κάτι τόσο ανώμαλο και δυνατό, που φυσικά «κατακεραυνώνει» τα πάντα. Eίναι ν’ απορεί κανείς που χρησιμοποιούν οι αγαπητοί εστιάτορες αυτό το απεχθές πράγμα. Στην αρχή σκέφτηκα πως μάλλον θα είναι το πιο φτηνό σαλατικό. Απ’ το λίγο που ρώτησα, έχει πάνω κάτω τις ίδιες τιμές με τ’ άλλα. Κατέληξα πως ο βασικός λόγος είναι το χρώμα κι η ανθεκτικότητά του στα ντρέσινγκ. Φαντάζομαι πως αυτό το σγουρό τέρας αντέχει και το πιο βαρύ ντρέσινγκ, προτού αφήσει και την τελευταία του πνοή. Αίσχος! Για όγκο κι αντοχή προτείνω iceberg. Και γενικότερα, φαντασία. Τα μαρούλια και οι πρασινάδες δεν είναι όλα ίδια και δεν ταιριάζουν όλα παντού. Και φυσικά, όποιος είναι λίγο πιο παραδοσιακός τύπος, θα παραδεχτεί πως τίποτα δεν είναι πιο ωραίο απ’ την καρδιά ενός κλασικού μαρουλιού, ούτε οι λόλες ούτε όλα τ’ άλλα πράσινα που μεγαλώνουν εκεί που δεν φτάνει ποτέ ο ήλιος. Πάντως, οι περισσότερες σαλάτες που παίρνει κανείς απ’ έξω και δεν τις φτιάχνει μόνος συνήθως έχουν πολύ περισσότερες θερμίδες απ’ ό,τι υπολογίζουμε βάσει δίαιτας. Μιλά πολυετής πείρα εδώ.
ΚΥΡΙΑΚΗ 4/9
Επιστρέφω φορτωμένος με γλυκά του κουταλιού απ’ το νησί. Αυτό πρέπει να είναι ένα απ’ τα ομορφότερα νησιά των Κυκλάδων. Είναι λίγο πιο πράσινο απ’ τα άλλα, λίγο πιο τακτοποιημένο, στον δρόμο για το μπάνιο τα ξερά χόρτα, που είναι σαν σκόρπιο χρυσάφι, είναι λίγο πιο όμορφα απ’ ό,τι στ’ άλλα νησιά, η απόχρωσή τους είναι λίγο πιο σωστή, οι οικισμοί δεν είναι κατεστραμμένοι απ’ τα φιλόδοξα αρχιτεκτονικά σχέδια των νεόπλουτων, όλα καλά δηλαδή. Και τώρα, αυτή την ώρα που το φως στάζει σαν μέλι, κι ενώ κάνει ακόμη ζέστη, σε προειδοποιεί πως το καλοκαίρι ψιλοτελειώνει, εγώ αρχίζω να σκέφτομαι τη νέα εποχή που μπαίνει σε λίγο. Κάποτε είχα δει ένα ντοκιμαντέρ που παρουσίαζε κάτι γυναίκες σ’ ένα χωριό της Γιουγκοσλαβίας, οι οποίες όλο το καλοκαίρι καλλιεργούσαν λαχανικά, τα έκαναν τουρσί για τον χειμώνα κι έφτιαχναν τυρί, που το φύλαγαν στα δροσερά για τον ίδιο λόγο. Εξηγούσαν πως τόσο απομονωμένο ήταν αυτό το χωριό απ’ τους πάντες, που, χωρίς τις τεράστιες προσπάθειες που έκαναν για να δημιουργήσουν προμήθειες, θα είχαν πεθάνει της πείνας. Νομίζω πως κάπως έτσι χειρίστηκα το φετινό καλοκαίρι. Πέρασα ωραία, είδα τη θάλασσα, διάβασα πολύ, έφαγα ωραία και γέλασα. Και τώρα που είναι τα ράφια μου γεμάτα με τουρσιά και το τυρί συντηρείται κάπου στο υπόγειο, είμαι έτοιμος να μαγειρέψω. Τέρμα οι πολλές σκέψεις, απ’ την επόμενη εβδομάδα βγαίνουν οι κατσαρόλες. Σας φιλώ, στείλτε συνταγές.
σχόλια